Το Εθνικό πάρκο Triglav είναι το μοναδικό Εθνικό πάρκο της Σλοβενίας. Βρίσκεται στο βορειοδυτικό μέρος της χώρος και καλύπτει 880 τετραγωνικά χιλιόμετρα έκταση. Τη χθεσινή ημέρα είδαμε το βόρειο μέρος του και σήμερα θα οδηγήσουμε γύρω του, ακολουθώντας αρχικά το μονοπάτι Soča, μήκους σχεδόν 25 χλμ., το οποίο ακολουθεί τον ποταμό Soča από την πηγή του μέχρι το Bovec. Η συνολική διαδρομή που θα κάνουμε είναι αρκετά μεγάλη και έτσι αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε αρκετά νωρίς. Ετοιμάζουμε τα πράγματα μας και ξεκινάμε στις 7:15 με κατεύθυνση την Kranjska Gora, που ήμασταν χθες. Φτάνουμε και βρίσκουμε ένα φούρνο να αγοράσουμε ψωμί και μικρές λιχουδιές. Λίγο πιο κάτω θα σταματήσουμε στη λίμνη Jasna για να φάμε το πρωινό μας. Η λίμνη αυτή είναι μια εκπληκτική αλπική λίμνη η οποία διαμορφώθηκε το 2015 και αποτελεί σήμερα ένα δημοφιλή τουριστικό προορισμό. Είναι ένα ιδανικό μέρος για περιπάτους, για πικ νικ, για να χαλαρώσει κανείς και να θαυμάσει το τοπίο, να κολυμπήσει το καλοκαίρι ή να κάνει ηλιοθεραπεία. Πραγματικά μετά από μόλις 2 χιλιόμετρα φτάνουμε και παρκάρουμε. Οι πάπιες της λίμνης αμέσως αντιλαμβάνονται την παρουσία μας και μας πλησιάζουν από διάφορα σημεία. Η Νάγια και ο Βασίλης φυσικά τις ταΐζουν με ένα μπαγιάτικο ψωμί που έχουμε. Η λίμνη είναι υπέροχη! Βλέπουμε στο τέλος μίας από τις ξύλινες προβλήτες έναν τύπο ο οποίος τώρα ξυπνάει μαζί με το σκύλο του. Όλο το βράδυ κοιμήθηκαν εδώ, σε αυτό το μοναδικό τοπίο! Καθόμαστε και τρώμε το πρωινό μας μαγεμένοι!
Επόμενη στάση το Vršič Pass στα 1611 μέτρα. Το πέρασμα αυτό θα μας οδηγήσει στην κοιλάδα Trenta, όπου ξεκινάει το μονοπάτι Soča. Η ανάβαση μέχρι επάνω είναι σχετικά εύκολη με όχι τόσο μεγάλες κλίσεις. Λίγο πριν το πέρασμα συναντάμε ένα Ρώσικο εκκλησάκι, στο οποίο όμως δεν σταματάμε. Ο δρόμος αυτός που ανεβαίνουμε κατασκευάστηκε το 19ο αιώνα για στρατιωτικούς σκοπούς και στη συνέχεια εξυπηρέτησε το εμπόριο. Φτάνουμε στο πέρασμα και παρκάρουμε. Ο αέρας και το κρύο μας αναγκάζουν να φορέσουμε κάτι ακόμα. Ο Βασίλης δυσκολεύεται να περπατήσει αφού τον παρασέρνει ο αέρας. Περνάμε δίπλα από ένα μαγαζάκι που πουλάει αναμνηστικά και αναψυκτικά και θαυμάζουμε τη θέα. Βλέπουμε το βουνό Jalovec που βλέπαμε και χθες. Λίγο πιο πάνω, με αυτή τη θέα, βρίσκεται ένα ξύλινο πανδοχείο- εστιατόριο. Όπως και σε άλλα μέρη στην περιοχή βλέπουμε πολλούς ποδηλάτες που καταφθάνουν εδώ. Ένα ζευγάρι αφήνει μία νικηφόρα κραυγή μόλις ξεκινάει η κατηφόρα! Μπαίνουμε γρήγορα στη ζεστασιά του αυτοκινήτου και κατηφορίζουμε κι εμείς.
Σειρά έχουν οι πηγές του ποταμού Soča (Izvir Soče), λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω. Παρκάρουμε δίπλα από ένα καφέ - εστιατόριο δωρεάν και ανεβαίνουμε το μονοπάτι μέχρι τις πηγές. Η ανάβαση δεν είναι τόσο απαιτητική, όμως η Λίνα αρχίζει να έχει ενοχλήσεις με το γόνατο. Περπατάμε δίπλα στο ποτάμι. Φτάνουμε μέχρι ένα σημείο, όπου μία ταμπέλα μας πληροφορεί ότι η συνέχεια είναι πιο απαιτητική και επικίνδυνη. Δεν συστήνει τη συνέχεια σε παιδιά και ηλικιωμένους, αφού χρειάζεται να πιάνεσαι από ειδικά τοποθετημένο συρματόσχοινο. Η Λίνα με τη Νάγια σταματάνε εδώ και ο Κωστής με το Βασίλη συνεχίζουν, με πολύ περισσότερη προσοχή. Η ανάβαση δεν είναι τόσο απαιτητική όσο έγραφε η ταμπέλα, πρέπει όμως να πιάνεσαι συνεχώς από το συρματόσχοινο.
Τα αγόρια φτάνουν και πλησιάζουν μέχρι τις πηγές που βρίσκονται μέσα σε μία σπηλιά στο βουνό. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το μπλε του νερού μέσα, όπως και το πως αναβλύζει. Τα αγόρια επιστρέφουν και πείθουν τα κορίτσια να μην χάσουν αυτό το θέαμα. Ανεβαίνουν κι αυτά. Η Λίνα πάει λίγο πιο αργά, αφού το γόνατο την ταλαιπωρεί... Βλέπουν τις πηγές, αλλά και τη θέα από εκεί των βουνών απέναντι. Επιστρέφουν και γυρίζουμε προς το αυτοκίνητο. Προς τα εδώ έρχεται περισσότερος κόσμος, ενώ από εδώ ξεκινάνε κάποιοι για να κάνουν όλο το μονοπάτι των 25 χιλιομέτρων με τα πόδια! Ένα λεωφορείο της γραμμής, αφήνει κόσμο στην στάση λίγο πιο κάτω, έτσι δεν χρειάζεται να έχει κάποιος αυτοκίνητο για να επισκεφτεί αυτό το μέρος.
Συνεχίζουμε προς τον καταρράκτη Mlinarica, ο οποίος βλέπουμε στη φωτογραφία που έχουμε τυπώσει ότι βγαίνει μέσα από το βράχο, όμως όταν φτάνουμε εκεί αποφασίζουμε να μην σταματήσουμε. Απαιτεί περισσότερο περπάτημα και για τη Λίνα θα είναι πιο κουραστικό. Προτιμάμε να συνεχίσουμε για το χωριό Trenta λίγο πιο κάτω. Εκεί πίνουμε ένα απαραίτητο macchiato, σε ένα καφέ που στεγάζεται σε ένα παλιό ψηλοτάβανο κτίριο και βάζουμε κάτω το πρόγραμμα για να δούμε τη συνέχεια. Σειρά έχουν το Μικρό και το Μεγάλο φαράγγι του ποταμού Soča, τα οποία δείχνουν εντυπωσιακά. Τελειώνουμε τον καφέ. Ο Κωστής εξερευνά το διπλανό κέντρο πληροφόρησης του πάρκου Triglav, όπου υπάρχουν διάφορες ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την επίσκεψη σε όλη την περιοχή.
Ξεκινάμε για το Μικρό φαράγγι. Δεν είναι μακριά. Φτάνουμε και παρκάρουμε έξω από το κάμπινγκ Korita που βρίσκεται εδώ. Φανταστικό μέρος διαλέξανε για να το φτιάξουνε και φυσικά βλέπουμε μία μεγάλη ταμπέλα ότι είναι γεμάτο. Περπατάμε και φωτογραφίζουμε στο Μικρό φαράγγι, όπου το νερό έχει ένα πολύ ωραίο γαλανό χρώμα, δημιουργώντας ένα πολύ όμορφο σκηνικό. Ο Βασίλης θέλει να πηδήσει από τη μία όχθη στην άλλη, σε ένα σημείο που δείχνει εύκολο, όμως δεν του γίνεται το χατήρι... Το νερό εδώ είναι αρκετό και είναι λίγο επικίνδυνο. Επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο με το Βασίλη θυμωμένο ...
Μπροστά από εκεί που έχουμε παρκάρει βλέπουμε μία μεγάλη ταμπέλα. Κατσικίσιο τυρί στα 6 χιλιόμετρα από εδώ, πάνω στο βουνό. Η Λίνα επιμένει. Ξεκινάμε. Ο δρόμος είναι πολύ στενός, όμως συναντάμε τον έναν οικισμό μετά τον άλλο, όπου φαίνεται ότι τα περισσότερα από αυτά τα σπίτια πάνω στο βουνό με αυτήν την ωραία θέα νοικιάζονται σε ενδιαφερόμενους. Φτάνουμε σε ένα σημείο που ξαναβλέπουμε την ταμπέλα για το τυρί. Μας στρίβει προς έναν στενότερο δρόμο που οδηγεί σε ένα αγρόκτημα. Τον ακολουθούμε και φτάνουμε σε μία κλειστή μπάρα όπου η ταμπέλα Open μας οδηγεί να την σηκώσουμε και να την περάσουμε. Ένας σκυλάκος μας καλωσορίζει. Αφήνουμε το αυτοκίνητο και με τα πόδια πλησιάζουμε το σπίτι που δείχνει να κατοικείται. Στο υπόστεγο απέναντι του βλέπουμε πολλές αφίσες των ACDC! Από το σπίτι εμφανίζεται ένας κύριος που μας ρωτάει τι θέλουμε. Του απαντάμε τυρί και εξαφανίζεται πάλι μέσα στο σπίτι. Γυρίζει με ένα κεφάλι τυρί και μας κόβει να δοκιμάσουμε. Εξαιρετικό. Μας συστήνεται. Είναι ο Μίκυ και είμαστε οι πρώτοι Έλληνες που εμφανίζονται εδώ. Ξέρει τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό! Αγοράζουμε μισό κεφάλι τυρί (γύρω στο κιλό) με 20 ευρώ, τον ευχαριστούμε και επιστρέφουμε χαρούμενοι για τη συνέχεια της εκδρομής μας.
Σειρά έχει το Μεγάλο φαράγγι. Εκεί έχουμε προγραμματίσει να κολυμπήσουμε, αν αντέχουμε, και να κάνουμε πικ νικ. Είναι πολύ κοντά στο Μικρό φαράγγι. Πριν φτάσουμε στο σημείο του πικ νικ κάνουμε μία στάση στην πάνω μεριά του φαραγγιού. Εκεί υπάρχει μία ξύλινη γέφυρα, η οποία είναι κρεμασμένη με συρματόσχοινο και προσφέρει μία ωραία θέα στο σημείο αυτό του φαραγγιού. Προσπαθούμε να βγάλουμε καλές φωτογραφίες, αφού όποιος ανεβαίνει στη γέφυρα την κάνει να κουνιέται πάνω κάτω. Είναι πολύ όμορφο το φαράγγι εδώ. Το νερό από την ορμή και το χρόνο έχει λειάνει τους βράχους δεξιά και αριστερά.
Συνεχίζουμε λίγο πιο κάτω. Παρκάρουμε πολύ κοντά στο μέρος του πικ νικ και φορτωνόμαστε τα πράγματα μας. Εδώ έχει πιο πολύ κόσμο. Πολλοί από αυτούς δοκιμάζουν να βουτήξουν στα παγωμένα νερά. Παρατηρούμε τα πρόσωπα τους όταν νοιώθουν το κρύο. Άλλοι ξαφνιάζονται απότομα και άλλοι παραμένουν ήρεμοι. Εμείς βρίσκουμε ένα ωραίο ξύλινο παγκάκι μπροστά στο ποτάμι, λίγο πιο πέρα από το σημείο που ο κόσμος κάνει βουτιές. Στρώνουμε τα πράγματα μας και ετοιμάζουμε ωραίους ντάκους. Ένα ζευγάρι, προφανώς που έχει επισκεφτεί την Ελλάδα, αναγνωρίζει το μεζέ αυτό. Ο Κωστής με τη Νάγια τρώνε πρώτοι, με τον Βασίλη να προσπαθεί να βουτήξει στα παγωμένα νερά και τη Λίνα να τον προσέχει. Τελικά τα καταφέρνει δύο φορές! Την πρώτη που δεν ξέρει το πόσο παγωμένο είναι το νερό το κάνει πιο γρήγορα, ενώ τη δεύτερη το ξανασκέφτεται αρκετές φορές... Μπράβο στο Βασίλη! Κανένας άλλος από εμάς δεν το τόλμησε...
Φεύγουμε από το μεγάλο φαράγγι την ώρα ευτυχώς που έρχεται πολύς κόσμος. Συνεχίζουμε για το τέλος αυτού του μονοπατιού το χωριό Bovec για να πιούμε ένα καφεδάκι. Φτάνουμε όμως δεν μας κάνει μεγάλη εντύπωση το μέρος. Έχει πολύ ήλιο και δεν βρίσκουμε εύκολο μέρος να παρκάρουμε. Συνεχίζουμε για τον καταρράκτη Virje που βρίσκεται λίγο πιο έξω από το χωριό. Φτάνουμε από ένα δρόμο αρκετά στενό, που με τη βία περνάνε 2 αυτοκίνητα. Όταν φτάνουμε όλοι κοιμούνται μέσα στο αυτοκίνητο. Ο Κωστής τους αφήνει να κοιμηθούν και κατεβαίνει μέχρι τον καταρράκτη. Ο καταρράκτης δημιουργεί δύο πολύ ωραίες λίμνες, δεξιά και αριστερά του, που ο κόσμος κάνει μπάνιο. Ίσως αν υπήρχε περισσότερο νερό να ήταν εντυπωσιακότερος ο ίδιος ο καταρράκτης. Ο Κωστής ανεβαίνει ξανά στο αυτοκίνητο και φεύγουμε. Ο δρόμος μέσα στον οικισμό που είμαστε γίνεται πολύ στενός. Με τη βία περνάει πλέον 1 αυτοκίνητο... Η κατάσταση οδικώς χειροτερεύει και πλέον φαίνεται να οδηγούμε μέσα από αυλές. Στρίβουμε με πολλές μανούβρες... Ένας Ιταλός που μας ακολουθεί αρκετή ώρα από πίσω αποφασίζει λίγο πριν βρούμε διέξοδο από αυτό το λαβύρινθο να γυρίσει πίσω.
Συνεχίζουμε για την πόλη Kobarid, για να πιούμε ένα καφέ που τον έχουμε ανάγκη. Φτάνουμε σχετικά γρήγορα και παρκάρουμε στο κέντρο. Πίνουμε το καφεδάκι που χρειαζόμασταν! Η ώρα έχει πάει 16:00, έχουμε κουραστεί για σήμερα και σκεφτόμαστε να γυρίσουμε πίσω. Δεν χρειάζεται να δούμε άλλο καταρράκτη... Στο GPS βλέπουμε ότι πιο σύντομη διαδρομή είναι προς τα πίσω, μέσω Ιταλίας, όμως αποφασίζουμε να κλείσουμε τη διαδρομή, κάνοντας έναν πλήρη κύκλο του Εθνικού πάρκου. Για 90 χιλιόμετρα μας δίνει πάνω από 2 ώρες διαδρομή! Ξεκινάμε. Ο δρόμος αρχικά είναι καλός όμως όταν μπαίνουμε στον 403 και στη συνέχεια στον 909, ο δρόμος γίνεται στενός και δύσκολος. Μας αποζημιώνει το τοπίο, η θέα και τα όμορφα μικρά χωριουδάκια που περνάμε. Γύρω στις 18:45 φτάνουμε τελικά στο κάμπινγκ, με μία στάση για προμήθειες. Γύρω μας είναι γεμάτο κόσμο, ενώ οι νεαροί γείτονες μας έχουν δυνατή hard rock. Η Λίνα παίζει τάβλι με το Βασίλη και επιτέλους ο Βασίλης κερδίζει το πρώτο παιχνίδι της ζωής του! Μαγειρεύουμε και κοιμόμαστε νωρίς, ευτυχώς αφού έχουν ησυχάσει όλοι. Αύριο φεύγουμε για το Μάριμπορ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου