Η επιστροφή πίσω στη Λάρισα είναι σίγουρα αρκετά κουραστική. Παρόλα αυτά δεν μας νοιάζει. Είμαστε χαρούμενοι και γεμάτοι με τόσες πολλές εικόνες στο μυαλό! Αρχικά θα πάρουμε την πτήση ΤΚ0016 από το Μπουένος Άιρες με τελικό προορισμό την Κωσταντινούπολη. Ενδιάμεσα θα κάνουμε μία στάση 1,5 ώρας στο Σάο Πάολο, όπου θα παραμείνουμε στο αεροσκάφος και θα επιβιβαστούν και άλλοι επιβάτες. Συνολικά θα χρειαστούμε 17 ώρες μέχρι να φτάσουμε στην Κωνσταντινούπολη! Δεν είναι και λίγο πράγμα... Καθόμαστε στις πίσω θέσεις και αντίθετα με την προηγούμενη φορά τυχερές είναι οι μπροστινές θέσεις που έχουν πολλά κενά. Στις 17 αυτές ώρες κοιμόμαστε, βλέπουμε τις σειρές μας και τρώμε 3 γεύματα. Η ώρα περνάει ευτυχώς γρήγορα. Φτάνουμε στην Κωνσταντινούπολη γύρω στις 22:30. Το αεροδρόμιο είναι τεράστιο και περπατάμε χιλιόμετρα μέχρι να φτάσουμε στο χώρο αναμονής. Περνάνε τα σακίδια μας από έλεγχο και σταματάνε στο σακίδιο του Κωστή. Μετά από ώρα καταλαβαίνουμε ότι φταίει η χτένα του που έχει μεταλλικό μέρος!
Καθόμαστε κοντά στην πύλη D και περιμένουμε. Δυστυχώς ο χώρος με τα κρεββάτια (Nap zones), όπου μπορείς να κοιμηθείς δωρεάν μέσα στο αεροδρόμιο, είναι ασφικτικά γεμάτος... Προσπαθούμε να κοιμηθούμε στις καρέκλες αναμονής. Δεν είναι εύκολο, όμως η κατάσταση δυσχεραίνει όταν αρχίζουν να εμφανίζονται γύρω μας μεγάλες οικογένειες Τούρκων, οι οποίοι δεν προσπαθούν να κάνουν καμία ησυχία. Παιδάκια κλαίνε, κυρίες μιλάνε φωναχτά και γελάνε, ένας χαμός. Κάποια στιγμή ησυχάζουν, αφού φυσικά έχουν ξυπνήσει εμάς. Στην περιοχή γύρω μας ο κόσμος κοιμάται εκτός από τις καρέκλες και στα πατώματα, είτε κατάχαμα, είτε πάνω σε κουβέρτα. Έχουμε αποκλειστεί!
Η ώρα ευτυχώς περνάει και γύρω στις 5:00 αφήνουμε την περιοχή αυτή, πηδώντας πάνω από τον κόσμο που κοιμάται και μεταφερόμαστε στην πύλη Α7Β που φεύγει το αεροπλάνο μας για τη Σόφια. Στις 7:00 μπαίνουμε στο αεροπλάνο και στις 8:00, με καθυστέρηση 45 λεπτών, το αεροπλάνο απογειώνεται. Ευτυχώς ο πιλότος βάζει τα δυνατά του και στις 8:45 προσγειωνόμαστε στη Σόφια. Ο Κωστής βγάζει μία σέλφι για να θυμάται τον αεροσυνοδό που έκανε τόσο γρήγορα να σερβίρει και μαζέψει το φαγητό των επιβατών, αφού λίγα λεπτά αφού ξεκίνησε η διαδικασία ο πιλότος ανακοίνωσε ότι προσγειωνόμαστε!
Παραλαμβάνουμε τα σακίδια μας και βγαίνουμε έξω από το αεροδρόμιο. Η Λίνα κάνει μία μεγάλη αγκαλιά με το Βασίλη! Αυτή ήταν η τελευταία μας πτήση, η 14η του ταξιδιού! Τηλεφωνούμε να έρθουν να μας πάρουν για να μας πάνε στο πάρκινγκ που βρίσκεται το αυτοκίνητο μας. Ξεμπερδεύουμε από όλα γύρω στις 9:30 και με το αυτοκίνητο μας ξεκινάμε για την Ελλάδα. Ο δρόμος μέσα στη Σόφια έχει αρκετή κίνηση, στον αυτοκινητόδρομο όμως αργότερα αραιώνει. Η Λίνα με το Βασίλη κοιμούνται και ξυπνούν συνεχώς χωρίς να το θέλουν. Είμαστε όλοι αρκετά κουρασμένοι. Κάποια στιγμή ο Κωστής κάνει μία στάση για να κοιμηθεί και αυτός κανένα μισάωρο και να μπορέσει να συνεχίσει. Πριν τις 12:00 φτάνουμε στα σύνορα.
Αποφασίζουμε να μην περάσουμε τώρα τα σύνορα και να κάνουμε μία στάση για φαγητό στο Πετρίτσι, 17 χιλιόμετρα μακριά από τον αυτοκινητόδρομο. Ο Κωστής έχει σημειώσει το εστιατόριο Жаравата και οδηγούμε μέχρι εκεί. Δεν είναι καθόλου κεντρικό, είναι όμως πολύ ωραίο, με 2-3 παρέες ντόπιων που τρώνε εκεί. Αποδεικνύεται και πολύ οικονομικό, αφού παίρνουμε 3 μερίδες κρέας, 1 σούπα, 1 σαλάτα, 2 μπύρες και 1 κόκα κόλα και πληρώνουμε 40 λέβα, δηλαδή 20€ για όλα! Εξαιρετικά! Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και οδηγούμε προς το κέντρο. Βρίσκουμε ένα σούπερ μάρκετ Billa και σταματάμε για να κάνουμε τα ψώνια μας για το σπίτι. Βρίσκουμε σε πολύ καλή τιμή και αγοράζουμε τις βόκτες που πίναμε στην Ουκρανία και στην Πολωνία. Αγοράζουμε επίσης τυρί από αυτό που τρίβουν στη κλασσική σαλάτα σόπσκα, που τρώνε εδώ στη Βουλγαρία, αλλά και στις άλλες σλαβικές χώρες. Είναι ένα είδος σκληρής φέτας.
Συνεχίζουμε για τα σύνορα. 3 χιλιόμετρα πριν το έλεγχο των διαβατηρίων στην ελληνική πλευρά και ενώ βρισκόμαστε ακόμα στη Βουλγαρία πέφτουμε σε μποτιλιάρισμα! Υπάρχουν 2 σειρές, μία για τα αυτοκίνητα και μία για τα φορτηγά, παρόλα αυτά υπάρχουν πάρα πολλοί έξυπνοι που δημιουργούν και μία τρίτη σειρά αυτοκινήτων, και αρκετοί άλλοι έξυπνοι που κινούνται μαζί με τα φορτηγά και τελικά καθυστερούν υπερβολικά τη σειρά των αυτοκινήτων, αφού ενώνονται όλα τα αυτοκίνητα τελικά σε μία σειρά... Κάνουμε 2 ώρες για να φτάσουμε στον έλεγχο, με τα νεύρα μας τσιτωμένα! Δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί τόσα χρόνια που περνάμε τα ελληνικά σύνορα (είτε εδώ, είτε στα Σκόπια) δεν έχει αλλάξει τίποτα... Κανένας δεν έχει ασχοληθεί ποτέ, έτσι ώστε να βάλει μία σωστή σειρά σε αυτό που γίνεται. Είναι πραγματικά απαράδεκτο να μπαίνει ο τουρίστας στη χώρα μας με τα νεύρα του στο τέρμα! Από την άλλη ο έλεγχος των διαβατηρίων είναι αστείος. Ο οδηγός πηγαίνει τα διαβατήρια στο γκισέ, τα βλέπει ο συνοριοφύλακας και απλά ρωτάει, χωρίς να βλέπει, πόσα άτομα επιβαίνουν στο αυτοκίνητο...
Μπαίνουμε στην Ελλάδα. Τώρα το αυτοκίνητο πηγαίνει μόνο του! Οδηγούμε μέχρι τη Λάρισα με μία μικρή στάση στον Κορινό για καφέ και ξεκούραση. Στην είσοδο της πόλης τραγουδάμε όλοι δυνατά με χαρά! Επιτέλους φτάσαμε! Παρκάρουμε λίγο πριν τις 19:00, συμπληρώνοντας 40 ώρες από τη στιγμή που ξεκινήσαμε από το Μπουένος Άιρες. Ένα ταξίδι σχεδόν ενός μήνα, έφτασε στο τέλος του. Είμαστε όλοι πάρα πολύ χαρούμενοι για όσα περάσαμε, αλλά σίγουρα σε λίγες μέρες θα σκεφτόμαστε το νέο μας ταξίδι που δυστυχώς πολύ πιθανά δεν θα περιλαμβάνει το Βασίλη... Ήρθε η ώρα να ξεκινήσει και αυτός να ταξιδεύει μόνος του. Έτσι είναι η ζωή! Να είμαστε καλά και του χρόνου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου