Σήμερα είναι Δεκαπενταύγουστος! Χρόνια πολλά στη Νάγια μας και στη γιαγιά της Παναγιώτα που της έδωσε το όνομα της. Όταν γεννήθηκε η Νάγια, αν και θέλαμε πολύ να της δώσουμε το όνομα της μαμάς του Κωστή, όλοι μας σκοντάφταμε στο ότι δεν μας άρεσε να την φωνάζουμε έτσι. Ένα βραδάκι λοιπόν στο Πήλιο, καθώς τα πίναμε με τους θείους του Κωστή, τη Φιλιώ και το Θάνο προσπαθούσαμε όλοι μαζί να βρούμε μία λύση. Λέγαμε λοιπόν διάσπαρτες λέξεις σε συνδυασμό με το Παναγιώτα. Κάποια στιγμή θυμηθήκαμε τον μπαμπά της μικρής Παναγιώτας που την φώναζε Πανάγιω. Έξαφνα η Φιλιώ πετάγεται και λέει: "Νάγια θα την πούμε!". Τέλειο. Όλοι συμφωνήσαμε. Μας έμοιαζε λατινογενές και μας άρεσε. Μετά από μερικές μέρες ψάξαμε τυχαία στο λεξικό για το όνομα αυτό και ανακαλύψαμε ότι το Νάγια είναι ένα από τα πιο δηλητηριώδη φίδια της Νοτιοανατολικής Ασίας, μάλιστα στην αρχαία Αίγυπτο θεωρούνταν ιερό ζώο. Παράλληλα λατρεύεται σε διάφορες θρησκείες της Ασίας ως θεότητα των νερών και πιστεύεται ότι μπορεί να είναι ευεργετικό, φέρνοντας βροχή και πλούτο, αλλά και επικίνδυνο, αν οι άνθρωποι δεν το σεβαστούν. Αυτή είναι η ιστορία του ονόματος της κόρης μας που λέγεται σήμερα Νάγια Φαρμάκη. Με τη σκέψη σε όλους τους αγαπημένους μας που γιορτάζουν σήμερα ξυπνήσαμε και αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε.
Ακόμα και τώρα, που είναι πρωί, στο πρόσωπο μας έρχονται τα ίδια μικρά ζωύφια, που έρχονταν και χθες το βράδυ που φτάσαμε. Μοιάζουν με κουνούπια, όμως δεν τσιμπάνε. Είναι όμως ενοχλητικά. Μπαίνουν στη μύτη και στα αυτιά μας. Μάλλον είναι λόγω της λίμνης. Ας είναι. Καταφέρνουμε να φύγουμε από το κάμπινγκ λίγο πριν τις 9:00. Οδηγούμε μέχρι το βενζινάδικο για να γεμίσουμε πετρέλαιο. Εκεί η Λίνα βρίσκει στο μαγαζάκι ειδικές μάσκες για προστασία από τα ζωύφια της λίμνης, κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί! Απίστευτο. Λίγο πιο δίπλα 2 τύποι πλένουν το αυτοκίνητο τους με μία βούρτσα που ρίχνει νερό. Τους ρωτάμε αν μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε και μας απαντάνε ότι είναι του βενζινάδικου. Τέλεια. Πλένουμε το αυτοκίνητο μας και το κάνουμε λαμπίκο! Ήταν αρκετά βρώμικο. Πρώτη φορά βρίσκουμε τέτοια διευκόλυνση στην Ισλανδία. Με πεντακάθαρο και γεμάτο πετρέλαιο το βανάκι οδηγούμε για το φαράγγι Stuðlagil που είναι 120 χιλιόμετρα μακριά.
Οδηγούμε στον δρόμο 1, πάνω σε ένα οροπέδιο. Το τοπίο μας θυμίζει τη Χιλή και την έρημο Ατακάμα. Απέραντη πεδιάδα με πολύ λίγη βλάστηση και στο βάθος εντυπωσιακά βουνά. Υπάρχουν πρόβατα που βόσκουν ελεύθερα και υπάρχουν φορές που αναγκαζόμαστε να φρενάρουμε γιατί αυτά αποφασίζουν να περάσουν το δρόμο. Ευτυχώς δεν έχει σχεδόν καθόλου κίνηση. Φτάνουμε στη διασταύρωση για το Stuðlagil. Εδώ έχει αρκετή κίνηση. Πολλά αυτοκίνητα στρίβουν εδώ για το φαράγγι που ανακαλύφθηκε τα τελευταία χρόνια. Όταν το 2009 κατασκευάστηκε το υδροηλεκτρικό φράγμα Kárahnjúkar, η ροή του ποταμού μειώθηκε σημαντικά, και έτσι αποκαλύφθηκε το φαράγγι. Θεωρείται ένα από τα πιο εντυπωσιακά τοπία βασαλτικών σχηματισμών στον κόσμο. Ο βασάλτης είναι ένα πυριγενές πέτρωμα, που σχηματίζεται μέσω της ψύξης και της στερεοποίησης του μάγματος ή της λάβας. Στην περίπτωση αυτή δημιουργήθηκαν κολώνες, αυστηρά γεωμετρικές, σχεδόν αφύσικες, δίπλα στο ποτάμι Jökla που ρέει σήμερα δίπλα τους. Οι κολώνες φτάνουν σε μεγάλο ύψος και σχηματίζουν τοίχους που μοιάζουν με γιγαντιαίο εκκλησιαστικό όργανο.
Φτάνουμε και διαλέγουμε τον ανατολικό δρόμο που σε φέρνει πολύ κοντά στο φαράγγι. Ο δυτικός δρόμος σε οδηγεί σε πλατφόρμες που μπορείς να το δεις μόνο από ψηλά. Στο πάρκινγκ τα αυτοκίνητα είναι τόσα πολλά που με τα βίας βρίσκουμε θέση. Ξεκινάμε να περπατάμε το μονοπάτι που έχει μήκος περίπου 2,5 χιλιόμετρα. Ευτυχώς η διαδρομή είναι σχετικά εύκολη και επίπεδη, σε χωματόδρομο που ακολουθεί τον ποταμό. Μετά από 30 λεπτά φτάνουμε. Το θέαμα είναι πραγματικά εντυπωσιακό! Άλλο είναι να το βλέπεις σε φωτογραφία και άλλο να είναι μπροστά στα μάτια σου. Το χρώμα του νερού του ποταμού είναι θολό και γαλακτερό, διότι τροφοδοτείται από νερά που λιώνουν από παγετώνες. Το νερό παρασύρει μαζί του τεράστιες ποσότητες από πολύ λεπτή ηφαιστειακή άμμο και ιζήματα, που δίνουν αυτήν τη θολή, συχνά γαλαζοπράσινη ή γκρι όψη. Τον Αύγουστο συνήθως, που η ροή είναι πιο χαμηλή, το νερό μπορεί να φαίνεται πιο γαλαζοπράσινο και καθαρό, όμως σήμερα εμείς δεν το βλέπουμε έτσι. Ίσως φταίει και η συννεφιά.
Φωτογραφίζουμε από πολλά σημεία και το εξερευνούμε όλο. Ο Κωστής ανεβαίνει και μέχρι το βράχο ακριβώς απέναντι από τις κολώνες. Χορταίνουμε το εντυπωσιακό αυτό θέαμα και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Καθώς πλησιάζουμε στο αυτοκίνητο σκεφτόμαστε να λέμε σε αυτούς που συναντάμε και πάνε τώρα, πόσο δύσκολος είναι ο δρόμος ή πόσο χάλια είναι το φαράγγι. Φυσικά δεν το κάνουμε αλλά και μόνο η σκέψη αυτή μας κάνει να γελάμε πολύ. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε. Επόμενη στάση είναι ο εντυπωσιακός καταρράκτης Hengifoss. Καθώς οδηγούμε αποφασίζουμε να προσπεράσουμε αυτό το αξιοθέατο και να έχουμε λίγο παραπάνω χρόνο ηρεμίας σήμερα στο κάμπινγκ. Το έχουμε ανάγκη αυτό, αφού τρέχουμε συνεχώς αυτές τις μέρες. Συνεχίζουμε έτσι για το χωριό Seydisfjordur, ένα τα πιο γραφικά και ιδιαίτερα χωριά της ανατολικής Ισλανδίας.
Στο δρόμο μας συναντάμε την πόλη Egilsstaðir, στην οποία θα επιστρέψουμε αργότερα για εφόδια και πετρέλαιο, πριν οδηγήσουμε μέχρι το κάμπινγκ πιο νότια. Η διαδρομή μετά την πόλη Egilsstaðir είναι αρκετά ανηφορική και γρήγορα βλέπουμε την πόλη και τη λίμνη Lagarfljót από ψηλά. Η λίμνη είναι αρκετά μεγάλη και στενόμακρη και είναι γνωστή όχι μόνο για την ομορφιά της, αλλά και για τον θρύλο του ενός μυθικού τέρατος που λένε ότι ζει στα νερά της, κάτι σαν το τέρας του Λοχ Νες. Φτάνουμε ψηλά, γύρω στα 600 μέτρα και οδηγούμε στο οροπέδιο Fjarðarheiði, μέχρι 8 χιλιόμετρα πριν το χωριό, όπου κατηφορίζουμε απότομα. Το βλέπουμε από ψηλά. Βρίσκεται στο βάθος ενός στενού φιόρδ και περιβάλλεται από απότομα βουνά και πολλούς καταρράκτες που κυλούν στις πλαγιές. Φτάνουμε και βλέπουμε το γνωστό, από τις φωτογραφίες που έχουμε δει, μπορντό ξενοδοχείο Aldan που έχει και ένα πολύ ωραίο καφέ κάτω. Παρκάρουμε λίγο πιο πέρα, στο δημοτικό πάρκινγκ.
Κάνουμε μία μεγάλη βόλτα στο χωριό. Χαρακτηριστικό του Seyðisfjörður είναι τα πολύχρωμα ξύλινα σπίτια σε νορβηγικό στυλ, τα οποία χτίστηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα όταν Νορβηγοί εγκαταστάθηκαν εδώ. Στο κέντρο ξεχωρίζει η μπλε εκκλησία, μπροστά από την οποία υπάρχει ένας δρόμος με πολύχρωμα πλακάκια σε σχήμα ουράνιου τόξου. Παρόλο που είναι μικρό το χωριό, έχει μια έντονη καλλιτεχνική και πολιτιστική ζωή, με γκαλερί, μουσική και φεστιβάλ τέχνης που γίνονται εδώ. Μπαίνουμε στην εκκλησία που μέσα είναι καινούργια. Μας μυρίζει το φρέσκο ξύλο. Καθώς το κουβεντιάζουμε μας χαιρετάει ένα ζευγάρι από την Ελλάδα που είναι και αυτό εδώ. Έχουμε τελικά συναντήσει πολλούς Έλληνες στην Ισλανδία. Κυκλώνουμε τη βόλτα και καθόμαστε στο γνωστό καφέ. Μαζί με τα καφεδάκια μας παίρνουμε και μία τάρτα καραμέλας με καρύδια. Πολύ νόστιμη!
Μπαίνουμε στο βανάκι μας και κάνουμε μία βόλτα όλο το χωριό. Στο τέλος του χωριού υπάρχει λιμάνι. Το Seyðisfjörður είναι ένα σημαντικό λιμάνι. Εκεί φτάνει το τακτικό φέρι από τη Δανία και τα Φερόε, το μοναδικό που συνδέει την Ισλανδία με την ηπειρωτική Ευρώπη μέσω θαλάσσης. Φεύγουμε και επιστρέφουμε στην Egilsstaðir. Κάνουμε τα ψώνια μας, γεμίζουμε το ντεπόζιτο και οδηγούμε μέχρι το κάμπινγκ CampEast - Reyðarfjörður. Φτάνουμε στις 17:00. Τέλεια. Έχουμε χρόνο να βάλουμε σε μία σειρά τις βαλίτσες μας, να κάνουμε τα μπάνια μας και να χαλαρώσουμε. Αργότερα ανάβουμε την ψησταριά μιας χρήσης που έχουμε και ψήνουμε κρέας. Ευτυχώς δεν βρέχει, έτσι έχουμε τοποθετήσει το τραπεζάκι και τις καρέκλες και καθόμαστε έξω. Το κάμπινγκ σιγά σιγά γεμίζει. Όταν τελειώνουμε με το φαγητό μία παρέα από πάπιες κάνει την εμφάνιση του στην λιμνούλα που υπάρχει εδώ. Ταΐζουμε τις πάπιες με ψωμάκι. Ταυτόχρονα κάνουμε βιντεοκλήση και με τα παιδιά μας. Είμαστε όλοι μαζί! Περνάμε πολύ ωραία! Αργά το βράδυ πέφτουμε για ύπνο. Αύριο κατεβαίνουμε πιο νότια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου