Ημέρα 8η: Παραλία Otres, Ηρεμία και Οργάνωση

Σήμερα ξυπνάμε όλοι νωρίς. Ο Βασίλης είπε: "Μαμά η πισίνα είναι ανοιχτή!" και τα παιδιά μπήκαν κατευθείαν μέσα. Αφού κολυμπήσανε αρκετά πήγαμε για το πρωϊνό μας, όπου αποφασίσαμε ότι πρέπει να αφιερώσουμε τη μέρα μαςστην παραλία Otres, αλλά και στην οργάνωση του υπόλοιπου ταξιδιού μας. Στην πόλη αυτή (και όχι στην πρωτεύουσα) βρίσκεται το προξενείο του Βιετνάμ που εκδίδει τις βίζες. Έπρεπε λοιπόν να σχεδιάσουμε τις επόμενες μέρες. Πριν από όλα αποφάσισα να κάνω και ένα οικονομικό check για να δω πως τα πάμε. Σε μία βδομάδα πληρώσαμε λίγα παραπάνω από όσα έπρεπε. Πρέπει να αρχίσουμε οικονομία! Ετοιμαζόμαστε για την παραλία, παίρνουμε υλικό για διάβασμα και φεύγουμε με τουκ τουκ ...




Η παραλία ε ξαι ρε τι κή ... Νομίζουμε ότι είμαστε στην Καραϊβική. Καθόμαστε σε ξαπλώστρες, τα παιδιά μπαίνουν στην θάλασσα και παραγγέλνουμε καφέ και φρέσκες λεμονάδες. Ο κόσμος δεν είναι πολύς και αισθανόμαστε μεγάλη ηρεμία.

Σκεφτόμαστε τις επόμενες μέρες και αποφασίζουμε να πάρουμε ένα καραβάκι και να πάμε στα νησάκια απέναντι. Διαβάσαμε ότι στα νησάκια αυτά υπάρχουν μπαγκαλόου μπροστά στις παραλίες, ενώ οι παραλίες τους είναι ασύγκριτες. Αποφασίζουμε να πάμε στο νησάκι Koh Rong, που είναι 2 ώρες με το καραβάκι, μάλλον δεν έχει ρεύμα (φαντάζομαι θα έχει γεννήτριες) και σίγουρα δεν έχει internet. Διαθέτει ένα εστιατόριο με ολόφρεσκο ψάρι, ενώ μπορείς να περπατήσεις μέχρι την άλλη πλευρά του νησιού, μέσα σε 20' σε ένα δρόμο που μάλλον μοιάζει με μονοπάτι ήπιας ζούγκλας. Δεν έχει air condition αλλά ούτε και ανεμιστήρες, αφού σε δροσίζει η αύρα της θάλασσας. Τις άλλες μέρες θα τις περάσουμε στην περιοχή της πόλης Kampot, πριν μπούμε στο Βιετνάμ.

Κατά το μεσημεράκι επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο. Δίπλα σ' αυτο βρίσκεται το γραφείο που κλείνει το μπαγκαλόου για το Koh Rong. Κλείνουμε για μεθαύριο και πειινασμένοι παίρνουμε για το δωμάτιο, από το χθεσινό μαγαζάκι φαγητό με 6$ αυτή τη φορά για όλους. Αυτή τη φορά παίρνουμε και αρκετό chili. Κάνουμε μία βουτιά στην πισίνα και εγώ πρώτος ξεκινάω να τρώω βάζοντας αρκετό chili. Τα μάτια δακρύζουνε, η μύτη τρέχει και το στόμα μουδιάζει. Είναι όμως πραγματικά τόσο δυναμωτικό το συναίσθημα που νοιώθω μετά, που το τρώω όλο, με τη βοήθεια 3 μικρών κουτιών μπύρας!

Αφού τρώμε όλοι, ξεκουραζόμαστε για λίγο και βγαίνουμε για βόλτα. Θα πάμε στο λιμανάκι των ψαράδων. Βρίσκουμε όπως πάντα ένα τουκ τουκ και ξεκινάμε. Όταν πλησιάζουμε αρχίζουμε να βλέπουμε και μυρίζουμε την φτώχια των ανθρώπων αυτών. Τα παιδιά παίζουν, με τη δύναμη των νειάτων τους να ξεχειλίζει.

Εμείς σταματάμε για λίγο και φωτογραφίζω. Η Νάγια με ακολουθεί. Οι εικόνες που βλέπει είναι πιο δύσκολες από την πρώτη μέρα, έχει όμως συνηθίσει. Ελπίζω να μην ξεχάσει κιόλας. Το τουκ τουκ ξεκινάει και πάλι και η πιτσιρικάδα κρέμεται από πίσω. Εγώ φωτογραφίζω.

Προχωράμε κι άλλο στα σπιτάκια των ψαράδων. Η μυρωδιά σου προκαλεί δυσφορία. Μου κάνει εντύπωση που η Νάγια δεν διαμαρτύρεται. Στο δρόμο μαζί με τους ανθρώπους, τα μηχανάκια και τα λίγα αυτοκίνητα κινούνται και αγελάδες, οι οποίες μάλλον ξέρουν το δρόμο τους. Σταματάμε και βγάζουμε και άλλες φωτογραφίες. Τα καϊκια έχουν σχεδόν όλα φύγει και εγώ πετυχαίνω μάλλον ένα από τα τελευταία.

Τα σπίτια των κατοίκων αυτών, παρόλο που παντού έχει σκουπίδια, αστράφτουν, ενώ και οι άνθρωποι είναι καθαροί. Έχουν μάθει όμως να πετάνε τα σκουπίδια δίπλα στο σπίτι τους και να ζουν με αυτά. Μας κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση αυτό.

Στο γυρισμό σταματάμε στο λούνα πάρκ που είναι δίπλα στο ξενοδοχείο. Τα παιδιά χαίρονται. Ο Βασίλης ανεβαίνει σε ένα περιστρεφόμενο, το οποίο με εντυπωσιάζει και το φωτογραφίζω.

Το βράδι κοιμόμαστε νωρίς. Αύριο έχουμε να βγάλουμε τις βίζες και να δούμε ίσως μία καινούργια παραλία.