Ημέρα 30η: Αρχίζει η επιστροφή. Γυρίζουμε στην Phnom Penh.

Σήμερα ξυπνάμε νωρίς αφού στις 7:30 πρέπει να είμαστε στο γραφείο της εταιρίας Sorya για να φύγουμε για την Phnom Penh. Τρώμε το τελευταίο πρωϊνό μας στην υπέροχη ταράτσα μας. Τα παιδιά σήμερα τρώνε σε δικό τους τραπεζάκι, ξέχωρα από μας. Εγώ παραγγέλνω για 2η συνεχόμενη μέρα για πρωϊνό, καυτερή σούπα κρέατος με noodles. Τέλεια. Θα μου γίνει συνήθεια στην Ελλάδα! Τελειώνουμε και αποχαιρετούμε το ξενοδοχείο μας. Φορτώνουμε τα πράγματα μας στο λεωφορείο, που τώρα είναι συν μία βαλίτσα παραπάνω, για τα πράγματα που αγοράσαμε. Το λεωφορείο φεύγει ακριβώς στις 8:00 και αποχαιρετούμε την Σαϊγκόν με τις καλύτερες αναμνήσεις.

Στο λεωφορείο ανακαλύπτουμε ένα νέο παιχνίδι για παιδιά. Χθες είχαμε αγοράσει ένα μασούρι σχοινί για να φτιάξουμε κολιέ με τα κοχύλια που είχαμε μαζέψει στο έρημο νησί. Τα παιδιά, αφού φτιάχνουμε τα κολιέ, περνούν πολύ ώρα παίζοντας με ένα σκέτο κομμάτι σχοινί που τους δίνω. Πολύ καλό παιχνίδι, μικρό σε μέγεθος και ελαφρύ για κουβάλημα!


Πλησιάζουμε στα σύνορα. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που επιστρέφουμε στην Καμπότζη! Μας είχε λείψει. Με τη Λίνα συμφωνούμε ότι οι δύο χώρες είναι διαφορετικές σε πολλά πράγματα. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι η Καμπότζη, ως πιο αυθεντική χώρα, μας άρεσε περισσότερο. Φτάνουμε στα σύνορα μετά από περίπου 2 ώρες. Φορτωνόμαστε όλα μας τα πράγματα για να βγούμε από το Βιετνάμ (όπως και όταν μπήκαμε). Μπαίνοντας στην Καμπότζη μας κάνει εντύπωση που μας ελέγχουν αν έχουμε πυρετό.

Επιβιβαζόμαστε στο λεωφορείο μας και προχωράμε μόνο λίγα χιλιόμετρα, αφού κάνουμε στάση στο γνωστό μας εστιατόριο, που είναι πολύ κοντά στα σύνορα. Αυτή τη φορά καθόμαστε κανονικά σε τραπέζι και τρώμε.

Το λεωφορείο ξεκινά και πάλι. Από το παράθυρο παρατηρούμε τα βουβάλια, τους απέραντους ορυζώνες, τους ανθρώπους και τα μικρά χωριά που προσπερνάμε. Φωτογραφίζω ότι προλαβαίνω.

Αρχίζουμε να πλησιάζουμε στην Phnom Penh. Η κίνηση στους δρόμους μεγαλώνει. Στις 14:30 φτάνουμε στο σταθμό των λεωφορείων. Τα παιδιά ανυπομονούν να ανέβουμε σε ένα τουκ τουκ, που τόσο τους έχει λείψει. Πολύ γρήγορα φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας, το Fancy Guesthouse, αποκρούοντας με επιτυχία όλες τις προσπάθειες του οδηγού του τουκ τουκ για να μας πάει σε άλλο ξενοδοχείο ή να μας κλείσει για βόλτα αύριο στην πόλη. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι φτάνοντας ζητάει από τον ξενοδόχο προμήθεια για το γεγονός ότι μας έφερε στο ξενοδοχείο! Απίθανος!

Τακτοποιούμαστε σε ένα μεγαλύτερο δωμάτιο από την προηγούμενη φορά και βγαίνουμε έξω στην πόλη. Τα παιδιά, σε αντίθεση με την πρώτη μέρα που φτάσαμε στην Phnom Penh, και ήταν σφιγμένα, περπατάνε μόνα τους, νοιώθοντας πολύ μεγάλη ασφάλεια. Η πόλη αυτή μας είχε λείψει! Η κίνηση δεν είναι τόσο μεγάλη όσο στη Σαϊγκόν. Μπαίνουμε μέσα στα στενά δρομάκια και χαζεύουμε τον κόσμο, τα μικρά μαγαζάκια που σιγά σιγά κλείνουν, τη ζωή της πόλης.

Βλέπουμε στο δρόμο να τηγανίζουν ολόκληρα πουλιά,

όπως και βατράχια.

Πέφτουμε μπροστά σε ένα μαγαζί για μασάζ. Με 5$ την ώρα κάνουν μασάζ ποδιών. Δεν μπορούμε να αντισταθούμε και απολαμβάνουμε το καλύτερο μασάζ που κάναμε σε όλο το ταξίδι! Τα κορίτσια είναι εξαιρετικά!

 Η Νάγια αναλαμβάνει να κουμαντάρει το Βασίλη σε όλη τη διάρκεια. Της τάξαμε εξάλλου παγωτό!

Συνεχίζουμε τη βόλτα μας και άξαφνα βλέπουμε στον κεντρικότερο δρόμο, έναν μεγάλο ελέφαντα, ο οποίος σταματάει μπροστά σε ένα εστιατόριο και ταϊζεται από τους υπευθύνους του εστιατορίου, αλλά και από τον κόσμο που στο μεταξύ έχει μαζευτεί και κοιτάει με απορία. Ταϊζουμε τον ελέφαντα με ψωμί, αλλά και φρούτα. Τα παιδιά φοβούνται να τον ταίσουν.

Ο ελέφαντας είναι ένα εξαιρετικό διαφημιστικό τρυκ, για να μαζευτεί κόσμος μπροστά από το μαγαζί, και κάποιοι (όπως και μεις) να μπουν μέσα. Στο μαγαζί αυτό τα παιδιά τρώνε το παγωτό που τους τάξαμε και εμείς πίνουμε εσπρέσο, μετά από πάρα πολύ καιρό!

Συνεχίζουμε τη βόλτα μας, ενώ έχει αρχίσει και νυχτώνει. Οι ντόπιοι μας κοιτάνε που έχουμε το Βασίλη στους ώμους μας, ενώ είναι όλοι, και πάλι, διαχυτικοί με τα παιδιά.

Μπαίνουμε σε διάφορα μαγαζιά και χαζεύουμε.

Αγοράζουμε ένα περίεργο μπαλάκι με το οποίο τα παιδιά παίζουν ποδό-ρακέτες και έχουμε δει να παίζουν σε όλη την Καμπότζη. Αργά καταλήγουμε σε ένα όμορφο εστιατόριο, κοντά στο παλάτι, στο οποίο τρώμε. Παραγγέλνουμε ένα διαφορετικό Amok (τυπικό φαγητό της χώρας) από αυτό που έχουμε συνηθίσει να τρώμε και πίνουμε μπίρα Angor.

Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο για ύπνο. Αύριο έχουμε να δούμε το παλάτι, να ψωνίσουμε μερικά τυπικά πράγματα της Καμπότζης και το απόγευμα πετάμε για την Μπαγκόγκ πρώτα και την Αθήνα στη συνέχεια.