Ημέρα 2η: Γνωριμία με την πόλη και τα σαμπλεδάκια

Ξυπνάμε το πρωί νωρίς. Σήμερα θα γνωρίσουμε την πόλη, περπατώντας την. Φτιάχνουμε πρωϊνό και κατεβαίνουμε στο καφέ, κάτω από το διαμέρισμα μας. Εκεί αρχίζουν σιγά σιγά να κατεβαίνουν όλοι. Φεύγουμε για την πόλη σε δύο γκρουπ, με διαφορά 15', και βρισκόμαστε στην αρχή της οδού Vaci για να την περπατήσουμε όλοι μαζί. Τα κτίρια γύρω μας είναι ψηλά και οι δρόμοι φαρδείς. Αλλάζουμε χρήματα με κανονική ισοτιμία (1€ -270 φιορίνια).

Η οδος Vaci είναι ένας κεντρικότατος δρόμος με μήκος γύρω στα 2 χιλιόμετρα, γεμάτος μαγαζιά, εστιατόρια, και τουρίστες που βολτάρουν. Είναι πολύ όμορφα. Χωριζόμαστε σε μικρές ομάδες, μπαίνοντας σε μικρά μαγαζάκια, με στόχο το τέρμα της οδού που βρίσκεται η κλειστή αγορά τροφίμων και υφαντών.

Μπαίνουμε στην κλειστή αγορά και εντυπωσιαζόμαστε από τους πάγκους που πουλάνε τυριά, αλλαντικά, κρέατα, γλυκά, λαχανικά, φρούτα και μπαχαρικά. Έχουμε αρχίσει να πεινάμε αλλά δεν βλέπουμε να μπορούμε να κάτσουμε κάπου για φαγητό. Ανεβαίνουμε στον πάνω όροφο, όπου φαίνεται ότι πουλάνε τα υφαντά. Με το που ανεβαίνουμε πάνω βλέπουμε μία σειρά από μικρά μαγαζάκια που πουλάνε φαγητό και μπορείς να καθήσεις να φας. Σερβίρουν γκούλας, λουκάνικα, ψητό κρέας, και πολλά δικά τους τοπικά φαγητά. Πανηγυρίζουμε για την ανακάλυψη μας και κάνουμε μία έρευνα για να βρούμε τον καλύτερο. Σταματάμε στην βασίλισσα (μία χοντρή κυρία που φοράει κάτι σαν χρυσό στέμμα στο κεφάλι της) και παραγγέλνουμε. Όλα εξαιρετικά!

Χορτάτοι και ευχαριστημένοι φεύγουμε από την αγορά με σκοπό να πάμε στην Εθνική Πινακοθήκη της Βουδαπέστης, με πάνω από 10.000 εκθέματα! Το μουσείο βρίσκεται στην Βούδα, έτσι για πρώτη φορά θα περάσουμε πάνω από το Δούναβη. Φτάνουμε σε μία από τις πιο όμορφες γέφυρες της, τη γέφυρα των αλυσίδων και περνάμε περπατώντας απένατι. Από εκεί δεν παίρνουμε το τελεφερίκ που μας φαίνεται ακριβό, αλλά το λεωφορείο, που για μας είναι δωρεάν. Το λεωφορείο μας ανεβάζει πάνω ψηλά στη συνοικία του πύργου. 

Αφού κάνουμε μία μικρή βόλτα στον κεντρικό δρόμο, βρίσκουμε ένα μικρό καφέ, πίσω από την αξιοθαύμαστη εκκλησία του Αγίου Ματθία, όπου αύριο θα πάμε για να ακούσουμε την το κονσέρτο του Μότσαρτ Missa Solemnis σε Ντο μείζονα. Το καφέ είναι δίπλα στο μουσείο αμυγδαλόψυχας, όπου τα εκθέματα είναι φτιαγμένα με αυτό το υλικό! Μετά τον καφέ χαζεύουμε τη θέα από ψηλά και φτάνουμε στην Εθνική Πινακοθήκη.  Πληρώνουμε μειωμένο εισιτήριο λόγω της κάρτας της Βουδαπέστης και μπαίνουμε. Χωριζόμαστε σε μικρές ομάδες των 2 και δίνουμε ραντεβού στο κλείσιμο (18:00). Το μουσείο είναι πολύ μεγάλο και χρειάζεται πολύ χρόνο να το δεις. Εμείς βλέπουμε με προσοχή αυτά που αξίζουν περισσότερο, όπως τον Ασπασμό (1506), τις Γυναίκες του Έγκερ (1867), τη Γυναίκα που Ανακατεύει Γάλα (1872-73), το Πικ Νικ το Μάϊο (1873), τη Γυναίκα στο Λουτρό (1901), παίρνοντας μία καλή εικόνα της Ουγγρικής τέχνης από το Μεσαίωνα μέχρι σήμερα.

Φεύγουμε κουρασμένοι και γυρνάμε στο διαμερισμά μας, για ξεκούραση και ανάκτηση δυνάμεων. Πίνουμε καφέ και τσάι, ενώ ο Κωστής βάζει στόχο τα σαμπλεδάκια που αγοράσαμε και τρώει 5-6. Γύρω στις 21:00 βγαίνουμε έξω, σε αναζήτηση ενός εστιατορίου. Πολύ κοντά στο διαμέρισμα μας βρίσκουμε το υπόγειο Aranypince etterem, όπου τρώμε παραδοσιακά φαγητά με τους ήχους του αρμονίστα, που παίζει διεθνή και Ουγγρική μουσική. Ο Νάσος χορεύει!

Ο Κωστής έχει ξεκινήσει να μην είναι καλά. Κάτι το πείραξε και μάλλον είναι τα σαμπλαδάκια! Φεύγουμε τελευταίοι από το μαγαζί και πίνουμε ένα τελευταίο ποτό στο Galeriaa Cafee. Ο Κωστής, η Λίνα, ο Γιώργος, η Κλαίρη και η Χαρίκλεια αποφασίζουνε να πάνε στο Cotton Club, ένα μπαρ που σε μεταφέρει στη δεκαετία του 20 της Αμερικής. Παίρνουμε δύο ταξί και το ένα ακολουθεί το άλλο. Στο πρώτο ταξί που είναι ο Γιώργος και η Χαρίκλεια ζητάει 2300 φιορίνια, ενώ σε μας 1300. Κάνουμε φασαρία! Απειλούμε τον ταξιτζή ότι θα φωνάξουμε την αστυνομία, και καταγράφουμε τον αριθμό του. Αυτός τελικά παίρνει 1100 φιορίνια και φεύγει εκνευρισμένος.

Στο Cotton Club δεν έχει κίνηση και αποφασίζουμε να βρούμε το μπαρ Piaf που είναι λίγο πιο πέρα. Το βρίσκουμε ρωτώντας. Χτυπάμε την μεγάλη, βαριά και κλειστή μεταλλική πόρτα. Ανοίγει την πόρτα μία σκληρή σε όψη κοπέλα, η οποία μας εξετάζει αν πληρούμε τις προδιαγραφές. Πληρώνουμε επιτόπου την είσοδο και μπαίνουμε. Πάνω παίζει απαλή μουσική, ενώ μία  σκάλα οδηγεί στο υπόγειο, που έχει την όψη κελλαριού, όπου παίζει μουσική ροκ. Καθόμαστε εκεί και πίνουμε τις μπίρες μας. Σε λίγο και ενώ είναι αργά, αρχίζουν να παίζουν πιο χορευτική μουσική, ενώ το μαγαζί αρχίζει να γεμίζει. Μας κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση το σκηνικό που διαδραματίζεται στο διπλανό τραπέζι μας. Στο ζευγάρι που κάθεται δίπλα μας έρχεται ένας μπρατσωμένος και αφού τους λέει κάτι, αυτοί σηκώνονται και φεύγουν. Σε λίγο έρχονται 5-6 φουσκωτοί και κάθονται, ενώ τελευταίος έρχεται με στυλ ένας που μοιάζει με ηθοποιό. Γλεντάει υπό το βλέμμα των υπολοίπων. Δύο κοπέλες πιο δίπλα φιλιούνται! Το μπαρ μάλλον είναι in και έτσι όπως συνεχίζει να έρχεται κόσμος καταλαβαίνουμε ότι είναι μπαρ after.

Κατά τις 2:00 εμείς φεύγουμε και αφήνουμε τα κορίτσια με το Γιώργο εκεί. Γυρνάμε και πάμε για ύπνο, ο Κωστής δεν είναι καθόλου καλά με το στομάχι, ενώ την άλλη μέρα μαθαίνουμε ότι οι άλλοι έφυγαν από το μπαρ στις 8:00 το πρωί!