Ξυπνάμε με μουντό καιρό, για ακόμα μια μέρα. Αν είναι να βρέξει σήμερα καλά θα ήταν να είμαστε προστατευμένοι. Έτσι επιλέγουμε να πάμε στις σπηλιές Pak Ou, στις οποίες πάει κανείς με βαρκάκι, περίπου 2 ώρες δρόμο από τη Luang Prabang. Ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου που μένουμε μας ενημερώνει ότι τα βαρκάκια φεύγουν 1 φορά τη μέρα, στις 8:00 ακριβώς. Ετοιμαζόμαστε και σε 5 λεπτά είμαστε στην αποβάθρα, αφού είναι δίπλα στο ξενοδοχείο μας. Εκεί βλέπουμε ότι είμαστε πρώτοι, μαζί με 2 Γαλλίδες. Οι βάρκες τελικά φεύγουν στις 8:30! Βγάζουμε εισιτήρια, πληρώνοντας συνολικά 26€. Όσο περνάει η ώρα ο κόσμος πυκνώνει. Στις 8:30 ακριβώς κατεβαίνουμε τα απότομα σκαλοπάτια προς το ποτάμι και επιβιβαζόμαστε σε ένα από τα πολλά βαρκάκια. Ξεκινάμε. Λίγο πιο κάτω ο καπετάνιος σταματάει και φουλάρει βενζίνη σε ένα αγκυροβολημένο πλοίο – βενζινάδικο. Ξεκινάμε πάλι. Κινούμαστε βόρεια, αντίθετα από τη ροή του ποταμού Mekong, πολύ κοντά στην όχθη.
Η διαδρομή είναι υπέροχη! Παρατηρούμε τη τροπική φύση, ψαράδες που ρίχνουν ή μαζεύουν τα δίχτυα τους, βάρκες δεμένες σε μπαμπού στην όχθη ή κάτω από αυτοσχέδια στέγαστρα, μέσα στο ποτάμι, για να προφυλάσσονται από τη βροχή. Παιδιά παίζουν στις όχθες, ή κάνουν μπάνιο μέσα στο ποτάμι. Προσέχουμε τις μεγάλες ξύλινες κατασκευές που βοηθούν τους ντόπιους να ψάχνουν για χρυσάφι, αφού αυτή η περιοχή του ποταμού γεμίζει επίδοξους χρυσοθήρες, τους μήνες Ιανουάριο μέχρι και Απρίλιο. Το ποτάμι παρασέρνει μεγάλους κορμούς δέντρων, που ο καπετάνιος προσπαθεί να αποφύγει. Περνάμε μία μεγάλη μάλλον φυλακή, που έτσι όπως χωμένη μέσα στην τροπική φύση, μοιάζει με αυτές που κρατούσαν τους αμερικανούς στρατιώτες στα έργα του Ράμπο. Μετά από 2 ώρες διαδρομής σταματάμε σε ένα τουριστικό χωριό, στις όχθες του ποταμού, το Lao Lao, όπου για λίγη ώρα κάνουμε βόλτες στα δρομάκια του. Οι κάτοικοι εδώ πουλάνε υφαντά, κρασί και ουίσκι από ρύζι. Εμείς φωτογραφίζουμε τα παιδάκια που μας κυκλώνουν.
Συνεχίζουμε για τα σπήλαια Pak Ou. Μετά από 1/2 ώρα στο ποτάμι, βλέπουμε τους παράξενους σχηματισμούς των βουνών, που μας κάνουν να καταλάβουμε ότι φτάσαμε. Πράγματι βλέπουμε πιο κάτω τα υπόλοιπα αραγμένα βαρκάκια, που προηγήθηκαν πριν από εμάς. Δένουμε και κατεβαίνουμε. Πληρώνουμε 2€ είσοδο και ανεβαίνουμε τα πέτρινα σκαλοπάτια της εισόδου του σπηλαίου. Μέσα στο σπήλαιο βρίσκονται χιλιάδες Βούδες, διαφόρων στυλ και μεγεθών. Το σπήλαιο δεν παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, εκτός από τη θέα που βλέπουμε από εκεί. Βγαίνουμε και αρχίζουμε να ανεβαίνουμε τα αρκετά σκαλοπάτια για το πάνω σπήλαιο. Μετά από 5 λεπτά είμαστε στην είσοδο. Η θέα από εδώ είναι καλύτερη. Δίνοντας ένα μικρό ποσό παίρνουμε φακούς και εξερευνούμε το σπήλαιο. Εδώ δεν υπάρχει αρκετό φως, ούτε τόσοι πολλοί Βούδες. Μετά από λίγη ώρα έχουμε εξερευνήσει αυτό το μικρό σπήλαιο. Κατεβαίνουμε τα σκαλοπάτια και μπαίνουμε στη βάρκα μας περιμένοντας να φύγουμε. Βρίσκουμε ότι είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον η διαδρομή, παρά τα ίδια τα σπήλαια. Μία κυρία πουλάει βραστά καλαμπόκια. Αγοράζουμε, αφού όλοι έχουμε πεινάσει αρκετά. Ξεκινάμε για την επιστροφή που τώρα είναι πολύ πιο γρήγορη, αφού κινούμαστε με τη ροή του ποταμού. Στις 14:00 είμαστε πίσω στη Luang Prabang.
Συνεχίζουμε τη βόλτα μας σε μία ωραία εκτός κέντρου περιοχή της πόλης. Περνάμε τη μεταλλική γέφυρα, απ’ όπου περνάνε μόνο μηχανάκια και άνθρωποι, και οδηγούμαστε στην πόλη που βρίσκεται μετά τον ποταμό Nam Kham, όπου βρίσκεται και το αεροδρόμιο της πόλης. Τρώμε σουβλάκια που ψήνουν στο δρόμο. Πουλάνε σουβλάκια από κοτόπουλο, χοιρινό ή βούβαλο, από διάφορα μέρη του ζώου. Μας κάνουν εντύπωση τα σουβλάκια με το νύχι της κότας. Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση και αργά το απόγευμα βγαίνουμε έξω για τη βόλτα μας. Ευτυχώς η βροχή έχει σταματήσει. Σταματάμε για πίτσα και γνωρίζουμε ένα ζευγάρι Ιταλών, γύρω στα 50, με το οποίο βρίσκουμε πολλές ταξιδιωτικές ομοιότητες. Ταξιδεύουν και αυτοί με τροχόσπιτο, ενώ τους αρέσει τα τελευταία χρόνια η Ασία. Μας μιλούν με πολύ θερμά λόγια για την Ινδονησία. Αργά το βράδυ γυρίζουμε στο δωμάτιο μας για ύπνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου