Ημέρα 32η: Μια υπέροχη μέρα στην Κωνσταντινούπολη

Ξυπνάμε στη Doha. Το αεροπλάνο προσγειώνεται λίγο μετά τις 5:00 τα ξημερώματα. Τα παιδιά έχουν λίγο χρόνο να παίξουν στο γνωστό τους παιδότοπο. Στις 7:50 απογειωνόμαστε για το τελευταίο σκέλος του αεροπορικού μας ταξιδιού το Doha – Κωνσταντινούπολη. Η πτήση διαρκεί γύρω στις 5 ώρες, έτσι στις 13:00 είμαστε στην Πόλη. Έχουμε αγωνία για το μεγάλο δέμα με τα μαξιλάρια, αν θα το παραλάβουμε και σε τι κατάσταση. Όλες οι αποσκευές μας έρχονται εκτός από αυτή. Μία κοπέλα μας βοηθάει να τη βρούμε σε έναν άλλο χώρο για υπερμεγέθεις αποσκευές. Ευτυχώς όλα καλά. Αποφασίζουμε να πάρουμε το μετρό και να πάμε μέχρι το σταθμό των λεωφορείων Otogar. Στο σταθμό αυτό θα πάρουμε το βράδυ στις 22:00 το λεωφορείο για την Ξάνθη. Ευτυχώς οι αποστάσεις που περπατάμε είναι μικρές γιατί πλέον έχουμε 10 αποσκευές! Φτάνουμε στο σταθμό Otogar και πηγαίνουμε στα γραφεία της εταιρίας Metro Europe, της οποίας είναι το λεωφορείο. Με χαρά μαθαίνουμε ότι μπορούν να φυλάξουν δωρεάν, σε ειδικό χώρο, τις αποσκευές μας μέχρι το βράδυ. Αφήνουμε τα σακίδια μας, παίρνουμε μόνο τα απολύτως απαραίτητα και βγαίνουμε για βόλτα στην Πόλη! Πρώτη στάση τα απέναντι φαγάδικα, όπου τρώμε τον πρώτο μας γύρο, έτσι για να πάρουμε δυνάμεις.

Παίρνουμε το μετρό μέχρι το τέρμα, τη στάση Aksaray. Από εκεί περπατάμε μέχρι το Βόσπορο. Η Νάγια δεν έφαγε το γύρο, γιατί ήταν λίγο καυτερός. Ψάχνουμε αλλά δεν μπορούμε να βρούμε στο δρόμο αυτό άλλο μαγαζί που να πουλάει γύρο. Είναι το Ραμαζάνι, η περιοχή που περπατάμε δεν είναι τουριστική, και οι Μουσουλμάνοι τρώνε κρέας μόνο μετά τη δύση του ηλίου. Φτάνουμε στο Βόσπορο. Βλέπουμε τους ψαράδες που ψαρεύουν πάνω στη γέφυρα, και τα δεκάδες πλοιάρια που κάνουν διαδρομές μέσα. Ο κόσμος έρχεται από παντού. Χαμός! Λίγο πιο κάτω βρίσκουμε τη μαγική αγορά με τα μπαχαρικά. Τέλεια. Αγοράζουμε τούρκικο καφέ από τον διάσημο Mehmet Efendi Mahdumlari, όπου σχηματίζεται μία πολύ μεγάλη ουρά ανθρώπων που περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους. Αγοράζουμε λουκούμια και βερίκοκα αποξηραμένα. Πόσο σπουδαίοι πωλητές είναι οι Τούρκοι και πόσο ξέρουν να σε κάνουν να νοιώσεις καλά. Οι περισσότεροι με το που καταλαβαίνουν ότι είμαστε Έλληνες αρχίζουν να μας φωνάζουν «Μπατζανάκη», «Τι κάνεις», και άλλες ελληνικές λέξεις και εκφράσεις. Τη Νάγια όλοι θέλουν να την αγκαλιάσουν, ενώ και ο Βασίλης γίνεται το επίκεντρο. Τα παιδιά μας νοιώθουν πολύ καλά σε αυτή την πόλη. Θέλουν να μείνουμε κι άλλο.

Βγαίνουμε από τη αγορά και φτάνουμε μέχρι την όχθη του Βοσπόρου. Βλέπουμε ότι με 10 λίρες (4€), μπορείς να κάνεις βόλτα με πλοιάριο. Αποφασίζουμε να το κάνουμε. Η βόλτα διαρκεί πάνω από 1,5 ώρα και το πλοιάριο φτάνει μέχρι τη δεύτερη γέφυρα που ενώνει την Ευρώπη με την Ασία. Στις όχθες βλέπουμε παλάτια, ξενοδοχεία και πολύ όμορφα σπίτια. Χαζεύουμε και φωτογραφίζουμε. Η βόλτα αξίζει το χρόνο και τα λεφτά της. Βγαίνουμε έξω και συνεχίζουμε τη βόλτα μας. Σταματάμε σε ένα ζαχαροπλαστείο, που όπως λέει κατασκευάζει γλυκά από το 1847. Τρώμε γλυκά και πίνουμε τσάι. Πιο κάτω βλέπουμε ένα μαγαζί με σπεσιαλιτέ τα σουτζουκάκια. Διαφημίζει ότι έχει πάνω από 100 καταστήματα σε όλη τη χώρα. Τρώμε και εκεί νοστιμότατα σουτζουκάκια και καυτερή κόκκινη σάλτσα. Σηκωνόμαστε και γυρίζουμε προς την αγορά. Τώρα φαίνονται όλα κλειστά! Από τα μεγάφωνα ακούγεται ο ιμάμης που ψέλνει. Έχει φτάσει η δύση του ηλίου. Γύρω μας όλοι κάθονται και τρώνε το κρέας τους, οι περισσότεροι σε μπολάκια που έχουν πιθανώς από το σπίτι τους.

Αποφασίζουμε να γυρίσουμε προς το λεωφορείο μας. Η ώρα έχει πάει 20:30. Παίρνουμε πρώτα το τράμ. Από το παράθυρο παρατηρούμε την πόλη. Δεν σταματάμε να βλέπουμε αγορές και κόσμο. Κατεβαίνουμε στη στάση Aksaray και μετά από λίγη ώρα περπάτημα, βρίσκουμε το μετρό. Ανεβαίνουμε και μετά από 6 στάσεις είμαστε στο σταθμό λεωφορείων Otogar. Το λεωφορείο έρχεται στην ώρα του, φορτώνουμε τα πράγματα μας και στις 22:00 ακριβώς ξεκινάμε. Αποχαιρετούμε την Πόλη. Σκεφτόμαστε ότι θα ξαναέρθουμε σύντομα! Το λεωφορείο κάνει τη διαδρομή Κωνσταντινούπολη – Θεσσαλονίκη και παρατηρούμε και αυτή τη φορά ότι είναι γεμάτο. Αυτή τη φορά συνταξιδεύουμε με περισσότερους Έλληνες που επιστρέφουν και αυτοί, σαν εμάς, από διακοπές, οι περισσότεροι, στην Τουρκία. Το λεωφορείο, μετά από 2,5 ώρες καθυστέρηση στα σύνορα φτάνει στην Ξάνθη στις 5:45. Εμείς κατεβαίνουμε και ξεκουραζόμαστε για 3 ώρες στο σπίτι του Φίλιππα και της Μάγδας. Στις 9:00 φεύγουμε με τρένο από την Ξάνθη για τη Θεσσαλονίκη και μετά τη Λάρισα στην οποία είμαστε στις 16:00. Ένα μεγάλο ταξίδι έλαβε τέλος! Είμαστε κουρασμένοι, αλλά μέσα μας χαρούμενοι για αυτή τη μεγάλη εμπειρία του ταξιδιού στη χώρα του 1.000.000 ελεφάντων, το Λάος. Βάλαμε το Λάος, αλλά και τους ανθρώπους της στην καρδιά μας και τώρα πια θα αρχίσουμε να σκεφτόμαστε το επόμενο ταξίδι μας.