Έδω και χρόνια επιθυμούσαμε να δούμε από κοντά έναν Αλβανικό γάμο, όπως και να επισκεφτούμε την Αλβανία. Η φίλη μας η Έλσα λοιπόν μας προσκάλεσε σε έναν και φυσικά εμείς δεχθήκαμε. Φεύγουμε από τη Λάρισα στις 14:30 δύο αυτοκίνητα. Εμείς, οι γονείς του Κωστή και η Έλσα. Παίρνουμε το δρόμο προς την Κοζάνη, περνώντας από την Ελασσόνα, το Σαραντάπορο και τη γέφυρα της τεχνητής λίμνης Πολυφύτου. Στην Κοζάνη και από λάθος συννενόηση ο Κωστής παίρνει το δρόμο για Καστοριά - Κρυσταλοπηγή (σύνορα) - Pogradec - Lin (το χωριό της Έλσας). Η μαμά του Κωστή έχει άλλο δρόμο στο μυαλό της, περνώντας τα σύνορα της Νίκης, που έχει σαφώς μικρότερη κίνηση. Ο δρόμος αυτός περνάει πρώτα από τη FYROM και μετά μπαίνει στην Αλβανία. Γυρίζουμε και παίρνουμε το δρόμο για τη Φλώρινα. Ο δρόμος είναι πολύ καλός. Συνεχίζουμε για τη Νίκη. Στα σύνορα πραγματικά έχει 1-2 άλλα αυτοκίνητα. Μπαίνουμε πολύ γρήγορα στη FYROM. Πρώτη στάση τα Bitola (στα ελληνικά Μοναστήρι). Η πόλη ήκμασε στο παρελθόν, κάτι που φαίνεται στα νεοκλασσικά κτίρια, στις εκκλησίες και στα τεμένη. Στην πόλη αυτή και στη στρατιωτική σχολή της, σπούδασε ο Κεμάλ Ατατούρκ. Περπατάμε στον πολύ ωραίο κεντρικό πεζόδρομο και πίνουμε ένα γρήγορο εσπρέσο, σε ένα από τα πολύ ωραία καφέ. Μπαίνουμε στην παλιά ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, όπου γίνονται γάμοι, ενώ απ' έξω κλαριτζήδες παίζουν για να βγάλουν μεροκάματο.
Συνεχίζουμε για το Resen και την Οχρίδα. Η φύση καταπράσινη! Περνάμε μέσα από μικρά χωριά. Μας αρέσει! Βαλκάνια! Στην Οχρίδα παίρνουμε το δρόμο για τη Struga, την περνάμε και μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάνουμε στα σύνορα με την Αλβανία, όπου αρχίζει και μία βροχούλα. Περνάμε γρήγορα και το πρώτο χωριό που βρίσκουμε πάνω στη λίμνη είναι το Lin, το χωριό της Έλσας, 350 χιλιόμετρα από τη Λάρισα και 6,5 ώρες με τις στάσεις. Ο άντρα της Έλσας, ο Κώστας, και τα παιδιά της, που βρίσκονται εδώ από μέρες, μας υποδέχονται, όπως και όλη η υπόλοιπη οικογένεια. Τακτοποιούμαστε. Η μαμά και η πεθερά της Έλσας έχουν κάνει βραδινό. Πίτα και πέστροφα, όλα ψημένα στην παραδοσιακή γάστρα. Λαμαρίνα από κάτω, το ταψί στη μέση και σιδερένιο στρόγγυλο καπάκι, με αναμμένα κάρβουνα και στάχτη από πάνω.Τρώμε και πίνουμε εξαιρετικά! Ο Κώστας μας εξηγεί ότι στο χωριό ζουν χριστιανοί και μουσουλμάνοι, όμως τα 40 χρόνια κουμουνισμού του Χότζα, έχουν αδρανοποιήσει το φανατισμό. Κοιμόμαστε κουρασμένοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου