Ημέρα 8η: Άουσβιτς...

Η μέρα είναι βροχερή, ενώ η θερμοκρασία έχει πέσει πάνω από 9 βαθμούς. Χθες είχαμε καλοκαίρι και σήμερα είναι φθινόπωρο! Λες και συμβαδίζει ο καιρός με το γεγονός ότι θα επισκεφτούμε σήμερα το Άουσβιτς, το στρατόπεδο συγκέντρωσης και εκτέλεσης εκατομμυρίων ανθρώπων... Μέχρι να ετοιμαστούμε χάνουμε λίγο το χρόνο και φεύγουμε καθυστερημένοι. Έτσι ενώ είχαμε στοπό να είμαστε εκεί στις 10:00, φτάνουμε οριακά στις 10:25 στο Άουσβιτς Ι. Έχουμε αγοράσει ήδη εισιτήρια για την Αγγλική ξενάγηση που ξεκινάει στις 10:30. Στο χώρο υπάρχει πάρκινγκ, το οποίο πληρώνουμε στην είσοδο με 12 ζλότι. Τρέχουμε να προλάβουμε, όμως μας ενημερώνουν ότι πρέπει να αφήσουμε τα σακίδια μας. Επιτρέπουν σακίδια και τσάντες διαστάσεων μέχρι 30 Χ 20 εκατοστών. Τα αφήνουμε και περιμένουμε στην μακριά ουρά ελέγχου, όπου ανακαλύπτουμε ότι εκτός από εμάς είναι και άλλοι για την περιήγηση των 10:30. Ευτυχώς. Ο έλεγχος είναι πολύ αυστηρός, όπως στα αεροδρόμια. Αμέσως μετά μας δίνουν ένα αυτοκόλλητο, το οποίο κολλάμε πάνω μας, ακουστικά και ένα μηχάνημα, έτσι ώστε να μπορούμε να ακούσουμε τον ξεναγό. Λίγο πιο κάτω τη γνωρίζουμε, είναι γυναίκα γύρω στα 30 και μας περιμένει, όπως και όλους αυτούς που καθυστέρησαν. Ρυθμίζουμε τα μηχανήματα ώστε να την ακούμε και αφού μαζευόμαστε όλοι ξεκινάμε την ξενάγηση. Ευτυχώς ο καιρός είναι συννεφιασμένος, αλλά δεν βρέχει. Έχει όμως ένα κρύο...

Το Άουσβιτς, το μεγαλύτερο συγκρότημα στρατοπέδων της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας, αποτελούνταν ουσιαστικά από 3 στρατόπεδα. Το Άουσβιτς Ι, που είμαστε τώρα, το αρχικό στρατόπεδο συγκέντρωσης και το διοικητικό κέντρο ολόκληρου του συγκροτήματος. Εδώ δολοφονήθηκαν περίπου 70.000 άνθρωποι, κυρίως Πολωνοί διανοούμενοι και σοβιετικοί αιχμάλωτοι. Το πολύ μεγαλύτερο Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου, στρατόπεδο εξόντωσης, όπου δολοφονήθηκαν περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι, κυρίως Εβραίοι και το  Άουσβιτς ΙΙΙ (Μόνοβιτς), στρατόπεδο εργασίας. Περνάμε την κύρια είσοδο, κάτω από τη γνωστή ταμπέλα που αναγράφει το "Η εργασία απελευθερώνει", η οποία το 2009 κλάπηκε και βρέθηκε 3 μέρες αργότερα κομμένη στα 3, θαμμένη σε δάσος. Βλέπουμε τα, χτισμένα με κόκκινο τούβλο, κτίρια, τα οποία είναι όλα αριθμημένα. Τα περισσότερα από αυτά ήταν χώροι που μένανε οι κρατούμενοι, ενώ υπήρχαν και άλλα που χρησίμευαν ως διοικητήρια, μαγειρεία αλλά και χώροι πειραμάτων σε ανθρώπους ή χώροι βασανιστηρίων και εκτελέσεων. Μπαίνουμε στο κτίριο 4. Βλέπουμε μία ταμπέλα με έναν χάρτη που δείχνει από που ερχόταν οι κρατούμενοι στο Άουσβιτς. Από την Ελλάδα και τη Ρόδο ήταν το μακρύτερο ταξίδι αιχμαλώτων που διαρκούσε 17 μέρες. Σε μία επόμενη ταμπέλα διαβάζουμε ότι από την Ελλάδα μεταφέρθηκαν στο Άουσβιτς 55.000 Εβραίοι, οι οποίοι σχεδόν όλοι εξοντώθηκαν. Βλέπουμε ότι σε κάποιες περιπτώσεις Έλληνες Εβραίοι πλήρωσαν και εισιτήριο για να φτάσουν στο Άουσβιτς!

Η ξεναγός μας εξηγεί ότι δεν γνώριζαν οι κρατούμενοι τον πραγματικό λόγο που έφταναν εκεί. Νόμιζαν ότι θα προσέφεραν εργασία και θα είχαν μία καλύτερη ζωή. Στις φωτογραφίες εποχής βλέπουμε ότι μόλις οι κρατούμενοι φτάνανε με το τρένο, στοιβαγμένοι 70 άνθρωποι σε κάθε βαγόνι, ο γιατρός (συνήθως ο γνωστός Δρ. Γιόζεφ Μένγκελε ) τους ξεχώριζε σε 2 σειρές. Σε αυτούς που ήταν ικανοί να εργαστούν και στους υπόλοιπους που στέλνονταν για ντους και καθαριότητα, δηλαδή απευθείας στους θαλάμους αερίων. Το αέριο που χρησιμοποιούνταν ήταν το Cyclone B, ένα εντομοκτόνο με κύριο συστατικό το υδροκυάνιο. Οι υπόλοιποι για μικρό χρονικό διάστημα, πριν θανατωθούν και αυτοί, εργάζονταν συνήθως σε γερμανικές εταιρίες που είχαν την έδρα τους εδώ κοντά. Δύο από αυτές μας είναι πολύ γνωστές. Η Bayer και η Siemens! Βλέπουμε στοίβες από άδεια μεταλλικά τενεκεδάκια αερίου. Πιο κάτω βλέπουμε χιλιάδες γυαλιά, χτένες, παπούτσια και άλλα προσωπικά είδη των κρατουμένων, ενώ η συγκλονιστικότερη εικόνα είναι οι 2 τόνοι ανθρώπινων μαλλιών, από αυτά που τους κόβαν αμέσως μετά το θάνατο τους. Όλα αυτά που βλέπουμε είναι ότι απέμεινε, αφού συνήθως τα προωθούσαν αλλού για εκμετάλλευση.

Φτάνουμε στο χώρο εκτελέσεων, ανάμεσα από τα κτίρια 10 και 11, όπου χιλιάδες άνθρωποι βρήκαν το θάνατο, έχοντας σαν τελευταία εικόνα στα μάτια τους τον τοίχο που βλέπουμε σήμερα. Λίγο πριν φτάσουμε στο κρεματόριο και το θάλαμο των αερίων βλέπουμε την κρεμάλα που κρέμασαν τον Ρούντοφ Ες, διοικητή για 3 χρόνια του Άουσβιτς. Τελευταίο πράγμα που βλέπουμε είναι ο θάλαμος των αερίων. Η ξεναγός μας εξηγεί ότι στοιβάζανε όσο περισσότερους ανθρώπους μέσα, κάποιοι από τους οποίους χάναν τις αισθήσεις τους πριν απελευθερώσουν το αέριο. Έξω από το χώρο  αφήνανε τα ρούχα τους, πιστεύοντας ότι θα κάνουν μπάνιο, ενώ οι Γερμανοί τους βοηθούσαν για να μπορέσουν να τα ξαναβρούν... Μάταιο... Το αέριο απελευθερωνόταν για 20'. Στη συνέχεια και αφού οι Γερμανοί κρατούσαν χρυσαφικά και μαλλιά, τους οδηγούσαν στο διπλανό κρεματόριο, όπου τους καίγαν. Πραγματικά οι εικόνες που βλέπουμε είναι συγκλονιστικές. Εδώ που στεκόμαστε βρήκαν το θάνατο τόσοι άνθρωποι.... Η ξενάγηση στο Άουσβιτς Ι τελειώνει εδώ. Η ξεναγός μας δίνει ραντεβού σε 15' στη στάση του λεωφορείου που θα μας μεταφέρει στο Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου, το μεγαλύτερο στρατόπεδο της περιοχής.

Η ώρα έρχεται και επιβιβαζόμαστε στο λεωφορείο για να κάνουμε τη διαδρομή των 1,2 χιλιομέτρων. Το στρατόπεδο αυτό και η μεγάλη πύλη είναι αυτή που φαίνεται στη λίστα του Σίντλερ. Όπως μας ενημερώνει η ξεναγός οι σκηνές γυρίστηκαν έξω από το χώρο, αφού δεν επιτρέπονται λήψεις για την παραγωγή ταινιών μέσα στο χώρο. Μπαίνουμε και παρατηρούμε τους φτιαγμένους με τούβλα θαλάμους, αλλά και τις καμινάδες που έχουν απομείνει από τα ξύλινα κτίρια. Λίγο πιο κάτω μία ομάδα Εβραίων με σημαίες τελεί μία λειτουργία. Όλοι τους κλαίνε. Στο στρατόπεδο αυτό σχεδόν όλοι οι Εβραίοι που έφταναν έβρισκαν αμέσως το θάνατο σε έναν από τους 4 θαλάμους αερίων που βρισκόταν στο χώρο. Πλησιάζουμε σε έναν από αυτούς. Οι Γερμανοί για να εξαφανίσουν τις αποδείξεις είχαν φροντίσει να τις ανατινάξουν, όπως επίσης και τα κρεματόρια που ήταν δίπλα τους. Βλέπουμε ότι απέμεινε. Μας συγκλονίζει η εικόνα της ανθρώπινης τέφρας που υπάρχει ακόμα πίσω από τους κλιβάνους. Στο χώρο υπάρχει ένα μνημείο όπου αναγράφεται μία φράση, σε κάθε γλώσσα των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους εκεί. Διαβάζουμε την Ελληνική και την φωτογραφίζουμε. Η ξενάγηση τελειώνει. Ευχαριστούμε την ξεναγό μας και επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο μας.

Γυρίζουμε προς την Κρακοβία. Φτάνουμε στην εβραϊκή συνοικία Kazimierz, όπου σκοπεύουμε να δούμε το μουσείο αστικής τεχνολογίας, αλλά και να κάνουμε μία βόλτα, ώστε να αποφορτιστούμε από τη σημερινή ημέρα. Φτάνουμε, μετά από ένα δυναμωτικό καφεδάκι, στο μουσείο. Μπαίνουμε. Είναι μικρό αλλά έχει ενδιαφέρον. Στην αρχή έχει διαδραστικές δραστηριότητες για παιδιά, ενώ πιο μέσα βλέπουμε παλιά αυτοκίνητα, μηχανές, αλλά και μηχανήματα και εργαλεία. Για πάνω από μία ώρα γυρίζουμε μέσα. Συνεχίζουμε τη βόλτα μας στη συνοικία. Βλέπουμε πολύ ωραία κτίρια, καφέ, εστιατόρια και φυσικά αρκετές εβραϊκές συναγωγές. Στην παλαιότερη από αυτές ανακαλύπτουμε ότι κοντά κρύβεται ένα κουτάκι από το παγκόσμιο παιχνίδι που παίζουμε Geocaching. Η Νάγια είναι αυτή που τελικά το ανακαλύπτει κάτω από κάτι πέτρες. Γράφουμε τα ονόματά μας στο χαρτάκι που περιέχει. Γυρίζουμε στοαυτοκίνητο εντυπωσιασμένοι από τη βόλτα μας εδώ. Τελευταία στάση είναι φυσικά το σούπερ μάρκετ. Αγοράζουμε υλικά για φαγητό και γυρίζουμε στο κάμπινγκ. Δίπλα στο τροχόσπιτο μας έχει αράξει ένα άλλο τροχόσπιτο από τη Δανία, το οποίο μας έχει αφήσει ελάχιστο χώρο. Ο Κωστής μιλάει αυστηρά στον κάτοχο του και τον ρωτάει γιατί δεν το έφερε πιο κοντά για να έχουμε λιγότερο χώρο. Δικαιολογείται ανεπιτυχώς. Αυτά συμβαίνουν όταν ο άνθρωπος δεν σκέφτεται πρώτα τον άλλο... Εμείς παρόλα αυτά τρώμε ένα ωραίο βραδινό, το τελευταίο στην πόλη. Αύριο φεύγουμε για άλλη πόλη.