Ημέρα 25η: Στάση στη σέρβικη πόλη Sremska Mitrovica

Το ξημέρωμα δίπλα στο ποτάμι είναι υπέροχο! Η ομίχλη που έχει πέσει έχει δημιουργήσει ένα πολύ όμορφο σκηνικό! Ο Κωστής ξυπνάει όπως κάθε μέρα στις 5:00 για να γράψει στο blog. Οι υπόλοιποι ξυπνούν σιγά σιγά.  Ετοιμαζόμαστε για να φύγουμε νωρίς. Είδαμε  την ουρά χθες στα σύνορα και θέλουμε να είμαστε εκεί όσο το δυνατόν πιο νωρίς. Εξάλλου σήμερα εκτός από τα σύνορα Βοσνίας Ερζεγοβίνης - Κροατίας έχουμε να περάσουμε και τα πιο δύσκολα σύνορα Κροατίας - Σερβίας, αφού έχουν ήδη ξεκινήσει οι Τούρκοι να κατεβαίνουν από τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης στη χώρα τους. Θυμόμαστε πριν από 14 χρόνια στα ίδια σύνορα που βρήκαμε σταματημένη ουρά 30 χιλιομέτρων και αναγκαστήκαμε να κάνουμε αναστροφή για να βρούμε τελικά άλλα σύνορα να περάσουμε...  Τότε βέβαια ήταν φρέσκος ο πόλεμος και οι έλεγχοι πιο σφιχτοί. Στις 7:30 είναι όλα έτοιμα. Από μέρες έχουμε εντοπίσει ένα πρόβλημα με την όπισθεν και σήμερα το βλέπουμε πάλι, όμως σε 2 μέρες θα είμαστε στην Ελλάδα και θα το φτιάξουμε εκεί. Πατάμε γκάζι και ξεκινάμε. Ο δρόμος μέχρι τα πρώτα σύνορα είναι σύντομος. Φτάνουμε και ευτυχώς η ουρά είναι μικρή. Περνάμε το φυσικό σύνορο των δύο χωρών, τον ποταμό Σάβα, ο οποίος τώρα θέριεψε σε σχέση με το πως τον συναντήσαμε στην αρχή του, στη Σλοβενία. Δεν καθυστερούμε πολύ ούτε στους Κροάτες και έτσι φεύγουμε μετά από 30' λεπτά συνολική καθυστέρηση. 

Οδηγούμε μέχρι να φτάσουμε τον Ε70 ή Α3 για να τον συνεχίσουμε από χθες που τον αφήσαμε. Μπαίνουμε στον δρόμο και οδηγούμε. Ο Ε70, από το Ζάγκρεμπ μέχρι το Βελιγράδι είναι ένας ευθύς, βαρετός δρόμος, αφού δεν προσφέρει μεγάλες εναλλαγές τοπίου. Το κακό είναι ότι έχει τελειώσει και ο εξαιρετικός ανάλατος ηλιόσπορος από την Ελλάδα, τον οποίο πάντα έχουμε μαζί για να περνάει η ώρα στο δρόμο και έμεινε μόνο λίγος, όχι τόσο καλός, πασατέμπος...  Στις Ευρωπαϊκές χώρες  πουλάνε ηλιόσπορο μόνο καθαρισμένο. Στο ύψος του Slavonski Brod παρατηρούμε ότι τα αποθέματα μας καυσίμων μας φτάνουν και δεν μας φτάνουν. Αν μάλιστα κολλήσουμε σε καμιά ουρά στα σύνορα θα μείνουμε σίγουρα. Μας έχουν μείνει Κροατικά κούνα που φτάνουν μόνο για τα διόδια, έτσι σταματάμε και βάζουμε αέριο και λίγη βενζίνη με κάρτα. Ευτυχώς που το αποφασίσαμε, αφού 3 χιλιόμετρα  πριν τα σύνορα σταματάμε σε μία διπλή ουρά που κινείται πολύ αργά... Για πάνω από 1:30 ώρα περιμένουμε να περάσουμε τα Κροατικά σύνορα και φοβόμαστε ότι το ίδιο θα γίνει και στα Σέρβικα. Ευτυχώς εκεί ο χρόνος αναμονής μόλις που ξεπερνάει τα 15'. Μπαίνουμε στη Σερβία.

Η ώρα έχει περάσει από 13:00 και ευτυχώς δεν έχουμε να κάνουμε πολύ δρόμο ακόμα. Θα σταματήσουμε στη Sremska Mitrovica, 60 χιλιόμετρα πιο κάτω. Φτάνουμε και στρίβουμε στην έξοδο. Το κάμπινγκ μας δεν είναι ακριβώς μέσα στην πόλη, αλλά 10 χιλιόμετρα πιο έξω, δίπλα στο Εθνικό πάρκο Zasavica. Το κάμπινγκ έχει το ίδιο όνομα. Ο δρόμος μέχρι εκεί μας κάνει τόσο εντύπωση που τον φωτογραφίζουμε. Δεν έχουμε ξαναδεί τόσο μπαλωμένο δρόμο! Φτάνουμε στο κάμπινγκ, το οποίο δείχνει εξαιρετικό, όμως είμαστε οι μοναδικοί επισκέπτες του! Δεν πειράζει, θα είναι όλο δικό μας! Στήνουμε το τροχόσπιτο. Τα πουλιά που κελαηδάνε μοναδικά μας κάνουν παρέα. Το κάμπινγκ είναι πεντακάθαρο, με πολύ καλές παροχές, κάτι που συμβαδίζει με την υψηλότατη βαθμολογία που έχει από τα διάφορα sites. Το μόνο αρνητικό που έχει είναι οι πολλές μύγες... Μαγειρεύουμε τις υπόλοιπες φακές σε φακόρυζο και τρώμε χορταστικά. Φυσικά αμέσως μετά σιέστα, μέχρι το απόγευμα.

Γύρω στις 17:30 ξεκινάμε για μία βόλτα στην πόλη. Δυστυχώς έχει ξεκινήσει καλή βροχή και έτσι κάνουμε μία βόλτα μέσα από το αυτοκίνητο. Η πόλη είναι μεγάλη, με όμορφο κέντρο και γειτονιές άλλες πιο προσεγμένες και άλλες πιο παραμελημένες. Διαβάζουμε ότι κάποτε ήταν μία από της πρωτεύουσες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ενώ στην πόλη αυτή ή κοντά σε αυτήν έχουν γεννηθεί δέκα Ρωμαίοι αυτοκράτορες! Βλέπουμε αρκετά αρχαία, ενώ διαβάζουμε ότι κάτω από το κέντρο βρίσκεται σε βάθος 2-4 μέτρα η μόνη γνωστή και μη ανασκαμμένη ρωμαϊκή αρένα ιπποδρομιών στον κόσμο, πλάτους περίπου 150 μέτρων και μήκους 450 μέτρων!  Παρκάρουμε σε ένα σούπερ μάρκετ για προμήθειες μέχρι να κοπάσει η βροχή. Τελειώνουμε τα ψώνια μας, όμως η βροχή δεν σταματάει. Τώρα ψιχαλίζει.

Με το αυτοκίνητο πηγαίνουμε μέχρι το κέντρο και παρκάρουμε εκεί. Η ώρα έχει περάσει από 19:00 και έτσι το πάρκινγκ είναι δωρεάν. Περπατάμε στον κεντρικό πεζόδρομο, όπου βλέπουμε το ένα παγωτατζίδικο μετά το άλλο. Δυστυχώς το ψιλόβροχο δεν μας αφήνει να δούμε πολλά και βρίσκουμε καταφύγιο στο πολύ ωραίο XL Pizzeria, για μπύρα και παγωτό. Δίπλα μας από τη μία πλευρά μία παρέα ηλικιωμένων γυναικών που τρώνε το παγωτό τους και καπνίζουν το τσιγαράκι τους και από την άλλη μεριά παρέες νεαρών που τρώνε τεράστιες πίτσες. Ωραία ατμόσφαιρα και ωραία μουσική! Έχει βραδιάσει και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Κάνουμε μία γρήγορη στάση για ψωμί και κιμαδόπιτα και μετά στο κάμπινγκ από τον ίδιο χιλιομπαλωμένο δρόμο. Φτάνουμε. Στο κάμπινγκ έχουν έρθει άλλοι 6 γείτονες. Δεν είμαστε πια μόνοι! Φτιάχνουμε βραδινό και κουρασμένοι, παρόλο που δεν κάναμε και πολλά πράγματα σήμερα κοιμόμαστε. Αύριο έχουμε να διασχίσουμε όλη τη Σερβία, σε ένα καλό αυτοκινητόδρομο, μέχρι την πόλη Βράνιε, στα νότια της χώρας.