Ημέρα 2η: Το γκαρσόνι του Μπουζάου

Σήμερα έχουμε να κάνουμε δρόμο. Ο στόχος μας είναι να φτάσουμε στο Mπουζάου, μία μεγάλη πόλη της Ρουμανίας, 600 χιλιόμετρα από εδώ. Ο Κωστής σηκώνεται νωρίς για να γράψει στο blog και σύμφωνα με το πρόγραμμα φεύγουμε γύρω στις 8. Ο δρόμος μέχρι τη Σόφια είναι αυτοκινητόδρομος και γρήγορος. Από εκεί και πέρα και μέχρι το Ρούσε, τελευταία πόλη πριν μπούμε στη Ρουμανία, είναι επαρχιακός, αλλά δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Παρατηρούμε τα απέραντα λιβάδια με τους ήλιους, την ζωή της Κυριακής στα χωριουδάκια που περνάμε, το Δούναβη, τον οποίο πλησιάζουμε πολύ κοντά κάποια στιγμή και τα κορίτσια, δίπλα στο δρόμο, που αναζητούν για συντροφιά. Φτάνουμε στο Ρούσε και οδηγούμε μέχρι τα διόδια, όπου πληρώνουμε 2 ευρώ για να περάσουμε το Δούναβη. Περνάμε την εντυπωσιακή γέφυρα του ποταμού και φτάνουμε στο Ρουμάνικο έλεγχο διαβατηρίων. Εκεί τα πράγματα φαίνονται φυσιολογικά. Υπάρχουν 2 σειρές και η ουρά προχωράει. Φτάνει η σειρά μας, δείχνουμε τα διαβατήρια μας και ο φύλακας μας ενημερώνει ότι έχουμε 24 ώρες για να περάσουμε τη Ρουμανία. Παρόλο που δεν είχαμε κάτι άλλο κατά νου, του δείχνουμε τα πιστοποιητικά μας, με τα οποία λαμβάνουμε πλήρη πρόσβαση στη χώρα.

Οδηγούμε προς την Ε5 από μικρούς δρόμους. Η κίνηση είναι πολύ μεγάλη και στις δύο κατευθύνσεις. Προχωρούμε, παρακάμπτοντας το Βουκουρέστι, και μπαίνουμε στον δρόμο που θα μας οδηγήσει στο Μπουζάου. Μεγάλες ταμπέλες μας ενημερώνουν ότι η ταχύτητα του δρόμου δεν πρέπει να ξεπερνάει τα 70 χιλιόμετρα και τα 50 χιλιόμετρα εντός οικισμών. Ο δρόμος είναι κανονικός επαρχιακός με μία κανονική Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης (ΛΕΑ) στο πλάι. Παρατηρούμε ότι τα αυτοκίνητα οδηγούν σε δύο λωρίδες για την κάθε κατεύθυνση, αφού η ΛΕΑ χρησιμοποιείται ως κανονική λωρίδα. Παράλληλα ενώ εμείς τρέχουμε με 70, όλα τα υπόλοιπα αυτοκίνητα τρέχουν με πολλαπλάσια ταχύτητα, ακόμα και μέσα σε οικισμούς! Κάποια στιγμή τους ακολουθούμε, όταν αρχίζουμε να νοιώθουμε την κούραση της οδήγησης. Ο Βασίλης έχει ώρα που κοιμάται στη θέση του, όμως ξυπνάει όταν ακούγεται η λέξη φαγητό. Τρώμε, οδηγώντας, σάντουιτς, που φτιάξαμε σήμερα το πρωί. Πλησιάζουμε την πόλη. Ευτυχώς και στο σπίτι αυτό υπάρχουν οδηγίες για να μπούμε και έτσι δεν χρειάζεται να ειδοποιήσουμε κάποιον για την ώρα που φτάνουμε. Λίγο μετά τις 16:00 φτάνουμε.

Το σπίτι είναι καλό. Τακτοποιούμαστε και ξεκουραζόμαστε για λίγο. Γύρω στις 18:00 βγαίνουμε για την πόλη με το αυτοκίνητο. Η πόλη φαίνεται αρκετά μεγάλη και μας αρέσει. Σήμερα είνα Κυριακή. Δεν υπάρχει κίνηση και η στάθμευση στο κέντρο είναι δωρεάν. Φτάνουμε και παρκάρουμε. Βγαίνουμε και βλέπουμε ότι η ζέστη δεν έχει υποχωρήσει. Αποφασίζουμε να οδηγήσουμε μέχρι το εμπορικό Shoping City Buzau, μέχρι να δροσίσει.  Εκεί γίνεται χαμός από κόσμο. Σε κάθε είσοδο υπάρχει ασφάλεια που ελέγχει από απόσταση την θερμοκρασία των επισκεπτών. Η χρήση μάσκας είναι υποχρεωτική όπως και στην Ελλάδα. Για κανένα δίωρο βολτάρουμε μέσα στο κέντρο, πίνουμε καφέ και γενικά χαλαρώνουμε. Λίγο μετά τις 20:00 οδηγούμε ξανά προς το κέντρο. Παρκάρουμε και με τα πόδια περιπλανιόμαστε στο κέντρο. Βλέπουμε το πολύ όμορφο Δημαρχείο και περπατάμε στον πεζόδρομο με τα παλιά αρχοντικά και τα όμορφα μπαλκόνια τους. Τα μαγαζιά τους εδώ πουλάνε ρούχα, που δεν δείχνουν και τόσο μοντέρνα, αλλά και υδραυλικά και είδη υγιεινής. Η περιοχή αυτή δείχνει να είναι η πιο παλιά. Περπατάμε από την άλλη μεριά της λεωφόρου Unirii, όπου εδώ βλέπουμε πολύ περισσότερο κόσμο και πιο μοντέρνα αισθητική. 

Βλέπουμε πολλά εστιατόρια και καφέ, τα οποία είναι γεμάτα από κόσμο, όλων των ηλικιών. Αποφασίζουμε να καθίσουμε σε ένα από αυτά, που είναι πάνω στο δρόμο, έτσι ώστε να χαζεύουμε τον κόσμο. Το τραπέζι μας είναι λερωμένο. Φωνάζουμε το νεαρό γκαρσόνι, το οποίο το καθαρίζει με το πανί του και δείχνει πελαγωμένο από τον κόσμο. Μας αφήνει το πανί του πάνω στο τραπέζι, χωρίς να πάρει τα βρώμικα χαρτιά των προηγουμένων... Παραγγέλνουμε 3 μακαρονάδες. Η εξυπηρέτηση είναι πολύ αργή, ενώ το γκαρσόνι δείχνει να είναι η πρώτη του μέρα στη δουλειά. Παρατηρούμε πως παίρνει τα χρήματα από το διπλανό τραπέζι και τα χώνει τσαλακωμένα στην κωλοτσέπη. Κάποια στιγμή έρχονται οι μακαρονάδες, οι οποίες είναι 3-4 πιρουνιές η κάθε μία. Το σερβίτσιο όμως είναι ένα. "Wait after", μας λέει το γκαρσόνι. Έρχονται και τα άλλα δύο. Το ένα πιρούνι λερωμένο από τον προηγούμενο... Τρικυμία...  Στο τέλος έρχεται και η μπύρα, η οποία είναι χλιαρή, όμως το γκαρσόνι δεν έχει ανοιχτήρι... Την ανοίγουμε μόνοι μας. Στα διπλανά τραπέζια υπάρχει αναστάτωση για την εξυπηρέτηση. Το γκαρσόνι φέρνει λάθος παραγγελίες, ενώ κάποια τραπέζια έχουν να εξυπηρετηθούν πάρα πολύ ώρα. Τρώμε στα γρήγορα και ζητάμε λογαριασμό. Μετά από αρκετή ώρα έρχεται. Φυσικά είναι λάθος. Πληρώνουμε και για να μας δώσει το γκαρσόνι τα ρέστα, βγάζει από την κωλοτσέπη ότι τσαλακωμένα χρήματα έχει, τα οποία τα μισά του φεύγουν από τα χέρια. Ευτυχώς καταφέρνει να μας δώσει τα σωστά. Εμείς φυσικά του αφήνουμε πουρμπουάρ, αφού τον συμπαθήσαμε αληθινά, και τον ρωτάμε αν είναι η πρώτη του μέρα στη δουλειά. "Three years", μας απαντάει στα γρήγορα!

Περπατάμε προς το αυτοκίνητο μας. Κάνουμε μία τελευταία βόλτα στο Δημαρχείο, το οποίο είναι φωταγωγημένο. Όμορφα! Γυρίζουμε στο σπίτι μας και γρήγορα πέφτουμε για ύπνο. Αύριο έχουμε μία περίεργη μέρα. Θα μπούμε στη Μολδαβία και έχουμε στο μυαλό μας διάφορα ζητήματα, από το αν θα δεχθούν το αρνητικό πιστοποιητικό του Βασίλη, με λίγο λιγότερο από 72 ώρες λήψη δείγματος, μέχρι το τι δρόμους θα συναντήσουμε, αφού με βάση κάποιες περιγραφές οι περισσότερο δρόμοι της χώρας είναι χωματόδρομοι. Ας περιμένουμε μέχρι αύριο!