Ημέρα 13η: Cholitas Show!

Σήμερα ξυπνάμε ευτυχώς όλοι πολύ καλά! Ο Βασίλης δεν έχει καθόλου πυρετό και η Λίνα δεν αισθάνεται κανένα πόνο. Όλα καλά! Το πρωϊνό μας το αφιερώνουμε για να ξεσκαρτάρουμε το υλικό που τραβήξαμε χθες, ενώ ετοιμάζουμε και τα σακίδια μας για να είμαστε έτοιμοι το μεσημέρι να αφήσουμε το διαμέρισμα. Γύρω στις 11:00 βγαίνουμε έξω με κατεύθυνση την περιοχή της Plaza Catolica. Τα ταξί γενικά χρεώνουν φθηνές τιμές, έτσι δεν υπάρχει λόγος να πάρει κάποιος λεωφορείο ή UBER. Ένα πολύ σημαντικό επίσης πράγμα που αφορά γενικότερα τη χώρα είναι ότι δεν αισθανόμαστε να μας εκμεταλλεύεται κανένας, λόγω του ότι είμαστε τουρίστες. Ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι δεν είναι τόσο ανεπτυγμένη η τουριστική βιομηχανία εδώ. Με ένα ταξί λοιπόν φτάνουμε στην περιοχή, η οποία είναι αρκετά μοντέρνα. Εκεί έχει εντοπίσει ο Βασίλης, από μέρες, ένα εμπορικό κατάστημα. Πάμε λοιπόν να αγοράσουμε παπούτσια, αφού τα δικά του από χθες δεν έχουν στεγνώσει ακόμα. Είναι και η ώρα να αλλάξει παπούτσια, έτσι ο Βασίλης αγοράζει τα καινούργια του παπούτσια από τη Βολιβία! 

Κάνουμε μία μικρή βόλτα στο εμπορικό, αγοράζουμε και μερικά υλικά για σάντουιτς από το σούπερ μάρκετ και φεύγουμε για την Entel, την μεγαλύτερη εταιρία κινητής τηλεφωνίας, για να αγοράσουμε νέες SIM, αφού αυτές που έχουμε έχουν λήξει. Φτάνουμε. Μας κάνει μεγάλη εντύπωση η οργάνωση για την εξυπηρέτηση πελατών. Παρόλο που η Βολιβία είναι μία από τις φτωχότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής, δεν σημαίνει ότι τίποτα δεν θα δουλεύει σωστά σε αυτή τη χώρα. Αντίθετα αυτό που έχουμε εισπράξει ως τώρα είναι ότι είναι μία χώρα πάρα πολύ καλά οργανωμένη, καθαρή, με ευγενικούς και όχι πονηρούς ανθρώπους, ενώ ποτέ δεν αισθανθήκαμε να απειλούμαστε από τίποτα. Έρχεται η σειρά μας και εξυπηρετούμαστε σχετικά γρήγορα. Η ώρα έχει περάσει και γυρίζουμε με τα πόδια στο σπίτι μας, κοιτώντας όμως να βρούμε και κάτι να φάμε. Λίγο πιο κάτω βρίσκουμε μενού με 15ΒΟΒ (2€) και καθόμαστε. Τρώμε αρκετά καλά και συνεχίζουμε για το σπίτι.

Ετοιμάζουμε τα πράγματα μας, φτιάχνουμε σάντουιτς για να έχουμε μαζί μας και γύρω στις 15:15 αφήνουμε το σπίτι. Σήμερα θα παρακολουθήσουμε αγώνες πάλης με γυναίκες. Τις γνωστές Cholitas! Οι γυναίκες παλαιστές φορούν την παραδοσιακή φούστα και καπέλο ή μάσκα μαχητή και πραγματικά δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από την επαγγελματική πάλη η οποία υπάρχει σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής. Φυσικά και ξέρουμε ότι το Cholitas Show είναι τουριστική ατραξιόν, όμως σίγουρα θέλουμε να το δούμε από κοντά όλο αυτό και να περάσουμε ωραία. Για να πάμε μέχρι το γήπεδο επιλέξαμε το ίδιο τουριστικό γραφείο που πήγαμε χθες. Γνωρίζουμε ότι πληρώνουμε λίγο παραπάνω, όμως αξίζει τον κόπο διότι αφενός θα μας πάνε μέχρι το EL Alto που γίνονται οι αγώνες, αφετέρου θα μας επιστρέψουν στο σταθμό των λεωφορείων για να πάρουμε το βραδινό λεωφορείο για το Potosi. Φτάνουμε στο γραφείο και ανεβαίνουμε σε ένα λεωφορείο με άλλους τουρίστες που θα έρθουν μαζί. Μετά από αρκετή ώρα, για να πάρουμε και άλλους τουρίστες, φτάνουμε στο γήπεδο. Καθόμαστε στις θέσεις μας, σε μία πολύχρωμη, κιτς αίθουσα, ένα  cholet. Τα "cholets" είναι η ανάμειξη των λέξεων cholo και chalet. "Cholos" αποκαλούσαν μέχρι πρότινος μειονεκτικά τους ιθαγενείς. Τα cholets είναι γυάλινες πανάκριβες κατασκευές, που αποτελούνται από πολλούς ορόφους και βρίσκονται στο El Alto. Συνήθως το ισόγειο είναι αφιερωμένο για την εμπορική δραστηριότητα της οικογένειας και ο πρώτος όροφος είναι μια σάλα για τις γιορτές. Οι αγώνες αρχίζουν.

Πρώτα μονομαχούν 2 αγόρια. Έχει πραγματικά πολύ πλάκα, αφού σχεδόν αμέσως αρχίζουμε και εμείς να συμμετέχουμε φωνάζοντας υπέρ του ενός ή του άλλου. Μπαίνουμε στο κλίμα για τον επόμενο αγώνα, όπου συμμετέχουν cholitas. Μπαίνει η πρώτη, μασκοφόρος και χορεύει καθώς έρχεται στο ρινγκ. Πιάνει το Βασίλη, τον σηκώνει και αρχίζει να χορεύει μαζί του (έπεσε στην περίπτωση!). Στη συνέχεια έρχεται η αντίπαλος της και ο αγώνας ξεκινάει. Φυσικά και υποστηρίζουμε τη μασκοφόρο, η οποία στο τέλος κερδίζει και τον αγώνα... Οι αγώνες συνεχίζονται με πιο εύσωμες αθλήτριες. Οι Cholitas είναι πραγματικά σκληρές, τραβούν τις κοτσίδες η μίας της άλλης, στριφογυρίζουν την αντίπαλο γύρω από το κεφάλι τους και ακινητοποιούν την αντίπαλο με δυνατά κεφαλοκλειδώματα. Πολλές φορές τα πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχο και τσακώνονται σε όλο το αμφιθέατρο ή μαλώνουν με το κοινό. Εμείς φωνάζουμε συνεχώς. Η Λίνα έχει αρχίσει να ξεφωνίζει, αυτές που δεν παίζουν δίκαια, στα ελληνικά. Το ίδιο κάνουν και ο Βασίλης με τον Κωστή. Είναι πραγματικά πολύ ωραία εκτόνωση! 

Η τελευταία Cholita είναι και η πιο εύσωμη και παλεύει με άντρα! Χρησιμοποιεί κάθε μέσο, ακόμα και ένα άδειο κασάκι! Φυσικά και κερδίζει εύκολα τον αγώνα, αφού δέρνει και τον διαιτητή!

Στο τέλος τα κορίτσια βγαίνουν επάνω στο ρινγκ. Ο κόσμος χειροκροτάει παρατεταμένα, ενώ αρχίζει να ανεβαίνουν επάνω στο ρινγκ για φωτογραφίες. Ο Βασίλης φυσικά ανεβαίνει και αυτός!

Φεύγουμε πολύ ευχαριστημένοι. Ανεβαίνουμε στο λεωφορείο και επιστρέφουμε στη Λα Πας και στο σταθμό λεωφορείων. Φτάνουμε εκεί πιο νωρίς από την ώρα μας. Έχει αρχίσει και έχει αρκετό κρύο. Φορτώνουμε τα σακίδια μας στο λεωφορείο και στις 20:30 ακριβώς φεύγουμε. Το λεωφορείο είναι πολύ άνετο. Με βάση το πρόγραμμα θα είμαστε στο Potosi στις 6:30 το πρωί. Αποχαιρετούμε τη Λα Πας. Την αγαπήσαμε και αυτήν την πόλη! Hasta Luego La Paz! 

Τρώμε τα σάντουιτς που είχαμε φτιάξει και κοιμόμαστε πολύ γρήγορα. Καμιά φορά βλέπουμε τα φώτα της πόλης που όπως είπε και ο πολυταξιδεμένος φίλος μας Αριστείδης Λάμπρου, "Η πόλη που τη νύχτα μοιάζει με ένα λαμπερό αναποδογυρισμένο έναστρο ουρανό". Το λεωφορείο ανεβαίνει στο El Alto και φορτώνει κόσμο και εκεί. Μένουν άλλα 530 χιλιόμετρα μέχρι τον τελικό μας προορισμό. Έχουμε κάνει αρκετά χιλιόμετρα και έχουμε κοιμηθεί για τα καλά. Κάποια στιγμή ξυπνάμε απότομα από ένα δυνατό θόρυβο. Το λεωφορείο περνάει από κάπου και ξηλώνεται όλο το παράθυρο οροφής! Είμαστε οι μόνοι που το παίρνουμε χαμπάρι. Η Λίνα με τις κάλτσες κατεβαίνει γρήγορα κάτω για να ενημερώσει τον οδηγό. Ο βοηθός του ανεβαίνει και βλέπει τη ζημιά. Για καμιά ώρα προσπαθούν να φτιάξουν μία κατασκευή με μία κουβέρτα, σχοινιά και ταινία συσκευασίας για να κλείσουν την τρύπα. Εμείς δεν περιμένουμε να αντέξει όλο αυτό. Έχουμε άλλα 100 χιλιόμετρα και έξω έχει αρνητικές θερμοκρασίες... Ευτυχώς το λεωφορείο συνεχίζει με χαμηλή ταχύτητα και η κατασκευή αντέχει μέχρι τέλους. Κοιμόμαστε με το μάτι ανοιχτό! Αύριο θα είναι μία καινούργια μέρα.