Ημέρα 12η: Ναι! Κατεβήκαμε τον πιο επικίνδυνο δρόμο του κόσμου με το ποδήλατο!

Σήμερα θα κατεβούμε τον «δρόμο του θανάτου», τον πιο επικίνδυνο δρόμο του κόσμου, με το ποδήλατο! Είμαστε όλοι πολύ ενθουσιασμένοι! Ο «δρόμος του θανάτου» κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1930 από κρατούμενους της Παραγουάης. Μέχρι το 2006 ο δρόμος North Yungas ήταν η μόνη επιλογή για όποιον ήθελε να πάει από το Coroico στη La Paz. Μέχρι τότε καταγράφονταν στο δρόμο αυτό περίπου 300 θάνατοι ετησίως. Σε όλη τη διαδρομή υπάρχουν σταυροί που σηματοδοτούν τα σημεία που έχουν πέσει οχήματα. Στον δρόμο αυτό των 69 μόλις χιλιομέτρων, μετά βίας χωράνε δύο αυτοκίνητα. Περνάνε εκατοστά από γκρεμούς 600 μέτρων χωρίς να υπάρχει  το παραμικρό κιγκλίδωμα ασφαλείας. Αργότερα κατασκευάστηκε νέος πιο ασφαλής δρόμος. Είναι 6:00 το πρωί και είμαστε ήδη κάτω από το σπίτι μας, περιμένοντας το βανάκι της Altitude Travel να μας πάρει. Έρχεται στην ώρα του. Πάνω στην οροφή είναι τοποθετημένα τα mountain bikes που θα οδηγήσουμε. Ο Όλιβερ, ένας από τους οδηγούς μας, μας ενημερώνει ότι θα είμαστε 2 βανάκια και συνολικά 14 άτομα. Μαζεύουμε τους υπόλοιπους από τα ξενοδοχεία τους, συναντούμε το άλλο βανάκι και τελικά 13 (ένας δεν εμφανίστηκε), στις 13 Ιουλίου, φεύγουμε για την περιπέτεια! Πρώτη στάση το La Cumbre pass, στα 4670 μέτρα. Εκεί τρώμε πρωϊνό, βάζουμε τις στολές μας, τα προστατευτικά μας και τις κάσκες μας και ενημερωνόμαστε από τον Νέλσον για το πρώτο στάδιο της διαδρομής μας.

Το πρώτο στάδιο περιλαμβάνει μία διαδρομή 20 χιλιομέτρων κατηφορικού, γρήγορου, ασφάλτινου δρόμου. Ο Νέλσον μας δίνει λεπτομερείς οδηγίες για το πως πρέπει να συμπεριφερθούμε, αφού στο δρόμο αυτό κινούνται και αυτοκίνητα. Ανεβαίνουμε στα ποδήλατα και φεύγουμε! Ο δρόμος είναι πραγματικά πολύ κατηφορικός. Τα ποδήλατα τρέχουν σαν δαιμονισμένα και εμείς προσέχουμε τις λακκούβες και ανωμαλίες του δρόμου, αφού με αυτήν την ταχύτητα, δεν θα είναι ευχάριστο να πέσουμε πάνω τους... Το τοπίο είναι σοκαριστικό, όσο μπορούμε να το παρατηρήσουμε! Ο Κωστής φεύγει μπροστά, όμως στα πρώτα χιλιόμετρα η Λίνα χάνει τον έλεγχο του ποδηλάτου και έχει μία γερή πτώση! Ο Βασίλης είναι από πίσω της και την βλέπει. Ευτυχώς τα προστατευτικά που φοράει την γλυτώνουν από τα χειρότερα... Ο Νέλσον, που βλέπει και αυτός την πτώση της τρέχει αμέσως κοντά της. Σηκώνεται, χωρίς ευτυχώς να έχει κανένα πρόβλημα, όμως για τη Λίνα η ποδηλασία τελειώνει εδώ... Συνεχίζει με το βανάκι. 

Ο Κωστής με το Βασίλη τελειώνουν την πρώτη ασφάλτινη διαδρομή. Τα συναισθήματα και η αδρεναλίνη είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα! Ευτυχώς η Λίνα συνεχίζει να είναι καλά. Ανεβαίνουμε στα βανάκια για να μεταφερθούμε στο επόμενο στάδιο της διαδρομής που είναι ο κανονικός, χωμάτινος, «δρόμος του θανάτου». Μετά από λίγη ώρα μπαίνουμε στο χωματόδρομο και φτάνουμε στο σημείο εκκίνησης. Ακούμε τις οδηγίες του Νέλσον και ξεκινάμε! Απίστευτο συναίσθημα να οδηγείς σε αυτόν τον δρόμο! Οδηγούμε φυσικά όλο δεξιά, δίπλα στο βράχο. Είμαστε μέσα σε σύννεφο και έτσι δεν βλέπουμε κάτω τι υπάρχει... Ποδηλατούμε με ταχύτητα, όχι φυσικά όπως οι Γάλλοι που τρέχουν σαν τρελοί... Το δεξί μας χέρι είναι συνεχώς πάνω στο φρένο, έτσι ώστε να ελέγχουμε την ταχύτητα μας. Σταματάμε σε έναν καταρράκτη και βγάζουμε φωτογραφίες. Είμαστε καταενθουσιασμένοι!   

Η διαδρομή είναι συνεχώς κατηφορική. Κατεβαίνουμε προς τη ζούγκλα και το νότιο τμήμα του Αμαζονίου. Έχει ξεκινήσει να έχει ζέστη. Ο τελικός μας προορισμός είναι το Κορόϊκο, το οποίο βρίσκεται γύρω στα 1200 μέτρα. Έτσι από τα 4670 που ξεκινήσαμε θα κατέβουμε υψομετρικά κοντά στα 3.500 μέτρα! Στο δρόμο βλέπουμε σταυρούς από τα πολλά δυστυχήματα που έχουν γίνει στο δρόμο αυτό. Κάποια στιγμή κάνουμε μία ακόμα στάση για φαγητό, ξεκούραση και φωτογραφίες. Η Λίνα έρχεται με το βανάκι. Πολλές φορές στη διαδρομή τρέμει το φυλλοκάρδι της! Το βανάκι περνάει πολλές φορές οριακά, δίπλα στο γκρεμό. Ο οδηγός κάνει και αυτός το σταυρό του. Η Λίνα τον ρωτάει πόσα χρόνια οδηγεί. "20 χρόνια" είναι η καθησυχαστική του απάντηση! Συνεχίζουμε. Άλλα 20 χιλιόμετρα...

Η Λίνα τραβάει βίντεο μέσα από το βανάκι.

Ο Κωστής από τη μεριά του τραβάει με την κάμερα το Βασίλη.

Ο δρόμος έχει λάσπες και έρχεται συνεχώς πάνω μας, αφού τα ποδήλατα δεν έχουν λασπωτήρες. Η ορατότητα του Κωστή είναι λίγο δύσκολη, αφού η λάσπη έχει γεμίσει τα γυαλιά του. Που να σταματήσεις όμως... Η φύση συνεχώς αλλάζει. Ο Κωστής είναι συνεχώς πίσω από το Βασίλη, ο οποίος χειρίζεται εξαιρετικά την κατάσταση. Είναι σίγουρα από τους λίγους 15χρονους που το έχουν καταφέρει αυτό! Παρόλο που το μεγαλύτερο μέρος του δρόμου είναι κατηφορικό, υπάρχουν και ανηφοριές, που αγκομαχούμε να ανεβούμε, αφού η υγρασία έχει ανεβεί σε υψηλά επίπεδα. Κάνουμε μία ακόμα τελευταία στάση. Η Λίνα μας φωτογραφίζει για να δούμε τα χάλια μας! Ακόμα 6 χιλιόμετρα λέει ο οδηγός. Βγάζουμε λίγα από τα ρούχα που φοράμε, αφού πλέον η ζέστη δεν αντέχεται! Συνεχίζουμε για το τελευταίο μέρος. Ο οδηγός μας εφιστά την προσοχή να οδηγούμε πλέον από αριστερά, ενώ σε μία διασταύρωση προς το τέλος να φύγουμε ευθεία και όχι αριστερά, διότι θα καταλήξουμε στη Βραζιλία!

Ο δρόμος πλέον δεν είναι δίπλα στο γκρεμό. Οδηγούμε πιο γρήγορα και προσέχουμε πλέον και τα αυτοκίνητα, που έχουν αρχίσει να εμφανίζονται στο δρόμο μας. Περνάμε μέσα από χωριά. Ο οδηγός μας είχε ενημερώσει να μην χτυπήσουμε τα χέρια μας με παιδάκια που θα μας απλώσουν το χέρι τους. Θα είναι επικίνδυνο και για μας και για τα παιδάκια... Μπροστά μας βλέπουμε το τέλος της διαδρομής. Τα καταφέραμε! Ποδηλατήσαμε σε έναν από τους πιο διάσημους δρόμους του κόσμου! Μπράβο μας! Κατεβαίνουμε από τα ποδήλατα κουρασμένοι αλλά πολύ ευχαριστημένοι! Δίνουμε τα ποδήλατα για πλύσιμο, όπως και τις στολές μας. Βρισκόμαστε σε ένα καφέ-εστιατόριο, όπου πίνουμε παγωμένη μπύρα και αναψυκτικά, ως επιβράβευση του κόπου μας! Αλλάζουμε ρούχα και παπούτσια, αφού είναι όλα βρεγμένα! Δυστυχώς ο Βασίλης δεν έχει άλλα παπούτσια και μένει με τα βρεγμένα... Ξεκουραζόμαστε για καμιά ώρα και αναχωρούμε με τα βανάκια για το ξενοδοχείο, όπου θα φάμε μεσημεριανό και όποιος θέλει θα κάνει μπάνιο στην πισίνα του. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο Dos Rios. Κάνει λίγο κρύο για μπάνιο, έτσι γεμίζουμε τα πιάτα μας στον μεγάλο μπουφέ του ξενοδοχείου και τρώμε. Για 2 ώρες είμαστε εκεί. Βρίσκουμε μερικές πολύ ωραίες αιώρες και αράζουμε μέχρι να φύγουμε. Γύρω στις 16:00 ξεκινάμε με το βανάκι από τον καινούργιο και ασφαλή δρόμο να γυρίσουμε στη Λα Πας. Ο δρόμος έχει κίνηση. Η κίνηση πολλαπλασιάζεται όταν μπαίνουμε στην πρωτεύουσα. Γύρω στις 19:00 φτάνουμε στο σπίτι μας. Όλοι είμαστε κουρασμένοι. Η Λίνα έχει αρχίσει να πονάει από το πέσιμο, ενώ ο Βασίλης δείχνει να ανεβάζει πυρετό. Μάλλον τα βρεγμένα παπούτσια κάνανε δουλειά... Κάνουμε τα μπάνια μας, μαγειρεύουμε και πέφτουμε όλοι για ύπνο νωρίς. Αύριο είναι η τελευταία μας μέρα στη Λα Πας!