Ημέρα 22η: Στο 2ο μεγαλύτερο τηλεσκόπιο στον κόσμο, το Paranal!

Σήμερα θα επισκεφτούμε το εντυπωσιακό Paranal. Το Αστεροσκοπείο Παρανάλ είναι χτισμένο στο ομώνυμο όρος σε υψόμετρο 2.635 μέτρων και λειτουργεί υπό την αιγίδα του Ευρωπαϊκού Νοτίου Αστεροσκοπείου (European Southern Observatory, ESO). Πρόκειται για την δεύτερη μεγαλύτερη εγκατάσταση αυτού του είδους παγκοσμίως, μετά από το Αστεροσκοπείο στο Μάουνα Κέα στην Χαβάη. Ξυπνάμε νωρίς, αφού πρέπει να οδηγήσουμε 120 χιλιόμετρα νοτιότερα από εδώ και να είμαστε εκεί γύρω στις 9:30, αφού στις 10:00 ξεκινάει η ξενάγηση. Μαζεύουμε τα πράγματα μας, αφού δεν θα ξαναγυρίσουμε εδώ. Το απόγευμα θα πετάξουμε από το αεροδρόμιο Andrés Sabella, τα 1337 χιλιόμετρα μέχρι την πρωτεύουσα Σαντιάγο. Γύρω στις 7:30 είμαστε στο δρόμο με το μικρό λευκό γκολφάκι μας. Ο δρόμος δεν έχει κίνηση και βγαίνουμε γρήγορα από την Αντοφαγκάστα. Το τοπίο γίνεται αμέσως έρημος. Δεν βλέπουμε πραγματικά τίποτα που να μοιάζει με φυτό, ενώ έχει υγρασία, συννεφιά και βλέπουμε να μπαίνουμε σε μία ομίχλη. Δεν συναντούμε κάποιο χωριό, έναν οικισμό ή οποιαδήποτε ανθρώπινη κατασκευή, εκτός από ξύλινα μνημεία με σταυρούς, προφανώς σε σημεία που χάθηκαν κάποιοι άνθρωποι στο δρόμο. Είναι κάπως απόκοσμο, αυτό που βλέπουμε...  Βγαίνουμε από τη Routa 5, μέρος του Παναμερικανικού αυτοκινητόδρομου, που συνδέει σχεδόν όλα τα κράτη της Αμερικανικής ηπείρου, από βορρά προς νότο. Έχουμε ήδη αφήσει το σύννεφο πίσω και οδηγούμε τα  75 τελευταία χιλιόμετρα μέχρι το Paranal.

Ο δρόμος συνεχίζει να είναι εντελώς ερημικός. Αυτό από εδώ και πέρα βέβαια σίγουρα δεν είναι  τυχαίο, αφού το αστεροσκοπείο δεν θέλει να έχει κοντινές πηγές φωτός. Σταματάμε σε ένα σημείο που έχει σήμα το κινητό μας και ελέγχουμε το αποτέλεσμα από το χθεσινό PCR του Βασίλη. Ευτυχώς όλα καλά! Είναι αρνητικό. Συνεχίζουμε. Καθώς ανεβαίνουμε βλέπουμε κάποια στιγμή το όρος Paranal και το αστεροσκοπείο στην κορυφή του. 

Φτάνουμε στο πάρκινγκ. Εδώ είναι ήδη και άλλο επισκέπτες που περιμένουν στα αυτοκίνητα τους. Έρχεται ένας υπεύθυνος και ελέγχει τον αριθμό της κράτησης μας. Για PCR και πιστοποιητικά καμία ερώτηση... Περιμένουμε μέσα στο αυτοκίνητο, αφού έξω έχει ένα διαβολεμένο αέρα, μέχρι να έρθει η ώρα να ξεκινήσει η ξενάγηση. Στις 10:00 μας ενημερώνουν να περάσουμε μέσα στο χώρο, στο σημείο ενημέρωσης των κανόνων ασφαλείας, όπου παίρνουμε και ένα κράνος εργασίας εργοταξίου. Ευτυχώς για μας τους 6 του γκρουπ που μιλάμε Αγγλικά υπάρχει ξεχωριστός ξεναγός, η Μακαρένα. Μπαίνουμε σε λεωφορείο και ανεβαίνουμε στην κορυφή. Μπροστά μας βλέπουμε τα 4 ίδια πολύ μεγάλα τηλεσκόπια των 8,2 μέτρων το καθένα, τα οποία λειτουργούν μόνα τους ή σε συνδυασμό μεταξύ τους. 

Η Μακαρένα, η οποία δεν είναι καθόλου καλή με τα αγγλικά της, μας ενημερώνει. Ευτυχώς μαζί με τη Μακαρένα, υπάρχει και ένας συνάδελφος που βοηθάει στην ξενάγηση. Αυτός είναι που μας πληροφορεί ότι ο άνεμος από την Ανταρκτική προς το βορρά βοηθάει να μην υπάρχει ποτέ καθόλου ομίχλη στο ύψος που είμαστε τώρα, αντίθετα με τα χαμηλότερα ύψη (όπως στην Αντοφαγκάστα), ενώ πάνω από 300 μέρες το χρόνο ο ουρανός εδώ είναι πεντακάθαρος. Ο ωκεανός από εδώ είναι μόνο 5 χιλιόμετρα και τον βλέπουμε από ψηλά. Εκτός από τα τέσσερα τηλεσκόπια υπάρχουν άλλα τέσσερα μικρότερα μετακινούμενα, που βοηθούν στη διόρθωση των μετρήσεων. 

Τέλος πάνω στο πλάτωμα που βρισκόμαστε υπάρχει ένα ακόμα τηλεσκόπιο, το μεγαλύτερο στο είδος του στον κόσμο, το οποίο παρέχει τη δυνατότητα ομοιόμορφης παρατήρησης μεγάλων τμημάτων του ουρανού. Μπαίνουμε σε ένα από τα 4 πολύ μεγάλα τηλεσκόπια των 8,2 μέτρων. Η Μακαρένα μας εξηγεί τη λειτουργία του. Η επιφάνεια του καθρέπτη έχει μία λεπτή στρώση αλουμινίου και  καθαρίζεται κάθε 1,5 χρόνο, με ειδικό αφρό. ενώ υπάρχει και η δυνατότητα να μεταφερθεί σε άλλο χώρο και να επιδιορθωθεί, αν υπάρχει λόγος. Το τηλεσκόπιο φυσικά δεν εργάζεται αυτή τη στιγμή, αφού είναι ημέρα. Η εργασία του ξεκινάει όταν νυχτώνει και τελειώνει λίγο πριν ξημερώσει. 

Βγαίνουμε έξω, ξανά στον δυνατό αέρα, όπου βγάζουμε μερικές ακόμα φωτογραφίες και μπαίνουμε στο λεωφορείο για να κατεβούμε πιο κάτω, όπου βρίσκεται ο ξενώνας των ανθρώπων που εργάζονται εδώ. Το μόνιμο προσωπικό είναι γύρω στα 180 άτομα, από τα οποία 15 είναι αστρονόμοι. Οι υπόλοιποι είναι βοηθητικό προσωπικό για να λειτουργεί ο χώρος. Δεν εργάζονται όλα τα άτομα μαζί. Υπάρχουν εβδομαδιαίες βάρδιες. Τότε είναι που χρησιμοποιούν τον ξενώνα που θα δούμε τώρα. Φυσικά ο ξεναγός μας ενημερώνει ότι επειδή ο κόσμος αυτός εργάζεται το βράδυ, αυτήν τη ώρα κοιμάται, γιαυτό και μας ζητάει να κάνουμε ησυχία.

Ο ξενώνας από μέσα είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακός! Μοιάζει σαν διαστημικός σταθμός. Εδώ θα βρει κανείς τα πάντα. Εστιατόριο, γυμναστήριο, σινεμά, βιβλιοθήκη και ένα σωρό άλλα πράγματα που κάνουν τη ζωή των εργαζομένων εδώ πολύ καλύτερη. Μας κάνει εντύπωση η θερμοκρασία που έχει μέσα εδώ, ενώ η πισίνα που βλέπουμε κάτω είναι πολύ ελκυστική για μία βουτιά τώρα! Η κεντρική σάλα που είμαστε τώρα, και μπορούμε μόνο να δούμε, είναι γεμάτη από μεγάλα τροπικά φυτά, ενώ υπάρχουν και πουλιά στο χώρο. Ο χώρος φαίνεται ιδανικός να ζει κανείς. Βγαίνουμε έξω και το λεωφορείο μας γυρίζει στην πύλη που μπήκαμε. Ευχαριστούμε τους ξεναγούς και μπαίνουμε στο αυτοκίνητο για την επιστροφή. Η επιστροφή μας έχει μία μικρή παράκαμψη, το γιγάντιο «Χέρι της Ερήμου». 

Πρόκειται για μια γιγάντια παλάμη κατασκευασμένη από σίδηρο και τσιμέντο ύψους περίπου 11 μέτρων, η οποία φαίνεται να ξεπροβάλλει μέσα από την άμμο, σε ένα σημείο όπου δεν υπάρχει τίποτα άλλο, μέσα στην έρημο. Είναι έργο του χιλιανού γλύπτη Mario Irarrázabal, ο οποίος μέσω αυτού του έργου θέλησε να εκφράσει συναισθήματα, όπως η αδικία, η μοναξιά, η θλίψη και τα βασανιστήρια. Ο γλύπτης το δημιούργησε προς τιμήν των θυμάτων της αδικίας και των βασανιστηρίων, κατά τη διάρκεια του στρατιωτικού καθεστώτος στη Χιλή. 

Επιστρέφουμε πίσω στην Αντοφαγκάστα. Έχουμε χρόνο ακόμα μέχρι να επιστρέψουμε το αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο, έτσι κάνουμε μία στάση για καφέ και περιπλάνηση στο εμπορικό MallPlaza που βρίσκεται στο κέντρο, μπροστά στον ωκεανό. Ο Βασίλης ξεχύνεται στα μαγαζιά, ενώ ο Κωστής με τη Λίνα βρίσκουν ένα ωραίο τραπεζάκι και πίνουν καφέ, με θέα τα γλαροπούλια, τα οποία  ζητούν επίμονα από τον κόσμο εδώ να τα ταΐσει και φυσικά την παραλιακή όψη της πόλης. Είναι πολύ όμορφα και χαλαρωτικά!

Επιστρέφουμε στο αεροδρόμιο, παραδίδουμε το αυτοκίνητο και κάνουμε check-in. Στο check-in μας ζητούν το χιλιάνικο πάσο υγείας και ευτυχώς έχουμε το PCR του Βασίλη. Αν δεν το είχαμε αυτό δεν θα μπορούσαμε να πετάξουμε! Η πτήση έχει ήδη μεταφερθεί μία ώρα αργότερα από την αρχική κράτηση που είχαμε κάνει και από ότι παρατηρούμε θα έχει και καθυστέρηση μισής ώρας.... Τα πράγματα δεν είναι και τόσο καλά. Είχαμε προγραμματίσει με το που θα φτάσουμε στο Σαντιάγο να πάρουμε ένα από τα τελευταία λεωφορεία για το Βαλπαραΐσο. Τώρα οριακά ίσως προλάβουμε το τελευταίο λεωφορείο της ημέρας...

Έχουμε λίγο τα νεύρα μας, αφού οι πτήσεις σε αυτό το ταξίδι μας έχουν αλλάξει όλον τον προγραμματισμό... Το αεροπλάνο φεύγει με μισή ώρα καθυστέρηση, όμως τελικά ο πιλότος το προσγειώνει καμιά 10αριά λεπτά νωρίτερα δίνοντας μας λίγο χρόνο. Τρέχουμε για την παραλαβή των σακιδίων μας, που αυτή τη φορά μας γίνεται το χατίρι και δεν βγαίνουν τελευταία στο ιμάντα. Φορτωμένοι με τα πράγματα μας τρέχουμε προς τα έξω να βρούμε έναν ταξιτζή, να μας πάει γρήγορα στα λεωφορεία. Η ώρα είναι 22:15 και το τελευταίο λεωφορείο φεύγει στις 22:45... Βγαίνοντας στην έξοδο ο Κωστής πιάνει έναν ταξιτζή από το μπράτσο και του δίνει σύνθημα ότι βιαζόμαστε. Αυτός λίγο πιο κάτω μας πασάρει σε άλλον και σε πολύ γρήγορο χρόνο έχουμε ξεκινήσει. Ο ταξιτζής που μας πήρε, παράνομος φυσικά, τρέχει πραγματικά γρήγορα και στις 22:30 είμαστε στο σταθμό. Χαλάλι τα 25€ που μας πήρε. Μπαίνουμε στο σταθμό Alameda, ο οποίος είναι τεράστιος! Ψάχνουμε να βρούμε την TURBus την οποία βρίσκουμε μετά από αρκετές ερωτήσεις. Έχει φτάσει 22:40 και η κοπέλα στο γκισέ μας ενημερώνει ότι δεν υπάρχει τελικά άλλο λεωφορείο για το Βαλπαραΐσο... Αυτή δεν είναι καλή εξέλιξη. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βρούμε κατάλυμα εδώ στο Σαντιάγο και να φύγουμε αύριο το πρωί με το πρώτο λεωφορείο... Τρέχουμε πιο πέρα μήπως βρούμε κάποια άλλη εταιρεία που να κάνει το δρομολόγιο. Πάνω στο χαμό ακούμε έναν ταξιτζή να φωνάζει για αγώγι στο Valpo (το Βαλπαραΐσο πιο σύντομα). Τον ρωτάμε και μας δίνει μία καλή τιμή και για τους 3 μας, αφού έχει ήδη μία ακόμα επιβάτισσα αυτός. Μας ζητάει 20€ το άτομο. Δεχόμαστε και μπαίνουμε μέσα. Είναι γρήγορος και λίγο μετά τις 12:00 φτάνουμε επιτέλους στο αγαπημένο μας Βαλπαραΐσο! Το διαμέρισμα μας είναι στο κέντρο. Ανεβαίνουμε, τακτοποιούμαστε και βλέπουμε το λιμάνι από το παράθυρο μας. Η περιπέτεια τελείωσε και τώρα είμαστε αληθινά πολύ χαρούμενοι εδώ! 

Ο Κωστής με τη Λίνα κατεβαίνουν να πάρουν νερό και καμιά μπύρα για να γιορτάσουν το τέλος της ημέρας. Είναι Σαββατόβραδο και έξω γίνεται χαμός από κόσμο. Μακάρι να είχαμε και άλλες δυνάμεις να το γλεντήσουμε έξω! Δεν πειράζει και αύριο μέρα είναι. Αύριο θα βολτάρουμε χωρίς πρόγραμμα σε όλη την πόλη και σίγουρα θα το ευχαριστηθούμε. Είμαστε στο αγαπημένο μας Βαλπαραΐσο!