Ημέρα 23η: Το αγαπημένο μας Βαλπαραΐσο!

Σήμερα έχουμε μία χαλαρή μέρα. Είμαστε στην αγαπημένη μας πόλη! Ξυπνάμε με την ησυχία μας και βγαίνουμε. Το Βαλπαραΐσο, ή Βάλπο πιο σύντομα, είναι το επίνειο του Σαντιάγο. Είναι μία πόλη, παλιό λιμάνι, χτισμένη αμφιθεατρικά στο βουνό, και φτάνει μέχρι κάτω τη θάλασσα. Το Βαλπαραΐσο είναι γνωστό για τα απότομα τελεφερίκ, τα πολύχρωμα σπίτια, την μποέμικη κουλτούρα και την όμορφη παραθαλάσσια θέα. Το Βαλπαραΐσο στο παρελθόν ήταν σταθμός για τα πλοία που ταξίδευαν μεταξύ του Ατλαντικού και του Ειρηνικού, από τα Στενά του Μαγγελάνου και το Ακρωτήριο Χορν. Παράλληλα, απέκτησε ιδιαίτερη σημασία κατά την εποχή του χρυσού στην Καλιφόρνια. Με το διεθνή του εμπορικό ρόλο, το λιμάνι του Βαλπαραΐσο άρχισε να δέχεται μετανάστες από όλο τον κόσμο. Οι κάτοικοί του μιλούσαν εκτός από τα Ισπανικά, επίσης Γερμανικά, Γαλλικά, Ιταλικά και Αγγλικά, και παράλληλα εκδίδονταν εφημερίδες σε όλες αυτές τις γλώσσες. Η διεθνοποίηση της πόλης άφησε το σημάδι τους στην αρχιτεκτονική και τα πολιτιστικά ιδρύματα της πόλης. Η χρυσή εποχή της πόλης όμως τερματίστηκε με τη διάνοιξη της διώρυγας του Παναμά το 1914, αφού τότε πλέον τα περισσότερα πλοία απέφευγαν τα Στενά του Μαγγελάνου και τη διαδρομή αυτή.

Τι να πεις γι'αυτήν την πόλη! Την έχουμε πραγματικά στην καρδιά μας! Ξεκινάμε από την Plaza Sotomayor και ξεκινάμε να βγάζουμε φωτογραφίες. Η πόλη ζητάει να τη φωτογραφίσεις. Δεν έχει πολύ κόσμο και αυτό μας αρέσει!

Ανεβαίνουμε προς την πάνω πόλη. Εδώ η πόλη είναι πιο καλλιτεχνική! Συνεχίζουμε τις φωτογραφίες, ενώ ο Βασίλης αγοράζει έναν ωραίο πίνακα από τον ζωγράφο του δρόμου Luis Perez Lopez. 

Βρίσκουμε το παλιό σπίτι της οδού Abtao. Τότε ήταν ξενώνας, πριν 21 χρόνια. Σήμερα δεν λειτουργεί πια έτσι. Ήταν παππούς τότε ο ιδιοκτήτης. 

Μπαίνουμε σε μία πολύ ωραία γκαλερί. Η πόλη πραγματικά διαθέτει πολύ ενδιαφέροντες καλλιτέχνες. Αγοράζουμε μερικά ακόμα αναμνηστικά.

Κατεβαίνουμε ξανά κάτω στην πόλη, με το παλιό τελεφερίκ. Τα περισσότερα τελεφερίκ της πόλης δεν λειτουργούν... 

Περπατάμε μέχρι το εστιατόριο Capri, κοντά στην Plaza Sotomayor, που βρήκαμε πριν πολύ ενδιαφέρον. Ειδικεύεται στα ψάρια και βλέπουμε ότι έχει αρκετό κόσμο μέσα. Μπαίνουμε. 

Δεν είναι φθηνό όμως σήμερα θα το γλεντήσουμε! Παραγγέλνουμε νόστιμα πιάτα και μπύρες. Το εστιατόριο αυτό όπως και τα περισσότερα που έχουμε δει δεν έχουν φανταχτερή και ακριβή διακόσμηση, όμως παρέχουν τις καλύτερες υπηρεσίες! Οι ντόπιοι τα προτιμούν. Κάποια στιγμή στο εστιατόριο εμφανίζονται και 2 μουσικοί οι οποίοι παίζουν και τραγουδούν. Είναι πραγματικά πολύ ωραία η ατμόσφαιρα! Πίνουμε κι άλλες μπύρες! 

Πληρώνουμε γύρω στα 23€ το άτομο για ψάρια. Στην Ελλάδα θα ήταν πάρα πολύ καλά! Αργότερα το μεσημέρι γυρίζουμε στο σπίτι για μεσημεριανή ξεκούραση. Το χρειαζόμαστε. Το απόγευμα βγαίνουμε και με λεωφορείο πηγαίνουμε στον κεντρικό σταθμό της πόλης για να βγάλουμε εισιτήρια για αύριο. Απέναντι από το σταθμό βλέπουμε ξανά το περίεργο κτίριο του Εθνικού Κονγκρέσου της χώρας, που κατά περίεργο λόγο βρίσκεται εδώ και όχι στην πρωτεύουσα Σαντιάγο.

Περπατάμε προς τα πίσω για να βρούμε το πριν από 20 χρόνια στέκι μας, το Marcopolo.

Πρώτα συναντούμε το ελληνικό σχολείο, αφού στην πόλη διαμένει μία μικρή Ελληνική κοινότητα. 

Λίγο πιο κάτω βρίσκεται ακόμα το Marcopolo. Δεν έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου. Μπαίνουμε μέσα. Εδώ για να μπεις χρειάζεσαι το Χιλιάνικο πάσο υγείας. Το αγόρι στην πόρτα ελέγχει μόνο τους ενήλικες. Τι ωραία να γυρνάς στο στέκι σου πριν από 20 χρόνια! Καθόμαστε και παραγγέλνουμε καφέ και γλυκά. Αισθανόμαστε πολύ όμορφα. Μέσα στη γενική ευθυμία κάτι πιάνει τον Κωστή και αρχίζει να χρησιμοποιεί πιο αθυρόστομες λέξεις. "Είναι ωραία να μιλάς όπως θέλεις και να μην σε καταλαβαίνει κανένας!", λέει. Σηκώνεται για να πάει στην τουαλέτα και στο διπλανό τραπέζι ένας ηλικιωμένος του μιλάει στα Ελληνικά!!! Χιλιανός που δούλευε πολλά χρόνια σε ελληνικά καράβια! Απίθανη σύμπτωση. Η Λίνα με το Βασίλη δεν σταματούν να γελούν.

Φεύγουμε από το μαγαζί, όλοι γελώντας! Απ' έξω στην πλατεία υπάρχει μία υπαίθρια συναυλία. Καθόμαστε, χαζεύουμε λιγάκι και συνεχίζουμε. Πιο κάτω βλέπουμε κουρεία, το ένα μετά το άλλο. Μπαίνουμε για να κουρέψει ο Κωστής το πλούσιο μούσι του και ο Βασίλης για να κουρευτεί λίγο στα μαλλιά. Τα αγόρια που δουλεύουν εδώ στο μαγαζί αναλαμβάνει ο καθένας και έναν πελάτη. Την ώρα που δουλεύουν πίνουν την μπύρα τους, ενώ μερικοί τρώνε παράλληλα. Κάποιοι πελάτες πίνουν και αυτοί τη μπύρα τους. Ενδιαφέρουσα συνήθεια! Το αγόρι που έχει αναλάβει το Βασίλη του κάνει το πιο απολαυστικό κούρεμα που έχει ποτέ κάνει. Αληθινός μαέστρος! 

Μέχρι το βράδυ κάνουμε βόλτες στην πόλη απολαμβάνοντας κάθε στιγμή. 

Το βράδυ, από το πουθενά αρχίζουν να εμφανίζονται σε γωνίες, μικρές αυτοσχέδιες καντίνες που ψήνουν. Ο Βασίλης παίρνει ένα νοστιμότατο hot dog. Ανεβαίνουμε ξανά στην πάνω πόλη και πίνουμε ένα κόκκινο κρασάκι σε ένα υπέροχο μαγαζί με πολύ ωραία μουσική. Κι εδώ ισχύει αυτό που έχουμε παρατηρήσει και πριν. Αν προσέξει κανείς το μαγαζί βλέπει πολύ απλές και φθηνές κατασκευές, ακόμα και ατέλειες ή σημεία που θέλουν επιδιόρθωση. Παρόλα αυτά η εξυπηρέτηση, η μουσική και αυτό που προσφέρουν είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα. Η μέρα τελειώνει. Κατεβαίνουμε προς το σπίτι μας με μία μικρή στάση για να αγοράσουμε μία πίτσα. Ήταν μία υπέροχη μέρα και μάλλον την πόλη αυτή την αγάπησε και ο Βασίλης! Αύριο Δευτέρα έχουμε όλο το πρωϊνό να δούμε την πόλη να εργάζεται και το μεσημέρι φεύγουμε για την τελευταία μας στάση στη Χιλή, την πρωτεύουσα Σαντιάγο.