Το ξυπνητήρι ξεκινάει να χτυπάει από τις 3:00 τα ξημερώματα. Πρέπει γύρω στις 4:30 να φύγουμε από εδώ, αφού στις 7:05 πετάμε. Η εταιρία είναι η ίδια που ταξιδέψαμε από την Αντοφαγκάστα στο Σαντιάγο, η SKY, όμως σε αυτή την πτήση δεν δείχνει να μας ζητάει να έχουμε το χιλιάνικο πιστοποιητικό υγείας. Ελπίζουμε να μην έχουμε κάποιο απρόοπτο... Είμαστε έτοιμοι στην ώρα μας και με UBER πηγαίνουμε στο αεροδρόμιο. Στεκόμαστε στη ουρά για check-in και έρχεται η σειρά μας. Η κοπέλα στο γκισέ ζητάει πιστοποιητικό εμβολιασμού! Ευτυχώς για το Βασίλη, που δεν έχει το χιλιάνικο πιστοποιητικό, δέχεται το ευρωπαϊκό! Μας πήγε λίγο η ψυχή στην Κούλουρη, αλλά όλα καλά... Μπαίνουμε για τον έλεγχο και βλέπουμε μία τεράστια ουρά. Ευτυχώς έχουμε έρθει νωρίς και έχουμε χρόνο. Ξεμπερδεύουμε και φτάνουμε στην πύλη μας. Ο Βασίλης, όπως είναι φυσικό, πεινάει. Κοιτάμε τα σάντουιτς των 4 μπουκιών και κάνουν κοντά 10€ το ένα! Χειρότερα και από το Βενιζέλος... Ο Βασίλης τακτοποιείται με ένα αδιάφορο cinnamon roll. Μπαίνουμε στο αεροπλάνο και γύρω στις 7:30 τελικά απογειωνόμαστε. Η απογείωση από το Σαντιάγο με κατεύθυνση ανατολικά είναι πραγματικά εντυπωσιακή, αφού μπροστά μας έχουμε όλη την οροσειρά των Άνδεων! Έχει αρχίσει να ξημερώνει και το θέαμα είναι μοναδικό!
Μετά από αρκετή ώρα πτήσης βλέπουμε τον ποταμό Ουρουγουάη, φυσικό σύνορο μεταξύ της Αργεντινής και της Βραζιλίας και αργότερα της Ουρουγουάης, ο οποίος χύνεται στο Μπουένος Άιρες. Φτάνουμε στο Σάο Πάολο και προσγειωνόμαστε στις 11:30 (η Βραζιλία είναι +1 ώρα μπροστά), για 2η φορά φέτος στο αεροδρόμιο Γκουαρούλχος. Ξεμπερδεύουμε με τις διατυπώσεις πολύ γρήγορα και στις 12:15 είμαστε έξω. Μπαίνουμε στο δωρεάν λεωφορείο για το σταθμό των τρένων, όπου προλαβαίνουμε εύκολα το express των 13:00 (το τρένο express που φτάνει μέχρι το κεντρικό Luz είναι ο γρηγορότερος και φθηνότερος τρόπος για να φτάσεις στο κέντρο, ενώ τα δρομολόγια είναι κάθε 1 ώρα). Στο τρένο παρατηρούμε τους ανθρώπους. Υπάρχουν οι λευκοί που μοιάζουν με μας και οι πιο σκουρόχρωμοι, που μοιάζουν με αυτό που έχουμε στο μυαλό μας για τους Βραζιλιάνους. Από το σταθμό Luz παίρνουμε το μετρό και κατεβαίνουμε στο σταθμό Sao Bento, όπου βρίσκεται το διαμέρισμα που έχουμε κλείσει. Ήδη έχουμε αρχίσει να βγάζουμε τα ρούχα μας. Επιτέλους ζέστη, μετά από τόσες μέρες κρύου!
Το διαμέρισμα μας είναι σε έναν ουρανοξύστη, στον 26ο όροφο. Φτάνουμε στο θυρωρείο. Ο υπεύθυνος ζητάει τα διαβατήρια μας και μετά από ώρα μας δίνει εντολή να συνεχίσουμε στο επόμενο στάδιο, του 3ου ορόφου. Εκεί φτάνουμε σε ένα άλλο γκισέ όπου μας φωτογραφίζουν και αποθηκεύουν το δακτυλικό μας αποτύπωμα στο σύστημα. Όλες οι πόρτες του κτιρίου από εδώ και πέρα ανοίγουν με το δακτυλικό αποτύπωμα. Απίθανα πράγματα. Ανεβαίνουμε στο διαμέρισμα. Και εδώ η πόρτα ανοίγει με κωδικό. Μπαίνουμε μέσα. Ξέρουμε ήδη ότι το διαμέρισμα έχει εξαιρετικό θέα, όμως είναι άλλο να το βλέπεις με τα μάτια σου! Φανταστικό! Βλέπουμε όλο το κέντρο από ψηλά! Είναι το σπίτι με την καλύτερη θέα σε όλο το ταξίδι μας. Τακτοποιούμαστε, φωτογραφίζουμε τη θέα, ξεκουραζόμαστε λίγο και βγαίνουμε έξω στην πόλη για εξερεύνηση.
Περπατάμε για την κεντρική αγορά της πόλης και το φημισμένο δρόμο 25 de Marco, με τα ατελείωτα μαγαζιά που πουλάνε τα πάντα. Πέφτουμε μπροστά σε ένα εστιατόριο και φυσικά μπαίνουμε μέσα για φαγητό. Όλοι μας έχουμε πεινάσει πάρα πολύ. Το εστιατόριο έχει πιάτα με ομελέτες και πατάτες τηγανητές στα οποία μπορείς να προσθέσεις και κάτι ακόμα. Παίρνουμε τρία πιάτα και κρύα μπύρα! Η γκαρσόνα με τα ωραία φρύδια παρατηρεί την όρεξη μας. Το φαγητό δεν είναι φθηνό. Η πόλη γενικά δεν είναι φθηνή. Πληρώνουμε γύρω στα 20€ για ομελέτες και μπύρα. Παρόλα αυτά τώρα τρώμε καλά. Συνεχίζουμε και βρίσκουμε μπροστά μας την 25 de Marco. Αποφασίζουμε να την περπατήσουμε μέχρι κάτω. Στο δρόμο αυτό βλέπεις μαγαζιά, το ένα δίπλα στο άλλο, πάγκους πάνω στα πεζοδρόμια, στρωμένα πανιά κάτω στο δρόμο, αλλά και ανθρώπους που εμφανίζονται μπροστά σου και προσπαθούν να σου πουλήσουν νόμιμα και παράνομα αντικείμενα. Πωλητές διαλαλούν την πραμάτεια τους είτε απλά με τη φωνή τους, είτε χρησιμοποιώντας μικρόφωνο, με ή χωρίς μουσική υπόκρουση. Γίνεται πανικός! Κάποια στιγμή βλέπουμε κι εδώ να μαζεύονται αρκετές παράνομες πραμάτειες μέσα σε χρόνο μηδέν. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα βλέπουμε μία ολόκληρη διμοιρία αστυνομικών να περνούν μπροστά μας.
Οι αστυνομικοί εδώ στην πόλη είναι οι περισσότεροι από όσους έχουμε δει αλλού. Το ίδιο και οι άστεγοι. Θα λέγαμε ότι οι άστεγοι από μόνοι τους μπορούν να κάνουν μία πόλη. Εδώ στο κέντρο βλέπουμε παντού σκηνές, χαρτονένιες κατασκευές ή απλά κουβέρτες που τους προφυλάσσουν από το κρύο το βράδυ. Διαβάζουμε ότι όντως οι άστεγοι στο κέντρο του Σάο Πάολο είναι ένα μείζον θέμα της πόλης. Έχουνε γίνει προσπάθειες από την μία να απομακρυνθούν, από την άλλη, με αγώνα από μεριάς τους, να παραμείνουν εδώ. Περπατώντας φτάνουμε στον καθεδρικό ναό του Σάο Πάολο και στο Marco Zero (σημείο μηδέν) της πόλης. Από εδώ ξεκινάει η μέτρηση όλων των αποστάσεων. Κι εδώ οι άστεγοι έχουν καταλάβει την πλατεία. Παρόλα αυτά δεν αισθανόμαστε φόβο. Η αστυνομική παρουσία είναι διακριτική και αρκετά μεγάλη.
Συνεχίζουμε για την πλατεία της Ελευθερίας και το δρόμο Galvão Bueno. Εδώ η περιοχή έχει κατακλυστεί από κινέζικα μαγαζιά που πουλάνε κατά βάση τρόφιμα. Αγοράζουμε κι εμείς κάποια για τη Λάρισα. Και εδώ ο κόσμος είναι ο ένας πάνω στον άλλο. Προσπαθούμε να βρούμε ένα καφέ, όμως παντού υπάρχουν τεράστιες ουρές... Χαζεύουμε λίγο ακόμα την κίνηση και τον κόσμο και παίρνουμε απόφαση να αλλάξουμε γειτονιά. Μας κούρασε αυτός ο χαμός. Με μετρό φτάνουμε στη λεωφόρο Paulista. Κατεβαίνουμε δίπλα στο μοναδικό μουσείο τέχνης MASP, το οποίο δυστυχώς δεν έχουμε χρόνο να το δούμε... Την άλλη φορά :) Εδώ η λεωφόρος είναι γεμάτη ουρανοξύστες, ακριβά μαγαζιά, mall και φυσικά ο κόσμος φοράει γραβάτες και καλά ρούχα. Πολύ μεγάλη αντίθεση μέσα σε 2-3 στάσεις με το μετρό... Περπατάμε και χαζεύουμε για λίγο, μέχρι που βρίσκουμε επιτέλους ένα καφέ να καθίσουμε. Παραγγέλνουμε, συνδέουμε τα κινητά μας στο wifi, γιατί εδώ στη Βραζιλία δεν έχουμε SIM και μαθαίνουμε, ότι άνοιξαν το σπίτι μας στον Πλαταμώνα... Μετά το πρώτο μούδιασμα μαθαίνουμε ότι ευτυχώς δεν ανακατέψαν καθόλου το σπίτι, προκάλεσαν μόνο μικρές ζημιές. Όλα καλά! Είναι και αυτά μέσα στο πρόγραμμα.
Γυρίζουμε προς το σπίτι με μία μικρή στάση για βασικές προμήθειες για το βράδι. Έχει νυχτώσει. Η θέα από ψηλά τη νύχτα είναι το ίδιο εντυπωσιακή. Σκεφτόμαστε πόσο περίεργη και απρόσωπη είναι η πόλη του Σάο Πάολο, η μεγαλύτερη πόλη όλης της Αμερικής. Στην ίδια πόλη είναι αυτοί που μένουν σε σπίτια και αυτοί που μένουν έξω. Στη μία γειτονιά βλέπεις τη φτώχια και την αθλιότητα και στην άλλη γειτονιά λίγο πιο δίπλα τον πλούτο και την έπαρση... Η πόλη στις λίγες ώρες που την επισκεφτήκαμε δεν μας έδωσε το δικό της στίγμα... Θεωρούμε ότι οι εικόνες που είδαμε θα μπορούσαν να είναι από οποιαδήποτε μεγαλούπολη του κόσμου. Από την άλλη βέβαια δεν της δώσαμε το χρόνο που πιθανώς θα ήθελε. Μία άλλη φορά! Αύριο θα έχουμε λίγο χρόνο το πρωί, όμως ξεκινάει η επιστροφή μας στην Ελλάδα. Κοιμόμαστε με τον θόρυβο των αυτοκινήτων που ακόμα και στον 26ο όροφο ακούγονται, ανοίγουμε όμως κάθε τόσο το μάτι για να δούμε αυτήν την υπέροχη θέα της πόλης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου