Σήμερα ξυπνάμε νωρίτερα από χθες. Έχουμε να δούμε αρκετά πράγματα σήμερα και να οδηγήσουμε γύρω στα 570 χιλιόμετρα, μέχρι το βράδυ που θα φτάσουμε στη Λάρισα. Η πόλη του Peje που είμαστε μας άρεσε πολύ χθες το βράδυ και σκεφτήκαμε ότι σίγουρα θα πρέπει να την δούμε και με το φως της ημέρας. Σηκωνόμαστε, ετοιμαζόμαστε και κατεβαίνουμε κάτω στην τραπεζαρία για πρωϊνό. Η κοπέλα που διαχειρίζεται την πανσιόν έχει ετοιμάσει αρκετά πράγματα. Είναι καλή η τιμή των 35€ που πληρώσαμε για το δωμάτιο και το πρωϊνό. Τρώμε καλά, μαζεύουμε τα πράγματα μας και μπαίνουμε στο αυτοκίνητο μας. Οδηγούμε μέχρι το κέντρο, όπου η κίνηση είναι πολύ μεγάλη. Ευτυχώς βρίσκουμε ένα πάρκινγκ, κοντά στην αγορά που χθες ήταν κλειστή. Για κανένα μισάωρο κάνουμε μία βόλτα στα μαγαζιά. Αρκετά είναι κλειστά. Μάλλον μετά τις 10:00 θα ανοίξουν. Ο χρόνος μας είναι περιορισμένος, έτσι παρόλο που θα θέλαμε να πιούμε ένα τούρκικο καφέ σε ένα από τα πολλά παραδοσιακά καφενεία που βρίσκουμε, αποφασίζουμε να φύγουμε για την επόμενη πόλη το Prizren.
Οδηγούμε μέχρι το Orlat, όπου παίρνουμε τον αυτοκινητόδρομο Μ7 που φτάνει στον προορισμό μας και συνεχίζει για τα Τίρανα. Ίσως θα μπορούσαμε να πάρουμε και τον δυτικό δρόμο R107 που θα μας έφτανε 10' αργότερα, αλλά θα βλέπαμε και το κομμάτι της χώρας που συνορεύει με την Αλβανία. Την επόμενη φορά. Γύρω στις 11:00 φτάνουμε στο Prizren. Μπαίνουμε από μία πλευρά της πόλης με αρκετούς τσιγγάνους. Η όψη της πόλης δεν μοιάζει με ό,τι έχουμε δει μέχρι τώρα. Μας θυμίζει περισσότερο τα Βαλκάνια. Φτάνουμε στο κέντρο. Κι εδώ η κίνηση είναι χαοτική... Βρίσκουμε ένα κεντρικό πάρκινγκ με 1,5€ την ώρα, αφήνουμε το αυτοκίνητο και συνεχίζουμε με τα πόδια.
Βλέπουμε πολλά μαγαζάκια με αναμνηστικά, αλλά και αρκετά εστιατόρια και καφέ.
Περνάμε την πέτρινη γέφυρα. Υπάρχουν έργα στην πλευρά αυτή.
Βλέπουμε το τζαμί Sinan Pasha. Ο Κωστής βγάζει τα παπούτσια του και μπαίνει μέσα. Υπάρχει ησυχία, αφού μόνο μία κυρία που φροντίζει το τζαμί είναι μέσα. Φωτογραφίζει.
Συνεχίζουμε προς τα πάνω. Η ορθόδοξη εκκλησία πιο πάνω είναι κλειστή, όμως φρουρείται. Υπάρχουν προειδοποιητικές πινακίδες για τιμωρία παραβατών που θα προβούν σε βανδαλισμούς. Ψάχνουμε για καφέ και τελικά καταλήγουμε ξανά εδώ, στο καφέ Te Kinezi, όπου αρκετός νέος κόσμος πίνει τον καφέ του. Παίρνουμε δυνάμεις και συνεχίζουμε τη βόλτα μας. Φτάνουμε ξανά στο ποτάμι και βλέπουμε αστυνομία και έναν περιφραγμένο χώρο που δεν επιτρέπεται να περάσεις. Σε μία καρέκλα ενός καφέ, στο κέντρο αυτού του χώρου, βρίσκεται ένας νεκρός, σκεπασμένος με σεντόνι. Βλέπουμε το παπούτσι του που βγαίνει απ' έξω. Αργότερα μαθαίνουμε ότι ένας 72χρονος πέθανε την ώρα που εμείς παρκάραμε το αυτοκίνητο. Συνεχίζουμε τη βόλτα μας.
Στο Prizren υπάρχει ψηλά ένα κάστρο με εξαιρετική θέα. Κανένας μας δεν εκδηλώνει το ενδιαφέρον να ανεβεί, έτσι και αφού ο χρόνος μας πιέζει βρίσκουμε ένα ωραίο εστιατόριο με αρκετούς ντόπιους και αγοράζουμε φαγητό σε πακέτο για το δρόμο. Η ώρα πλησιάζει 13:00. Γυρίζουμε στο αυτοκίνητο και ξεκινάμε το δρόμο της επιστροφής.
Αποφασίζουμε να οδηγήσουμε μέσα από το Εθνικό Πάρκο Oshlak, έτσι ώστε να εξερευνήσουμε λίγο ακόμα την περιοχή. Ο δρόμος διασχίζει το πάρκο από δυτικά προς τα ανατολικά, μέχρι τον αυτοκινητόδρομο M2 που θα πάρουμε για τη Βόρεια Μακεδονία. Η πρώτη μας εντύπωση είναι ότι υπάρχουν σκουπίδια δεξιά και αριστερά του δρόμου. Πολύ μεγάλη διαφορά από την υπόλοιπη χώρα... Από την άλλη η φύση είναι εξαιρετική. Μας θυμίζει την Πίνδο στην περιοχή της Θεσσαλίας. Συναντούμε πολλά εστιατόρια και ξενοδοχεία. Προφανώς είναι αρκετά τουριστικό το μέρος. Μετά από αρκετή ανηφόρα και στροφές φτάνουμε σε ένα διάσελο, όπου σε μία μεγάλη πλαγιά ο κόσμος κάθεται και κάνει πικ νικ. Υπάρχουν επίσης εστιατόρια και αρκετοί πάγκοι με αετούς και ντόπια προϊόντα, σε αλμυρές όμως τιμές. Εξερευνούμε λίγο την περιοχή και τρώμε το μεσημεριανό μας που είναι πεντανόστιμο!
Συνεχίζουμε. Ο δρόμος περνάει από μία περιοχή που μοιάζει με χιονοδρομικό κέντρο. Βλέπουμε δεκάδες ξενοδοχεία και εγκαταστάσεις. Περνάμε μπροστά από ένα πολύ μεγάλο ξενοδοχειακό συγκρότημα το Sharri. Προειδοποιητικές πινακίδες αναγράφουν ότι τους χειμερινούς μήνες είναι υποχρεωτική η χρήση αλυσίδων. Ο δρόμος φτάνει τελικά μέχρι τον Μ2. Γρήγορα φτάνουμε στα σύνορα, όπου χωρίς καθυστέρηση περνάμε τον συνοριακό έλεγχο. Οδηγούμε τώρα στον παρακαμπτήριο δρόμο γύρω από τα Σκόπια. Στην έξοδο προς την Αθήνα έχει γίνει ένα ατύχημα και έχει κλείσει ο δρόμος. Αυτό μας μπερδεύει μέχρι να βρούμε τελικά τον αυτοκινητόδρομο Α1 με κατεύθυνση τη χώρα μας. Μπαίνουμε στον Α1 και ελέγχουμε στο google maps την κίνηση. Βλέπουμε πολύ μεγάλη ουρά στα σύνορα των Ευζώνων... Αποφασίζουμε να κάνουμε μία παράκαμψη και να περάσουμε στην Ελλάδα από τα σύνορα της Δοϊράνης. Έχει νυχτώσει, όμως ο δρόμος έχει ελάχιστη κίνηση. Φτάνουμε στην τελευταία πόλη πριν την Ελλάδα, τη Star Dojran και σταματάμε για ψώνια στο γνωστό από παλιότερα Super Market S-53.
Στα σύνορα ευτυχώς είμαστε το μοναδικό αυτοκίνητο. Περνάμε αμέσως και πλέον ο δρόμος είναι γνωστός. Γύρω στις 21:00 φτάνουμε στη Λάρισα. Το ταξίδι αυτό τελειώνει. Είμαστε κουρασμένοι αλλά χαιρόμαστε που γνωρίσαμε από κοντά το Κόσοβο, όπως επίσης και ότι ένα ακόμα στερεότυπο που είχαμε έπεσε. Το Κόσοβο είναι μία χώρα που πραγματικά αξίζει να γνωρίσει κανείς και να αφιερώσει σίγουρα περισσότερες μέρες. Πιθανώς θα το επισκεφτούμε ξανά στο μέλλον. Να είμαστε καλά. Άντε και στο επόμενο ταξίδι μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου