Σήμερα έχουμε να μεταφέρουμε τα χαιρετίσματα σε δύο παιδιά από την Ελλάδα που δουλεύουν στο νότο της Ισλανδίας, από τους δικούς τους. Όταν ξεκινήσαμε το ταξίδι αυτό κάναμε μία ανάρτηση στην ομάδα Συνταξιδιώτες του Facebook σχετικά με το ταξίδι. Στην ανάρτηση βρέθηκαν αρκετοί που έχουν τα παιδιά τους στην Ισλανδία και το έγραψαν στα σχόλια τους. Κάποιοι από αυτούς μας έδωσαν περισσότερα στοιχεία, έτσι μαρκάραμε στο χάρτη μας τις τοποθεσίες που δουλεύουν και σήμερα θα δούμε δύο παιδιά, ένα κορίτσι την Αφροδίτη και ένα αγόρι, τον Δημήτρη που τους στέλνουν χαιρετίσματα ο μπαμπάς και η μαμά τους αντίστοιχα. Ξυπνάμε σε ένα ονειρικό τοπίο. Ο ήλιος βγαίνει και αρχίζει να φωτίζει τις κορυφές των βουνών που είναι γύρω μας. Σηκωνόμαστε και τελειώνουμε το μεσημεριανό φαγητό μας που ξεκινήσαμε χθες το βράδυ. Ετοιμάζουμε τσίλι κον κάρνε και το ζεσταίνουμε προσθέτοντας κόκκινα φασόλια. Αμέσως μετά ετοιμάζουμε το πρωϊνό μας που είναι ό,τι αυγά μας περίσσεψαν. Ευτυχώς η μποτίλια από το γκάζι ίσα-ίσα που φτάνει για να τελειώσουμε το φαγητό. Τρώμε και λίγο πριν τις 8:30 ξεκινάμε για το Vik, ώστε να βρούμε ένα μέρος για να ανεβάσουμε στο μπλογκ την ανάρτηση της χθεσινής μας μέρας. Στο κάμπινγκ δεν έχει ούτε internet, ούτε σήμα για το κινητό μας.
Θαυμάζουμε ακόμα μία φορά τα βουνά και τα τοπία που βρισκόμαστε, αυτή τη φορά με περισσότερο ήλιο. Φτάνουμε στο Vik και παρκάρουμε στο εμπορικό. Εκεί παίρνουμε ένα καφέ, ολοκληρώνουμε την ανάρτηση και φεύγουμε για τον επόμενο προορισμό, τον καταρράκτη Skógafoss, έναν από τους πιο διάσημους καταρράκτες της Ισλανδίας. Δεν είναι πολύ μακριά, έτσι φτάνουμε γρήγορα. Στο πάρκινγκ βλέπουμε αρκετούς να έχουν κατασκηνώσει εκεί, μάλλον για να έχουν την ευκαιρία να φωτογραφίσουν τον καταρράκτη αρκετά νωρίς ή αρκετά αργά, χωρίς κόσμο. Περπατάμε μέχρι τον καταρράκτη που είναι πραγματικά εντυπωσιακός. Έχει ύψος περίπου 60 μέτρα, πλάτος 25 μέτρα και η δύναμη του νερού δημιουργεί ένα πέπλο ψιλής βροχής γύρω μας. Βγάζουμε αρκετές φωτογραφίες και συνεχίζουμε.
Επόμενη στάση είναι το Faxi Bakery, εκεί που δουλεύει η κοπέλα που θα δώσουμε χαιρετίσματα, η Αφροδίτη. Είναι πολύ κοντά μας. Φτάνουμε και ο Κωστής βάζει το κεφάλι του μέσα στην κουζίνα και φωνάζει την Αφροδίτη. Μας απαντά στα Ελληνικά η Ελληνίδα συνάδελφος της που είναι τώρα εκεί. Η Αφροδίτη θα ξεκινήσει δουλειά αργότερα, στις 12:00. Χαίρεται πάρα πολύ για τα χαιρετίσματα, σαν να είναι δικά της, και μας διαβεβαιώνει ότι θα της τα μεταφέρει. Την αποχαιρετούμε και συνεχίζουμε για το μαγαζί που δουλεύει ο Δημήτρης, Midgard Base Camp. Και αυτό είναι κοντά και φτάνουμε γρήγορα. Μπαίνουμε στο μαγαζί και ο Κωστής μιλάει στα Ελληνικά σε ένα αγόρι που σκουπίζει. Δεν είναι αυτός, ο Δημήτρης δεν δουλεύει σήμερα, όμως του τηλεφωνεί και μιλάμε μαζί του. Του μεταφέρουμε τα χαιρετίσματα και έρχεται από το μαγαζί να μας δει από κοντά. Καθόμαστε για κανένα μισάωρο και μιλάμε. Τον ακούμε να μας λέει για τη ζωή του στην Ισλανδία, για το πως αποφάσισε να έρθει και για τα σχέδια του στο μέλλον. Είναι ήδη 4 χρόνια εδώ και δεν σκοπεύει να γυρίσει. Είναι πολύ χαρούμενος με τη ζωή του και τις συνθήκες εργασίας του. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που τον γνωρίζουμε, τον αποχαιρετούμε με εγκαρδιότητα και συνεχίζουμε.
Επόμενη στάση ο κρατήρας Kerid. Έχουμε μπει στον χρυσό κύκλο της Ισλανδίας πλέον, την διαδρομή που κάνουν όσοι έχουν ελάχιστο χρόνο να επισκεφτούν τη χώρα. Η φύση που βλέπουμε από το πρωί δεν μας κάνει μεγάλη εντύπωση, αφού δεν συγκρίνεται με ό,τι έχουμε δει μέχρι σήμερα. Φτάνουμε και παρκάρουμε. Εδώ για πρώτη φορά πληρώνουμε εισιτήριο εισόδου και το πάρκινγκ είναι δωρεάν. Η πρόσβαση στον κρατήρα είναι πολύ εύκολη. Ανεβαίνουμε και τον θαυμάζουμε από πάνω. Ο κρατήρας αυτός είναι αρκετά νέος, αφού δημιουργήθηκε πριν από 3.000 χρόνια. Έχει βάθος καμιά 50αριά μέτρα, ενώ στον πάτο του υπάρχει μία λίμνη. Υπάρχει κόσμος που περπατάει είτε στην κορυφή του, είτε δίπλα στη λίμνη. Τον φωτογραφίζουμε από διάφορες μεριές. Σήμερα βρίσκουμε πολύ περισσότερο κόσμο στα αξιοθέατα και στο δρόμο. Είναι λογικό αφού βρισκόμαστε στο πιο δημοφιλές κομμάτι της Ισλανδίας.
Επόμενη στάση ο εντυπωσιακός και τελευταίος καταρράκτης που θα δούμε στη χώρα, ο Gullfoss. Οδηγούμε μέχρι εκεί, με διαλείμματα όμως για να κοιμηθούμε λίγο, αλλά και για να φάμε το μεσημεριανό μας, το οποίο έχει γίνει νοστιμότατο. Γύρω στις 15:00 είμαστε εκεί. Ο Gullfoss ή Χρυσός Καταρράκτης είναι βασικός προορισμός του χρυσού κύκλου. Αποτελείται από δύο σκαλοπάτια πτώσης και τον βλέπουμε αρχικά από μακριά και στη συνέχεια περπατάμε το μονοπάτι και φτάνουμε πολύ κοντά του. Είναι αληθινά πολύ εντυπωσιακός, όπως και η ιστορία που διαβάζουμε γιαυτόν. Ο καταρράκτης ανήκε παλιά σε έναν αγρότη της περιοχής, τον Tómas Tómasson. Το 1907, ένας Άγγλος επιχειρηματίας προσπάθησε να αγοράσει τον καταρράκτη για να τον αξιοποιήσει υδροηλεκτρικά. Ο Tómas αρνήθηκε να πουλήσει τη γη του, αλλά δέχθηκε να τη νοικιάσει, χωρίς να καταλάβει πλήρως τις συνέπειες. Η ιδέα του Άγγλου ήταν να χτιστεί ένα μεγάλο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο που θα μετέτρεπε το φαράγγι σε βιομηχανικό χώρο. Η κόρη του Tómas, αποφάσισε να παλέψει για να σώσει τον καταρράκτη. Κατέβαινε συχνά με τα πόδια στο Ρέικιαβικ (πάνω από 100 χιλιόμετρα) για να υπερασπιστεί τον Gullfoss. Μάλιστα είπε ότι αν ξεκινούσαν τα έργα, θα έπεφτε η ίδια μέσα στα νερά του καταρράκτη. Τελικά με τον αγώνα της κέρδισε και η εταιρεία που είχε τα δικαιώματα πτώχευσε. Αργότερα ο Gullfoss πέρασε στο κράτος και σήμερα είναι προστατευόμενη φυσική περιοχή. Η ιστορία της κόρης του Tómas, Σίγκριδουρ θεωρείται ένα από τα πρώτα παραδείγματα οικολογικού ακτιβισμού στην Ισλανδία. Ένα μνημείο προς τιμήν της βρίσκεται κοντά στον καταρράκτη.
Συνεχίζουμε για τους θερμοπίδακες (geysers) που είναι πολύ κοντά από εδώ και είναι από τα πιο εντυπωσιακά φυσικά φαινόμενα της Ισλανδίας. Οι θερμοπίδακες είναι θερμές πηγές που εκτοξεύουν νερό και ατμό στον αέρα. Το φαινόμενο δημιουργείται όταν το νερό που βρίσκεται βαθιά στο υπέδαφος θερμαίνεται από τη γεωθερμική ενέργεια και αρχίζει να βράζει. Η πίεση συσσωρεύεται, μέχρι που εκρήγνυται προς την επιφάνεια σε μια θεαματική στήλη. Παρκάρουμε και περπατάμε στην περιοχή. Βλέπουμε αρκετές τρύπες όπου βράζει το νερό, όμως δεν πετάγεται προς τα πάνω. Ψάχνουμε να βρούμε τον πιο αξιόπιστο θερμοπίδακα του πάρκου που είμαστε τον Strokkur, ο οποίος εκρήγνυται κάθε 5–10 λεπτά, σε ύψος 15–20 μέτρων. Τον βρίσκουμε εύκολα, αφού όλος ο κόσμος είναι μαζεμένος εδώ. Μας υποδέχεται με μία ωραία έκρηξη, ενώ ο κόσμος γύρω του ενθουσιάζεται. Καθόμαστε και περιμένουμε τις επόμενες εκρήξεις του για να τον φωτογραφίσουμε καλύτερα. Είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακό φαινόμενο. Φανταζόμαστε τον Steamboat που βρίσκεται στην Αμερική, που εκτοξεύει το νερό στα 100 μέτρα ύψος! Έχει αρχίσει να ψιχαλίζει. Μας είχε λείψει η βροχούλα. Γυρίζουμε στο αυτοκίνητο και φεύγουμε.
Τελευταία στάση για σήμερα το Thingvellir, ένα από τα πιο ξεχωριστά μέρη της Ισλανδίας. Το όνομα σημαίνει "πεδιάδα της συνέλευσης", αφού εδώ, για αιώνες, οι Ισλανδοί συγκεντρώνονταν για να αποφασίσουν για νόμους, να λύσουν διαφορές και να γιορτάσουν. Το Thingvellir βρίσκεται πάνω στο Ρήγμα της Μεσοατλαντικής Ράχης, εκεί όπου οι τεκτονικές πλάκες της Βόρειας Αμερικής και της Ευρασίας απομακρύνονται η μία από την άλλη. Είναι από τα λίγα μέρη στον κόσμο όπου αυτό το γεωλογικό φαινόμενο φαίνεται στην επιφάνεια της ξηράς. Τα φαράγγια και οι χαράδρες που βλέπει κανείς στην περιοχή είναι αποτέλεσμα αυτής της συνεχούς κίνησης των πλακών. Φτάνουμε εκεί μετά τις 18:00 και περπατάμε μέχρι το παρατηρητήριο Hakið, από όπου φαίνεται όλη ο κοιλάδα από ψηλά. Προσπαθούμε να καταλάβουμε ποια σημεία ανήκουν στην Ευρώπη και ποια στην Αμερική. Πολύ εντυπωσιακό πράγμα! Θα μπορούσαμε μάλιστα να επιλέξουμε να κάνουμε κατάδυση εδώ και να κολυμπήσουμε ανάμεσα στις δύο πλάκες. Είναι πολύ δημοφιλής δραστηριότητα αυτή, όμως δεν έχουμε χρόνο για κάτι τέτοιο.
Φεύγουμε και οδηγούμε μέχρι το κάμπινγκ που είναι αρκετά κοντά. Έχουμε μία αγωνία πως θα γίνει, αφού ο ιδιοκτήτης δέχεται μόνο μετρητά και εμείς δεν έχουμε, αφού δεν αλλάξαμε ποτέ χρήματα. Πληρώνουμε μόνο με κάρτα. Ευτυχώς δέχεται ευρώ και πληρώνουμε 45€ για το βράδυ. Πριν στήσουμε το βανάκι μας οδηγούμε μέχρι την κοντινή πόλη Mosfellsbaer, η οποία ουσιαστικά είναι προάστιο του Reykjavík. Είναι μία ολοκαίνουργια πόλη, με κλειστές γειτονιές για να παίζουν τα παιδιά με ασφάλεια και πολύ ωραία σπίτια. Μας εντυπωσιάζει πολύ! Βρίσκουμε ένα σούπερ μάρκετ για να αγοράσουμε μερικά εφόδια και γυρίζουμε στο κάμπινγκ. Μαγειρεύουμε και χαλαρώνουμε. Ήταν μία μεγάλη μέρα και η σημερινή, κάναμε γύρω στα 350 χιλιόμετρα και αύριο είναι η μέρα που θα επιστρέψουμε το βανάκι πίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου