Ημέρα 12η: Φεύγοντας απ' τα νησιά και πηγαίνοντας στο Kampot

Το πρωί, χωρίς πολύ ύπνο, αλλά γενικά ευδιάθετοι και χαρούμενοι, ετοιμάζουμε τα πράγματα έξω στο μπαλκονάκι. Τα παιδιά γελάνε με τις ιστορίες του ποντικού. Τώρα όλα φαίνονται εύκολα ξανά.

Πληρώνουμε 30$ τη βραδιά, καθώς και ότι φάγαμε και ήπιαμε αυτές τις μέρες. Ετοιμαζόμαστε για να κολυμπήσουμε πάλι προς το καϊκάκι. Το πλαστικό κουτί μεταφέρει το Βασίλη και τα πράγματα μας για ακόμη μία φορά.

Τα κορίτσια χρησιμοποιούν το καπάκι σαν σωσίβιο και το γλεντάνε.

Το καίκι ξεκινάει. Στην διπλανή παραλία ανεβαίνει κολυμπώντας και άλλος επιβάτης. Κρατάει τα ρούχα του ψηλά για να μην βραχούν. Καθώς πλησιάζουμε στην ηπειρωτική χώρα βλέπουμε καταιγίδες, αριστερά και δεξιά της ακτής μας. Στα 3/4 της διαδρομής τελειώνει το πετρέλαιο της μηχανής και για λίγο μένουμε ακυβέρνητοι. Ευτυχώς υπάρχει και άλλο πετρέλαιο! Φτάνουμε στην ακτή μας, κολυμπάμε (τώρα το συνηθίσαμε) και μόλις τα πράγματα μας βγαίνουν στην ακτή αρχίζει η καταιγίδα! Περπατάμε γρήγορα μέχρι το γραφείο όπου μας περιμένει ένα ταξί για μας πάει μέχρι το Kampot. Δεν υπάρχει λεωφορείο τέτοια ώρα που να κάνει αυτή τη διαδρομή. Αρχίζει να βρέχει καταρρακτωδώς αλλά εμείς έχουμε φτάσει στο γραφείο. Αλλάζουμε με στεγνά ρούχα, φορτώνουμε και φεύγουμε για το Kampot.

Βγαίνοντας από την πόλη ο ταξιτζής βάζει βενζίνη. Μας κάνει εντύπωση που το ρεζερβουάρ είναι μέσα στο πορτμπαγκάζ. Κοιτάμε πίσω μήπως δούμε καμία τσάντα μας να φεύγει. Τίποτα απ' όλα αυτά δε γίνεται αλλά "όποιος φυλάει τα ρούχα του έχει τα μισά". Οι άνθρωποι της Καμπότζης είναι γενικά άνθρωποι χαμογελαστοί, ανοιχτοί, που τους εμπιστεύεσαι. Σε κοιτάζουνε στα μάτια.

Η διαδρομή μέχρι το Kampot είναι εξαιρετική, όμως βρέχει και δεν μπορούμε να βγάζουμε φωτογραφίες. Χωριουδάκια που μοιάζουν πιο τακτοποιημένα και καθαρά, μεγάλες εκτάσεις με ορυζώνες, εντυπωσιακοί βούβαλοι και όμορφοι άνθρωποι. Φτάνουμε στο Kampot γύρω στις 14:00. Κάνουμε έναν επιτόπιο έλεγχο σε 4-5 ξενοδοχεία και διαλέγουμε το καλύτερο. Καθαρό με 15$ τη βραδιά, με δύο διπλά κρεβάτια και air-condition. Τακτοποιούμαστε και βγαίνουμε έξω για φαγητό. Πεινάμε πολύ αφού έχουμε να φάμε κανονικά 24 ώρες. Με τη βοήθεια του βιβλίου οδηγού βρίσκουμε ένα πολύ ενδιαφέρον εστιατόριο, όπου οι μόνοι πελάτες είμαστε εμείς. Τρώμε από τα καλύτερα γεύματα που φάγαμε, ενώ το Amok (παραδοσιακό φαγητό της Καμπότζης) με ψάρι μας ενθουσιάζει. Είναι τόσο καυτερό όσο πρέπει.

Έχουμε βαρύνει και κάνουμε βόλτα στην πόλη. Η πόλη είναι παραποτάμια και το ποτάμι είναι τόπος συνάντησης και βόλτας.

Η πόλη διατηρεί ακόμα τα κτίρια της Γαλλικής αποικιοκρατίας και διαφέρει από οποιαδήποτε άλλη πόλη έχουμε πάει.

Υπάρχουν δύο πλευρές του ποταμού. Στην πλευρά που είμαστε υπάρχουν όλα τα παλιά αρχοντικά, τα εστιατόρια και τα ξενοδοχεία, ενώ απέναντι είναι παράγκες στηριγμένες σε πασάλους, που είναι και τα κανονικά τους σπίτια. Και στις δύο πλευρές ο κόσμος περπατάει και κάνει τη βόλτα του.

Εμείς σταματάμε σε ένα καφέ μπροστά στο ποτάμι. Εγώ κοιμάμαι στην πολυθρόνα. Η κούραση τώρα βγαίνει.

Περπατάμε λίγο ακόμα και γυρίζουμε στο ξενοδοχείο. Έχουμε πολλές μέρες να γράψουμε στο blog. Πρέπει να συνεχίσουμε. Νωρίς το βράδι όλοι κοιμόμαστε ήρεμοι.