Ημέρα 13η: Το Kep, η πόλη των φαντασμάτων

Το πρωί ξυπνάω από τις 6 και συνεχίζω να γράφω στο blog. Σήμερα η μέρα έχει την επίσκεψη στο παραλιακό χωριό Kep, όπου παλαιότερα επισκεπτόταν ή διατηρούσε εξοχικό όλη η ελίτ της χώρας. Σήμερα έχει λιακάδα και ελπίζω να την διατηρήσει. Σιγά σιγά αρχίζουν να ξυπνάνε όλοι. Η Νάγια βλέπει όνειρο και γελάει φωναχτά στον ύπνο της.  Κατεβαίνω κάτω και κανονίζω τα εισιτήρια για αύριο προς Phnom Penh, όπως και μεθαύριο για Ho Chi Minh. Σύνολο για 4 θέσεις πληρώνω 60$ για πάνω από 10 ώρες ταξίδι. Ευτυχώς οι συγκοινωνίες είναι φθηνές. Το ξενοδοχείο κάνει πολλές παράλληλες δουλειές. Εκτός ότι μας βγάζει τα εισιτήρια, παίρνει και τα ρούχα μας για πλύσιμο, ενώ έχει και γνωστό που θα μας πάει με τουκ τουκ στο Kep. Είμαστε έτοιμοι και κατεβαίνουμε για να φύγουμε.

Στην πόλη βλέπω εικόνες που μου προσελκύουν την προσοχή. Φωτογραφίζω...

Εντύπωση μου κάνει το βενζινάδικο που σταματάει το τουκ τουκ. Τα μπουκάλια της Pepsi έχουν βενζίνη.

Η διαδρομή προς το Kep είναι υπέροχη. Δεν σταματάμε να κοιτάμε. Χορταίνουν τα μάτια μας. Παράλληλα φωτογραφίζω σε κίνηση.

Φτάνουμε στο Kep. Λέμε στον οδηγό να μας κάνει όλη τη βόλτα για να δούμε την πόλη, αλλά και για να προσανατολιστούμε. Κάνουμε μία πρώτη στάση στο μεγάλο άγαλμα καβούρι. Η πόλη εξάλλου φημίζεται για τα καβούρια της.

Δίπλα στο καβούρι προσέχουμε κάτι ξύλινες κατασκευές που έχουμε δει σε όλη την πόλη. Πλησιάζουμε. Είναι αριθμημένα κιόσκια, στρωμένα με ψάθες, ενώ κρέμονται αιώρες.

Μία κοπέλα μας πλησιάζει και μας δίνει να δούμε το μενού. Είναι κιόσκια όπου μπορείς να καθήσεις και να φας. Στη συνέχεια αν βαρύνεις ρίχνεις και κανέναν υπνάκο στην αιώρα. Αρκετά ενδιαφέρον.

Ένα φορτηγό φορτωμένο παιδιά πλησιάζει. Τα παιδιά μας χαιρετούν με ενθουσιασμό.

Έχουν έρθει για μπάνιο στην παραλία. Συνεχίζουμε τη βόλτα με το τουκ τουκ. Στη πόλη αυτή υπάρχουν πολλά αρχοντικά που είναι ερειπωμένα και τα οποία κανένας δεν αγοράζει. Είναι αρχοντικά στα οποία οι Κόκκινοι Χμερ σκότωσαν τους πλούσιους δυτικοτραφείς ιδιοκτήτες τους. Οι ντόπιοι, οι οποίο φοβούνται τα φαντάσματα, πιστεύουν ότι τα αρχοντικά αυτά είναι στοιχειωμένα και δεν τα πλησιάζουν.

Στην κλειστή και αρκετά βρώμικη αγορά φωτογραφίζω δύο χαρούμενα παιδιά.

Έχει φτάσει μεσημέρι και λέμε στον οδηγό να μας πάει στην περιοχή που βρίσκονται όλα τα εστιατόρια που σερβίρουν θαλασσινά και ψάρια. Μας σταματάει μπροστά σε αυτό που έχει γνωριμία. Εμείς του δίνουμε ραντεβού σε 1 ώρα και πάμε να τα ανακαλύψουμε όλα. Στο τέλος των μαγαζιών έχουν στέκι οι πλανώδιοι, οι οποίοι ψήνουν στο δρόμο ψαρικά, ή πουλάνε φρούτα και άλλα φαγώσιμα. Αγοράζουμε φρούτα που θέλουν τα παιδιά.

Βλέπουμε ότι τα ψαρικά τα ψήνουν μπροστά σου και αποφασίζουμε να πάρουμε. Σταματάω στην Καμποτζιάνα με τα ωραία μάτια και παραγγέλνουμε τέσσερα καλαμαράκια σουβλάκι.

Παραγγέλνουμε και ένα μεγάλο ψάρι που μοιάζει με τσιπούρα, όπως και 4 μερίδες ρύζι. 6$ όλα.

 
Τα παίρνουμε και πάμε μπροστά στην παραλία, όπου εκείνη τη στιγμή γυναίκες ανεβάζουν καλάθια γεμάτα καβούρια από τη θάλασσα. Γίνονται επιτόπου παζάρια αγοραπωλησίας.

Αφού φωτογραφίζουμε σκηνές πολύ εντυπωσιακές, καθόμαστε λίγο πιο δίπλα και τρώμε. Δίπλα μας, εδώ και πολύ ώρα, έχουμε ένα σκυλάκο που περιμένει να του δώσουμε κάτι. Η υπομονή του επιβραβεύεται.

Προς το τέλος του φαγητού αρχίζει καταιγίδα και τα μαζεύουμε άρον άρον. Πίνουμε μία φρέσκια λεμονάδα σε ένα εστιατόριο μέχρι να πέσει η βροχή. Πολύ χαρήκαμε αυτό το φαγητό! Τα παιδιά παίζουν με τα κοτοπουλάκια που βλέπουν στην είσοδο του εστιατορίου.

Βρίσκουμε το τουκ τουκ και του λέμε να μας πάει στο ξενοδοχείο Veranda, για καφέ, το οποίο μάθαμε ότι είναι χλιδάτο με θέα από ψηλά, πισίνα και μπαγκαλόου πολυτελείας. Η διανυκτέρευση  έχει 80$ τη βραδιά, με πρωϊνό (Αχ και να το δειχνα στο Ζαρκάδα στο Πήλιο, με 90 ευρώ  τη βραδιά, χωρίς πρωϊνό). Παίρνουμε καφέ, γλυκά και παγωτά. Το ξενοδοχείο είναι εξαιρετικό! Ο άνθρωπος εκεί έχει κάνει εκλεπτυσμένη δουλειά και προσφέρει υπηρεσίες πραγματικής πολυτέλειας.

Χαζεύουμε τη θέα από ψηλά.

Κουρασμένοι και γεμάτοι γυρνάμε προς την πόλη μας. Όλοι κοιμόμαστε λίγο, εκτός από τη Λίνα που δεν θέλει να χάσει την ομορφιά της διαδρομής.

Ξεκουραζόμαστε λίγο στο ξενοδοχείο και βγαίνουμε για βραδινή βόλτα στο ποτάμι. Ο κόσμος είναι όλος έξω. Βολτάρουμε, πίνουμε ένα ποτό και τρώμε στο εστιατόριο blissful που έχει καλή μουσική και το έχει ένας Δανός. Ο Βασίλης δυστυχώς ακουμπάει κάτι καυτερό, μάλλον από το δικό μου πιάτο, και βάζει το δάχτυλο του στη μύτη και το στόμα του. Καίγεται και λήγει γι αυτόν, αλλά και για τους υπόλοιπους, άδοξα η βραδιά. Στο τέλος κοιμόμαστε όλοι ήρεμοι και χαρούμενοι.