Ημέρα 18η: Οι στοές των Βιετκόγκ στο Cu Chi

Σήμερα θα δούμε τα περίφημα τούνελ των Βιετκόγκ, 60 χλμ. έξω από τη Σαϊγκόν. Μετά το κλασσικό πια πρωϊνό στην ταράτσα, ετοιμάζουμε τους σάκους μας, ώστε να τους αφήσουμε στη ρεσεψιόν και να αδειάσουμε το δωμάτιο. Μετά την εκδρομή στα τούνελ θα γυρίσουμε να τους πάρουμε και θα φύγουμε για το αεροδρόμιο, για να πετάξουμε μέχρι το Hue. Γύρω στις 8 είμαστε στο ταξιδιωτικό γραφείο. Σχεδόν αμέσως, σε αντίθεση με τη χθεσινή ημέρα, το λεωφορείο έρχεται και επιβιβαζόμαστε. Σήμερα έχουμε συνταξιδιώτες μία ομάδα από νεαρά κορίτσια από την Ιρλανδία! Ο ξεναγός αρχίζει να μας μιλάει. Είναι καλός. Ακούμε πράγματα που μας κεντρίζουν το ενδιαφερον. Τις σχεδόν δύο ώρες που κάνουμε για να φτάσουμε στην πρώτη στάση, μας λέει σημαντικά πράγματα για την ιστορία του Βιετνάμ, για τον πόλεμο, αλλά και για την τωρινή κατάσταση. Πολλά από αυτά που μας είπε διάβασα και στο http://el.wikipedia.org/wiki/Πόλεμος_του_Βιετνάμ. Ένα από τα πράγματα που είπε και μας έκανε εντύπωση είναι ότι για να παντρευτεί κάποιος, πρέπει να ελέγξει το ιστορικό του άλλου, ώστε να μην ανήκει η οικογένεια του σε μία από τις περιοχές που βομβαρδίστηκαν με χημικά, όπως τα Cu Chi.

Η πρώτη στάση είναι σε μία βιοτεχνία χειροτεχνημάτων, του οποίου οι εργαζόμενοι είναι άτομα με ειδικές ανάγκες.  Εντυπωσιακή η δουλειά τους και η υπομονή τους, αλλά πολύ ακριβά τα προϊόντα που πουλάνε.

Επόμενη στάση τα τούνελ Cu Chi.

Τo Cu Chi είναι μια περιοχή, η οποία δέχθηκε ισχυρότατους βομβαρδισμούς στον πόλεμο, λόγω του ότι οι Βιετκόγκ είχαν δημιουργήσει ένα τεράστιο δίκτυο τούνελ, όπου από εκεί εξαπέλυαν τις επιθέσεις τους στους Αμερικανούς. Μέσα στα τούνελ παράλληλα ζούσαν, κοιμόντουσαν και οργάνωναν τις επιθέσεις τους.

Πληρώνουμε εισιτήριο και μπαίνουμε στο χώρο. Ξεκινάμε με προβολή βίντεο και ενημέρωση από τον ξεναγό μας.

Μας κάνουν εντύπωση ότι τα τούνελ ήταν τριών επιπέδων.

Κατά την ενημέρωση ακούγονται συνεχώς πυροβολισμοί. Ο Βασίλης δεν κρατιέται. Θέλει να πάμε να δούμε από κοντά τι συμβαίνει.

Μπαίνουμε στο χώρο και αρχίζουμε να βλέπουμε αυτοσχέδιες παγίδες που έφτιαχναν οι Βιετκόγκ.

Πιο κάτω βλέπουμε κρυψώνες, μέσα στις οποίες περίμεναν οι Βιετκόγκ να έρθει ο εχθρός. Μπαίνω και εγώ μέσα.

Τα τούνελ που είχαν φτιάξει με τα βίας χωρούσαν έναν άνθρωπο (το τούνελ στη φωτογραφία είναι μέσα στην τρύπα, κάτω, αυτό που είναι πιο μαύρο).

Βλέπουμε και άλλες θανατηφόρες αυτοσχέδιες παγίδες, ενώ οι πυροβολισμοί συνεχίζουν να ακούγονται.

Τα παιδιά δείχνουν ενδιαφέρον. Πλησιάζουμε προς το μέρος που ακούγονται οι πυροβολισμοί.

Οι πυροβολισμοί ακούγονται από το πεδίο βολών, όπου εκεί μπορεί ο καθένας με 1,5$ τη σφαίρα να ρίζει το ελάχιστο 10 σφαίρες, διαλέγοντας ένα από τα πολλά διαφορετικά όπλα. Ο θόρυβος είναι πολύ ισχυρός, τα παιδιά δυσανασχετούν, και πάμε λίγο πιο δίπλα, όπου κατασκευάζουν ριζόχαρτα για spring rolls. Ενδιαφέρουσα διαδικασία. 

Κάποια από τα κορίτσια, του γκρουπ, ρίχνουν με όπλο. Συνεχίζουμε και φτάνουμε στην είσοδο από ένα τούνελ, στο οποίο μπορούμε να μπούμε και να περπατήσουμε για 400 μέτρα, κάτω από τη γη. Ο ξεναγός μας λέει ότι είναι αρκετά στενά, ενώ υπάρχουν σημεία στα οποία θα πρέπει να συρθείς. Όσο τολμηρός και να είσαι, αν έχεις κλειστοφοβία, απλά δεν το κάνεις! Δεν μπορώ καν να φανταστώ τον εαυτό μου εκεί μέσα. Μπαίνουμε στον προθάλαμο και βγάζουμε φωτογραφιές τα παιδιά. Στην Νάγια, χωρίς να το θέλουμε, περνάμε την αίσθηση του φόβου. Φαίνεται στην φωτογραφία της. Στο βάθος διακρίνεται η οπή στην οποία έπρεπε να μπούμε.

Ο Βασίλης πιο θαρραλέος.

Οι κοπέλες μπαίνουν σχεδόν όλες! Εμείς προχωράμε προς την έξοδο από την υπέργεια διαδρομή. Στο τέλος της διαδρομής μας περιμένει τσάι.

Η πολύ ενδιαφέρουσα περιήγηση τελειώνει. Επιστρέφουμε στην Σαιγκόν. Φτάνουμε νωρίς, έτσι έχουμε χρόνο, πριν φύγουμε για το αεροδρόμιο, να φάμε κάτι. Μετά το φαγητό γυρίζουμε στο ξενοδοχείο, παίρνουμε τους σάκους μας, που μας περιμένουν, και πάμε στο αεροδρόμιο.

Κάνουμε check-in. Όταν ταξιδεύεις με παιδιά έχεις γενικά προτεραιτότητα και δεν καθυστερείς. Έτσι μπήκαμε πρώτοι στο αεροπλάνο. Χωρίς να το καταλάβουμε πετάμε. Σε περίπου 1 ώρα θα είμαστε στο Hue, παλιά πρωτεύουσα του Βιετνάμ, η οποία βρίσκεται στο κέντρο περίπου της χώρας, λίγα χιλιόμετρα νότια των παλαιών συνόρων του Βόρειου και Νότιου τμήματος και 1000 χιλιόμετρα βόρεια της Σαιγκόν.

Φτάνουμε και κάνουμε τη χειρότερη προσγείωση της ζωής μας, αφού το αεροπλάνο σκάει με δύναμη στον αεροδιάδρομο. Μάλλον ο πιλότος είναι νευρικός! Περιμένουμε τα σακίδια μας στην αίθουσα αφίξεων και τα παιδιά ξετρελένονται με τον ιμάντα που μεταφέρονται οι βαλίτσες.

Με μικρό λεωφορείο (το αεροδρόμιο είναι 14 χλμ. έξω από την πόλη) φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας, το Amigo. Είναι πολύ καλό (το είχαμε διαβάσει στις κριτικές), καθαρό και φθηνό (20$). Τακτοποιούμαστε και γρήγορα βγαίνουμε για φαγητό, σε ένα μικρό οικογενειακό εστιατόριο, που συναντούμε κοντά στο ξενοδοχείο. Την πόλη δεν μπορούμε ακόμη να την αξιολογήσουμε, αφού είναι νύχτα. Αύριο έχουμε να την εξερευνήσουμε!