Ημέρα 21η: Hoi An, η βραδιά του φεστιβάλ της πανσέληνου

Σήμερα σηκωνόμαστε νωρίς για να ετοιμαστούμε. Θα έρθουν να μας πάρουν γύρω στις 8:00 για να φύγουμε για το Hoi An. Με λίγη καθυστέρηση έρχεται το λεωφορείο. Αποχαιρετούμε το ξενοδοχείο μας και επιβιβαζόμαστε. Η κατάσταση που αντικρύζουμε, μας έκανε να νοσταλγήσουμε τα λεωφορεία της Καμπότζης. Οι θέσεις είναι υπερβολικά στενές, το air-condition υπολειτουργεί, δεν είναι καθόλου καθαρό, οι θέσεις είναι χαλασμένες και ευτυχώς δεν είμαστε οι τελευταίοι που επιβιβαζόμαστε (αφού οι τελευταίοι θα πάρουν τις χειρότερες θέσεις). Έπρεπε τελικά να πληρώσουμε κάτι παραπάνω. Πιάνουμε μια σειρά και ξεκινάμε. Κάνουμε βόλτες μέσα στην πόλη, παίρνοντας και άλλους επιβάτες, από τα ξενοδοχεία τους. Βγαίνουμε από την πόλη και για ανεξήγητο λόγο σταματάμε.  Ο οδηγός κατεβαίνει και αρχίζει να φουμάρει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Μετά από 20 λεπτά έρχεται με άλλο μέσο ένας άλλος επιβάτης, που μάλλον άργησε να ξυπνήσει. Απίθανο!

Πιο κάτω και μετά από ούτε μία ώρα, το λεωφορείο σταματάει για στάση μισής ώρας! Να ξεκουραστούμε. Αντί για τις 12:00 που περιμένουμε να φτάσουμε, μάλλον θα φτάσουμε το βράδι. Στο εστιατόριο που σταματάμε, έχουν σταματήσει άλλα 4 λεωφορεία και δεν υπάρχει χώρος ούτε για να στρίψεις. Προσέχουμε ένα από τα λεωφορεία που έχει κανονικά κρεβάτια μέσα. Είναι από αυτά που ταξιδεύουν πάνω από 24 ώρες. Εμείς  καθόμαστε σε μία σκιά, λίγο πιο έξω.

Ξεκινάμε. Η διαδρομή που κάνουμε είναι παραλιακή και πολύ όμορφη, ενώ πολλές φορές κοντεύουμε να τρακάρουμε. Ο οδηγός μάλλον κάνει αγώνα δρόμου! Πραγματικά πολύ γρήγορα φτάνουμε στο Da Nang και επίσης γρήγορα στο Hoi An. Ο Βασίλης έχει αρχίσει να κοιμάται και το απότομο ξύπνημα τον κάνει γκρινάρη. Φορτωνόμαστε τους σάκους μας, προσανατολιζόμαστε και με το Βασίλη να κλαίει ασταμάτητα περπατάμε μέσα στη ζέστη για το ξενοδοχείο που έχουμε επιλέξει να πάμε. Μετά από λίγο φτάνουμε, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει ελεύθερο δωμάτιο. Η κοπέλα στη ρεσεψιόν μας πληροφορεί ότι το άλλο τους ξενοδοχείο (που είναι πιο κοντά στο κέντρο της πόλης), έχει δωμάτιο στα 42$ με πρωϊνό. Με γνώμονα τα σχόλια ταξιδιωτών, το Βασίλη που έκλαιγε και τη ζέστη αποφασίζουμε να πάμε. Παίρνουμε ένα ταξι και πολύ γρήγορα φτάνουμε.

Το ξενοδοχείο καταπληκτικό! Το δωμάτιο είναι γύρω στα 45τ.μ. με τζακούζι, δύο μεγάλα διπλά κρεβάτια, air-condition και ψυγείο φυσικά, υπολογιστή με internet, wifi, και το πιο σημαντικό, δίπλα ακριβώς στην πισίνα του ξενοδοχείου. Μένουμε!

Μέχρι να ετοιμαστεί το δωμάτιο πίνουμε ένα δροσιστικό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Ο Βασίλης έχει ηρεμήσει. Τακτοποιούμαστε και αμέσως η Λίνα με τα παιδιά μπαίνουν στην πισίνα. Εγώ φωτογραφίζω από το δωμάτιο και γράφω στο blog.

Το απόγευμα βγαίνουμε έξω στην πόλη για βόλτα. Η πόλη είναι υπέροχη! Μάλλον είναι η πιο όμορφη πόλη που βλέπουμε.

Έχει αρχίσει να σουρουπώνει. Περπατάμε στα σοκάκια και βρίσκουμε μία ομάδα Αθηναίων. Είναι ένα γκρουπ μόνοι τους απ' ότι μας λένε. Αποχαιρετιόμαστε. Έχει αρχίσει να σουρουπώνει.

Πεινάμε. Δεν φάγαμε εξάλλου σήμερα. Καθόμαστε σε ένα εστιατόριο του δρόμου, δίπλα στο ποτάμι, και τρώμε. Όλα νοστιμότατα!

Έχει νυχτώσει για τα καλά. Παρατηρούμε τα φαναράκια που πουλάνε στα μαγαζιά. Αγοράζουμε για το σπίτι.

Συνεχίζουμε και ξεσπά μία μπόρα μέσα σε δευτερόλεπτα. Βρίσκουμε καταφύγιο σε ένα καφέ. Σήμερα μάλλον έχει πανσέληνο και χωρίς να το ξέρουμε η πόλη κάθε πανσέληνο φιλοξενεί το φεστιβάλ πανσέληνου. Στο φεστιβάλ αυτό δεν επιτρέπουν την κίνηση τροχοφόρων στο κέντρο, σβήνουν τα φώτα της πόλης και ανάβουν φαναράκια, ενώ ο κόσμος ανάβει μικρά φαναράκια που τα ρίχνει μέσα  στο ποτάμι. Το θέαμα είναι εκπληκτικό! Είμαστε πολύ χαρούμενοι που μετέχουμε σε αυτό.

Τα μαγαζιά δεν έχουν και αυτά τα φώτα αναμμένα, παρά μόνο φαναράκια.

Δυστυχώς η Νάγια δεν αντέχει άλλο και μας γυρνάει στο ξενοδοχείο. Ο Βασίλης είναι και αυτός σε ένταση. Είναι καλύτερα να ξεκουραστούν. Αύριο πάλι.