Ημέρα 20η: Ανάψανε τα αίματα

Σήμερα θα πάρουμε ταξί το οποίο θα μας πάει, κατά τη διάρκεια του πρωϊνού, σε τρια συγκεκριμένα μέρη που επιλέξαμε να πάμε, έξω από την πόλη. Η Νάγια, μόλις ξυπνάει, κατεβαίνει στους υπολογιστές του ξενοδοχείου. Έχει αποκτήσει πλέον μεγάλη οικειότητα και με τη χώρα, αλλά και με τα ξενοδοχεία. Δεν έχει κανένα ενδοιασμό να πάει μόνη της οπουδήποτε. Κατεβαίνουμε και εμείς κάτω, παίρνουμε το πρωϊνό μας και περιμένουμε τον ταξιτζή. Πληρώνουμε στο ξενοδοχείο για το ταξί (20$ για 4 ώρες), ενώ κλείνουμε και τα εισιτήρια του λεωφορείου για το Hoi An, που θα ταξιδέψουμε αύριο. Επιλέγω το λεωφορείο με τη φθηνότερη τιμή (3,5$ τη θέση), κάνοντας οικονομία 6 ολόκληρα δολάρια για όλους μας! (Η επιλογή μου αύριο θα αποδειχθεί μη επιτυχημένη)

Ο ταξιτζής έρχεται και ξεκινάμε για τον πρώτο στόχο, που είναι η παγόδα Thien Mu. Η παγόδα είναι έξω από την πόλη, ενώ ο δρόμος μέχρι εκεί είναι δίπλα στο ποτάμι. Βγάζω φωτογραφίες.

Φτάνουμε στην παγόδα. Από την παγόδα αυτή ξεκίνησε ο μοναχός που αυτοπυρπολήθηκε στη Σαϊγκόν για χάρη του βουδισμού, κατά τη διάρκεια του πολέμου. Η φωτογραφία του έκανε το γύρο του κόσμου  και προκάλεσε μεγάλη αίσθηση. Η τοποθεσία, αλλά και η ίδια η παγόδα μας αρέσει όλους.

Οι μοναχοί κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Φωτογραφίζω.

Μικρά παιδιά, μαθητευόμενοι, διαβάζουν.

Η βόλτα μας τελειώνει και βγαίνουμε έξω από την παγόδα, όπου υπάρχουν, όπως πάντα, δεκάδες μαγαζάκια με αναμνηστικά. Αγοράζουμε για τα παιδιά μία κατασκευή, που τους κινεί το ενδιαφέρον. Μία κοπέλα μαθαίνει στη Νάγια να το χρησιμοποιεί.

Επόμενη στάση ο χώρος ταφής του βασιλιά Tu Duc, ο οποίος είναι ένα πάρκο, με κτίρια και ναούς. Πριν πεθάνει τον χρησιμοποιούσε ο ίδιος ο βασιλιάς, ως κατοικία, αλλά και ως χώρο αναψυχής. Ο συγκεκριμένος βασιλιάς έζησε μέσα στη χλιδή, χωρίς να κάνει παιδιά, με καμία από τις 104 γυναίκες που είχε. Πριν πεθάνει έδωσε εντολή, μετά την ταφή του σε μυστικό χώρο, να θανατωθούν και οι 200 αυλικοί του που γνώριζαν το σημείο που τοποθετήθηκε η τέφρα του.

Κάνουμε βόλτες στους χώρους.

Ξεκουραζόμαστε στα γρασίδια, ενώ τα παιδιά παίζουν. Βρίσκουμε ένα ζευγάρι Ισπανών με τους οποίους συζητάμε για την οικονομική κρίση. Ο Ισπανός μου λέει και στους δυο λαούς αρέσει το καθισιό. Εγώ πάντως με τη Λίνα προσέχουμε το ψηλό τακούνι της κοπέλας του και παραξενευόμαστε πως περπατά πάνω στις πέτρινες πλάκες.

Επόμενος σταθμός το χωριό που κατασκευάζουν τα κωνικά καπέλα που βλέπουμε σε όλο το Βιετνάμ.

Στο ίδιο χωριό κατασκευάζουν και αρωματικά στικ, τα οποία στολίζουν τους δρόμους.

Αγοράζουμε καπέλο για το Βασίλη και αλοιφή για εντριβές. Η εκδρομή με το ταξί τελειώνει και ζητάμε από τον οδηγό να μας πάει στην κλειστή αγορά (οι αγορές είναι το φετίχ μας). Γυρνάμε μέσα στην αγορά. Πάρα πολλοί προσπαθούν να ακουμπίσουν τα παιδιά. Ο Βασίλης έχει εκνευριστεί πλέον με τη συνήθεια αυτή και συμπεριφέρεται απότομα στον κόσμο που το επιχειρεί. Ο κόσμος στην αγορά είναι πολύς και οι χώροι πολύ στενοί.

Μου αρέσει η κυρία με το πούρο και για να μην δώσω στόχο, την φωτογραφίζω με τη μηχανή κατεβασμένη στα πόδια μου.

Φωτογραφίζω και την κυρία με τα φαγητά. Μία γυναίκα γύρω στα 80, με ένα δόντι, μου εξηγεί ότι πρέπει να πληρώσω την κυρία με τα φαγητά, αφού τη φωτογράφισα. Την ιστορία της πληρωμής, μετά τη φωτογραφία, την κατάλαβα και χθες όπου η κοπέλα του μασάζ έδωσε στο Βασίλη λεφτά, αφού τον φωτογράφησε.

Βγαίνοντας από την αγορά, και για να μην περπατήσουμε μέσα στη ζέστη, δεχόμαστε να μας πάνε δύο ποδήλατα ταξί, μέχρι το ξενοδοχείο. Μετά από σαφείς διαπραγματεύσεις κλείνουμε στα 2$ για τα δύο. Η απόσταση εξάλλου είναι πολύ μικρή. Με το που φτάνουμε δίνω τα χρήματα στον άνθρωπο, περιμένοντας ρέστα. Αυτός μου δίνει να καταλάβω ότι δεν συμφωνεί με το ποσό, κάνοντας μία έντονη κίνηση μη αποδοχής των χρημάτων. Εκεί είναι που αρχίζει ο χαμός... Αρχίζω εγώ και η Λίνα να φωνάζουμε τόσο ώστε μας ακούει όλη η περιοχή. Κατεβάσω ότι σιχτίρια μου 'ρχονται. Σε κλάσματα δευτερολέπτου, ο τύπος επανέρχεται και συμφωνεί με το ποσό, αλλά δεν είναι διατεθειμένος να μας δώσει ρέστα. Εμείς δεν έχουμε σταματημό. Περνάει μία κυρία και μας δείχνει απέναντι την τουριστκή αστυνομία. Κάπου εκεί και αφού εμείς έχουμε κατεβάσει όλα τα καντήλια, βγάζει ο έτερος και μας δίνει τα ρέστα. Εμείς τα μαζεύουμε και φεύγουμε.

Πάμε στο ξενοδοχείο, όπου και τρώμε για το μεσημέρι. Ξεκουραζόμαστε και βραδιάζοντας βγαίνουμε έξω. Βλέπουμε το φεγγάρι που είναι γεμάτο. Στο ποτάμι πολλά πλοιάρια είναι έτοιμα να γεμίσουν επιβάτες και να κάνουν βόλτα κάτω από το φως του φεγγαριού. Τα παιδιά έχουν την ιδέα να ανεβούμε σε ένα από αυτά. Ικανοποιούμε την επιθυμία τους και πάμε. Η κοπέλα που στην ακτή διαχειρίζεται την κατάσταση μας ρωτάει αν θέλουμε μουσική ή όχι. Αρχικά απαντάμε όχι αλλά με δεύτερη σκέψη αποφασίζουμε να πάμε σε πλοιάριο με μουσική. 4$ το άτομο.

Ανεβαίνουμε. Πιάνουμε θέση και βγάζουμε φωτογραφία. Η Λίνα κάνει "κερατάκια" στα παιδιά.

Ξεκινάμε, το πλοιάριο γεμίζει κόσμο και το συγκρότημα παίρνει θέση. Στο τραπέζι μπροστά στο συγκρότημα τοποθετούνται τριαντάφυλλα και αναψυκτικά. Η φάση μου θυμίζει μπουζουξίδικο. Η μηχανή του πλοιαρίου σταματά, το ρεύμα του ποταμού μας πηγαίνει και το συγκρότημα ξεκινά. Μας αρέσει πολύ.

Στο μέσο του χρόνου οι κοπέλες του συγκροτήματος μας δίνουν αναμένα κεράκια μέσα σε χάρτινα κυπελάκια, που τα αφήνουμε να παρασυρθούν στο ρεύμα του ποταμού. Στη συνέχεια αρχίζει να γίνεται πιο λαϊκό το πρόγραμμα. Το γεμάτο ντόπιους πλοιάριο αρχίζει να παίρνει τα τριαντάφυλλα από το τραπέζι, να βάζει χρήματα μέσα και να τα χαρίζει στους καλλιτέχνες. Σε κάθε χάρισμα (που παρατηρήσαμε ότι ήταν γύρω στα 2,5$) όλο το πλοίο χειροκροτεί. Απερίγραπτες σκηνές!

Ευτυχώς ακούσαμε τα παιδιά μας και βιώσαμε μία μοναδική εμπειρία. Επιστρέφουμε στην ακτή. Φωτογραφίζω τη γέφυρα που αλλάζει χρώματα.

Περπατάμε μέχρι τα κορίτσια του μασάζ. Κάνουμε και σήμερα μασάζ ποδιών με ταυτόχρονο μασάζ κεφαλιού. Απίθανο! Γυρίζουμε προς το ξενοδοχείο, αφού τρώμε κάτι. Αύριο φεύγουμε πρωί - πρωί για το Hoi An. Κοιμόμαστε.