Ημέρα 29η: Σειρά έχουν τα ψώνια

Σήμερα έχουμε ψώνια. Θα ψωνίσουμε πράγματα που είδαμε όλες αυτές τις μέρες στο Βιετνάμ και θέλουμε αλλά και μπορούμε  να πάρουμε μαζί μας. Τρώμε νωρίς πρωϊνό και ξεκινάμε για τις αγορές! Πρώτη στάση η Chinatown που δεν προλάβαμε να περπατήσουμε τη μέρα που ξεναγηθήκαμε στην πόλη. Η Chinatown, όπως όλες, κατοικείται από Κινέζους που ζουν στην πόλη. Οι ταμπέλες παντού είναι γραμμένες και στις δύο γλώσσες, ενώ τα καταστήματα που πουλάνε τα ίδια πράγματα είναι μαζεμένα στην ίδια περιοχή.

Παίρνουμε ένα ταξί και πάμε εκεί, μια και πρέπει να μεταφερθούμε από το διαμέρισμα 1 της πόλης, στο διαμέρισμα 5. Πληρώνουμε 74.000 dong στον ταξιτζή. Αρχίζουμε να κάνουμε τις βόλτες μας και να κοιτάμε τα μαγαζιά, που πουλάνε όλων των ειδών τα πράγματα. Μου αρέσει ένα μαγαζί που φτιάχνει τα στολίδια των κινέζικων εορτών, όπως δράκους και μεγάλα κινέζικα φανάρια.


Ένα παιδάκι διαλέγει το γλυκό του από τη βιτρίνα ενός αρτοπωλείου του δρόμου.

Λίγο πιο κάτω βλέπουμε μπλούζες και ζακέτες με τον Ben Ten ή το Pokemon. Ο Βασίλης φοράει μία ζακέτα που του κάνει και του αρέσει τόσο που αρνείται να τη βγάλει! Ο πωλητής (Κινέζος) δεν πέφτει ούτε ένα δολλάριο κάτω στην τιμή. Ζητάει 12$ από την αρχή μέχρι το τέλος. Την ζακέτα την αγοράζουμε. Ο Βασίλης είναι ευτυχισμένος. Την φοράει παρόλο που έχει βγάλει τη "μπέμπελη".

Η κίνηση στην Chinatown είναι πιο μεγάλη ακόμα και από την περιοχή που ζούμε εμείς. Χαμός! Πραγματικά θέλει κότσια ακόμα και να περπατήσεις! Από παντού έρχονται μηχανάκια!

Η βόλτα στην περιοχή τελειώνει. Αποφασίζουμε να πάμε στην κλειστή αγορά που πήγαμε την πρώτη μέρα που ήρθαμε στην πόλη. Παίρνουμε ένα ταξί. Καταφέρνω να φωτογραφίσω την κατάσταση που επικρατεί στους δρόμους, κάτι που γίνεται σε όλη την πόλη. Το ταξί προσπαθεί να προχωρήσει ενώ μηχανάκια έρχονται από όλες της κατευθύνσεις.

Φτάνουμε στην αγορά και ο ταξιτζής μας χρεώνει 105.000 dong, ενώ η ίδια διαδρομή, με την ίδια κίνηση, πριν λίγο είχε στοιχίσει 74.000. Είχα προσέξει από ώρα ότι το ταξίμετρο έτρεχε πιο γρήγορα από το κανονικό. Λέω στον ταξιτζή ότι κατάλαβα τι γίνεται, αλλά κάνει πως δεν καταλαβαίνει. Για να μην μας χαλάσει η διάθεση τον πληρώνω και μπαίνουμε στην αγορά.

Η Λίνα ξεκινάει νωθρά. Δεν έχει μεγάλη όρεξη για παζάρια. Σιγά σιγά όμως ζεσταίνεται! Μας αρέσουν πράγματα όπως μπωλ από μπαμπού, υφαντά, παιχνίδια που παίζουν οι ντόπιοι, κεραμικά, καπέλα, τσάντες, η ατομική συσκευή που φτιάχνουν τον καφέ τους, ο καφές που πίναμε όλες αυτές τις μέρες και πολλά άλλα πράγματα που μας θυμίζουν τη χώρα και τον τρόπο ζωής τους.

Κάποια στιγμή χωριζόμαστε σε δύο ομάδες, ώστε να επιταχύνουμε την αναζήτηση μας. Εγώ με το Βασίλη βγαίνουμε έξω από την αγορά και κοιτάμε τα μαγαζιά που είναι έξω από αυτή. Σταματάμε για δροσιστικά σε ένα καφέ. Ο Βασίλης πίνει το χυμό του από καρπούζι.

Το μεσημέρι μας βρίσκει πεινασμένους. Έξω από την αγορά είχα εντοπίσει ένα μαγαζί για φαγητό που έκαναν ουρά οι ντόπιοι. Πάμε εκεί. Η Νάγια δεν συμπαθεί την μυρωδιά του μαγαζιού και αρνείται να φάει. Τρώει μόνο ρύζι. Το φαγητό που τρώμε είναι το καλύτερο σε όλο το Βιετνάμ! Φανταστικά όλα τα φαγητά που επιλέξαμε.

Γυρίζουμε στην κλειστή αγορά με νέες δυνάμεις. Συνεχίζουμε τα παζάρια μας. Η Νάγια με το Βασίλη αγοράζουν μάσκες για το πρόσωπο που φοράνε, λόγω του καυσαέριου, σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της πόλης. Σχεδόν τελειώνουμε τις αγορές μας και φεύγουμε προς το ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση.

Στο ξενοδοχείο τρώμε φρούτα, ξαναφορτώνουμε τις μπαταρίες μας και βγαίνουμε πάλι έξω.

Τώρα κινούμαστε στην περιοχή κοντά στο ξενοδοχείο. Αγοράζουμε και τα υπόλοιπα ψώνια μας. Ξοδεύουμε στα ψώνια γύρω στα 150$, αλλά είμαστε πολύ ευχαριστημένοι! Πίνουμε ένα αναψυκτικό σε ένα μαγαζί με γούστο και θυμόμαστε με γέλιο ένα περιστατικό που μας συνέβη στο Kampot της Καμπότζης την πρώτη μέρα που φτάσαμε. Είχαμε πάει για φαγητό σε ένα μαγαζί που κανένας δεν μιλούσε Αγγλικά. Η σερβιτόρα μας έφερε μετά το φαγητό πορτοκάλια (τα οποία σε αυτές τις χώρες έχουν πράσινη και όχι πορτοκαλί φλούδα), κομμένα σε φέτες. Εγώ νομίζοντας ότι είναι λεμόνια, τα παίρνω και αρχίζω να καθαρίζω τα χέρια μου, μπροστά την σερβιτόρα που με κοιτούσε εμβρόντητη! Η Νάγια ευτυχώς καταλαβε γρήγορα ότι ήταν πορτοκάλια και συνεχίζουμε τρώγοντάς τα.

Φεύγουμε από μαγαζί και τρώμε γύρο από τον μοναδικό ντονερ κεμπάμπ που βρήκαμε σε όλο το ταξίδι. Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο κουρασμένοι. Τα παιδιά σήμερα ήταν υποδειγματικά και ακούραστα. Τα παιδιά βλέπουν Tom & Jerry και εμείς πακετάρουμε. Αύριο πρωί - πρωί φεύγουμε με λεωφορείο για την Phnom Penh.