Σήμερα ξυπνάμε με την ησυχία μας. Χωρίς να βιαζόμαστε ετοιμάζουμε τα πράγματα μας, φορτώνουμε το αυτοκίνητο μας και φεύγουμε από το ξενοδοχείο. Πρώτη στάση το τζαμί Omar Ali Saifuddien, στο οποίο μας έμεινε από χθες η επιθυμία να το δούμε από μέσα. Παρκάρουμε εύκολα στο πάρκινγκ ακριβώς απέναντι και φτάνουμε στην είσοδο του. Μας ρωτάνε αν είμαστε μουσουλμάνοι. Η απάντηση είναι αρνητική και μας δίνουν από μία μαύρη κελεμπία να φορέσουμε. Γράφουμε τα στοιχεία μας στο βιβλίο επισκεπτών. Μας εξηγούν ότι δεν μπορούμε να περπατήσουμε σε όλο το τζαμί παρά μόνο πάνω στο καφέ χαλί, το οποίο είναι ένας διάδρομος που φτάνει μέχρι τη μέση του τζαμιού. Μπαίνουμε μέσα. Εκπληκτικό το τζαμί! Δεν μας αφήνουν να τραβήξουμε φωτογραφίες. Παντού χρυσός. Βλέπουμε μπροστά μας μία οικογένεια που έχει προχωρήσει πέρα του καφέ χαλιού και κάνουμε και εμείς το ίδιο. Αμέσως μας επαναφέρουν στο καφέ χαλί αφού η άλλη οικογένεια είναι μουσουλμάνοι!
Βγαίνουμε έξω από το τζαμί. Η ζέστη έχει αρχίσει να είναι αρκετή. Αποφασίζουμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας με το αυτοκίνητο. Ξεκινάμε και παίρνουμε τον παραποτάμιο δρόμο, ο οποίος οδηγεί έξω από την πόλη. Μπροστά μας βρίσκουμε το μουσείο ισλαμικής τέχνης και το μουσείο πετρελαίου και αερίου. Αποφασίζουμε να σταματήσουμε να τα δούμε. Στην είσοδο μας παίρνουν τις φωτογραφικές μηχανές και πάλι, ενώ το μουσείο πετρελαίου και αερίου είναι κλειστό για συντήρηση. Κάνουμε την βόλτα μας μέσα στο μουσείο ισλαμικής τέχνης, όπου βλέπουμε αντικείμενα απ' όλο τον κόσμο που σχετίζονται με το ισλάμ. Μας κάνουν εντύπωση τα αντίγραφα του κορανίου.
Συνεχίζουμε. Δεν έχουμε φάει πρωϊνό και βλέπουμε ένα μικρό σούπερ μάρκετ στην άκρη του δρόμου. Σταματάμε. Ένας χαμογελαστός άνθρωπος μας υποδέχεται και μας προτείνει πράγματα που μπορούμε να αγοράσουμε από το μαγαζί του. Το χαμόγελο του είναι ακαταμάχητο, κάτι που μας υποχρεώνει να βγάλουμε μία φωτογραφία.
Τρώμε ψωμάκια και μπισκότα μέσα στο αυτοκίνητο. Συνεχίζουμε όλο το δρόμο που διαγράφει την χερσόνησο. Στη μύτη της χερσονήσου σταματάμε μπροστά σε μία μεγάλη και πολύ οργανωμένη παραλία. Είναι άδεια από κόσμο, ενώ στο βάθος, μέσα στη θάλασσα, βλέπουμε πλατφόρμες πετρελαίου. Η ζέστη είναι αφόρητη και συνεχίζουμε μέσα στη δροσιά του αυτοκινήτου.
Επόμενη στάση το ξενοδοχείο "The empire", του οποίου η πολυτέλεια είναι από μόνη της αξιοθέατο! Παρκάρουμε και μπαίνουμε μέσα. Πραγματικά μένουμε έκθαμποι! Τα παιδιά θέλουν να μείνουμε εδώ! Είναι τεράστιο, με δική του παραλία μπροστά του, ενώ μία νύχτα στο πιο φθηνό του δίκλινο στοιχίζει 400$ (250€). Για έναν κάτοικο του Μπρούνει η τιμή πέφτει τα 220$ (135€). Καθόλου άσχημα! Κάνουμε μία βόλτα στα μαγαζιά του. Κατεβαίνουμε στην παραλία του για να πιούμε καφέ. Κάποιος μας ακούει να μιλάμε και μας σταματάει. Είναι Έλληνας, ζει 35 χρόνια στο Μπρούνει και λέγεται Ηλίας! Μας προτείνει να μας κεράσει καφέ. Καθόμαστε μαζί του. Είναι πολύ ευχάριστο να βρίσκεις πατριώτη σε ένα μέρος που δεν περιμένεις!
Ο Ηλίας είναι οικονομολόγος, παντρεμένος με γυναίκα από τη Μαλαισία και έχει δύο κόρες. Είναι πολύ ευχάριστος στην κουβέντα και τον συμπαθούμε όλοι. Μας μιλάει για το Μπρούνει. Μας εξηγεί ότι ουσιαστικά το διοικούν 4 αδέρφια. Ο ένας ένας από αυτούς δεν εμφανίζεται δημοσίως, λόγω ενός δερματικού του προβλήματος. Οι άλλοι τρεις είναι ο υπουργός οικονομικών, ο υπουργός εξωτερικών και ο Σουλτάνος. Πριν από λίγα χρόνια ο υπουργός οικονομικών βρέθηκε να έχει κάνει οικονομικές ατασθαλίες και τα αδέρφια για χρόνια δεν μιλούσαν. Τώρα τα πράγματα είναι καλύτερα. Μας μιλάει για τη ζωή του, τη ζωή στο Μπρούνει, για το πετρέλαιο που αποκλειστικά ελέγχει η Shell, για την κατάσταση στην Ελλάδα, ενώ θέλει πραγματικά να τον ακολουθήσουν και να ζήσουν και οι κόρες του εδώ.
Φεύγουμε χαρούμενοι που τον γνωρίσαμε. Ανταλλάσουμε διευθύνσεις. Επόμενος προορισμός ένα μεγάλο θεματικό πάρκο, λίγο πιο κάτω. Δυστυχώς είναι κλειστό και τα παιδιά στεναχωρούνται. Συνεχίζουμε παραλιακά με κατεύθυνση το Miri και την Μαλαισία. Ψάχνουμε για βενζίνη. Σταματάμε σε ένα βενζινάδικο. Αρνούνται να μας βάλουν βενζίνη διότι το αυτοκίνητο είναι από τη Μαλαισία. Μας δίνουν οδηγίες για να βρούμε ένα βενζινάδικο που βάζει σε ξένους βενζίνη. Ευτυχώς το GPS μας πάει εκεί! Και εκεί μας οδηγούν στην τελευταία αντλία και γεμίζουμε. Η τιμή που πληρώνουμε το λίτρο των 97 οκτανίων (δεν έχει 95 οκτανίων) είναι 0,89$ (0,54€). Η τιμή που πληρώνουν οι ντόπιοι για την ίδια βενζίνη είναι 0,32$ (0,19€)! Αυτά είναι!
Προχωρούμε προς τα σύνορα. Η περιοχή εδώ είναι γεμάτη διυλιστήρια και ίδιες μονοκατοικίες, η μία δίπλα στην άλλη, προφανώς για τους εργαζόμενους. Περνάμε τα σύνορα πολύ γρήγορα. Μπαίνουμε στη Μαλαισία και αισθανόμαστε σαν να γυρίζουμε στο σπίτι μας! Εδώ όλα ξαναγίνονται όπως τα ξέρουμε. Μας μπέρδεψε λίγο το Μπρούνει. Στο δρόμο μας συναντούμε μία τεράστια αγορά, που πουλάμε τα πάντα. Γύρω από αυτή υπάρχουν και πολλές άλλες μικρότερες, που μάλλον υπάρχουν για να εξυπηρετούν τους κατοίκους του Μπρούνει, αφού οι τιμές τους είναι πολύ χαμηλότερες από εκεί. Αγοράζουμε μία παιδική ταξιδιωτική βαλίτσα για τα παιδιά, που ο Βασίλης έχει καημό σε όλο το ταξίδι! Η τιμή του είναι πάρα πολύ καλή.
Συνεχίζουμε για την πόλη του Miri. Κατευθυνόμαστε στο Guesthouse Dillenia, στο οποίο δεν έχουμε κάνει κράτηση, αλλά έχουμε διαβάσει τις καλύτερες κριτικές. Φτάνουμε. Το Dillenia είναι μικρό, αποτελείται από 10 δωμάτια και υπάρχει κοινή τουαλέτα και μπάνιο. Παρόλα αυτά η ατμόσφαιρα του είναι μοναδική, ενώ η υπεύθυνη είναι εξυπηρετικότατη. Στην αρχή μας λέει ότι δεν υπάρχει δωμάτιο. Σκέφτεται λίγο και αφού της λέμε τις ηλικίες των παιδιών μας δίνει ένα δωμάτιο, προσθέτοντας ένα στρώμα στο πάτωμα. Τέλεια. Αφήνουμε τα πράγματα και με τα πόδια βγαίνουμε έξω στην πόλη.
Το Miri είναι μία πολύ ζωντανή πόλη, με πολύ κόσμο έξω, πολλά εστιατόρια ειδικευμένα στο ψάρι, πολλά μπαρ και καφέ, όπως επίσης και μαγαζιά για μασάζ. Πηγαίνουμε στο Κινέζικο εστιατόριο Rainforest Cafe, το οποίο μας πρότεινε η κυρία στη ρεσεψιόν. Τρώμε καταπληκτικά και πολύ. Αφού είναι η τελευταία μας νύχτα στη Μαλαισία, παραγγέλνουμε μικρές μερίδες από πολλά πιάτα. Γυρίζουμε προς το δωμάτιο μας, αλλά βλέπουμε ένα από τα πολλά μαγαζιά για μασάζ. Χωρίς δεύτερη σκέψη μπαίνουμε μέσα για foot μασάζ. Δύο άντρες μας περιποιούνται. Αυτός του Κωστή τον πονάει με τα στιβαρά του χέρια, ενώ ο αγαθός γίγαντας που κάνει μασάζ στη Λίνα είναι γλυκός και περιποιητικός. Γυρίζουμε στο δωμάτιο με πολύ καλή διάθεση, αλλά και πολύ κουρασμένοι από όλη την ημέρα. Αύριο φεύγουμε το πρωί για τη Σιγκαπούρη, που είναι και ο τελευταίος μας σταθμός.
Μία μικρή παρατήρηση: Στην Μαλαισία το ρέψιμο είναι το ίδιο φυσιολογικό όπως το φτάρνισμα. Έτσι μπορείς να ακούσεις μία πολύ ωραία κοπέλα να ρεύεται δίπλα σου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου