Ημέρα 7η: Τα 4.000 νησιά

Σήμερα ο Κωστής ξυπνάει από τις 5:30 για να προλάβει να γράψει στο blog, αφού στις 8:00 πρέπει να φύγουμε με το βανάκι, για τα 4.000 νησιά. Στις 7:00 είναι όλα έτοιμα, απομένει μόνο η αποστολή της μέρας, που θα γίνει από το χώρο της ρεσεψιόν, αφού στο δωμάτιο το σήμα του Wi-Fi είναι ασθενές. Ξυπνάνε και οι υπόλοιποι και στις 7:45 είμαστε κάτω στη ρεσεψιόν. Ο Κωστής ετοιμάζεται να στείλει τη μέρα και σχεδόν αμέσως εμφανίζεται ο τύπος του βαν που μας ενημερώνει ότι το βαν είναι έξω και μας περιμένει. Κουβαλάμε τα πράγματα μέχρι έξω, τα φορτώνουμε και ο Κωστής προσπαθεί να στείλει τη μέρα πριν φύγουμε. Η Λίνα με τα παιδιά κάθονται στις θέσεις. Ο Κωστής είναι μπροστά στη ρεσεψιόν, ανεβάζοντας τις τελευταίες φωτογραφίες. Ο οδηγός ξεκινάει να φύγει. Τον σταματάει η Λίνα. Την τελευταία πραγματικά στιγμή ο Κωστής πατάει το κουμπί δημοσίευσης, μπαίνει στο βαν και φεύγουμε. Πρέπει να τα άκουσε από όλο το βαν!

Μαζεύουμε και άλλους από άλλα ξενοδοχεία. Το βανάκι είναι γεμάτο. Περνάμε μπροστά από την αγορά Talat Dao Heuang, δίπλα από τη Λάο-Ιαπωνική γέφυρα, η οποία σφύζει από ζωή. Σε αυτή την αγορά δεν ήρθαμε, αφού ήταν αρκετά μακριά από το κέντρο. Παίρνουμε την 38η οδό και στη συνέχεια το δρόμο 13 και βγαίνουμε από την πόλη του Pakse. Ο δρόμος 13 φτάνει μέχρι το νοτιότερο τμήμα την χώρας, στα σύνορα με την Καμπότζη, εκεί που βρίσκονται και τα 4.000 νησιά. Η περιοχή των 4.000 νησιών (Si Phan Don) είναι η χώρα των λωτοφάγων για το Λάος, ένα αρχιπέλαγος νησιών, μέσα στον ποταμό Mekong, όπου ο χρόνος κυλάει αργά, η ζωή είναι ήρεμη, ένας κόσμος τελείως αποκομμένος από την υπόλοιπη χώρα. Δύο από τα νοτιότερα νησιά που κατοικούνται τουριστικά είναι με τη σειρά το Don Det και το Don Khon, ενώνονται μεταξύ τους με μία παλιά γαλλική γέφυρα, και για μας το Don Khon αποτελεί τον τελικό προορισμό.

Μετά από λίγη ώρα το βανάκι κάνει παράκαμψη για το Ban Muang, όπου μας περιμένουν και άλλοι τουρίστες για να τους πάρουμε μαζί. Είμαστε γεμάτοι, παρόλα αυτά σηκώνονται όλοι οι ντόπιοι, επιστρατεύονται πλαστικές καρέκλες (μέσα στο βανάκι!) και μάλλον τώρα δεν πέφτει καρφίτσα. Συνεχίζουμε. Στο δρόμο βλέπουμε συνεχώς ρυζοχώραφα, και κόσμο που τα δουλεύει. Αγελάδες πολλές φορές φράζουν το δρόμο μας, βούβαλοι ξεκουράζονται μέσα σε λιμνούλες νερού, σκεπασμένοι μέχρι το λαιμό. Οι εικόνες που βλέπουν τα μάτια μας είναι μαγικές. Κρίμα να μην προλαβαίνουμε να φωτογραφίσουμε. Μετά από 3 ώρες συνολικού ταξιδιού φτάνουμε στο πρώτο λιμάνι, που οδηγεί στο πραγματικά μεγάλο νησί Don Khong (και όχι Don Khon που είναι το δικό μας νησί). Εμείς σιγουρευόμαστε για τη θέση μας από το GPS. Οι μισοί και πάνω επιβάτες κατεβαίνουν. Εντύπωση μας κάνει ένα ζευγάρι που δεν ξέρει που κατεβαίνει, απλά κατεβαίνει και όπου βγει. 

Συνεχίζουμε. Μετά από λίγη ώρα φτάνουμε στο λιμάνι, Ban Nakasang, απ’ όπου θα πάρουμε βαρκάκι να μας μεταφέρει στο νησί μας. Κατεβαίνουμε από το βανάκι. Το χωριό αυτό είναι μια μεγάλη αγορά με όλα τα αγαθά, αφού όλοι οι τουρίστες για τα νησιά περνάνε από δω, ενώ αποτελεί και ένα από τα τελευταία μεγάλα χωριά πριν τα σύνορα με την Καμπότζη. Κόβουμε εισιτήριο. Οι βαρκάρηδες έχουν συνεννοηθεί και παίρνουν το ίδιο ποσό από όλους, 1,5€ για το Don Det και 2€ για το Don Khon. Επιβιβαζόμαστε σε μία στενή και μακριά πιρόγα, με μηχανή. Μας κάνει εντύπωση ο τρόπος οδήγησης αφού ο οδηγός στην κίνηση υπολογίζει και το δυνατό ρεύμα του ποταμού. Φτάνουμε πρώτα στο Don Det. Οι περισσότεροι κατεβαίνουν. Εμείς και 2 κοπέλες που ταξιδεύουν μόνες τους μένουμε. Μετά από 10’ φτάνουμε και εμείς στο νησί μας. Από μέσα από το ποτάμι βλέπουμε το δωμάτιο μας, το οποίο επιπλέει πάνω στο ποτάμι. Κατεβαίνουμε και πιάνει ψιλόβροχο, το οποίο σε λιγότερο από 1 λεπτό γίνεται βροχή. Επιστρατεύουμε τις ομπρέλες μας για 50 μέτρα.

Κάνουμε Check-in. Απέναντι από το γραφείο τα παιδιά ανακαλύπτουν ένα ουρακοτάγκο κλεισμένο σε κλουβί. Παίζουν μαζί του. Η Νάγια του δίνει το όνομα Barny. Ο ουρακοτάγκος βλέποντας τα παιδιά κάνει συνεχόμενα τσιρίγματα, καταλήγοντας σε ένα μακρόσυρτο τελικό κελάηδισμα. Μας οδηγούν στο δωμάτιο μας, το οποίο μαζί με ένα άλλο δωμάτιο αποτελούν ένα σώμα, το οποίο είναι δεμένο στην όχθη και συνδέεται με αυτή με μία σανίδα. Το δωμάτιο είναι κα-τα-πλη-κτι-κο! Πολυτέλεια και χλιδή! Έχει βεράντα και ταράτσα, ενώ μπορούμε να βουτήξουμε το πόδι μας στο ποτάμι. Όταν καθόμαστε μέσα νομίζουμε ότι πλέουμε μέσα στο ποτάμι, αφού η ροή του ποταμού είναι πολύ μεγάλη. Επίσης όταν περνάει δίπλα μας κανένα βαρκάκι αισθανόμαστε ένα ανεπαίσθητο κούνημα. Τακτοποιούμαστε και αράζουμε. Τα παιδιά είναι καταενθουσιασμένα. Παίζουνε στο ξύλινο πάτωμα, σκορπίζοντας όλα τα παιχνίδια τους. Έξω βρέχει.

Μετά από αρκετή ώρα βγαίνουμε έξω. Περπατάμε τον παραλιακό δρόμο μέχρι την παλιά Γαλλική γέφυρα. Βλέπουμε συνεχώς μπανγκαλόου για ενοικίαση, εστιατόρια και δυο-τρία μίνι μάρκετ. Ο δρόμος είναι μέσα στη λάσπη και προσέχουμε που πατάμε. Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο και τρώμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Γυρίζουμε στο δωμάτιο και πάλι αράζουμε. Ξεκινάει πάλι μία μεγάλη μπόρα που βάζει το νερό μέσα στο δωμάτιο. Μία πετσέτα λειτουργεί σαν ασπίδα. Μετά από λίγο η βροχή κοπάζει. Μέχρι το βράδυ δεν κάνουμε τίποτα, έξω από το δωμάτιο. Το βράδι κατά τις 21:00 ο Κωστής βγαίνει για να αγοράσει νερό, πατατάκια και μπύρες. Τίποτα δεν είναι ανοιχτό. Τα πάντα είναι κλειστά και ο κόσμος πάει σιγά-σιγά για ύπνο. Ησυχία. Ο Κωστής γυρίζει στο δωμάτιο. Κοιμόμαστε ήρεμοι και χαρούμενοι.