Ξημερώνει. Ο Κωστής με τη Λίνα σηκώνονται μαζί και κάθονται στο μπαλκονάκι, πίνοντας τον πρώτο καφέ. Σήμερα έχουμε να κάνουμε αρκετά πράγματα. Έχει ενδιαφέρον, ότι όταν είσαι διακοπές, κάθε μικρή δουλειά φαντάζει μεγάλη. Βάζουμε τις σημερινές δουλειές σε σειρά. Πρέπει να βγάλουμε εισιτήρια για να πάμε αύριο στο Champasak, να πληρώσουμε τη διαμονή μας εδώ, να στείλουμε την χθεσινή μας μέρα στο blog, να νοικιάσουμε ποδήλατα και να πάμε στους καταρράκτες και να πλύνουμε κάποια ρούχα μας. Καθώς συζητάμε στις ξαπλώστρες, το ύφασμα της ξαπλώστρας του Κωστή απότομα σκίζεται και ο Κωστής σωριάζεται κάτω! Τα παιδιά έχουν ξυπνήσει και γελάνε. Πηγαίνουμε για πρωινό. Αμέσως μετά κλείνουμε για αύριο τα εισιτήρια μεταφοράς μας στο Champasak. Στις 11:00 θα πάρουμε βαρκάκι το οποίο θα μας βγάλει στο λιμανάκι του Ban Nakasang. Εκεί θα μας περιμένει βανάκι που θα μας μεταφέρει μέχρι το Ban Muang, όπου θα πάρουμε ένα βαρκάκι να μας μεταφέρει από την άλλη μεριά του ποταμού το Champasak. Πληρώνουμε για τη μεταφορά, όπως και για τη διαμονή μας στο ξενοδοχείο αυτό με κάρτα.
Γυρίζουμε πίσω στο ξενοδοχείο, ετοιμαζόμαστε και βγαίνουμε έξω. Περνάμε μπροστά από τον ουρακοτάγκο. Τον βιντεοσκοπούμε την ώρα που κάνει τους λαρυγγισμούς του.
Σταματάμε για καφέ και δροσιστικά στο εστιατόριο Nong Sack, ώστε να στείλουμε τη χθεσινή μας μέρα στο blog. Ως συνήθως δεν ανεβαίνουν με επιτυχία όλες οι φωτογραφίες μας. Παρόλα αυτά το δημοσιεύουμε. Νοικιάζουμε από το ίδιο το μαγαζί τα ποδήλατα μας, με 1 € το καθένα την ημέρα. Ξεκινάμε. Ο Κωστής έχει τη Νάγια από πίσω, και η Λίνα το Βασίλη. Φτάνουμε στη γέφυρα, όπου μας σταματάνε για να πληρώσουμε εισιτήριο εισόδου στους καταρράκτες Li Phi. Είναι 2€ για τον κάθε ενήλικα. Συνεχίζουμε και βγαίνουμε από το χωριό. Βλέπουμε στο δρόμο ρυζοχώραφα και βούβαλους που ξεκουράζονται σε αυτά. Συναντούμε μικρά παιδιά που δουλεύουν. Μετά από 1-2 χιλιόμετρα φτάνουμε στο χώρο. Παρκάρουμε τα ποδήλατα μας σε φυλασσόμενο χώρο από 3 παιδιά. Πληρώνουμε ένα πολύ μικρό αντίτιμο. Δείχνουμε τα εισιτήρια μας και μπαίνουμε στο χώρο. Στη διαδρομή που κάνουμε μέχρι τους καταρράκτες, δεξιά και αριστερά του δρόμου υπάρχουν μαγαζάκια που πουλάνε αναμνηστικά, όπως και μικρά εστιατόρια. Οι άνθρωποι εδώ μένουν παράλληλα στα καταστήματα τους. Χαζεύουμε λίγο.
Φτάνουμε στους καταρράκτες. Είναι πολύ ορμητικοί και εκτείνονται σε πλάτος πάνω από 1 χιλιόμετρο. Εδώ έχουν χάσει τη ζωή τους 2 τουρίστες, πριν από λίγα χρόνια, προσπαθώντας να κολυμπήσουν μέσα στο ποτάμι. Παντού υπάρχουν πινακίδες που προειδοποιούν για την επικινδυνότητα. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι οι καταρράκτες αυτοί, παγιδεύουν τα κακά πνεύματα (ανθρώπων και ζώων) και τα ξεπλένουν στο ποτάμι. Από εκεί βγαίνει και το όνομα τους Li Phi, που σημαίνει παγίδα πνευμάτων. Στην απέναντι πλευρά βλέπουμε την Καμπότζη. Περπατούμε ένα μικρό μονοπατάκι και καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλο πλάτος έχουν οι καταρράκτες. Είναι τεράστιος ο όγκος των νερών του ποταμού Mekong που περνάει από εδώ. Βλέπουμε ντόπιους που προσπαθούν να ψαρέψουν με δίχτυα. Με ειδικές παγίδες από μπαμπού και σε καλή θέση, οι ντόπιοι πιάνουν πάνω από μισό τόνο ψαριών τη μέρα.
Κουραζόμαστε και γυρίζουμε πίσω. Σταματάμε για αναψυκτικά στο κινέζικο εστιατόριο Pan’s, που παράλληλα διαθέτει και εξαιρετικά μπανγκαλόου. Εκεί, όπως μία πινακίδα μας πληροφορεί, η ταχύτητα του internet είναι "Super Hi Speed". Πραγματικά ανεβάζουμε και τις υπόλοιπες φωτογραφίες στο blog αμέσως. Είμαστε όλοι κουρασμένοι από τη ζέστη και αποφασίζουμε να πάμε για λίγη ξεκούραση στη δροσιά του air-condition του δωματίου μας. Δίνουμε παράλληλα τα ρούχα μας για πλύσιμο και στέγνωμα. Πληρώνουμε 1,5€ το κιλό. Αργά το μεσημέρι βγαίνουμε ξανά έξω. Κάνουμε μία μεγάλη βόλτα με τα ποδήλατα, από την άλλη πλευρά του νησιού που δεν πήγαμε. Βλέπουμε όμορφες εικόνες. Όλοι έχουμε πεινάσει και τα παιδιά αρχίζουν να διαμαρτύρονται. Επιστρέφουμε τα ποδήλατα και πηγαίνουμε στο εστιατόριο του Pan’s, το οποίο έχει αρκετά μεγάλη ποικιλία φαγητών, ειδικά κινέζικων. Μιλάμε στο Skype με φίλους και τρώμε καταπληκτικά. Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο μας. Παίρνουμε τα ρούχα μας που είναι έτοιμα!
Μέχρι το βράδυ, βλέπουμε ταινίες και ξεκουραζόμαστε. Αργά το βράδυ (στις 21:00!) βγαίνουμε για ένα ποτό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου και σάντουιτς με φυστικοβούτυρο για τα παιδιά. Οι βότκες με λεμονάδα, μάλλον δεν έχουν παρά μισό δάχτυλο βότκα μέσα, και το υπόλοιπο λεμονάδα. Το μαγαζί δεν έχει μουσική, όπως και πολλά μαγαζιά που έχουμε καθίσει. Βάζουμε μόνοι μας στο κινητό μας και ηρεμούμε δίπλα από το σκοτεινό πλέον ποτάμι. Το βράδυ ανεβαίνουμε στην ταράτσα του δωματίου μας και παρατηρούμε τα αστέρια, τα οποία φαίνονται πεντακάθαρα. Στο βάθος, μάλλον στην Καμπότζη αστράφτει και βροντά. Κοιμόμαστε κουρασμένοι και ξεκούραστοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου