Σήμερα ξεκινάμε το δρόμο της επιστροφής. Το πρόγραμμα είναι να βρούμε ένα τρόπο να φτάσουμε στο σιδηροδρομικό σταθμό Thanaleng (30 χιλιόμετρα από τη Vientiane), από όπου θα πάρουμε το τρένο των 17:00, για να καλύψουμε μία απόσταση 8 χιλιομέτρων, να περάσουμε τα σύνορα με την Ταϋλάνδη, και να φτάσουμε στην πόλη Nong Khai. Από την πόλη αυτή θα πάρουμε το νυχτερινό τρένο των 18:20, το οποίο θα μας φτάσει το πρωί στην Bankgkok. Ξυπνάμε και ετοιμάζουμε τους σάκους μας για αναχώρηση. Κατεβάζουμε τα πράγματα μας στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου για φύλαξη. Βγαίνουμε έξω για να φάμε πρωινό και πηγαίνουμε λίγο πιο κάτω στο ξενοδοχείο Mixay Paradise. Εκεί με 1,5€ τρώμε ένα ωραίο πρωινό και μαθαίνουμε ότι το ξενοδοχείο έχει υπηρεσία μεταφοράς στο σιδηροδρομικό σταθμό Thanaleng. Το κόστος για όλους μας είναι 10€ με βανάκι. Αρκετά συμφέρουσα λύση. Κάνουμε μία τελευταία βόλτα στην πόλη. Μπαίνουμε σε ένα πολύ οργανωμένο και μεγάλο βιβλιοπωλείο και αγοράζουμε για τα παιδιά ένα πολύ καλό βιβλίο στα Αγγλικά, που περιγράφει το ταξίδι ενός μικρού αγοριού στο Λάος.
Ανεβαίνουμε προς το Εθνικό Κέντρο Πολιτισμού, όπου βλέπουμε μεγάλη κινητικότητα. Ανακαλύπτουμε ότι σήμερα βραβεύουν μαθητές σχολείων, κάτι σαν τελετή αποφοίτησης. Ο χώρος είναι πλημυρισμένος από παιδιά και γονείς. Οι μαθητές με τα βραβεία στα χέρια φωτογραφίζονται, ενώ μέσα στο θέατρο συνεχίζεται η βράβευση άλλων. Μπαίνουμε μέσα στο χώρο και παρακολουθούμε λίγο την τελετή. Όταν έρχεται η σειρά κάθε σχολείου τα παιδιά τσιρίζουν με χαρακτηριστικό τρόπο. Οι γονείς είναι χαρούμενοι. Βγαίνουμε έξω και βρίσκουμε ένα ωραίο καφέ, όπου καθόμαστε. Πίνουμε δροσιστικά και καφέ. Μετράμε πλέον τα λεφτά μας με προσοχή. Πρέπει να μας φτάσουν ίσα-ίσα. Δεν μας φτάνουν να χαλάσουμε και άλλα ευρώ αλλά και τα χρήματα της χώρας δεν έχουν αντίκρισμα σε καμία άλλη χώρα. Συνεχίζουμε τη βόλτα μας. Σε ένα σουπερ μάρκετ αγοράζουμε βιετναμέζικα φύλλα ρυζιού, για να φτιάχνουμε εκείνους τους εξαιρετικούς μεζέδες που τρώγαμε στο Βιετνάμ. Τρώμε στο γνωστό μας δρόμο χοιρινό με ρύζι για μεσημέρι και γυρίζουμε στο ξενοδοχείο, αφού πρώτα περνάμε από το Mixay Paradise και ζητάμε ένα βανάκι για τη μεταφορά μας στο σιδηροδρομικό σταθμό.
Παίρνουμε τους σάκους μας από το ξενοδοχείο, τους αποχαιρετούμε και μεταφερόμαστε λίγο πιο κάτω περιμένοντας το βανάκι. Σχεδόν αμέσως έρχεται, φορτώνουμε τα πράγματα μας και φεύγουμε. Από το παράθυρο αποχαιρετούμε όλη την πόλη. Σε μισή ώρα είμαστε στον απομονωμένο και μοναδικό σιδηροδρομικό σταθμό της χώρας, Thanaleng. Το Λάος δεν έχει παρά 4 χιλιόμετρα σιδηρόδρομου, αυτά που ενώνουν τον σταθμό με τα σύνορα της χώρας, πάνω στη γέφυρα της φιλίας, που συνδέει τις δύο χώρες. Στο σταθμό είμαστε μόνο εμείς. Βγάζουμε τα εισιτήρια για τη μικρή διαδρομή και καθόμαστε μέχρι να έρθει η ώρα να σφραγίσουμε τα διαβατήρια μας, να μπούμε στο τρένο και να φύγουμε. Η Νάγια και ο Βασίλης βρίσκουν μία παρέα με παιδιά που παίζουν έξω από το σταθμό. Προσπαθούν να τα προσεγγίσουν αλλά αυτά με το που τα πλησιάζουν τρέχουν. Προσπαθούν και τους δίνουν τα υπόλοιπα παιχνιδάκια που είχαν από τη Λάρισα για να τα χαρίσουν. Έτσι καταφέρνουν να δημιουργήσουν την πρώτη επαφή. Σιγά – σιγά αρχίζουν να παίζουν μαζί.
Στο μεταξύ η ώρα περνάει και σφραγίζουμε τα διαβατήρια στη συνοριακή υπάλληλο. Στο σταθμό δεν είμαστε πλέον μόνοι μας. Στα διαβατήρια έχει δημιουργηθεί μία πολύ μεγάλη ουρά. Όλη αυτή την ώρα συνέχεια ερχόταν κόσμος, αφού ο τρόπος να περάσεις τα σύνορα με το τρένο είναι ο πιο εύκολος, αλλά και αρκετοί από αυτούς (σαν εμάς) θα πάρουν το επόμενο νυχτερινό τρένο για την Bangkok. Μετά από λίγη ώρα μπαίνουμε στο τρένο και ξεκινάμε. Ο Κωστής κάθεται δίπλα στον μηχανοδηγό και φωτογραφίζει τα λίγα χιλιόμετρα της διαδρομής. Το τρένο περνάει πάνω από τη γέφυρα της φιλίας που συνδέει τις δύο χώρες. Τα αυτοκίνητα περιμένουν στις δύο πλευρές να περάσουμε εμείς, από τις ράγες που βρίσκονται στο κέντρο της γέφυρας. Μπαίνουμε στην Ταϋλάνδη και σχεδόν αμέσως φτάνουμε στο Nong Khai. Κατεβαίνουμε στο σταθμό, σφραγίζουμε τα διαβατήρια μας στα Ταϋλανδέζικα σύνορα και ανεβαίνουμε στο επόμενο τρένο μας, που μας περιμένει και που φεύγει σε περίπου 1 ώρα. Τακτοποιούμαστε.
Ο υπεύθυνος του βαγονιού μας είναι μάλλον ο πιο τυπικός και βλοσυρός του τρένου. Δεν μας αφήνει να αλλάξουμε κρεβάτια, αφού μάλλον από λάθος του ηλεκτρονικού συστήματος των τρένων, οι θέσεις μας δεν είναι όλες μαζί. Πρέπει να καθίσουμε ακριβώς στις θέσεις που έχουμε! Ο Κωστής κατεβαίνει κάτω και ψωνίζει φαγητό με 4€, από τα μαγαζάκια έξω από το σταθμό. Δεν υπάρχει ανταλλακτήριο χρημάτων στο σιδηροδρομικό σταθμό και έτσι προσπαθούμε να μας φτάσουν τα λίγα Baht που έχουμε. Το τρένο φεύγει στην ώρα του. Καθόμαστε και τρώμε στο τραπεζάκι μας, όλοι μαζί, ενώ ο Κωστής και η Λίνα πίνουν τα δύο-τρία τελευταία ποτηράκια κόκκινο κρασί που μας έχουν μείνει. Όλα τέλεια! Τελειώνουμε το φαγητό και ο υπεύθυνος του βαγονιού μας φτιάχνει τα κρεβάτια. Τακτοποιούμαστε στα κρεβάτια μας, τον κουτσομπολεύουμε λιγάκι, αφού δεν αφήνει τίποτα που να μην το τακτοποιήσει και πολύ γρήγορα πέφτουμε για ύπνο, στα πολύ αναπαυτικά κρεβάτια του τρένου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου