Το τρένο φτάνει στην ώρα του. Είναι 7:20 και σταματάει στο σταθμό της Udaipur. Η πρώτη μας εντύπωση είναι ότι πρόκειται για την πιο καθαρή πόλη που έχουμε επισκεφθεί μέχρι σήμερα. Φορτωνόμαστε τα σακίδια και βγαίνουμε προς την έξοδο, όπου μας περιμένει ο οδηγός του ξενοδοχείου. Βλέπουμε σε ταμπέλα το όνομα μας και τον ακολουθούμε στο ρίκσο του. Μας πηγαίνει στο ξενοδοχείο / πανδοχείο μας, το οποίο, όπως και τα προηγούμενα, μας ενθουσιάζει. Είναι πολύ καθαρό, με μία πόλυ ωραία ταράτσα, που βλέπει σε όλη την πόλη. Αισθανόμαστε και εδώ μεγάλη σιγουριά και ηρεμία. Τακτοποιούμαστε και βγαίνουμε προς τα έξω. Κατεβαίνουμε το καλντερίμι, μέχρι το κέντρο, στο οποίο υπάρχουν και πάλι αρκετές αγελάδες, όπως και οι βουνιές τους. Παρόλα αυτά οι άνθρωποι καθαρίζουν πολύ περισσότερο, απ' ότι στις προηγούμενες πόλεις. Βγαίνουμε από τα καλντερίμια και βρίσκουμε τον Ινδουιστικό ναό Jagdish temple. Ο ινδουστικός αυτός ναός, κατασκευάστηκε το 1651 και βρίσκεται πολύ κοντά από τη είσοδο Badi Pol του Παλατιού. Μας κάνουν μεγάλη εντύπωση τα υπέροχα σκαλιστά του, ενώ όταν μπαίνουμε μέσα, μένουμε εκστασιασμένοι από την λειτουργία που τελείται αυτήν την ώρα εδώ. Μουσικοί με όργανα παίζουν και τραγουδάνε, μαζί με μία ομάδα γυναικών που κάθονται μπροστά τους. Πιστοί περνάνε μπροστά από το ιερό και με τα χέρια τους παίρνουν νερό από ένα δοχείο, το οποίο καταρχήν πίνουν, και στη συνέχεια βρέχουν τα μαλλιά τους. Το αντίδωρο είναι κομμάτια μπανάνας. Μένουμε και κοιτάμε τις σκηνές μπροστά μας. Παρόλο που δεν επιτρέπεται βγάζουμε με τρόπο μερικές φωτογραφίες ...
Ένας πολύ αλλήθωρος τύπος μας γίνεται κολιτσίδα και μας ακολουθεί συνέχεια, παρόλο που συνεχώς τον διώχνουμε. Βγαίνουμε από το ναό και τον βλέπουμε παντού μπροστά μας. Κατευθυνόμαστε προς το παλάτι, όμως τα μαγαζάκια που πουλάνε εκπληκτικές μαριονέτες, μας κάνουν να σταματήσουμε και να ρωτήσουμε. Μας ζητούν πρώτη τιμή 1000-1500 ρουπίες την κούκλα. Θα το σκεφτούμε... Φτάνουμε στο παλάτι. Το υπέροχο αυτό παλάτι, το οποίο βλέπει τη λίμνη, είναι το μεγαλύτερο παλάτι της περιοχής του Ραζαστάν, με την πρόσοψη να φτάνει τα 244 μέτρα πλάτος και τα 30 μέτρα ύψος. Η κατασκευή του ξεκίνησε από τον Maharana Udai Singh II , ιδρυτή της πόλης, και συνεχίστηκε από διάφορους επόμενους άρχοντες της πόλης, διατηρώντας, παρόλα αυτά, μία εντυπωσιακή ομοιομορφία στην κατασκευή του. Το αστραφτερό του λευκό χρώμα συγκρίνεται με το λευκό χρώμα της Μυκόνου.Το ξενοδοχείο Shiv Niwas Palace, στα νότια του παλατιού, εμφανίστηκε στην ταινία του James Bond, Octopussy το 1983. Σε αυτό το ξενοδοχείο έμεινε ο Bond (τον οποίο υποδυόταν ο Roger Moore), όταν ξεκίνησε την αναζήτησή του για να συλλάβει τον αχρείο Kamal Khan.
Πληρώνουμε είσοδο και μπαίνουμε μέσα. Μετά την κύρια είσοδο οκτώ καμάρες, στα αριστερά, θυμίζουν τις οκτώ φορές που οι άρχοντες της πόλης ζυγίστηκαν εδώ και προσέφεραν τον βάρος τους σε χρυσό και ασήμι στους κατοίκους. Λίγο πιο κάτω βλέπουμε μία παγίδα για τίγρεις και μία για λεοπαρδάλεις! Μπαίνουμε στο μουσείο του παλατιού, το οποίο αποτελείται από δωμάτια διακοσμημένα με καθρέπτες, πλακάκια και τοιχογραφίες, ενώ φιλοξενεί μία μεγάλη συλλογή διαφόρων αντικειμένων. Έτσι βλέπουμε πίνακες ζωγαφικής, διάφορα όπλα εποχής, μουσικά όργανα, υφάσματα και ρούχα, μέσα μεταφοράς των ευγενών, ενώ η θέα από το παλάτι είναι μαγευτική! Χαζεύουμε μέσα στη λίμνη το ξενοδοχείο Lake Palace, πάνω στο νησάκι Jagniwas, το οποίο κάποια στιγμή ψηφίστηκε το πιο ρομαντικό ξενοδοχείο του κόσμου! Βλέπουμε τα αυθεντικά γυαλιά της ταινίας Γκάντι, τα οποία φορούσε ο Μπεν Κίνσλευ, και εκτείθονται εδώ. Ευχαριστιόμαστε όλοι μας την επίσκεψη μας. Και εδώ οι ντόπιοι μας ζητούν να φωτογραφηθούν μαζί μας. Το κάνουμε με μεγάλη χαρά, ενώ ζητάμε και εμείς από μαθητές συνομήλικους του Βασίλη να φωτογραφηθούμε μαζί τους. Δεν μπαίνουμε στην έκθεση των κρυστάλλων, όπου μας ζητούν 1700 ρουπίες (πάνω από 20 ευρώ) για να μπούμε μέσα!
Βγαίνουμε και πίνουμε έναν εξαιρετικό καφέ και τσάι στο Govinda's Cafeteria, ακριβώς έξω από το παλάτι. Γυρίζουμε προς το ξενοδοχείο μας για να πάρουμε τα χάπια της ελονοσίας που έχουμε ξεχάσει. Μπερδευόμαστε και πέφτουμε πάνω στο καφέ της γνωστής μας Μερόπης από τη Θεσσαλονίκη. Διαβάζουμε στον κατάλογο της ότι προσφέρει, ελληνικό καφέ, φραπέ, αλλά και ελληνικά γλυκά. Ακριβώς δίπλα δύο αδέρφια καλλιτέχνες εκθέτουν τα έργα τους. Μας αρέσει ένας πίνακας, η τιμή του όμως που ξεπερνάει τα 800 ευρώ μας απαγορεύει να το σκεφτούμε περισσότερο. Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο, παίρνουμε τα χάπια και με ρίκσο πηγαίνουμε για φαγητό στο γνωστό Natraj Lodge, το οποίο προσφέρει Rajasthani Thali. Το Thali γενικά είναι ένα πιάτο της Ινδίας και του Νεπάλ, το οποίο αποτελείται από μικρότερα πιάτα, που σερβίρονται μέσα σε μικρά μπωλ (τα λεγόμενα katori), τα οποία με τη σειρά τους τοποθετούνται σε ένα μεγάλο στρογγυλό δίσκο. Συνήθως ο δίσκος περιέχει ρύζι, roti, γιαούρτι και διάφορα κάρυ. Φτάνουμε και καθόμαστε. Δίπλα μας τρώνε μόνο ντόπιοι. Η διαδικασία ξεκινάει και αφού μας γυρίζουν μπροστά μας ένα μεγάλο μεταλλικό δίσκο, με μικρά μεταλλικά μπολάκια, αρχίζουν να γεμίζουν συνεχώς από κάρι, σάλτσες, πίτες, τηγανητά και σούπες. Όταν τελειώνουμε κάτι αμέσως έρχεται κάποιος να μας ξαναγεμίσει. Τρώμε κα-τα-πλη-κτι-κά! Μοναδική εμπειρία. Πληρώνουμε, όχι με βάση αυτό που φάγαμε, αλλά με το κεφάλι. 100 ρουπίες (1,20 ευρώ) ο ένας.
Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο,ξεκουραζόμαστε και αργότερα βγαίνουμε προς τα έξω με προορισμό το Bagore-ki-Haveli. Ο όρος haveli χρησιμοποιείται για μία ιδιωτική κατοικία στην Ινδία και το Πακιστάν, με ιστορική ή αρχιτεκτονική αξία. Το Bagore-ki-Haveli είναι του 18ου αιώνα και είναι χτισμένο μπροστά στη λίμνη Pichola και το Gangori Ghat. Διαθέτει 138 δωμάτια, σε 3 επίπεδα, όλα γύρω από μία αυλή. Κάποια από τα δωμάτια είναι διαρρυθμισμένα έτσι ώστε να θυμίζουν την εποχή που ακόμα κατοικούνταν, ενώ άλλα παρουσιάζουν διάφορα εκθέματα σχετικά με την κουλτούρα, τα ήθη και τα έθιμα της περιοχής. Εδώ εκτίθεται το μεγαλύτερο τουρμπάνι του κόσμου. Το Bagore-ki-Haveli είναι ένα ιδανικό μέρος για να εξερευνήσει κάποιος την αρχιτεκτονική των προηγούμενων αιώνων, αλλά και τον τρόπο ζωής μίας βασιλικής οικογένειας. Μέσα σε μισή ώρα γυρίζουμε όλο το haveli, όμως έχουμε σκοπό να ξαναγυρίσουμε στις 19:00, διότι στον ίδιο χώρο παρουσιάζονται παραδοσιακοί χοροί της περιοχής του Ραζαστάν. Μετά από ένα καφέ στο καφέ της Μερόπης και μία βόλτα στην λίμνη γυρίζουμε πίσω. Έχει αρχίσει να νυχτώνει και το θέαμα αρχίζει. Μουσικοί και χορευτές μας δείχνουν 7 παραδοσιακούς χορούς. Εντύπωση μας κάνει μία χορεύτρια, ετών 70, η οποία στο τέλος κλέβει την παράσταση! Χορεύει με 10 σταμνιά, το ένα πάνω στο άλλο, πάνω στο κεφάλι της. Στο τέλος της βραδιάς αγοράζουμε παραδοσιακές κούκλες, σε πολύ καλύτερη τιμή από τα μαγαζιά, αλλά και γνωρίζοντας ότι βοηθάμε τους καλλιτέχνες με την αγορά μας αυτή. Το βράδυ μας βρίσκει να τρώμε ελαφρά στην ταράτσα του ξενοδοχείου. Αύριο το πρωί ξεκινάμε νωρίς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου