Σήμερα θα επισκεφτούμε την υψηλότερη πρωτεύουσα του κόσμου, τη Λα Πας. Έχουμε βγάλει τα εισιτήρια με το λεωφορείο από χθες και η αναχώρηση είναι για τις 7:30 το πρωί. Ξυπνάμε όπως πάντα νωρίς, ετοιμάζουμε τα σακίδια μας και στις 6:30 αφήνουμε το δωμάτιο. Έχουμε κρατήσει λίγο χρόνο να φάμε αυτό το εξαιρετικό πρωϊνό που σερβίρεται από τις κυρίες, στη διασταύρωση Aroma και Ayacucho. Εχθές που τις ρωτήσαμε μας είπαν ότι ανοίγουν στις 4:00 το πρωί και σερβίρουν μέχρι τις 12:00 το βράδυ! Καθόμαστε και παραγγέλνουμε τα κλασσικά, τηγανίτες και ζεστό api. Οι δρόμοι έχουν αρχίσει να έχουν κίνηση, αφού ο κόσμος πάει στις δουλειές του. Γύρω στις 7:00 είμαστε στο σταθμό των λεωφορείων. Για να μπορέσουμε να βγούμε στο χώρο αναχώρησης των λεωφορείων πρέπει να δώσουμε τα σακίδια μας στο γραφείο παραλαβής αποσκευών, όπου λαμβάνουμε ένα καρτελάκι με τον αριθμό της φόρτωσης, αλλά και να πληρώσουμε ένα ποσό 2,5ΒΟΒ (0,35€) το άτομο, έτσι ώστε να πάρουμε ένα ειδικό χαρτάκι το οποίο θα μας επιστρέψει να φτάσουμε στο λεωφορείο μας. Μεγάλη οργάνωση! Αυτό που μας κάνει επίσης πολύ μεγάλη εντύπωση είναι ότι όλοι εδώ στη χώρα φοράνε παντού μάσκα, ενώ μας ψεκάζουν στα χέρια μας σε κάθε περίπτωση. Καθόμαστε στις θέσεις μας και το λεωφορείο αναχωρεί πριν την ώρα του, αφού ο ελεγκτής διαπιστώνει ότι έχουν έρθει όλοι οι επιβάτες.
Η διαδρομή μέχρι τη Λα Πας είναι γύρω στις 7 ώρες, ενώ θα ανέβουμε από τα 2558 μέτρα που είμαστε τώρα σε υψόμετρα γύρω στα 4000 μέτρα. Η Βολιβία διχοτομείται από βορρά προς νότο από την οροσειρά των ανατολικών Άνδεων. Εμείς λοιπόν θα καβαλικέψουμε την οροσειρά αυτή και θα μεταφερθούμε δυτικά αυτής σε μία περιοχή που ονομάζεται Altiplano. To Altiplano είναι ένα ψηλό οροπέδιο των Άνδεων, όπου κατοικεί η πλειονότητα του πληθυσμού της χώρας και αποτελεί τη δεύτερη σε ύψος κατοικημένη περιοχή της γης, μετά το Θιβέτ. Στη διαδρομή το λεωφορείο κάνει μικρές στάσεις για να πάρει και άλλο κόσμο και τότε βρίσκουν την ευκαιρία να τρυπώσουν μέσα πωλητές που πουλάνε φαγητό, γλυκά, φρούτα και ό,τι άλλο μπορεί να αγοράσει ένας επιβάτης. Κάποια στιγμή παρατηρούμε το αλτίμετρο μας και βλέπουμε ότι είμαστε πάνω από τα 4400 μέτρα, ενώ μετά από λίγο το επιβεβαιώνουμε με μία ταμπέλα που γράφει 4.486 μέτρα υψόμετρο. Έτσι εξηγείται ο πονοκέφαλος που έχουμε. Παρόλα αυτά δεν φαίνεται να δυσκολευόμαστε στην αναπνοή, όπως και στο Περού. Σε τέτοια ύψη το οξυγόνο είναι λιγότερο, έτσι όταν δεν είναι κάποιος συνηθισμένος αναγκάζεται να πάρει περισσότερες ανάσες και να προσλάβει το οξυγόνο που χρειάζεται. Ίσως βέβαια βοηθούνε και τα βρογχοδιασταλτικά που έχουμε πάρει όλοι.
Το τοπίο στο Altiplano είναι εντελώς ξερό.
Στη διαδρομή συναντούμε πόλεις αλλά και μικρότερους οικισμούς. Τα περισσότερα σπίτια είναι πλίνθινα, ενώ οι άνθρωποι φορούν τις παραδοσιακές τους ενδυμασίες. Ο δρόμος δείχνει να είναι καλύτερος από πριν.
Κοντά στο Oruro το λεωφορείο κάνει στάση στο Restaurant Sel Rio, για φαγητό και ξεκούραση. Κατεβαίνουμε, αγοράζουμε κάτι και εμείς να φάμε και μετά από 30' αναχωρούμε για τα τελευταία 180 χιλιόμετρα.
Η ώρα περνάει και αρχίζουμε να πλησιάζουμε. Το λεωφορείο θα προσεγγίσει πρώτα την πόλη El Alto, την υψηλότερη πόλη του κόσμου, στα 4.100 μέτρα, η οποία βρίσκεται πάνω από την πρωτεύουσα Λα Παζ και συγκεντρώνει τον φτωχό πληθυσμό της περιοχής. Από το παράθυρο του λεωφορείου αρχίζουμε να βλέπουμε τεράστιες υπαίθριες αγορές, ενώ τα οχήματα πλέον έχουν δημιουργήσει κυκλοφοριακό χάος.
Φωτογραφίζουμε ό,τι προλαβαίνουμε.
Το λεωφορείο σταματάει στο σταθμό του El Alto και συνεχίζει κατηφορίζοντας για τη Λα Πας. Άξαφνα βλέπουμε τη θέα της πόλης που απλώνεται παντού και παθαίνουμε κάτι που παθαίνει κάποιος όταν βλέπει κάτι τόσο μοναδικό! Δεν εξηγείται εύκολα το συναίσθημα αυτό, ούτε μπορεί να αποτυπωθεί σε φωτογραφία... Είναι αυτό που δεν πιστεύεις ότι βλέπεις πραγματικά αυτό το θέαμα. Σίγουρα αυτό που βλέπουμε είναι κάτι που πρέπει να δει κάποιος μέσα στη ζωή του. Το λεωφορείο γρήγορα φτάνει στον κεντρικό σταθμό της πόλης. Κατεβαίνουμε, παίρνουμε τα σακίδια μας και ψάχνουμε για τα εκδοτήρια, ώστε να βγάλουμε τα εισιτήρια για τον επόμενο προορισμό μας που θα είναι το Potosi και να μας φύγει η έννοια. Αποφασίζουμε τελικά να συνεχίσουμε να εμπιστευόμαστε την ίδια εταιρία μέχρι τώρα και βγάζουμε βραδινό εισιτήριο για τις 14 Ιουλίου.
Φεύγουμε από το σταθμό των λεωφορείων με ταξί και πληρώνουμε γύρω στα 3€. Η διαδρομή βέβαια είναι κοντινή. Το σπίτι μας είναι στο κέντρο. Η πόλη είναι γεμάτη ανηφοροκατηφόρες και το παλιό ταξί που μας μεταφέρει αγκομαχά στις ανηφόρες. Έχει πολύ κίνηση, ενώ παντού κυκλοφορεί κόσμος. Η πρώτη μας εντύπωση για την πόλη είναι το πόσο ζωντανή φαίνεται. Το ταξί μας αφήνει κοντά στο σπίτι. Η καθαρίστρια δεν έχει προλάβει να το καθαρίσει, έτσι αφήνουμε τα σακίδια μας και ψάχνουμε κάπου να αλλάξουμε χρήματα, αλλά και να φάμε. Τα καταφέρνουμε και τα δύο. Αλλάζουμε το 1€ με 7,14ΒΟΒ και λίγο πιο δίπλα τρώμε μενού με χοιρινό, μακαρόνια και σαλάτα. Τέλεια! Γυρίζουμε προς το σπίτι μας με μία απαραίτητη στάση στο σούπερ μάρκετ για εφοδιασμό. Το σπίτι μας βρίσκεται και αυτό στο 12ο όροφο (όπως και στην Ασουνσιόν), έχει υπέροχη θέα και μάλλον εκεί εξαντλείται όλο το θέμα. Δεν είναι καθαρό, ενώ υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις σε πράγματα.
Παρόλα αυτά η τόσο εντυπωσιακή θέα μας αποζημιώνει και μας ηρεμεί. Το υπόλοιπο σήμερα το περνάμε στο σπίτι. Η Λίνα βάζει πλυντήρια ακόμα και τις πετσέτες του σπιτιού που δεν είναι καθαρές... Δοκιμάζουμε αυτά που αγοράσαμε από το σούπερ μάρκετ αλλά μάλλον οι επιλογές μας δεν ήταν τόσο καλές. Είμαστε όλοι βέβαια πολύ κουρασμένοι. Ίσως φταίει η κατάβαση που κάναμε από το Χριστό της Cochabamba, αν και το πιθανότερο έχει να κάνει με το υψόμετρο. Πρέπει να πάρουμε δυνάμεις για αύριο. Αύριο έχουμε μία πολύ γεμάτη μέρα!
!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή