Ταξιδεύουμε μέσα με το νυχτερινό λεωφορείο για την Cochabamba. Πλέον έχουμε αρχίσει να συνηθίζουμε το νυχτερινό ύπνο στα λεωφορεία. Παρατηρούμε ότι η οδήγηση στη Βολιβία είναι πιο χαοτική από την Παραγουάη. Το λεωφορείο πολλές φορές για να προσπεράσει βγαίνει στο χαλίκι που υπάρχει δεξιά του δρόμου! Η διαδρομή, παρόλο που είναι ακόμα σκοτάδι, δείχνει να διασχίζει καταπράσινες περιοχές, ενώ συνεχώς ανεβαίνουμε. Σιγά σιγά ο ουρανός φωτίζεται και τρομάζουμε από το βάθος του γκρεμού στο πλάι του δρόμου. Η Βολιβία έχει ένα από τα χειρότερα οδικά δίκτυα του κόσμου και κάθε χρόνο αρκετά οχήματα καταλήγουν στον πάτο των γκρεμών! Τα δυστυχήματα με λεωφορείο οφείλονται τις περισσότερες φορές στην κούραση ή στο αλκοόλ που έχει καταναλώσει ο οδηγός. Κατά την προετοιμασία αυτού του ταξιδιού επιλέξαμε προσεκτικά τις διαδρομές των λεωφορείων μας, ώστε να ελαχιστοποιήσουμε τον όποιο κίνδυνο. Έχει ξημερώσει. Το τοπίο σιγά σιγά αλλάζει και γίνεται ξερό, ενώ έχει αρχίσει να μας πονάει το κεφάλι. Διαβάζουμε στο αλτίμετρο μας υψόμετρο 3.700 μέτρα. Είναι λογικό. Η ώρα περνάει και από μακριά βλέπουμε τον εντυπωσιακό Χριστό που βρίσκεται πάνω από την πόλη της Cochabamba. Παρατηρούμε τους ανθρώπους. Οι γυναίκες φοράνε την παραδοσιακή ενδυμασία τους, την pollera, μία πολύχρωμη πλισέ φούστα με διάφορες στρώσεις. Κάτω από τη φούστα φοράνε κάτι που δείχνει τη φούστα να είναι πολύ ογκώδης. Πολλές από τις γυναίκες φορούν το παραδοσιακό ημισφαιρικό μαύρο καπέλο που είχαμε συναντήσει και στο Περού, ενώ οι περισσότερες φορούν ένα ψάθινο καπέλο με πλατύ γείσο, που τις προστατεύει περισσότερο από τον ήλιο.
Με πάνω από 1 ώρα καθυστέρηση φτάνουμε στον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων. Παίρνουμε τα σακίδια μας και με τα πόδια περπατάμε μέχρι το ξενοδοχείο μας. Στον σταθμό των λεωφορείων, αλλά και έξω από αυτόν επικρατεί ένας χαμός από κόσμο, αυτοκίνητα, βανάκια, φωνές και κορναρίσματα. Το ξενοδοχείο μας ευτυχώς είναι κοντά. Φτάνουμε. Μάλλον είναι το 2ο χειρότερο κατάλυμα που θα μείνουμε μετά την Ciudad del Este, όμως τελικά το δωμάτιο είναι τουλάχιστον καθαρό. Αφήνουμε τα πράγματα μας και βγαίνουμε κατευθείαν για βόλτα στην πόλη, αφού πρώτα διασφαλίσουμε τα αυριανά μας εισιτήρια για τη La Paz. Γυρίζουμε στο σταθμό, τώρα πιο ευέλικτοι, χωρίς τα ογκώδη σακίδια μας, και κάνουμε έρευνα αγοράς. Καταλήγουμε στην ίδια εταιρία που ήρθαμε εδώ, την Copacabana S.A.. Κλείνουμε για τις 7:30 αύριο το πρωί. Γυρίζουμε με τα πόδια στην πόλη, όμως δεν αντιστεκόμαστε και καθόμαστε στο εστιατόριο του δρόμου που παρατηρήσαμε πιο πριν. Είναι πεντακάθαρα και εδώ οι ντόπιοι τρώνε το πρωϊνό τους. Τρώμε κι εμείς τηγανίτες με τυρί και πίνουμε για πρώτη φορά το πολύ ενδιαφέρον και νόστιμο api, ένα ζεστό ρόφημα από χυμό ανανά, εκχύλισμα μωβ καλαμποκιού, ξύσμα πορτοκάλι, κανέλα, γαρύφαλλο, ζάχαρη και νερό. Πληρώνουμε 3€ και συνεχίζουμε τη βόλτα μας μέχρι την πλατεία.
Σήμερα είναι Κυριακή και γενικά η πόλη φαίνεται άδεια. Η πόλη της Cochabamba, εκτός του ότι είναι γνωστή και ως η «Πόλη της Αιώνιας Άνοιξης», λόγω των ανοιξιάτικων θερμοκρασιών της όλο το χρόνο, είναι γνωστή και για μία ιστορία του 2000, όταν και οι κάτοικοι της κατάφεραν να αποδιώξουν τα ξένα συμφέροντα, τα οποία προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το πιο βασικό αγαθό που είναι το νερό. Το 2000 κάτω από την πίεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου η κυβέρνηση της Βολιβίας αποφάσισε να ιδιωτικοποιήσει τη δημοτική επιχείρηση νερού. Μέσα σε 3-4 μήνες η τιμή του νερού, σε ορισμένες περιοχές της πόλης έφτασε να αυξηθεί έως και 2000%. Ο κόσμος της πόλης δεν έμεινε άπραγος και ακολούθησαν πλήθος διαδηλώσεων. Κάτω από τη λαϊκή πίεση το συμβόλαιο με την ιδιωτική εταιρία ακυρώθηκε και ο λαός νίκησε! Καθόμαστε για καφέ σε ένα όμορφο μαγαζάκι πάνω στην πλατεία, η οποία είναι ίδια με όλες τις πλατείες της Λατινικής Αμερικής, όπου ήρθαν οι Ισπανοί. Χαλαρώνουμε και σκεφτόμαστε τις επόμενες κινήσεις μας.
Αποφασίζουμε να επισκεφτούμε το τεράστιο άγαλμα του Χριστού, που βρίσκεται στην κορυφή του βουνού Cerro de San Pedro. Το άγαλμα είναι το τρίτο μεγαλύτερο στον κόσμο και 44 εκατοστά ψηλότερο από το διάσημο Cristo Redentor στο Ρίο ντε Τζανέιρο, το οποίο έχει ύψος 33 μέτρα, ή 1 μέτρο για κάθε χρόνο της ζωής του Χριστού. Οι κάτοικοι της Cochabambas (Cochabambinos) εξηγούν ότι ο Χριστός έζησε στην πραγματικότητα «33 años y un poquito» (33 χρόνια και λίγο) :) Ψάχνουμε να βρούμε μεταφορικό μέσο. Εδώ κυκλοφορούν τα κλασσικά πολύχρωμα λεωφορεία αλλά και τα Trufi, μικρά βανάκια που κινούνται σε όλα τα πλάτη και μήκη της πόλης και υπάρχει σχετική εφαρμογή στο κινητό που ενημερώνει για τα δρομολόγια. Δυστυχώς κάτι δεν καταλαβαίνουμε καλά και τελικά περπατάμε αυτά τα 2,5 χιλιόμετρα μέχρι το τελεφερίκ για το άγαλμα.
Το εισιτήριο για το ανέβα-κατέβα στοιχίζει 2 ευρώ για τον καθένα, η ουρά όμως που αντικρύζουμε μας θυμίζει τη Ντίσνευλαντ! Αναγκαστικά καθόμαστε και περιμένουμε... Η αναμονή μας τελικά φτάνει τις 2,5 ώρες! Προφανώς σήμερα Κυριακή έχει πολύ περισσότερο κόσμο. Ανεβαίνουμε στο τρίτο από τα 3 6θέσια τελεφερίκ που κάνουν την διαδρομή. 3 ανεβαίνουν και 3 κατεβαίνουν κάθε φορά και έτσι εξηγείται η τόσο μεγάλη αναμονή... Φτάνουμε στην κορυφή. Το άγαλμά από κοντά δείχνει πολύ εντυπωσιακό, ενώ η θέα στην πόλη είναι μοναδική! Μαγευόμαστε από τη φανταστική πανοραμική θέα των 360 μοιρών της τεράστιας αυτής πόλης, φωτογραφίζουμε, φωτογραφιζόμαστε και όταν χορταίνουμε πια παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Η ουρά για το τελεφερίκ της καθόδου δεν είναι τόσο μεγάλη όσο της ανόδου, παρόλα αυτά αποφασίζουμε να κατεβούμε από το μονοπάτι με τα 1250 σκαλοπάτια. Στο μονοπάτι αυτό διαβάζουμε ότι έχουν αναφερθεί πολλές φορές ληστείες, κάτι τέτοιο όμως δεν φαίνεται να ισχύει πλέον, αφού κάθε λίγο και λιγάκι βλέπουμε αστυνομικούς που περιπολούν το χώρο. Κατεβαίνουμε αρκετά γρήγορα, όμως θαυμάζουμε όλους αυτούς που ανεβαίνουν. Σκεφτόμαστε ότι μάλλον έχουν κάνει κάποιο τάμα!
Όταν φτάνουμε κάτω παίρνουμε ένα Trufi, που στοιχίζει 2 ΒΟΒ (0,30€) για κάθε έναν από μας. Προορισμός η περιοχή κοντά στο ξενοδοχείο μας, όπου υπάρχουν πολλά κοτοπουλάδικα. Έχουμε πεινάσει και με το δίκιο μας... Έχει πάει 16:00 και είμαστε με ένα πρωϊνό. Παραγγέλνουμε pollo con papas y arroz και τρώμε εξαιρετικά! Πληρώνουμε κάτω από 10€ για όλους μας και φεύγουμε. Είμαστε πολύ κουρασμένοι και έχουμε αρχίσει να νυστάζουμε από το φαγητό, όμως πρέπει να κρατηθούμε λίγο ακόμη πριν γυρίσουμε στο ξενοδοχείο. Αν πάμε δεν θα ξαναβγούμε σίγουρα έξω... Ανηφορίζουμε προς την πλατεία. Εκεί έχουν στήσει μία σκηνή κουκλοθέατρου και έχουν μαζευτεί πολλά παιδάκια στην πρόχειρη κερκίδα που έχει στηθεί. Παρακολουθούν την κοκκινοσκουφίτσα και συμμετέχουν όλα φωνάζοντας και χειροκροτώντας. Οι ιστορίες σε όλον τον κόσμο είναι ίδιες :) Κάνουμε μία πολύ μεγάλη βόλτα γύρω από το κέντρο και επιστρέφουμε ξανά στην πλατεία, η οποία δείχνει να συγκεντρώνει όλον τον κόσμο που έχει εξαφανιστεί από την υπόλοιπη πόλη. Για καμιά ώρα χαζεύουμε τη ζωή στην πλατεία, μέχρι που πλέον δεν αντέχουμε άλλο. Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο. Ο καθένας μας κάνει ό,τι τον ευχαριστεί, μέχρι να μας πάρει όλους ο ύπνος. Αύριο ξημερώνει μία καινούργια μέρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου