Το πρόγραμμα σήμερα είναι να επισκεφτούμε το μουσείο Marítimo y del Presidio de Ushuaia και μετά να οδηγήσουμε μέχρι το Tolhuin, 1,5 ώρα από εδώ. Για να φτάσουμε στην πόλη αυτή πρέπει να περάσουμε από τα βουνά που είχαμε πάει χθες. Ξυπνάμε, ετοιμαζόμαστε, αλλά ο καιρός φαίνεται πιασμένος. Δεν φαίνεται να βγει ο ήλιος σήμερα. Χθες τελικά είμασταν πολύ τυχεροί που είχε τόσο ωραίο καιρό! Σκεφτόμαστε ότι θα είναι δύσκολος ο δρόμος μέχρι το Tolhuin, αν δεν βγει ο ήλιος να λιώσει λίγο τον πάγο. όμως θα περιμένουμε μήπως αλλάξουν τα πράγματα μετά την επίσκεψη μας στο μουσείο. Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και παρκάρουμε κοντά στο μουσείο. Πληρώνουμε γύρω στα 15€ ο καθένας μας για την είσοδο. Το μουσείο φιλοξενείται στην πρώην φυλακή υπότροπων παραβατών της Γης του Πυρός. Εδώ δηλαδή εξέτισαν την ποινή του οι πιο επικίνδυνοι εγκληματίες οι οποίοι δεν έβαζαν μυαλό με τίποτα. Στην πραγματικότητα ο χώρος φιλοξενεί 4 διαφορετικά μουσεία. Το ναυτικό μουσείο, το μουσείο των φυλακών, το μουσείο Ανταρκτικής και το μουσείο θαλάσσιας τέχνης.
Το πρώτο μουσείο που βλέπουμε είναι το ναυτικό μουσείο, όπου βλέπουμε χάρτες εποχής και πολλά άλλα αντικείμενα και ναυτικά κειμήλια. Μας κάνει εντύπωση ο ιστορικός χάρτης που δείχνει πόσα και ποια πλοία βυθίστηκαν στο ακρωτήριο Cabo de Hornos, στην προσπάθεια τους να περάσουν από τον Ατλαντικό στον Ειρηνικό ωκεανό. Ο Μαγγελάνος ήταν αυτός που ανακάλυψε τα στενά που πήραν το όνομα του, έτσι ώστε να μην χρειάζεται να φτάσει κάποιος μέχρι εκεί για να περάσει από τον ένα ωκεανό στον άλλο. Συνεχίζουμε με το μουσείο των φυλακών. Μπαίνουμε στα κελιά που φιλοξενούσαν τους κατάδικους και προσπαθούμε να έρθουμε στη θέση τους. Δύσκολο! Μπαίνουμε μάλιστα και σε μία πτέρυγα που έχει αφεθεί όπως ήταν, είναι κρύα και αρκετά τρομακτική να ζεις εκεί! Προσέχουμε μία ταμπέλα που δείχνει ότι οι κατάδικοι είχαν έναν αριθμό ραμμένο πάνω στα ρούχα τους που έδειχνε τη συμπεριφορά τους. Το 0 ήταν για το εξαιρετικά κακή και το 5 για το πολύ καλή. Οι φυλακές λειτούργησαν από το 1896 μέχρι το 1947, όταν και έκλεισαν οριστικά.
Συνεχίζουμε με το μουσείο Ανταρκτικής, όπου βλέπουμε εκθέματα σχετικά με την τόσο αφιλόξενη ήπειρο. Βλέπουμε φωτογραφίες των αποστολών που έφτασαν μέχρι εκεί. Στεκόμαστε σε μία φωτογραφία των συντρόφων του Νορβηγού εξερευνητή Αμούνδσεν, ο οποίος ήταν ο πρώτος που κατάφερε να φτάσει στο νότιο πόλο. Τα πρόσωπα τους είναι όμορφα και δείχνουν έντονα την αποφασιστικότητα τους. Στην Ανταρκτική σήμερα ζουν 1000-5000 άνθρωποι όλο το χρόνο σε ερευνητικούς σταθμούς που υπάρχουν διάσπαρτοι στην ήπειρο, ενώ 8 χώρες διεκδικούν περιοχές της. Συνεχίζουμε με τα υπόλοιπα μουσεία. Παρατηρούμε πόσο μεγάλες ήταν οι φυλακές, αφού υπάρχουν 5 διαφορετικές πτέρυγες οι οποίες ενώνονται σε ένα κεντρικό χώρο που φαίνεται να ήταν ο χώρος προαυλισμού ή σίτισης των κρατουμένων. Ολοκληρώνουμε την επίσκεψη μας με το μαγαζάκι του μουσείου, όπου αγοράζουμε μπλουζάκια και αναμνηστικά.
Ο καιρός δεν έχει αλλάξει... Είναι χειμώνας άλλωστε. Το πιο φυσιολογικό είναι να μην έχει καλό καιρό. Αποφασίζουμε να συνεχίζουμε με το εμπορικό Fire Walk Shopping Center που βρίσκεται στην έξοδο της πόλης. Χωρίζουμε μεταξύ μας και ο καθένας κάνει τη βόλτα του. Βρισκόμαστε αργότερα στο τεράστιο σούπερ μάρκετ του εμπορικού, όπου ψωνίζουμε διάφορα για το βραδινό μας. Αποφασίζουμε ότι δεν προλαβαίνουμε πλέον να επισκεφτούμε το Tolhuin και γυρίζουμε στο σπίτι να αφήσουμε τα πράγματα. Με τα πόδια ψάχνουμε που θα φάμε ψαρικά το μεσημέρι. Σε όλα αυτά που κοιτάμε τα καβούρια είναι πανάκριβα! Αποφασίζουμε να καθήσουμε στο La Cantina de Freddy. Ο Βασίλης που είχε τη μεγάλη επιθυμία παραγγέλνει Centolla a la Cantina, που είναι το φθηνότερο καβούρι του καταλόγου. Ο Κωστής με τη Λίνα παίρνουν μία παέγια για δύο. Τα φαγητά έρχονται και τελικά αυτό που επέλεξε ο Βασίλης δεν ήταν το μεγάλο κόκκινο καβούρι που τρώνε στο διπλανό τραπέζι! Γελάμε όλοι πάρα πολύ. Βέβαια σε καμία περίπτωση δεν θα δίναμε 75€ για να το φάμε... Παρόλο που δεν πέσαμε μέσα, το φαγητό είναι νόστιμο, όχι όσο η παέγια που είναι αδιάφορη.
Γυρίζουμε στο σπίτι για ξεκούραση. Το απόγευμα ο Κωστής μένει σπίτι να ξεκουραστεί και να μαγειρέψει αργότερα το βραδινό, ενώ η Λίνα με το Βασίλη βγαίνουν έξω για βόλτα. Η Λίνα περπατάει όλη την παραλία και φωτογραφίζει. Έχει δηλώσει ότι θέλει να μείνουμε για πάντα εδώ και ότι πρέπει να βρούμε ένα σπίτι να αγοράσουμε :) Το βράδυ τρώμε όλοι μαζί στο σπίτι και κοιμόμαστε. Αύριο πετάμε για το El Calafate, όπου σχεδιάζουμε να επισκεφτούμε το μοναδικό παγετώνα Perito Moreno!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου