Ημέρα 15η: Μπαίνουμε στο Βιετνάμ

Σήμερα πρέπει να ξυπνήσουμε νωρίς. Το λεωφορείο φεύγει στις 8:30 και πριν από αυτό έχουμε μία τελευταία ευκαιρία να στείλουμε τις κάρτες μας από την Καμπότζη. Το ταχυδρομείο ανοίγει ευτυχώς στις 7:00. Ξυπνάω από τις 5:30 και σιγά σιγά ετοιμάζομαι.

Στις 6:30 φεύγω μόνος μου με τα πόδια, αφού τα παιδιά κοιμούνται ακόμα. Πρέπει να είμαι πίσω το αργότερο μέχρι τις 7:30. Η πόλη έχει ξυπνήσει από νωρίς. Η διαδρομή μέχρι το ταχυδρομείο με ευχαριστεί πολύ. Λυπάμαι μόνο που δεν πήρα την φωτογραφική μηχανή μαζί μου. Τα ρύζια έχουν ήδη ετοιμαστεί στους πάγκους και πολλοί κάθονται ήδη και τρώνε. Οι δρόμοι γεμάτοι με παπάκια.

Τα μαγαζιά όλα ανοιχτά. Στο δρόμο μου βρίσκω και μία λαϊκή αγορά, που σφίζει απ' τη ζωή. Φτάνω στο ταχυδρομείο και στέλνω τις κάρτες. Στην επιστροφή αγοράζω μερικά φρούτα για το δρόμο.
Γυρίζω στο ξενοδοχείο. Ευτυχώς η Λίνα όπως πάντα τα έχει ετοιμάσει όλα. Πληρώνουμε για τη βραδιά, όπως και για τη βραδιά στις 3/8 που θα είμαστε πίσω και φεύγουμε.

Προλαβαίνουμε να αγοράσουμε εκτός από τα φρούτα και άλλα εφόδια (νερό, μπισκότα, ψωμάκια κ.λ.π.)

Το λεωφορείο ξεκινάει. Εντύπωση μας κάνουν τα τοπικά βιντεοκλιπ, σε στυλ καραόκε, που δείχνει η τηλεόραση του λεωφορείου και που έχουμε δει να παίζονται και να βλέπονται κατά κόρον σε όλη η χώρα. Τραβάω βίντεο το βιντεοκλιπ με το κομμωτήριο!(δυστυχώς δεν ακούγεται καλά η μουσική)

Στο δρόμο κάνουμε μικρές στάσεις και πλανώδιοι προσπαθούν να μας πουλήσουν φαγώσιμα.

Πριν τα σύνορα κάνουμε στάση για φαγητό. Φωτογραφίζω το νεαρό που κόβει τον πάγο με τον μπαλτά.

Παίρνουμε φαγητό σε πακέτο και τρώμε μέσα στο λεωφορείο. Φτάνουμε στα σύνορα. Κατεβαίνουμε από το λεωφορείο. Η Νάγια κάθεται να την φωτογραφίσει η κάμερα, όπως και όλοι μας.

Στα σύνορα του Βιετνάμ φορτωνόμαστε τους σάκους μας και περνάμε με λίγη καθυστέρηση μέσα στη χώρα. Είμαστε στο Βιετνάμ! (επιτέλους απαντάμε και στη συνεχόμενη ερώτηση του Βασίλη. "Πότε θα πάμε στο Βιετάμ;")

Με την είσοδο στο Βιετνάμ αντιλαμβανόμαστε τη διαφορα ανάμεσα στις δύο χώρες. Το Βιετνάμ είναι πιο "πολιτισμένο". Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήρθαμε από μία χώρα που ήταν λίγο πιο πίσω στο χρόνο. Χωρίς να το καταλάβουμε αρχίσαμε να μπαίνουμε στο Cho Chi Minh (ή αλλιώς Σαιγκόν) των 7.000.000 κατοίκων. Μας κάνουν εντύπωση τα πολλά μηχανάκια.

Εντύπωση μας κάνουν επίσης τα πολλά καλώδια στους στύλους.

Φτάνουμε και ευτυχώς το τέρμα του λεωφορείου είναι μόλις 20 μέτρα από το ξενοδοχείο. Φορτωνόμαστε και το βρίσκουμε με λίγο κόπο αφού είναι κρυμμένο σε ένα παράδρομο στενό σοκάκι. Ο ξενοδόχος ευγενικός και χαρούμενος. Μας λέει να τον ακολουθήσουμε στις σκάλες για να μας δείξει το δωμάτιο (δεν υπάρχει φυσικά ασανσέρ). Το δωμάτιο είναι στον 4ο! Γελάμε μεταξύ μας και λέμε, πριν το δούμε, ότι θα μείνουμε. Ευτυχώς το δωμάτιο είναι πολύ καλό, καθαρό, με air-condition, με πρωϊνό και μόνο 25$! Όλα καλά. Τακτοποιούμαστε και βγαίνουμε έξω στην πόλη που μας περιμένει.

Αν η Αθήνα είναι 1 χάος κίνησης, η Σαιγκόν είναι 5! Κόλαση. Πως τα καταφέρουν και δεν τρακάρουν όλοι αυτοί. Η πόλη μας συναρπάζει. Περπατάμε, χαζεύουμε και προσέχουμε μην μας πατήσουν. Ο κόσμος πολύς, ενώ τα μαγαζιά είναι ακόμα ανοιχτά.

Και στο βιετνάμ ο κόσμος είναι το ίδιο διαχυτικός με τα παιδιά. Όλοι θέλουν να τα αγγίξουν και να τα αγκαλιάσουν. Κάνουμε συνάλλαγμα. Με 100€ παίρνουμε 2.500.000 dong! Άντε τώρα να τα συνηθίσουμε και αυτά. Γελάμε! Πίνουμε ένα καφέ και διάφορα άλλα και πληρώνουμε 115.000 dong. Πολλά λεφτά στο μάτι! Συνεχίζουμε τις βόλτες. Πολύ μας αρέσει! Βραδυάζει, τα μαγαζιά αρχίζουν να κλείνουν και βλέπουμε ένα μαγαζάκι του πεζοδρομίου που ετοιμάζει φαγητό. Κατ' απαίτηση της Νάγιας, καθόμαστε και παραγγέλνουμε.

Οι σερβιτόρες μας δείχνουν πως να φάμε. Τρώμε κεμπαμπάκια χοιρινού (είχε πλάκα ότι καταλάβαμε το κρέας μουγκρίζοντας και εμείς και η σερβιτόρα), noodles και spring roles που τα φτιάχνουμε εμείς.

Φεύγουμε χορτάτοι, χαρούμενοι και κουρασμένοι. Μιά τελευταία βόλτα και μια τελευταία μπύρα πριν κοιμηθούμε. Αύριο έχουμε δουλειά. Πρέπει να οργανώσουμε τις επόμενες μέρες.