Ημέρα 17η: Ξενάγηση στην Σαϊγκόν

Σήμερα έχουμε ξενάγηση στην πόλη! Παίρνουμε το πρωϊνό μας και 8 η ώρα ακριβώς είμαστε στο ταξιδιωτικό γραφείο. Ένα κουταβάκι κλέβει την προσοχή μας. Τα παιδιά ξετρελαίνονται.

Οι δρόμοι ,όπως πάντα σ' αυτή την πόλη, γεμάτοι κόσμο, μηχανάκια και αυτοκίνητα. Προσέχω λίγο πιο δίπλα από μας, έναν μάστορα για μηχανάκια, ο οποίος έχει το μαγαζί του στο πεζοδρόμιο. Όποιος έχει πρόβλημα με το μηχανάκι του σταματά σ' αυτόν και του το φτιάχνει. Εκτελεί μέχρι και χρέη βουλκανιζατέρ. Δίπλα μας σταματάνε διάφοροι πλανώδιοι με φαγητά.

Το λεωφορείο έχει καθυστερήσει. Η ώρα περνά, η ζέστη έχει ήδη αρχίσει και η Νάγια αποκτά φιλίες με τον ανεμιστήρα. Ο Βασίλης παίζει το παιχνίδι "ταξιδιωτικός πράκτορας".

Με αρκετή ώρα καθυστέρηση το λεωφορείο έρχεται. "Πιάνουμε γαλαρία" και φεύγουμε. Η πόλη μας περιμένει!

Πρώτη στάση μας ενημερώνει ο ξεναγός είναι το μουσείο War Remnants. Είναι μουσείο αφιερωμένο στον πόλεμο του Βιετνάμ, καθώς επίσης και στις ολέθριες συνέπειες του. Πληρώνουμε είσοδο (δεν είχαμε ενημερωθεί γιαυτό) και μπαίνουμε. Το μουσείο στον προαύλιο χώρο του έχει τανκ, ελικόπτερα, αεροπλάνα και άλλα μεγάλα οχήματα. Ο Βασίλης εντυπωσιάζεται με το ελικόπτερο. Μπαίνουμε μέσα στο κτίριο. Συγκλονιστικό! Αρχίζουμε να βλέπουμε τις συνέπειες που είχαν στους ανθρώπους, αλλά κυρίως στα παιδιά, οι βόμβες ναπάλμ και τα χημικά που έριξαν οι Αμερικάνοι κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Όλοι μας συγκλονιζόμαστε. Η Νάγια με ρωτάει: "Γιατί να γίνεται πόλεμος; Δεν καταλαβαίνουν ότι δεν είναι καλός;"

Η Λίνα κλαίει βουβά. Δεν μιλάει σε κανέναν.

Φεύγουμε από το μουσείο φορτισμένοι συναισθηματικά.Επόμενη στάση για τσάι, "προσφορά" του γραφείου. Η στάση αυτή είναι ουσιαστικά για να αγοράσουμε διάφορα άλλα πράγματα στο μαγαζί που μας πάνε, από τσάι και καφέ, μέχρι αναμνηστικά. Καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει και αρχίζουμε να εκνευριζόμαστε. Το ίδιο και οι συνεπιβάτες μας, οι οποίοι είναι ένας Γερμανός και μια μεγάλη οικογένεια Πολωνών. Μου πιάνει κουβέντα ο Γερμανός (φίλος των Πολωνών) και μου λέει ότι δεν του αρέσει εδώ που ήρθαμε, όπως και ότι δεν θέλει να μας πάμε σε βιοτεχνίες και επιχειρήσεις που πουλάνε διάφορα σε τουρίστες. Συμφωνούμε και εξηγούμαστε με τον ξεναγό. Φεύγουμε. Επόμενη στάση η Τσαϊναταουν και η παγόδα Thien Hau.

Ο ναός είναι αφιερωμένος στην ομώνυμη θεά, η οποία χρησιμοποιώντας ως μέσο τα σύννεφα, μεταφέρεται παντού για να σώσει ανθρώπους που βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση. Μπαίνουμε στο ναό. Είναι αρκετά τουριστικός, όμως αξίζει τον κόπο.

Ο ξεναγός μας μιλάει για τα ιερά ζώα του βουδισμού που είναι ο φοίνικας, ο δράκος, η χελώνα και το χρυσόψαρο. Για το τελευταίο μας αναφέρει ότι θεωρείται τύχη σε ένα σπίτι, έναν ναό ή μία επιχείριση να υπάρχουν χρυσόψαρα, συνήθως σε μικρές τεχνητές λιμνούλες. Θυμάμαι την μικρή λιμνούλα με χρυσόψαρα μέσα στο ξενοδοχείο που μου είχε κάνει εντύπωση.

Πάνω από τα κεφάλια μας κρέμονται μεγάλα σπιράλ, τα οποία μοιάζουν με μεγάλα φιδάκια για τα κουνούπια, τα οποία καίγονται και αναδύουν καπνό και αρώματα. Ο ξεναγός μας εξηγεί ότι κάθε ένα από αυτά είναι αφιερωμένο σε κάποιο νεκρό και ότι ο καπνός που αναδύεται  ελπίζουν να φτάσει ώς τον ουρανό, όπου βρίσκεται αναμένοντας την επόμενη ζωή (οι βουδιστές πιστεύουν στην μετενσάρκωση, όπου ο κάθε άνθρωπος έχει πολλές ζωές, μέχρι να φτάσει στην κατάσταση νιρβάνα).

Στους τοίχους του ναού παρατηρούμε κόκκινα χαρτάκια, με γραμμένα ποσά επάνω, τα οποία είναι επίσης μνημόνια σε νεκρούς και χρηματικές συνεισφορές στη μνήμη του.

Φεύγουμε από την παγόδα και κατευθυνόμαστε σε μία κλειστή αγορά, η οποία είναι τριπλάσια από αυτή που επισκεφτήκαμε εχθές. Δυστυχώς όμως πουλάει κατά το πλείστον χονδρική. Περιφερόμαστε μέσα και βγάζουμε φωτογραφίες. Μια λαϊκή αγορά είναι πάντα ελκυστική για φωτογραφίες.

Μία κυρία πουλάει ρυζόγαλα που φτιάχνει εκείνη τη στιγμή.

Από τη λαϊκή μεταφερόμαστε σε ένα τοπικό εστιατόριο για φαγητό. Όταν αγοράσαμε τα σημερινά εισιτήρια μας είχαν ενημερώσει ότι περιλαμβάνεται και φαγητό. Μόλις φτάνουμε εκεί όμως, μας ενημερώνουν ότι το φαγητό που περιλαμβάνεται στο εισιτήριο είναι αξίας 1$ και για ότι πάρουμε παραπάνω θα πληρώσουμε τη διαφορά. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με το ότι μας βάζουν για φαγητό σε ένα πατάρι μας εκνευρίζει. "Ένεκα της ημέρας" δίνουμε τόπο στην οργή.

Μετά το φαγητό σειρά έχει το προεδρικό μέγαρο. Στην ξενάγηση κάνουμε πλάκα μεταξύ μας και περνάμε καλά. Μάλλον δεν είναι και τόσο ενδιαφέρουσα για μας. Μας αρέσουν μόνο κάποιες φωτογραφίες της εποχής του πολέμου που συνδέονται με το κτίριο. Ο Βασίλης σταματά στην πρόσφατη φωτογραφία μοντέλων μπροστά από το κτίριο, για την εκλογή μάλλον της μις κόσμος. Σειρά έχει το παλιό κτίριο του ταχυδρομείου, που πραγματικά είναι εντυπωσιακό.

Είμαστε κουρασμένοι από όλη την ημέρα, κάτι που φαίνεται και στις φωτογραφίες (η Νάγια πάντα σε πόζα).

Κάπου εκεί αποφασίζουμε να παρατήσουμε το γκρουπ και να συνεχίσουμε μόνοι μας. Αποχαιρετούμε τους Πολωνούς και φεύγουμε πεζοί. Λίγο πιο κάτω είναι το κέντρο της πόλης, το οποίο δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το κέντρο οποιοασδήποτε ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Ουρανοξύστες, ακριβά καταστήματα και ξενοδοχεία, μεγάλοι δρόμοι. Περνάμε μπροστά από το κτίριο της όπερας. Λίγο πιο κάτω σταματάμε για δροσιστικά, ώστε να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας.

Αφού χορτάσαμε τις βόλτες και μετά από συμβούλιο που συγκάλεσε η Νάγια, με ψήφους 3-1 (η Λίνα μειοψήφισε) αποφασίζουμε να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο για  ξεκούραση. Γράφω στο blog και ξαναβλέπω από το παράθυρο του ξενοδοχείου τον μυστήριο τύπο της στέγης, που δεν πρόλαβα να φωτογραφίσω εχθές. Είναι σκαρφαλωμένος στην στέγη του σπιτιού του απέναντι μας (είμαστε αρκετα ψηλά, αφού είμαστε στον 4ο) και μάλλον χτενίζεται και καλλωπίζεται, παρέα με την κότα και τον καφέ του. Σήμερα τον προλαβαίνω.

Το βράδι βγαίνουμε έξω για φαγητό και κουρασμένοι γυρίζουμε για ύπνο.