Αποφασίζουμε να πάρουμε το λεωφορείο, για να κάνουμε οικονομία, αλλά και για να ταξιδέψουμε μαζί με τους ντόπιους. Παίρνουμε ένα ταξί για να μας πάει μέχρι το σταθμό που είναι έξω από την πόλη. Εξηγώ 3 φορές στον οδηγό που θέλουμε να πάμε και έχοντας στο μυαλό μου περίπου το σημείο που πρέπει να είναι ο σταθμός, τον βλέπω να απομακρύνεται, παίρνοντας άλλο δρόμο. Μετά από 5 λεπτά και καταλαβαίνοντας ότι δεν έχει καταλάβει τίποτα, του εξηγώ για άλλη μία φορά τον προορισμό μας. Με διαβεβαιώνει ότι πάμε καλά, και μετά από 5 λεπτά με ενημερώνει ότι έχει κάνει λάθος και μας γυρίζει πίσω, εκεί που από την αρχή πίστευα ότι είναι ο σταθμός.
Μας φτάνει εκεί όπου βλέπουμε το λεωφορείο μας για το Danang να φεύγει. Αρχίζουμε να φωνάζουμε και πάω να πληρώσω το ταξί. Ο ταξιτζής θέλει όλο το ποσό που έγραψε το ταξίμετρο! (Περίπτωση 1η) Του δίνω λιγότερα από όσα ήθελε, και σίγουρα περισσότερα από όσα έπρεπε, όμως το λεωφορείο μας έφευγε χωρίς εμάς! Μου λέει κάτι, του λέω κάτι και τρέχω πίσω από το λεωφορείο που έχει ξεκινήσει. Το προφταίνουμε και εν κινήσει ανεβάζω τη Νάγια, φωνάζοντας τον οδηγό να σταματήσει. Επιτέλους σταματά και ανεβαίνουμε όλοι.
Καθόμαστε και εκεί είναι που αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει! Το λεωφορείο κινείται με την εξωφρενική ταχύτητα των 20 χλμ.! Γιαυτό το προλάβαμε. Δεν πήγαινε αργά για μας! Γιαυτό έλεγε το βιβλίο ότι την απόσταση των 30 χλμ. την διανύει σε περίπου 1 ώρα! Είπα κι εγώ! Γελάμε με τη Λίνα. Οι ντόπιοι μας πιάνουν κουβέντα. Τους λέμε ότι είμαστε Έλληνες και δεν καταλαβαίνουν. Θυμόμαστε τη λέξη για τους Έλληνες που μας έμαθε μία κοπέλα την πρώτη μέρα στο Βιετνάμ. "Χελάπ" λέμε, και αμέσως καταλαβαίνουν. Μας λένε για το Euro 2004. Τελικά ούτε η Ουμπιάδα, για την οποία ξοδέψαμε τόσα λεφτά, ούτε η πλούσια ιστορία μας είναι ο καλύτερος πρεσβευτής μας στο εξωτερικό. Το Euro 2004 και η οικονομία μας το 2010, μας έκαναν γνωστούς τα τελευταία χρόνια σε όλο τον κόσμο!
Πληρώνουμε εισιτήριο, που ενώ γνωρίζουμε την τιμή, μας ζητούν να πληρώσουμε το διπλάσιο ποσό. (Περίπτωση 2η) Δίνουμε τόπο στην οργή, πληρώνουμε το ποσό και αποφασίζουμε να μην ασχοληθούμε. Δεν είναι δα και τόσο μεγάλο το ποσό. Η Νάγια κάνει μονόζυγο στο λεωφορείο. Εγώ φωτογραφίζω έξω από το παράθυρο.
Φτάνουμε κοντά στην περιοχή και ρωτάμε αν πρέπει να κατέβουμε. Μας λένε να κατεβούμε αμέσως! Φτάσαμε. Κατεβαίνουμε πάλι με το λεωφορείο σχεδόν σε κίνηση. Μας αφήνουν στο σημείο που λέγεται marble mountains. Είναι μία περιοχή με 5 ψηλούς μαρμάρινους βράχους, πάνω στους οποίους έχουν φτιάξει βουδιστικούς ναούς, ενώ παντού υπάρχουν μαγαζιά που πουλάνε μαρμάρινα αγάλματα. Έχει αρκετή ζέστη και μάλλον δεν δίνουμε την πρέπουσα σημασία. Εμείς ψάχνουμε να βρούμε την China Beach.
Ρωτάμε και μας λένε ότι απέχουμε 1-3 χιλιόμετρα από την ακτή. Βρίσκουμε ένα ταξί με air-condition που για μας εκείνη την ώρα είναι μία όαση! Του λέμε να βάλει μπρος και να μας πάει. Από το παράθυρο βλέπουμε μία τεράστια σε έκταση παραλία, όπου χτίζονται μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα, όπως το Hayatt. Παντού σε όλη την παραλία βλέπουμε κόκκινες σημαίες, που σημαίνει ότι απαγορεύεται το κολύμπι. Κόσμο δεν βλέπουμε. Σε ένα σημείο που βλέπουμε λίγο κόσμο και κάτι σαν καφέ, λέμε στον ταξιτζή να μας αφήσει. Κατεβαίνουμε και φτάνουμε στην παραλία. Πραγματικά απέραντη, αλλά άδεια.
Περπατάμε κάτω από τον καυτό ήλιο και βγάζουμε φωτογραφίες. Στην απέναντι χερσόνησο βλέπουμε ένα μεγάλο λευκό άγαλμα του Βούδα.
Βλέπουμε τις ιδιαίτερες βάρκες των ντόπιων. Κάποιες είναι στην παραλία, ενώ άλλες είναι μέσα στη θάλασσα.
Καθόμαστε στο μοναδικό μαγαζί που φαίνεται να είναι ανοιχτό και καθόμαστε εκεί που μας υποδεικνύουν. Παραγγέλνουμε δροσιστικά και καφέ.
Τα παιδιά βρίσκουν ευκαιρία και παίζουν στην παραλία.
Μετά από 10 λεπτά που ήρθαν αυτά που παραγγείλαμε, έρχεται μία κοπέλα και μας
ενημερώνει ότι η θέση στην οποία καθόμαστε στοιχίζει 5$ (Περίπτωση 3η). Ζητάμε να μιλήσουμε με το διευθυντή, αφού αισθανόμαστε ότι αδικούμαστε. Κανείς δεν μας ενημέρωσε πριν καθήσουμε για οποιοδήποτε ποσό, που να αφορά στη θέση. Μετά από 10 λεπτά και ενώ δεν έχει έρθει κανείς, τα μαζεύουμε εκνευρισμένοι και φεύγουμε. Πληρώνουμε φυσικά μόνο για τα ποτά μας.
Η China Beach δεν μας ενθουσίασε, ίσως γιατί δεν είχε καθόλου κόσμο. Αποφασίζουμε να πάρουμε ένα ταξί και να επιστρέψουμε στην χθεσινή παραλία δίπλα στο Hoi An. Βρίσκουμε εύκολα ένα ταξί και ξεκινάμε. Σε 20' φτάνουμε. Το ταξίμετρο γράφει 284.000 don (περίπου 15$) Του δίνω 300.000 και μου λέει οκ! Του δείχνω το ταξίμετρο. Μου δίνει πίσω 10.000 και μου λέει πάλι οκ! Του ξαναδείχνω το ταξίμετρο. Μου δίνει πίσω 5.000. Τρίτη φορά επιμένω να πάρω όλα τα ρέστα. Μου δίνει και τα τελευταία 1.000. Τώρα ΟΚ του λέω. (Περίπτωση 4η)
Πάμε στο μαγαζί Νο3 που είμασταν και χθες για να φάμε. Βλέπουμε τις γαρίδες, καραβίδες, αστακούς και τα υπόλοιπα λαχταριστά ψαρικά. Μας φαίνονται πολλά τα 30$ το κιλό για τις γαρίδες και 60$ το κιλό για τον αστακό. Παραγγέλνουμε ψαρικά σε μερίδες και μπούτι κοτόπουλο για το Βασίλη. Τα κορίτσια κάνουν μπάνιο στη θάλασσα, μέχρι να έρθουν τα φαγητά. Τα φαγητά έρχονται και το μπούτι κοτόπουλο έρχεται ως μια πολύ μικρή μερίδα κομματιασμένου ψαχνού. (Περίπτωση 5η) Στην παρατήρηση μου ότι αυτό δεν είναι μπούτι, με διαβεβαιώνει ότι φυσικά και είναι! Έρχεται και η Λίνα, το βλέπει και ταχύτατα το στέλνει πίσω. "Δεν το θέλουμε κυρία μου! Πάρτο πίσω." Θα μπορούσε να μας πει ότι δεν έχει μπούτι. Όχι να μας κοροϊδεύει κιόλας. Φεύγουμε ελέγχοντας το λογαριασμό ότι δεν χρεωθήκαμε το μπούτι. Όλα καλά.
Μέχρι τώρα η μέρα δεν μας πήγε καλά (αν εξαιρέσουμε το μπάνιο των κοριτσιών) και περισσότερο λυπηθήκαμε που στο τουριστικό μέρος που βρισκόμαστε (ίσως από τα πιο τουριστικά της χώρας), οι άνθρωποι έχουν αλλοιωθεί, κοιτώντας το κέρδος πιο πολύ απ΄ όσο πρέπει. Συγκρίνουμε την κατάσταση με αυτά που βλέπουμε και στην Ελλάδα, ενώ νοσταλγούμε την ακόμα παρθένα συμπεριφορά των κατοίκων της Καμπότζης. Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο και ετοιμαζόμαστε για βόλτα στην πόλη με ποδήλατα. Το ξενοδοχείο μας τα παρέχει δωρεάν. Παίρνουμε δύο ποδήλατα. Τα παιδιά κάθονται στη σχάρα.
Ο Βασίλης σιγά - σιγά νανουρίζεται, ενώ παράλληλα ερχόμαστε σε επαφή με την σχεδόν τρελή οδήγηση των Βιετναμέζων. Ο Βασίλης αλλάζει θέση.
Κάθεται στο καλαθάκι. Συνεχίζουμε τη βόλτα αλλά είναι σχεδόν αδύνατο να τα βγάλουμε πέρα με την οδήγηση. Είναι επικίνδυνο. Γυρίζουμε πίσω, να αφήσουμε τα ποδήλατα, ώστε να συνεχίσουμε πεζοί. Έχει ήδη σουρουπώσει. Βγαίνουμε οικογενειακή φωτογραφία.
Είναι η τελευταία μας νύχτα στο Hoi An. Λυπούμαστε που θα το αφήσουμε αύριο. Κάνουμε μία τελευταία βόλτα στην πόλη και καταλήγουμε σε ένα εξαρετικό και με πολύ στυλ εστιατόριο. Τα παιδιά παραγγέλνουν πίτσα και το χαίρονται δεόντως.
Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο. Αύριο το πρωί πετάμε για τη Σαϊγκόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου