Ημέρα 25η: Γυρίζουμε στη Σαϊγκόν. Νιώθουμε σαν να γυρίζουμε σπίτι μας.

Σήμερα φεύγουμε με αεροπλάνο για την Σαϊγκόν. Θα πετάξουμε από το αεροδόμιο του Danang, το οποίο στην διάρκεια του πολέμου ήταν αεροδρόμιο των αμερικανών και ήταν αυτό με την μεγαλύτερη κίνηση. Εμείς ξυπνάμε νωρίς και αρχίζουμε να μαζεύουμε πράγματα. Τα παιδιά κοιμούνται δίπλα δίπλα. Μόλις ετοιμαζόμαστε τα ξυπνάμε και πάμε για πρωϊνό. Ο Βασίλης έχει πλάκα γιατί σηκώνεται αμέσως μόλις ακούει τη λέξη πρωϊνό. Έχουμε αρκετό χρόνο μέχρι να φύγουμε, έτσι η Λίνα πάει δίπλα από το ξενοδοχείο και κάνει μανικιούρ, πεντικιούρ με 4$. Η ώρα φτάνει και με ταξί πάμε στο αεροδρόμιο.
Η πόλη του Danang είναι η τρίτη πιο μέγάλη πόλη της χώρας. Το διαπιστώνουμε βλέποντας την από το παράθυρο του ταξί. Δεν μας κάνει βέβαια μεγάλη εντύπωση. Παρόλα αυτά βλέπουμε μεγάλη ανοικοδόμηση, όπως και παντού στη χώρα.

Κάνουμε check-in.

Περνάμε τον έλεγχο και ο Βασίλης μπαινοβγαίνει από το μηχάνημα των ακτίνων με την τσάντα του, κάνοντας το μηχάνημα να χτυπάει συνέχεια. Όλοι γελάνε. Με μικρή καθυστέρηση το αεροπλάνο έρχεται. Είναι της εταιρίας χαμηλού κόστους Jetstar, η οποία μοιάζει πολύ (ακόμα και στα χρώματα) με την Easyjet. Η πτήση μας είναι πολύ καλή και γρήγορα φτάνουμε στη Σαϊγκόν. Αισθανόμαστε σαν να γυρίζουμε στο σπίτι μας. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πόσο γρήγορα αισθάνεσαι δική σου μία πόλη, στην οποία πέρασες 3-4 μέρες. Παίρνουμε ταξί για το γνωστό μας ξενοδοχείο και αφού τακτοποιούμαστε βγαίνουμε έξω για φαγητό.

Κοντά στο ξενοδοχείο βλέπουμε ένα φούρνο με διάφορες λιχουδιές, όπου ψωνίζεις και τρως μέσα.

Τρώμε αρκετά καλά, σε ένα αρκετά περιποιημένο και καθαρό περιβάλλον. Λίγο πριν τελειώσουμε ένας μεγάλος ποντικός κάνει την εμφάνιση του στον απέναντι τόίχο, μέσα στο μαγαζί. Εμείς ατάραχοι τελειώνουμε το φαγητό μας! Πάμε στον κόντό φίλο μας (στο τουριστικό γραφείο) και βγάζουμε εισιτήρια για αύριο στις 8:00, με προορισμό το Mui Ne.

Το βράδι κάνουμε βόλτα στη γειτονιά μας. Ο κόσμος πάλι ακουμπάει τα παιδιά στο δρόμο, εκδηλώνοντας την αγάπη του. Τώρα και αυτά το έχουν συνηθίσει. Σήμερα παρατηρούμε περισσότερα πράγματα από τις άλλες φορές. Τρεις νεαροί ελέγχουν έναν κόκκορα, τον οποίο μάλλον τον προορίζουν για κάποια κοκκορομαχία, εδώ κοντά. Γνωρίζουμε ένα Βόσνιο που έχει το δικό του εστιατόριο, με όνομα Balcan και μας προσκαλεί να δοκιμάσουμε τις γεύσεις του. Αρνούμαστε αφού μετά τον φούρνο δεν πεινάμε καθόλου. Τα κορίτσια στα διάφορα μπαρ αναδεικνύουν τα κάλη τους, προσελκύοντας την πελατεία τους. Μας κάνει κακή εντύπωση που και εδώ (όπως και στην Ταϋλάνδη), βλέπουμε ηλικιωμένους με μικρά κορίτσια. Τα κορίτσια που κουβαλάνε τους πύργους από αντίγραφα βιβλία πουλάνε στο δρόμο το εμπόρευμα τους. Τα πρόσωπα των τουριστών αυτές τις μέρες που έχουμε λείψει από τη γειτονιά έχουν αλλάξει. Παρατηρούμε νέες παρέες, που τρώνε ή πίνουν στα διάφορα γνωστά μας μαγαζιά. Σταματάμε στον τρελό βούβαλο (Crazy Buffalo) για ένα ποτό.

Προσέχουμε την κίνηση στο δρόμο. Εδώ στη Σαϊγκόν, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού προηγείται ο ισχυρότερος και πιο τολμηρός. Τα μεγάλα λεωφορεία δεν έχουν αντίπαλο.Απλά  κορνάρουν και οδηγούν. Δεν ακολουθείται κανένας κώδικας οδικής κυκλοφορίας, εκτός βέβαια από τα φανάρια, που ευτυχώς τα σέβονται. Ένας πιτσιρικάς μας πλησιάζει για να μας πουλήσει μπιχλιμπίδια. Του λέμε ευγενικά ότι δεν θέλουμε, αλλά τα μάτια του καρφώνονται στην πλαστελίνη που παίζει ο Βασίλης. Του δίνουμε ένα μικρό κομματάκι και ενθουσιάζεται! Το δείχνει σε όλο τον κόσμο και πλάθει ένα μικρό φιδάκι. Δεύτερο κομμάτάκι δεν μπορούμε να του δώσουμε, αφού ο Βασίλης αντιδρά δυναμικά. Ο πιτσιρικάς φεύγει χαρούμενος με το κομματάκι του στα χέρια. Σήμερα είμαστε κουρασμένοι και γυρνάμε στο σπίτι για ύπνο. Αύριο εξάλλου έχουμε ταξίδι 4 ωρών με το λεωφορείο.