Ημέρα 3η: Βόλτα στη Μαλάκα

Ξυπνάμε νωρίς χωρίς να έχουμε χορτάσει τον ύπνο μας. Πηγαίνουμε στον κοινόχρηστο χώρο του Guesthouse για να φάμε ένα μικρό πρωϊνό, που οι ίδιοι ετοιμάζουμε. Σιγά σιγά βλέπουμε όλους τους υπόλοιπους ενοίκους που κάνουν και αυτοί το ίδιο. Το Guesthouse που μένουμε είναι ένα μεγάλο παλιό σπίτι, στο οποίο μένει μία οικογένεια ενός Γάλλου με τη γυναίκα του από τη Μαλαισία και τα τρία τους παιδιά, το οποίο διαθέτει γύρω στα 7-8 δωμάτια, τα οποία και νοικιάζουν. Εμείς μένουμε στο δωμάτιο Lima, το οποίο έχει ένα εντελώς αθόρυβο aircondition και δική του τουαλέτα.

Ετοιμαζόμαστε με την ησυχία μας και βγαίνουμε έξω στην πόλη. Το ιστορικό κέντρο της πόλης της Μαλάκα αποτελεί μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς από την Ουνέσκο από το 2008. Έχουμε ήδη διαβάσει για τα σημαντικά σημεία που πρέπει να επισκεφτούμε. Μπαίνουμε στο ιστορικό κέντρο όπου τα περισσότερα κτίρια είναι βαμμένα κόκκινο κεραμιδί. Bλέπουμε και φωτογραφίζουμε την εκκλησία του Χριστού (χτισμένη το 1710 από τους Ολλανδούς) καθώς και το διπλανό Δημαρχείο. Απέναντι από τα δύο αυτά κτίσματα είναι η γέφυρα που οδηγεί στην Κινέζικη συνοικία. Εμείς την αφήνουμε για μετά και περπατώντας βρίσκουμε πιο δίπλα τείχη, ένα μέρος από ό,τι απέμεινε από τα Ολλανδικά τείχη της πόλης. Παντού στην πόλη βλέπουμε ποδήλατα ταξί, των 2 ατόμων, περίτεχνα στολισμένα, που σου κάνουν βόλτα στα κυριότερα αξιοθέατα της πόλης. Εμείς διαλέγουμε τα πόδια μας.

Συνεχίζουμε προς την  εκκλησία του Αγίου Παύλου χτισμένη ψηλά στο λόφο. Χρειάζεται να ανεβούμε αρκετά σκαλιά, όμως η θέα της πόλης που αντικρίζουμε μας αποζημιώνει. Η εκκλησία είναι χτισμένη το 1521 από Ολλανδούς, και μέσα στην χωρίς οροφή εκκλησία, φιλοξενούνται αρκετές επιτύμβιες πλάκες ευγενών της εποχής. Με τα παιδιά ανακαλύπτουμε πάνω στις πλάκες, σύμβολα και πρόσωπα των ιστοριών του Χάρυ Πότερ, και έτσι η ξενάγηση αποκτά πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για τα παιδιά. Κατεβαίνουμε τα σκαλιά και βλέπουμε ότι απέμεινε από την πύλη του Σαντιάγο (μία από τις πύλες των τειχών της πόλης). Πιο δίπλα μπαίνουμε και βλέπουμε μία πολύ καλή ρεπλίκα του ξύλινου παλατιού του Σουλτάνου. Στην είσοδο βγάζουμε τα παπούτσια, κάτι που γίνεται και στη Μαλαισία παντού.

Σειρά έχει η επίσκεψη σε ένα Πορτογαλικό πλοίο, το οποίο έχει ήδη βαπτισθεί πλοίο των πειρατών και έτσι ο Βασίλης έχει γουρλώσει τα μάτια του και κοιτάει. Περιηγούμαστε στα ενδότερα του πλοίου.

Τελειώνοντας με το ζόρι την βόλτα μας εκεί (αφού ο Βασίλης δεν θέλει να φύγουμε), δροσιζόμαστε στον ίσκιο, όπου ο Βασίλης και πάλι κάνει την ερώτηση της ημέρας: "Δηλαδή όσοι μένουν εδώ είναι μαλάκες;" Γελάμε πολύ ώρα μαζί του.

Μπαίνουμε στην Κινέζικη συνοικία. Ψάχνουμε κάπου να καθίσουμε. Βρίσκουμε κατά τύχη και χωρίς να το ξέρουμε ένα πολύ φημισμένο εστιατόριο και καθόμαστε. Κοιτάμε τους γύρω τι τρώνε και παραγγέλνουμε στην ατσίδα σερβιτόρα. Έρχονται τα πρώτα, τα οποία είναι εξαιρετικά. Με οδηγό τους διπλανούς μας παραγγέλνουμε μπάλες ρυζιού με κοτόπουλο, οι οποίες είναι σπεσιαλιτέ της πόλης. Εξαιρετικές και αυτές. Τα παιδιά δεν ενθουσιάζονται το ίδιο, όμως βολεύονται με κοτόπουλο και ρύζι. Φεύγουμε πολύ ικανοποιημένοι πληρώνοντας για όλα μόνο 18,80 MYR (περίπου 4,5 ευρώ). Δεν κάναμε το λάθος να παραγγείλουμε εισαγόμενα είδη (όπως κόκα κόλα), κάτι που θα διπλασίαζε το λογαριασμό μας.

Γυρνάμε στο δωμάτιο μας και ξεκουραζόμαστε για το μεσημέρι. Το απόγευμα γυρίζουμε στην Κινέζικη συνοικία που πραγματικά έχει το δικό της χρώμα. Περπατάμε και βλέπουμε τα μαγαζιά σιγά σιγά να κλείνουν (είναι 6 το απόγευμα). Μας κάνει εντύπωση ότι βλέπουμε δίπλα δίπλα εκκλησίες Κινέζικες, Ινδικές και Μουσουλμανικές. Πίνουμε δροσιστικά στο Geographer Cafe, που έχει μοναδική ατμόσφαιρα. Ακούμε Leonard Cohen. Διαβάζουμε για τις σπεσιαλιτέ της πόλης και κάνουμε μία λίστα με τα εστιατόρια της πόλης που ειδικεύονται στις σπεσιαλιτέ αυτές. Φεύγουμε από το καφέ και είναι η ώρα που όλα τα μαγαζιά έχουν κλείσει. Περπατάμε και ακούγεται, σε όλη την πόλη, ο ιμάμης που τραγουδά ψαλμούς, ενώ χιλιάδες πουλιά, σαν συντονισμένα κρώζουν πάνω στα δέντρα.

Συνεχίζουμε τη βόλτα μας. Βρίσκουμε το γραφείο τουρισμού της πόλης και ζητάμε διάφορες πληροφορίες που όμως δεν μας δίνει η υπάλληλος του γραφείου. Μάλλον ήταν η πρώτη της μέρα εκεί. Μπαίνουμε σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα και παίρνουμε πληροφορίες για την αγορά αριθμού κινητού τηλεφώνου, ώστε οι συνομιλίες μας με την Ελλάδα να είναι φθηνές. Βρίσκουμε πολύ καλή την προφορά της Digi, η οποία χρεώνει 0,04€ / λεπτό με σταθερά στην Ελλάδα. Η ώρα είναι αργά όμως και δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε τη διαδικασία σήμερα.

Έχει νυχτώσει και φτάνουμε στο εστιατόριο που διαβάσαμε ότι έχει σπεσιαλιτέ ένα πιάτο, σαν φοντύ, που βράζεις μέσα σε ένα καφτό υγρό σουβλάκια κρέατος, ψαριού ή λαχανικών. Το μαγαζί έχει ουρά 10 μέτρων. Περιμένουμε υπομονετικά στην ουρά, κοιτώντας παράλληλα τους πελάτες που ήδη τρώνε, για να καταλάβουμε τη διαδικασία. Βλέπουμε λοιπόν ότι τα τραπέζια διαθέτουν στο κέντρο μία θέση στην οποία τοποθετείται ένα τσουκάλι με καφτό λάδι. Από κάτω υπάρχει μία μποτίλια υγραέριο και μία εστία. Μέσα στο τσουκάλι εκτός από το λάδι ρίχνουν μεγάλης ποσότητας μπαχαρικά. Ο κάθε πελάτης πηγαίνει με ένα δίσκο σε ένα ψυγείο που θυμίζει σούπερ μάρκετ και διαλέγει σουβλάκια διαφόρων ειδών. Κρεατικά, ψαρικά, λαχανικά. Στη συνέχεια τα εμβαπτίζει στο τσουκάλι και τα κρατά ανάλογα με το χρόνο που χρειάζεται το καθένα.

Έρχεται η σειρά μας. Διαλέγουμε διάφορα σουβλάκια, ώστε να δοκιμάσουμε από όλα. Το κακό ή καλό είναι ότι δεν ξέρουμε ακριβώς τι είναι το καθένα. Η διαδικασία μαγειρέματος, καθώς και η γεύση σχεδόν όλων μας συναρπάζει. Δεν θέλουμε βέβαια να σκεφτούμε τι θα μπορούσαν μερικά από τα σουβλάκια να περιέχουν! Τελικά φάγαμε 34 σουβλάκια και μαζί με μία sprite που παραγγείλαμε και δύο ποτήρια τσάι, πληρώνουμε 44 MYR (11€). Ποσό πολύ καλό αν σκεφτούμε ότι σκάσαμε, αλλά και ότι τα ποτά μας, μόνο, κοστίσανε 14 ΜΥR.

Γυρνάμε στο δωμάτιο μας και κοιμόμαστε αργά.