Σήμερα είναι μία σπουδαία μέρα διότι θα επισκεφτούμε την φυλή των Lemanak στα βάθη της ζούγκλας του Βόρνεο. Θα διανυκτερεύσουμε εκεί και θα επιστρέψουμε αύριο. Σηκωνόμαστε το πρωί και τρώμε ένα "βασιλικό" πρωϊνό στο ξενοδοχείο. Στις 8:20 μας περιμένει στην είσοδο ο οδηγός ο οποίος θα μας πάει πρώτα στο Κέντρο Αποκατάστασης Άγριων Ζώων Semengoh στο οποίο θα δούμε από κοντά ουρακοτάγκους. Σε 30' λεπτά είμαστε έξω από το κέντρο. Στις 9:00 είναι η ώρα που ταϊζουν τους ουρακοτάγκους και εμείς κανονίσαμε να είμαστε εκείνη την ώρα εκεί.
Μπαίνουμε στην οριοθετημένη περιοχή όπου ζουν. Οι ουρακοτάγκοι ζουν σε περιορισμένη ελευθερία, μέσα σε μία αρκετά μεγάλη έκταση ζούγκλας. Στην είσοδο μας παίρνουν οτιδήποτε μπορεί να μας αρπάξουν καθώς θα περπατάμε, αφού τίποτα δεν αποκλείει το γεγονός να δούμε κάποιον μπροστά μας. Δεν επιτρέπεται ούτε να μιλάμε υψηλόφωνα. Περπατάμε κοιτώντας γύρω μας. Ακούμε από μακριά φωνές. Πλησιάζουμε. Οι υπάλληλοι του κέντρου φωνάζουν με τα ονόματα τους, τους ουρακοτάγκους για να πλησιάσουν στο χώρο όπου έχουν αφήσει την τροφή. Απέναντι, σε απόσταση ασφαλείας, υπάρχει πολύς κόσμος που περιμένει τη στιγμή που θα εμφανιστούν οι πρώτοι. Καθόμαστε και εμείς πιάνοντας μία καλή θέση.
Σε λίγο αρχίζουν να έρχονται. Πρώτα έρχεται ο αρσενικός, ο οποίος παίρνει την τροφή και την ανεβάζει στη θηλυκιά, η οποία τον περιμένει στο δέντρο. Εντυπωσιαζόμαστε από την όλη διαδικασία! Κάπου κάπου εμφανίζονται και μικροί σκίουροι, οι οποίοι παίρνουν και αυτοί το μεζεδάκι τους. Έρχονται τουλάχιστον 12-15 ουρακοτάγκοι, μέχρι να έρθει τελευταίος ο αρχηγός τους ο Richie, ο οποίος τρώει την μερίδα του λέοντος. Είναι 40 ετών και πελώριος. Φωτογραφίζουμε όπως και όλος ο κόσμος εκεί.
Φεύγουμε από το Κέντρο. Στην έξοδο μας περιμένει ο οδηγός και ξεναγός (Jo) για την συνέχεια της εκδρομής. Μας εξηγεί ότι το υπόλοιπο γκρουπ (άλλα 10 άτομα) έχουν προχωρήσει και θα τους συναντήσουμε στην πόλη Serian, όπου θα επισκεφτούμε την αγορά της πριν συνεχίσουμε για την ζούγκλα. Μπαίνουμε στο παλιό του αυτοκίνητο και ξεκινάμε. Μετά από 1 ώρα είμαστε στην Serian. Για 30' κάνουμε βόλτα στην αγορά της. Βλέπουμε να πουλάνε φίδια, κομμένα σε κομμάτια, που ακόμα κινούνται. Δεν μας αφήνουν να φωτογραφίσουμε. Πιο κάτω πουλάνε ζωντανές κάμπιες για φαγητό! Αγοράζουμε και τρώμε γλυκά αλλά και durian, το επίσημο φρούτο της πόλης. Ευτυχώς ο νεαρός που μας το πουλάει το καθαρίζει.
Γνωρίζουμε τα υπόλοιπα μέλη της εκδρομής. Είναι 1 ζευγάρι και 1 νεαρός από τη Μαλαισία και 2 γυναίκες από τη Νορβηγία με τον προσωπικό οδηγό τους. Δεν χωράμε στο βανάκι τους και συνεχίζουμε με το παλιό αυτοκίνητο και τον Jo. Πάμε βέβαια όλοι μαζί πλέον. Επόμενη στάση είναι το Lanjak, δίπλα στα σύνορα με την Ινδονησία. Εκεί πρώτα αγοράζουμε δώρα τα οποία θα προσφέρουμε στους Lemanak. Εμείς αγοράζουμε καφέ, γλυκά και καραμέλες για τα παιδιά, ενώ έχουμε και μικρά παιχνιδάκια που κουβαλάμε από την Ελλάδα για να τα δωρίσουμε και αυτά στα παιδάκια. Όλα τα μέλη της εκδρομής αγοράζουν από κάτι. Έχει ενδιαφέρον ότι πρέπει να αγοράσουμε πράγματα που να μπορούν να διαιρεθούν με τον αριθμό 33, των οικογενειών που μένουν στον καταυλισμό. Τρώμε πολύ καλά σε ένα από τα πολλά μαγαζάκια εκεί και συνεχίζουμε.
Μετά από συνολικά 4 ώρες οδήγησης και 230 χιλιόμετρα φτάνουμε στο χωριό Lubok Subong. Εκεί αφήνουμε τα αυτοκίνητα και συνεχίζουμε με μηχανοκίνητες πιρόγες στο ποτάμι. Εμείς μπαίνουμε σε μία από αυτές. Πίσω έχει τον άνθρωπο που χειρίζεται τη μηχανή και μπροστά τον οδηγό που δείχνει το δρόμο (ώστε να αποφύγουμε τα δύσκολα σημεία), αλλά και διορθώνει την πορεία μας βυθίζοντας ένα μεγάλο κοντάρι στον πάτο του ρηχού ποταμού. Η διαδρομή μέσα στη ζούγκλα είναι συναρπαστική. Κοιτάμε γύρω μας εκστασιασμένοι. Τα παιδιά ψάχνουν τους κροκόδειλους που δεν υπάρχουν. Σε 50' λεπτά φτάνουμε στον καταυλισμό. Εκεί μας περιμένουν οι κάτοικοι, οι οποίοι μας υποδέχονται χτυπώντας κύμβαλα.
Ο καταυλισμός αποτελείται από ένα μεγάλο οίκημα (longhouse) στο οποίο μένουν σχεδόν όλες οι οικογένειες και μικρά οικήματα γύρω, όπου μένουν οι υπόλοιπες. Το μεγάλο οίκημα έχει πάνω από 100 μέτρα μήκος και πλάτος γύρω στα 20 μέτρα. Χωρίζεται σε 25 - 30 όμοια διαμερίσματα τα οποία όλα έχουν μπροστά τους, ένα κοινό ενιαίο στεγασμένο χώρο, στον οποίο λαμβάνει χώρα η κοινωνική ζωή των κατοίκων. Βγάζουμε τα παπούτσια μας και μπαίνουμε μέσα. Μας υποδέχονται με γλυκό κρασί από ρύζι. Δεν είναι άσχημο. Καθόμαστε στον εξωτερικό χώρο και πίνουμε τσάι και καφέ. Μας ενημερώνουν ότι είμαστε φιλοξενούμενοι του αρχηγού της φυλής, Alo Anak Kanyang. Αφήνουμε τα πράγματα μας σε μία γωνιά που μας παραχωρούν. Πουθενά δεν υπάρχει τραπέζι. Οι κάτοικοι δημιουργούν μικρές παρέες και κάθονται στο πάτωμα. Άλλοι συζητάνε, άλλοι πίνουν ουίσκι από ρύζι, άλλοι απλά παρακολουθούν τα τεκταινόμενα. Μας κάνει εντύπωση που σχεδόν όλοι καπνίζουν. Γυναίκες και άντρες. Τα παιδιά μας δίνουν καραμέλες στα παιδιά του καταυλισμού. Αμέσως γίνονται φίλοι.
Βλέπουμε ότι αρκετοί πηγαίνουν για μπάνιο στο ποτάμι. Ετοιμαζόμαστε και εμείς. Η Λίνα φωτογραφίζει και οι υπόλοιποι μπαίνουμε μέσα. Το ρεύμα του ποταμού, παρόλο που το ποτάμι φαίνεται ήσυχο, σε παρασέρνει εύκολα παρακάτω. Μαζί μας και οι δύο κυρίες από τη Νορβηγία. Πιο δίπλα μας κάνει το μπάνιο της μία από τις κυρίες του χωριού με τα παιδιά της. Σαπουνίζεται και ξεβγάζεται σαν να είναι στην μπανιέρα της. Τα παιδιά της έχουν μεγάλη οικειότητα με το ποτάμι.
Ο οδηγός μας ενημερώνει ότι θα μαγειρέψει αυτός. Έχει ήδη αρχίσει να πίνει ουίσκι. Ο Κωστής αναλαμβάνει βοηθός του. Μαγειρεύει κάτω από τις οδηγίες του. Φτιάχνει 2 φαγητά. Κοτόπουλο με μαύρη σάλτσα και γαρίδες με τσίλι και λαχανικά. Ο οδηγός αναλαμβάνει αυτός και τον προτρέπει να καθίσει στο πάτωμα με 2 ντόπιους και έναν από το γκρουπ, για να πιεί ουίσκι από ρύζι μαζί τους. Ο Κωστής κάθεται. Δύσκολη η κουβέντα στη γλώσσα των Iban. Μετά από 2-3 σφηνάκια ο αυτόχθονας αρχίζει να πιάνει και να χαϊδεύει τις τρίχες του Κωστή με θαυμασμό! Κάπου εκεί σταματάει η κουβέντα. Ο Κωστής φεύγει διακριτικά!
Τα φαγητά ετοιμάζονται. Τα στρώνουν όλα στο πάτωμα. Μας φωνάζουν να καθίσουμε. Τρώμε με μεγάλη όρεξη. Τα φαγητά είναι νόστιμα. Τελειώνουμε, σηκωνόμαστε και κάθονται με τη σειρά οι άντρες και μετά οι γυναίκες του σπιτιού. Ο οδηγός έχει γίνει "ντίρλα". Τον έχει πιάσει ακατάσχετη λογοδιάρροια.
Ο φίλος μας από τη Μαλαισία που είναι στο γκρουπ μας έχει αποφασίσει να κάνει τατουάζ στο χέρι του. Είναι σε συνεχείς συνομιλίες με τον ειδικό, σχετικά με το τελικό σχέδιο. Καθόμαστε στον εξωτερικό διάδρομο, περιμένοντας το μεγάλο γεγονός. Σε λίγη ώρα θα χορέψουν μπροστά μας τον πολεμικό χορό των Iban. Στη συνέχεια θα δώσουμε τα δώρα μας στον αρχηγό της φυλής.
Ο χορός ξεκινάει. Χορεύουν 5 ζευγάρια τον ίδιο χορό, με τον δικό τους όμως τρόπο. Κάθε φορά που τελειώνει ο κάθε χορός το ζευγάρι χαιρετάει προσωπικά τον κάθε θαμώνα. Όλοι μας διασκεδάζουμε. Μετά τον χορό των ζευγαριών μας σηκώνουν να χορέψουμε. Γελάμε, βγάζουμε φωτογραφίες και χαιρόμαστε με τα γελαστά και ζεστά πρόσωπα των κατοίκων. Παρόλο που όλο αυτό το πράγμα έχει τουριστικό ενδιαφέρον, έχει αρκετά μεγάλη δόση αυθεντικότητας. Ακολουθεί η απόδοση των δώρων στον αρχηγό και το μοίρασμα των δώρων στις 33 οικογένειες. Αφού δίνουμε τα δώρα στον αρχηγό και αυτός μας ευχαριστεί, γυναίκες από κάθε οικογένεια μοιράζουν ισάξια τα δώρα. Η σκηνή είναι εντυπωσιακή.
Το κρασί και το ουίσκι καταναλώνονται από όλους τους άντρες, κατά τη συνέχεια της βραδιάς, ενώ οι γυναίκες ετοιμάζουν τα κρεβάτια (στρώματα), το ένα δίπλα στο άλλο, στον προαύλιο χώρο. Το κάθε κρεβάτι έχει μία μεγάλη κουνουπιέρα για την προστασία από τα κουνούπια, που μάλλον εδώ είναι αιμοβόρα. Τα δύο δικά μας κρεβάτια είναι δίπλα στο κρεβάτι του φίλου μας από τη Μαλαισία (με το φρέσκο τατουάζ), που το βράδι θα αποδειχθεί ταλέντο στο ροχαλητό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου