Η νύχτα για την Λίνα ήταν πολύ μεγάλη. Ο διπλανός μας φίλος με το τατουάζ δεν σταμάτησε όλη νύχτα το ροχαλητό. Οι υπόλοιποι κοιμηθήκαμε σαν πουλάκια. Τα κοκόρια αρχίζουν πολύ πριν ξημερώσει να μας ξυπνάνε. Μόλις ξημερώνει όλοι έχουμε σηκωθεί. Οι κυρίες μαζεύουν τα κρεβάτια. Το πρωϊνό μας έχει στρωθεί στο πάτωμα του σπιτιού του αρχηγού. Τρώμε και πίνουμε καφέ.
Ο αρχηγός μας μιλάει για τη ζωή τους εκεί. Τον ακούμε με προσοχή. Μας εξηγεί ότι στο Longhouse αυτό όλοι αυτοί που μένουν είναι συγγενείς. Ζούνε μαζί ενωμένοι και μοιράζονται μεταξύ τους τα πάντα. "Όλα, εκτός από τη γυναίκα μας", μας εξηγεί ο αρχηγός. Μας μιλάει για τη δύσκολη ζωή στη ζούγκλα και πως οι ιθαγενείς γνωρίζουν να χρησιμοποιούν θεραπευτικά φυτά, για κάθε ιατρική περίσταση. Έτσι δεν έχουν ανάγκη τον πολιτισμό για να είναι υγιείς, τουλάχιστον για τις πιο απλές περιπτώσεις. Ο Κωστής ανταλλάσει με τον αρχηγό διευθύνσεις. Τώρα, όταν θα θελήσουμε να ξαναέρθουμε, αρκεί ένα email.
Ο Βασίλης περιμένει με αγωνία την στιγμή που θα μας δείξουν να πετάμε δηλητηριώδη βέλη με το φυσοκάλαμο. Παίρνει από πίσω έναν ιθαγενή που νομίζει ότι είναι αυτός που θα μας δείξει. Στα χέρια του κρατάει σφιχτά το δικό του φυσοκάλαμο. Δεν είναι αυτός αλλά φωτογραφίζεται μαζί του.
Ο οδηγός μας ενημερώνει ότι θα κάνουμε μία βόλτα γύρω από τον καταυλισμό. Ετοιμαζόμαστε και ξεκινάμε. Η πρώτη στάση είναι για να δούμε μία κοκορομαχία. Ευτυχώς που βλέπουμε μόνο την αρχή. Προχωράμε και βλέπουμε τις καλλιέργειες των κατοίκων γύρω από τον καταυλισμό. Βλέπουμε τα χορταρικά που φάγαμε στο φαγητό μας. Κάθε οικογένεια έχει λίγο από όλα, έτσι ώστε να είναι αυτόνομη.
Συνεχίζουμε με την επίδειξη φυσοκάλαμου, που τόσο περίμενε ο Βασίλης. Ο θείος του αρχηγού είναι αυτός που θα μας δείξει. Μας εξηγεί ότι ένα φυσοκάλαμο, το οποίο έχει μήκος πάνω από 1,5 μέτρο θέλει από 6 έως 12 μήνες για να κατασκευαστεί. Παίρνουν το ξύλο από το δέντρο και σιγά-σιγά, κάθε μέρα, με ένα μεταλλικό εργαλείο ανοίγουν την τρύπα. Τα βέλη που τοποθετούν μέσα τα εμποτίζουν με δηλητήριο φυτού ή κόμπρας και χτυπούν το θήραμα τους. Στην άκρη το κάθε φυσοκάλαμο έχει μία λόγχη, έτσι ώστε μετά το χτύπημα με το βελάκι, να αποτελειώσουν το θήραμα τους. Μας κάνει επίδειξη και στη συνέχεια δοκιμάζει ο καθένας μας προς έναν στόχο. Οι άντρες μας εκπροσωπούν επάξια. Ο Βασίλης χρησιμοποιεί το δικό του φυσοκάλαμο. Όλοι τον χειροκροτούν.
Φεύγουμε χαιρετώντας τους όλους. Μπαίνουμε στις πιρόγες και αυτή τη φορά κινούμαστε με τη φορά του ποταμού. Στη μέση της διαδρομής η μηχανή μας χαλάει! Ευτυχώς καταφέρνουν να την επιδιορθώσουν γρήγορα. Στη διαδρομή βλέπουμε άλλους ταξιδιώτες που οι οδηγοί τους έχουν σταματήσει στο πλάι του ποταμού και ετοιμάζουν φαγητό. Ωραίο και αυτό! Φτάνουμε έγκαιρα στο αυτοκίνητο μας, αποχαιρετούμε όλους τους ανθρώπους που γνωρίσαμε και ξεκινάμε για την επιστροφή μας.
Παρατηρούμε ότι όλο αυτό θα μπορούσαμε να το κάνουμε και μόνοι μας, με πολύ λιγότερα χρήματα, νοικιάζοντας ένα μικρό αυτοκίνητο για να φτάσουμε μέχρι τις πιρόγες. Από εκεί και πέρα θα έπρεπε να είχαμε συνεννοηθεί με τον αρχηγό, έτσι ώστε να μας περιμένει μία πιρόγα, αλλά και οι άνθρωποι στο longhouse. Τώρα που ξέρουμε το τηλέφωνο του αρχηγού, θα έρθουμε την άλλη φορά μόνοι μας!
Ο δρόμος της επιστροφής είναι μακρύς και κουραστικός. Σταματάμε για φαγητό, αλλά και σε μία φάρμα πιπεριών, όπου βλέπουμε πως κατασκευάζουν το πιπέρι. Μαθαίνουμε τη διαφορά μεταξύ του μαύρου και άσπρου πιπεριού. Και τα δύο προέρχονται από το ίδιο πιπέρι. Απλά για να γίνει το άσπρο, το αφήνουν 2 μέρες στο νερό για να φύγει ο εξωτερικός φλοιός. Στη συνέχεια και οι δύο ποικιλίες απλώνονται στον ήλιο. Απ' ότι πολύ σωστά μας λέει ένας οδηγός, το μαύρο χρησιμοποιείται περισσότερο από τους Δυτικούς, ενώ το λευκό από τους Ασιάτες. Αγοράζουμε πιπέρι για τους φίλους μας. Φτάνουμε στις 16:00 στο ξενοδοχείο μας. Κάνουμε μπάνιο στην πισίνα, ξεκουραζόμαστε και τρώμε στο ξενοδοχείο νόστιμα. Όπως λέει και η Λίνα "Καλός και ο πολιτισμός!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου