Ημέρα 19η: Από την κόλαση της διαδρομής στον παράδεισο του προορισμού

Σήμερα έχουμε μεγάλο ταξίδι και ξυπνάμε νωρίς. Ετοιμάζουμε τα πράγματα μας και καταβαίνουμε για πρωινό. Σήμερα που φεύγουμε ο ουρανός είναι καταγάλανος! Απίθανο. Στις 8:30 είμαστε έτοιμοι με τα σακίδια μας στη ρεσεψιόν περιμένοντας το βαν που θα μας πάει στη Luang Prabang. Η διαδρομή είναι 230 χιλιόμετρα και 6 ώρες με το βαν, σε ένα δρόμο που έχουμε διαβάσει ότι θέλει γερό στομάχι! Λίγο μετά τις 8:30 έρχεται το βαν. Φορτώνουμε. Μέσα είναι ήδη 2 νεαροί από τη Σιγκαπούρη. Πηγαίνουμε σε άλλο ξενοδοχείο να πάρουμε και άλλους. Στο επόμενο ξενοδοχείο μας ζητάνε να επιβιβαστούμε προσωρινά σε ένα άλλο λεωφορείο, μέχρι να βγούμε έξω από την πόλη. Ζητάμε περισσότερες εξηγήσεις και ο οδηγός μας λέει ότι έχει έλεγχο αστυνομικών στην έξοδο της πόλης και προφανώς αυτός έχει πρόβλημα. Πράγματι ανεβαίνουμε στο μεγαλύτερο λεωφορείο μαζί με τους καινούργιους συνεπιβάτες μας και ξεκινάμε. Μερικά χιλιόμετρα έξω από την πόλη περνάμε το μπλόκο και λίγο πιο πέρα τα δύο οχήματα συναντιούνται και επιστρέφουμε στο βαν. Ξεκινάμε.

Ο δρόμος είναι άσφαλτος με πολλές λακκούβες και φαρδύς όσο οι δρόμοι του Πηλίου. Μέσα στο βαν κοπανιόμαστε συνεχώς. Παράλληλα ο δρόμος είναι συνεχώς ανηφορικός, σε ένα τοπίο που θυμίζει Ελβετία, στο πολύ τροπικό του. Περνάμε μικρά χωριουδάκια και βλέπουμε μοναδικές εικόνες. Έχουμε ήδη πάρει και 2 ντόπιες κοπέλες που κάθονται μπροστά με τον οδηγό. Κάποια στιγμή και μετά από πολλά ταρακουνήματα ο οδηγός σταματάει στην άκρη του δρόμου και η μικρότερη κοπέλα κάνει εμετό. Αυτό επαναλαμβάνεται 3-4 φορές ακόμα με την ίδια κοπέλα. Αμέσως μετά σειρά έχει η Λίνα, που εδώ και ώρα έχει ίλιγγο. Ευτυχώς έχουμε μαζί μας αρκετά πλαστικά σακουλάκια. Λίγο μετά τη διασταύρωση με το δρόμο 7, που οδηγεί στο Phosavan, ο δρόμος γίνεται κατηφορικός, ενώ είναι το ίδιο κακός. Μετά από 3 ώρες ταξίδι σταματάμε σε ένα εστιατόριο για φαγητό. Εμείς φυσικά δεν βάζουμε τίποτα στο στομάχι μας, απλά προμηθευόμαστε και άλλα πλαστικά σακουλάκια για τη συνέχεια, που δυστυχώς τα χρησιμοποιούμε . Η Λίνα και μετά η Νάγια. Τα κορίτσια είναι και τα δυο εξαντλημένα και περιμένουν να τελειώσει το μαρτύριο. Ο Κωστής και ο Βασίλης είναι μια χαρά. Ο Βασίλης μάλιστα θέλει και να φάει! Μετά από συνολικά 6 ώρες δρόμο και έναν από τους χειρότερους δρόμους που έχουμε συναντήσει και παράλληλα εκπληκτικά όμορφους, φτάνουμε στον προορισμό μας. Την Luang Prabang.

Η πόλη της Luang Prabang αμέσως φαίνεται μαγευτική. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Βρίσκουμε γρήγορα ένα τουκ τουκ και μας πάει στο πανδοχείο που έχουμε επιλέξει να μείνουμε το AlounSavath Guesthouse, στο κέντρο και μπροστά στον ποταμό Mekong. Δυστυχώς δεν έχει ελεύθερο το οικογενειακό δωμάτιο και παίρνουμε ένα μικρότερο, με 28€ τη βραδιά. Τα κορίτσια αμέσως πέφτουν για ύπνο για να συνέλθουν. Ο Κωστής παίρνει τη φωτογραφική μηχανή και βγαίνει έξω στην πόλη για βόλτα. Η Lounag Prabang αποτελεί έναν από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς της Ασίας και έτσι παντού βλέπεις τουρίστες. Ο Κωστής κάνει μία σύντομη βόλτα και ψάχνει να βρει αεροπορικό τρόπο επιστροφής στην Vientiane, ώστε να αποφύγουμε την επιστροφή από τον ίδιο κακό δρόμο. Στην προετοιμασία του ταξιδιού τα αεροπορικά εισιτήρια από τη Luang Prabang στη Vientiane είχαν ελεγχθεί και ήταν πανάκριβα, εδώ όμως δείχνει να υπάρχουν προσφορές. Πραγματικά βρίσκει με 190€ αεροπορικό εισιτήριο για το σύνολο των ατόμων. Σε σύγκριση με το βραδινό λεωφορείο που θα παίρναμε, με 80€ και διαδρομή 10 ωρών, είναι μία πολύ καλή λύση. Γυρίζει πίσω στο δωμάτιο για να πει τα καλά νέα στους υπόλοιπους, που σιγά-σιγά έχουν αρχίσει να ξυπνάνε.

Τα νέα είναι καλοδεχούμενα. Η Λίνα δεν διαπραγματεύεται τίποτα άλλο από το αεροπλάνο! Ετοιμαζόμαστε και βγαίνουμε προς τα έξω με πρώτο στόχο να βρούμε ένα πιο ευρύχωρο δωμάτιο. Αρχίζουμε να ρωτάμε και βλέπουμε ότι τα περισσότερα ξενοδοχεία είναι πλήρη. Καθόλου παράξενο. Τελικά βρίσκουμε, λίγο πιο κάτω, ένα καλύτερο δωμάτιο με 24€ τη βραδιά και κλείνουμε για τις επόμενες μέρες. Επόμενος στόχος να βγάλουμε αμέσως τα αεροπορικά εισιτήρια. Πηγαίνουμε στο ταξιδιωτικό γραφείο και σχετικά γρήγορα τα κλείνουμε για την μεθεπόμενη Κυριακή 29 Ιουλίου, που πρέπει να φύγουμε από την περιοχή. Συνεχίζουμε με βόλτα στην πόλη. Η Luang Prabang έχει αρκετά κτίρια γαλλικής αποικιακής αρχιτεκτονικής, τα περισσότερα από τα οποία συντηρούνται, ενώ οι περισσότεροι δρόμοι της είναι παράλληλοι με τα δύο ποτάμια που περικλείουν το κέντρο. Η πόλη είναι βαθιά θρησκευτική, κάτι που φαίνεται από τους πολλούς ναούς που συναντάμε. Είμαστε κοντά στη νυχτερινή αγορά, που βλέπουμε ότι έχει αρχίσει να στήνεται σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους της πόλης. Κατεβαίνουμε προς το ποτάμι για να βρούμε κάπου να φάμε.

Μπροστά στο ποτάμι υπάρχουν δεκάδες εστιατόρια, το ένα δίπλα στο άλλο. Καθόμαστε σε ένα που διαφημίζει ότι έχει την φθηνότερη μπύρα στην πόλη. Παραγγέλνουμε sticky rice και κοτόπουλο για τα κορίτσια, που δεν έχουν ακόμα συνέλθει εντελώς, την κλασσική σούπα noodles με κοτόπουλο για το Βασίλη, σούπα με πράσινο κάρυ και κοτόπουλο για τον Κωστή, καυτερή σαλάτα αγγουριού, μία νόστιμη σπεσιαλιτέ της χώρας, και φυσικά μπύρα Lao. Δίπλα μας κάθεται και μία οικογένεια που ξαναφάγαμε τυχαία δίπλα-δίπλα, στην Tha Khek, 700 χιλιόμετρα από εδώ, και σκεφτόμαστε πόσο περίεργο είναι αυτό. Έχει πέσει η νύχτα και κάτω στο ποτάμι ένα φέρυ φορτώνει αυτοκίνητα και εμπορεύματα για να περάσει από την άλλη πλευρά του Mekong. Τρώμε πολύ νόστιμα και φθηνά. Πληρώνουμε 9€ και ανεβαίνουμε προς τη νυχτερινή αγορά, όπου είναι στημένα όλα. Κάνουμε μία σύντομη βόλτα, σε μια αγορά με πολύ ενδιαφέρον, αφού τα κορίτσια επιθυμούν να γυρίσουμε πίσω στο δωμάτιο. Πραγματικά γυρίζουμε και αμέσως κοιμόμαστε, μετά από μία τόσο δύσκολη μέρα.