Στις 4:54 ακριβώς (ώρα Ινδίας, με +2,5 ώρες διαφορά από την Ελλάδα) το αεροπλάνο μας πατάει στο αεροδρόμιο Ίντιρα Γκάντι, στο Νέο Δελχί. Κατεβαίνουμε και φτάνουμε στον έλεγχο διαβατηρίων. Εκεί αφού συμπληρώνουμε ένα έντυπο περνάμε σχετικά γρήγορα. Παίρνουμε τους σάκους μας και ψάχνουμε για συνάλλαγμα. Η ισοτιμία είναι 1:81 περίπου. Αλλάζουμε με μικρότερη ισοτιμία, λόγω αεροδρομίου, ενώ συμπληρώνουμε πάλι ένα έντυπο. Μάλλον βασιλεύει η γραφειοκρατεία στη χώρα! Βρίσκουμε ένα γραφείο της Airtel, εταιρείας κινητής τηλεφωνίας και παίρνουμε πολύ εύκολα 2 νούμερα. Με 1355 ρουπίες (17€), για το καθένα, παίρνουμε 150 λεπτά ομιλίας και 1,5GB Internet. Πληρώνουμε για προπληρωμένο ταξί 400 ρουπίες και βγαίνουμε έξω. Ζέστη, και υγρασία! Καλώς ήρθαμε! Το ταξί που μας πέφτει είναι παλιό. Εδώ οδηγούν από αριστερά, όπως στην Αγγλία. Φορτώνουμε και φεύγουμε για το Παλιό Δελχί, όπου βρίσκεται το ξενοδοχείο μας. Ο Κωστής προσπαθεί να βάλει ζώνη αλλά ανακαλύπτει ότι η ζώνη είναι μόνο διακοσμητική! Τη βάζεις μπροστά σου για να φαίνεται ότι φοράς. Το ταξί περνάει μέσα από το Νέο Δελχί, με φαρδείς δρόμους και μεγάλες πλατείες, το οποίο κατασκευάστηκε 8 χιλιόμετρα νότια από το παλιό. Σε λίγη ώρα φτάνουμε στο παλιό Δελχί, όπου η διαφορά είναι εμφανής. Βρίσκουμε το ξενοδοχείο μας, Hary Piorko, κοντά στον κεντρικό σταθμό των τρένων. Το δωμάτιο καλό, με μυρωδιά όμως που την νοιώθουμε όταν ανοίγουμε το air-condition. Τακτοποιούμαστε, νυστάζουμε, όμως βγαίνουμε έξω.
Οι δρόμοι είναι γεμάτοι σκουπίδια, κάτι που μάλλον πρέπει να συνηθίσουμε, ενώ όλα τα μαγαζιά είναι κλειστά. Παντού ακούγονται κόρνες, από κάθε μεταφορικό μέσο, που προσπαθεί να κερδίσει τη θέση του στο οδόστρωμα, αλλά και να ειδοποιήσει όλο τον κόσμο για την παρουσία του. Ο Βασίλης ρωτάει για το αν γίνεται γάμος! Περπατάμε με κατεύθυνση το Μεγάλο Τζαμί, όμως στα μέσα της διαδρομής ένας ταξιτζής με ρίκσο (έτσι ονομάζονται τα τουκ τουκ εδώ), με τη συνεργασία ενός τρίτου, μας πείθει ότι πρέπει να πάμε στην άλλη μεριά της πόλης για να βγάλουμε εισιτήρια για το Κόκκινο Κάστρο, που θα ήταν το επόμενο αξιοθέατο που θα βλέπαμε. Φυσικά μας μετέφερε σε ένα τουριστικό γραφείο, από το οποίο θα έπαιρνε την προμήθεια του! Αυτό το καταλάβαμε, αφού απαντήσαμε στο γραφείο σε όλες τις ερωτήσεις του υπαλλήλου σχετικά με το ταξίδι μας, τελείως άσχετο με το σκοπό για τον οποίο ήρθαμε. Φύγαμε εύκολα, αφού ο υπάλληλος κατάλαβε ότι δεν είχε τίποτε να κερδίσει από εμάς, αφού τα πάντα τα έχουμε ήδη κλείσει για όλο το ταξίδι. Λίγο πιο κάτω από το γραφείο σταθεροποιήσαμε την άποψη μας ότι εδώ όλοι προσπαθούν να βγάλουν το παραμικρό από τον κάθε τουρίστα. Το κόλπο είναι συγκεκριμένο. Σε σταματάει στο δρόμο κάποιος που δείχνει ενδιαφέρον να σε βοηθήσει. Σε ρωτάει τα πάντα σχετικά με το ταξίδι σου και προσπαθεί να δει από που μπορεί να βγάλει κάτι. Και πάντα με την ίδια φράση: "This is not my business (Δεν είναι η δουλειά μου αυτό που σου προτείνω)". Πιο κάτω λοιπόν ένας άλλος προσπαθεί να μας στείλει σε μία αγορά, προτείνοντας μας ένα ταξιτζή. Ευτυχώς συνερχόμαστε και παίρνουμε το μετρό πίσω για την παλιά πόλη.
Στο μετρό μπαίνουμε σε ένα βαγόνι με πολύ λίγο κόσμο και μόνο γυναίκες, οι οποίες κοιτάνε περίεργα τον Κωστή! Αργότερα θα μάθουμε ότι το πρώτο βαγόνι του συρμού είναι αποκλειστικά για γυναίκες. Κατεβαίνουμε κοντά στο Κόκκινο Κάστρο και προσπαθούμε να βρούμε κάπου να πιούμε ένα καφέ και να φάμε κάτι. Βρίσκουμε ένα πολύ καθαρό καφέ και καθόμαστε. Τι να παραγγείλεις όμως που είναι όλα διαφορετικά; Παραγγέλνουμε κάποια σαν πιτάκια, παίρνουμε ένα καφέ και κόκα κόλες, που φαίνονται πιο σίγουρες από το κρύο τσάι με τα παγάκια. Ο Κωστής βρίσκει μέσα στον καφέ κάτι που μοιάζει με το πρόχειρο σφράγισμα του μάγειρα! Γελάμε τόσο πολύ... Ο Βασίλης κοιμάται πάνω στο τραπέζι. Κάνουμε ένα τελευταίο κουράγιο να δούμε το Κόκκινο Κάστρο που είναι δίπλα μας. Φτάνουμε αλλά έχει τέτοια ουρά που φεύγουμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Απ' έξω παίρνουμε ένα ρίκσο, για το ξενοδοχείο μας, με τον οποίο συμφωνούμε στις 20 ρουπίες. Φτάνουμε και αυτός ισχυρίζεται ότι ενοούσε 200 ρουπίες. Καταλήγουμε στην αστυνομία, οι οποίοι συμβιβάζουν το ποσό στις 80 ρουπίες. Φτάνουμε στο δωμάτιο μας και πέφτουμε όλοι ξεροί για ύπνο...
Το απόγευμα βγαίνουμε έξω και κατευθυνόμαστε για το Lotus Temple, τον κεντρικό ναό της λατρείας Bahai, φτιαγμένος εξ' ολοκλήρου από Πεντελικό μάρμαρο. Η λατρεία Bahai πιστεύει ότι ο κάθε ένας μπορεί να πιστεύει ότι θέλει. Έτσι σε αυτόν τον ναό, που μπορεί να δεχθεί 2500 πιστούς, έρχονται πιστοί από κάθε θρησκεία που μπορούν να έρθουν και να προσευχηθούν! Φτάνουμε, αλλά κάνουμε λάθος το δρόμο και βρισκόμαστε σε ένα πάρκο, όπου πραγματικά ησυχάζουμε από την τρέλα του Δελχί, βλέπουμε και φωτογραφίζουμε σκιουράκια. Έτσι όταν φτάνουμε στο ναό, μόλις έχει κλείσει. Ο Βασίλης απογοητεύεται, αφού ήταν αυτός που επέμενε να έρθουμε εδώ. Παρόλα αυτά είναι χαρούμενος με τις φωτογραφίες που τράβηξε στα σκιουράκια. Μία οικογένεια ζητάει από το Βασίλη να φωτογραφηθεί με το αγόρι τους. Δεν τους χαλάει χατήρι! Επιστρέφουμε προς την πλατεία Connaught, στο Νέο Δελχί, όπου βρίσκονται εστιατόρια, γραφεία και ακριβά μαγαζιά και είναι ένα από τα κεντρικότερα σημεία της πόλης. Εκεί παίζουμε το παιχνίδι "μήπως θέλω να αγοράσω!", όπου μπαίνουμε σε μαγαζιά με καλό air condition για να δροσιστούμε. Οι τιμές που βλέπουμε πάντως είναι πολύ κοντά με τις δικές μας και σίγουρα εδώ ψωνίζουν οι προνομιούχοι της πόλης.
Στο τέλος καταλήγουμε τυχαία σε ένα εξαιρετικό εστιατόριο, το Punjami by Nature με πληθώρα διακρίσεων και τιμές που σίγουρα μπορούμε να αντέξουμε. Κάνουμε κράτηση και μετά από λίγο παραγγέλνουμε ό,τι δεν είναι τόσο καυτερό. Όλα με κοτόπουλο. Curry (murgh makhani), kebab (murgh malai kebap), thali (murgh tandoori + murgh punjabi) και roti (νοστιμότατες λεπτές πίτες ψωμιού)! Όλα νοστιμότατα! Πίνουμε και κρύες ντόπιες μπύρες και η ευτυχία μας ολοκληρώνεται ! Πληρώνουμε 2100 ρουπίες (25€), όμως έχουμε φάει σε ένα από τα ακριβότερα μαγαζιά της πόλης, σε ένα εξαιρετικό περιβάλλον και είμαστε εντελώς χορτάτοι και ικανοποιημένοι! Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο με ρίκσο και πέφτουμε κατευθείαν για ύπνο. Αύριο ξημερώνει καινούργια μέρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου