Ημέρα 10η: Μοναδικές φωτογραφίες!

Σήμερα το πρωί έχουμε βόλτα με αυτοκίνητο έξω από την Udaipur. Ο Namekahn, ταξιτζής, έχει ενημερωθεί από εχθές να είναι στις 7:00 στο ξενοδοχείο μας να μας πάρει. Λίγο μετά τις 7:00 επιβιβαζόμαστε στο τεράστιο και πολυτελές αυτοκίνητο του και ξεκινάμε. Πρώτη στάση το Kumbhalgarh, όπου θα δούμε το δεύτερο μεγαλύτερο τείχος του κόσμου, μετά το Σινικό τείχος. Η διαδρομή μέχρι εκεί είναι πάνω από 2 ώρες, ενώ θα περάσουμε μέσα από χωριά, όπου ευελπιστούμε να έχουμε την ευκαιρία να τραβήξουμε καλές φωτογραφίες. Ο οδηγός μας καταλαβαίνει και μας βοηθάει πολύ στη φωτογράφηση. Κάθε φορά που βλέπει κάτι καλό σταματάει, ανοίγει το παράθυρο και ο Κωστής φωτογραφίζει. Βλέπουμε όμορφα πρόσωπα, χαμόγελα που σπάνε αμέσως μετά από κάθε φωτογραφία που τραβάμε και σκηνές που προσπαθούμε να αποτυπώσουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα για να φάμε πρωινό σε ένα υπό κατασκευή, ξενοδοχείο 2 δωματίων, το οποίο όμως έχει τελειώσει το εστιατόριο. Τρώμε μάλλον ακριβά και συνεχίζουμε το δρόμο μας, τραβώντας συνεχώς φωτογραφίες...

 
Γύρω στις 10:00 είμαστε στο Kumbhalgarh, η ζέστη έχει ήδη αρχίσει, ενώ τα τείχη δείχνουν επιβλητικά! Το ειδυλλιακό και ρομαντικό αυτό φρούριο, Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, γυρνάει τον επισκέπτη πίσω στην πολεμική εποχή των ιπποτών. Χτίστηκε από τον Rana Kumbha, ενώ δεν αποτελεί έκπληξη ότι το κατέλαβαν μόνο μία φορά σε ολόκληρη την ιστορία του. Ακόμα και τότε, οι συνδυασμένες δυνάμεις του αυτοκράτορα Akbar, του Raja Man Singh, του Raja Udai Singh και του σουλτάνου του Gujarat, που το κατέλαβαν, δεν κατάφεραν να το κρατήσουν για πάνω από 2 μέρες. Τα πελώρια τείχη του, φτάνουν, κατά τον οδηγό μας σε μήκος τα 36 χιλιόμετρα, και είναι αμέσως μετά το Σινικό Τείχος της Κίνας τα μακρύτερα τείχη του κόσμου. Μέσα στα τείχη βρίσκονται περίπου 360 ναοί, κάποιοι από αυτούς άριστα διατηρημένοι, όπως επίσης και παλάτια και κήποι. Ανεβαίνουμε τον ανηφορικό δρόμο του φρουρίου, μέχρι το τέρμα ψηλά επάνω, απ' όπου η θέα είναι πραγματικά μαγευτική! Τραβάμε φωτογραφίες και κατεβαίνουμε, πιο γρήγορα τώρα, προς το ταξί μας. Ένα κοριτσάκι στο μέσο της διαδρομής ξεδιψάει τους επισκέπτες με δροσερό νερό που βγάζει μέσα από ένα πυθάρι.

Συνεχίζουμε προς το Ranakpur. Η διαδρομή είναι γύρω στη 1 ώρα. Στο Ranakpur βρίσκεται ένα από τα πιο μεγάλα και σημαντικά συμπλέγματα Τζαϊνιστικών ναών της Ινδίας. Ο Τζαϊνισμός είναι μία Ινδική θρησκεία που πρεσβεύει το δρόμο της μη βίας σε όλα τα έμβια όντα και δίνει έμφαση στην πνευματική ανεξαρτησία και ισότητα, μεταξύ όλων των μορφών ζωής. Οι πιστοί της πιστεύουν ότι η μη βία και ο αυτοέλεγχος μπορούν να οδηγήσουν στην απελευθέρωση. Ο κύριος ναός, του 15ου αιώνα, είναι ο Chaumukha Mandir (ο ναός των τεσσάρων όψεων), ο οποίος είναι αφιερωμένος στον Adinath,τον πρώτο Τζαϊνιστή Τιρθανκάρα. Οι Τιρθανκάρα, αυτοί που ανοίγουν δίοδο, ήταν είκοσι τέσσερεις θνητοί δάσκαλοι, ο καθένας από τους οποίους ανακάλυψε τον τρόπο διαφυγής από τον αιώνιο κύκλο θανάτου και αναγέννησης, αυτόν της μετεμψύχωσης. Ο απίστευτος αυτός ολόλευκος ναός, φτιαγμένος από λευκό μάρμαρο, αποτελείται από 29 αίθουσες, 80 τρούλους και 1444 ξεχωριστά σκαλισμένες κολώνες. Καμία κολώνα δεν μοιάζει με άλλη! Λένε επίσης ότι είναι αδύνατο να μετρήσει κάποιος όλες τις κολώνες. Η κατασκευή του ναού, με τέσσερεις όψεις συμβολίζουν την κατάκτηση των τεσσάρων σημείων του ορίζοντα, κατά συνέπεια και του σύμπαντος, από τον Τιρθανκάρα.

Φτάνουμε. Βγάζουμε από επάνω μας οτιδήποτε έχει δέρμα, αφού απαγορεύεται, ενώ παίρνουμε μόνο τη φωτογραφική μας μηχανή. Μπαίνουμε στο ναό ξυπόλητοι. Απερίγραπτο! Το σκάλισμα γενικότερα των Τζαϊνιστικών ναών είναι μοναδικό, και το βλέπουμε εδώ με τα ίδια μας τα μάτια! Μας απαγορεύουν να στρέψουμε τη μηχανή μας προς την κεντρική μορφή του Adinath, όμως προλαβαίνουμε να τραβήξουμε 2 φωτογραφίες! Οι μη πιστοί δεν επιτρέπεται να ανεβούν στον κεντρικό χώρο που βρίσκεται η μορφή του Adinath. Ο αρχιερέας του ναού μας βάφει το μέτωπο, δίνοντας μας την ευχή του, με αντάλλαγμα λίγες ρουπίες. Για πάνω από μία ώρα περιπλανιόμαστε και ηρεμούμε σε αυτόν τον μοναδικό χώρο. Γαληνεύει η ψυχή μας. Η Λίνα σκέφτεται μήπως πρέπει να γίνει μία Τζαϊνίστρια... Ταυτόχρονα και εκτός από τουρίστες, βλέπουμε πιστούς που έρχονται και προσεύχονται. Φωτογραφίζουμε, όμως δεν μπορεί η μηχανή μας να αποτυπώσει αυτό που βλέπουν τα μάτια μας.

Φεύγουμε ήρεμοι και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Στη διαδρομή πίνουμε ένα δροσιστικό και συνεχίζουμε. Ο οδηγός μας σταματάει μπροστά σε ένα παλιό νερόμυλο. Δύο ζεμένα βόδια γυρίζουν το νερόμυλο, ο οποίος αντλεί το νερό από ένα πηγάδι 40 μέτρων, και ποτίζει τις καλλιέργειες ντομάτας και άλλων λαχανικών. Η Νάγια και ο Βασίλης κάθονται στη θέση του ζευγολάτη! Τα παιδιά βλέπουν και καταλαβαίνουν πως ποτίζανε πριν από πολλά χρόνια τα χωράφια. Τρώμε ντομάτες από το χωράφι. Συνεχίζουμε το δρόμο μας. Μετά από 1,5 ώρα μπαίνουμε στην πόλη της Udaipur.Σιγά - σιγά ξυπνάμε όλοι, αφού μας έχει πάρει ο ύπνος στο αυτοκίνητο. Βλέπουμε ένα κανονικό Super Market, πρώτη φορά στην Ινδία. Ζητάμε από τον οδηγό να σταματήσει και μπαίνουμε. Αγοράζουμε ξηρά τροφή, για κάθε ενδεχόμενο, φρούτα και μπαχαρικά. Πάντα έχει ενδιαφέρον να βλέπει κανείς ένα Super Market όπου αγοράζουν οι ντόπιοι... Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο μας και ξεκουραζόμαστε.

Στις  18:00 ο ήλιος έχει πέσει και βγαίνουμε έξω. Πηγαίνουμε με ρίκσο στο Dudh Talai, απ' όπου με το τελεφερίκ Rope Way, ανεβαίνει κανείς στο λόφο πάνω από την πόλη. Είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε για να απολαύσουμε τη δύση του ήλιου... Με 78 ρουπίες (περίπου 1 ευρώ) αγοράζουμε για το κάθε άτομο το εισιτήριο πήγαινε-έλα και περιμένουμε τη σειρά μας. Ανεβαίνουμε. Η θέα είναι μαγευτική! Όλη η πόλη της Udaipur στα πόδια μας. Βλέπουμε πόσο μεγάλη πόλη είναι. Μερικά μέτρα πιο δίπλα είναι ο ναός Karni Mata, όπου θεωρούν ιερούς τους αρουραίους και τους προστατεύουν. Δυστυχώς δεν βλέπουμε κανέναν... Απολαμβάνουμε τη δύση από ψηλά. Είναι πάντα ενδιαφέρον, το πόσο προσελκύει, η στιγμή αυτή της ημέρας τον άνθρωπο. Γύρω μας είναι γεμάτο από πολλούς ντόπιους αλλά και μερικούς τουρίστες που απολαμβάνουν  και αυτοί. Ο ήλιος δύει, ο ουρανός αλλάζει ένα σωρό χρώματα και παίρνουμε σιγά σιγά το δρόμο της καθόδου.

Για το τέλος της ημέρας αποφασίσαμε να το ρίξουμε έξω. Θα φάμε στο καλύτερο εστιατόριο της πόλης, και ένα από τα καλύτερα της χώρας, στο Ambrai Restaurant, το οποίο είναι πάνω στην λίμνη και έχει θέα το φωταγωγημένο παλάτι. Με ρίσκο φτάνουμε γρήγορα εκεί. Δεν έχουμε κάνει κράτηση, αλλά ευτυχώς μας δίνουν ένα τραπέζι κοντά στη λίμνη. Παραγγέλνουμε μπύρες, Ινδικό φαγητό για μας (κοτόπουλο και αρνί) και Κινέζικο για τα παιδιά. Το φαγητό είναι καλό, όχι εξαιρετικό, όμως η θέα αυτού του μαγαζιού είναι ασυναγώνιστη! Αρκετά ευχαριστημένοι ζητάμε λογαριασμό. Λίγο λιγότερο από 50 ευρώ! Πολλά λεφτά για την Ινδία... Πληρώνουμε με κάρτα για να κάνουμε οικονομία στα μετρητά μας. Το ξενοδοχείο μας είναι κοντά. Φτάνουμε με τα πόδια και πέφτουμε κουρασμένοι για ύπνο. Αύριο είναι χαλαρή η μέρα μας.