Το τρένο πλησιάζει στη Jaipur. Η ώρα είναι 4:30 το πρωί και στο βαγόνι μας ξεκινάνε να ετοιμάζονται για αποβίβαση εδώ. Όπως και στα περισσότερα τρένα που έχουμε ταξιδέψει το τρένο είναι στην ώρα του. Ετοιμαζόμαστε και μόλις το τρένο σταματά κατεβαίνουμε στη Jaipur! Η πόλη Jaipur, είναι η πρωτεύουσα του κρατιδίου Ρατζαστάν στην Ινδία. Η πόλη σήμερα έχει πάνω από 2,5 εκατομμύρια πληθυσμό και είναι γνωστή και ως η Ροζ πόλη. Ο χαρακτηρισμός της πόλης ως η Ροζ πόλη οφείλεται στο ροζ χρώμα που είναι βαμμένα τα κτήρια στην παλιά περιτοιχισμένη πόλη. Η Jaipur, παρόλο που είναι χαώδης, με κυκλοφοριακή συμφόρηση και ατμοσφαιρική ρύπανση, μαγεύει κάθε επισκέπτη της με τα παλάτια της, το πλούσιο παρελθόν της, αλλά και τα παζάρια της τα οποία φημίζονται για τα δερμάτινα είδη, τα χαλιά, τα είδη λαϊκής τέχνης αλλά και τα έντονα αρώματα. Αρχίζουν να μας πλησιάζουν διάφοροι οδηγοί τουκ τουκ, όμως είμαστε σκληροί διαπραγματευτές. Δείχνουμε την απόσταση στο GPS από το ξενοδοχείο ότι είναι μόνο 1,2 χιλιόμετρα και ρίχνουμε την τιμή από τις 200 ρουπίες που αρχικά ζητάνε στις 20! Το τουκ τουκ που τελικά παίρνουμε είναι λίγο μικρό και κρατάμε τα σακίδια μας να μην πέσουνε, ενώ ο νεαρός οδηγός του προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας πείσει να τον κλείσουμε με 350 ρουπίες (4,40€) για όλη την ημέρα. Κρατάμε το τηλέφωνο του. Είναι 5:30 και στο ξενοδοχείο που φτάνουμε όλοι κοιμούνται…
Τους ξυπνάμε και ευτυχώς, ενώ είναι να πάρουμε το δωμάτιο το μεσημέρι, μας το δίνουν από τώρα και κοιμόμαστε λίγο ακόμα. Το ξενοδοχείο είναι και αυτό πολύ καθαρό και σχετικά καινούργιο. Σηκωνόμαστε στις 8:00 για να εξερευνήσουμε την πόλη και μέχρι να φύγουμε από το ξενοδοχείο πάει η ώρα 9:00. Στην πόλη τα περισσότερα μαγαζιά είναι κλειστά. Ο οδηγός του τουκ τουκ που παίρνουμε μας ενημερώνει ότι μαγαζιά ανοίγουν στις 12:00! Μας αφήνει στην αγορά Bapu, η οποία δεν ξεφεύγει και αυτή από τον κανόνα. Η παλιά πόλη, που βρισκόμαστε τώρα, είναι κυκλωμένη , στο μεγαλύτερο μέρος της από τείχη, ενώ μπορεί κάποιος να μπει μέσα από μία από τις πελώριες πύλες εισόδου, με μεγαλύτερες από αυτές τις ChandPol, Ajmeri Gate και Sanganeri Gate. Μεγάλες λεωφόροι χωρίζουν την παλιά πόλη σε μεγάλες ορθογώνιες περιοχές, με κάθε μία από αυτές να εξειδικεύεται σε συγκεκριμένη τέχνη, την ίδια εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Τα πιο γνωστά παζάρια της παλιάς πόλης είναι τα: Johari, Tripolia, Bapu και Chandpol. Στην αγορά Johari, που βρίσκουμε αμέσως μετά, αγοράζουμε υλικά για να φτιάξουμε μία ντοματοσαλάτα, που τόσο μας έχει λείψει. Μέχρι και ελαιόλαδο βρίσκουμε (ισπανικό, με χρώμα που θυμίζει ηλιέλαιο).
Μπροστά μας βρίσκουμε το Hawa Mahal. Το Hawa Mahal, ή παλάτι των ανέμων, χτίστηκε το 1799 από ροζ και κόκκινο ψαμίτη. Το πενταόροφο αυτό κτίριο, με τα 953 παράθυρα, ίδιο με κυψέλη, χτίστηκε για τις γυναίκες του παλατιού, για να παρατηρούν τη ζωή έξω από το παλάτι, χωρίς ο κόσμος να μπορεί να τις δει. Είναι ένα από τα πιο φωτογραφημένα κτήρια της πόλης. Σε όλη τη διαδρομή προσπαθούμε συνεχώς να αποφύγουμε, καλοθελητές και οδηγούς τουκ τουκ και ποδηλάτων. Συνεχίζουμε στην αγορά Tripolia. Τα μαγαζιά έχουν αρχίσει να ανοίγουν ένα-ένα. Πουλάνε παραδοσιακά προϊόντα, χαλιά, υφάσματα, σιδηρικά, είδη χειροτεχνίας, πολύτιμους λίθους, ασήμια και πίνακες μινιατούρες. Τα πολύχρωμα βραχιόλια lac, που βλέπουμε, είναι από τα πιο περιζήτητα αντικείμενα μέσα στην αγορά. Αγοράζουμε σχέδια με θεούς του Ινδουισμού. Έχουμε ήδη περπατήσει πολύ και ψάχνουμε να φάμε κάπου πρωινό. Δυστυχώς δεν έχουμε καμία επιλογή μέσα στην παλιά πόλη και έτσι με τα πόδια βγαίνουμε έξω προς αναζήτηση. Στον μεγάλο δρόμο Μl, με τα ακριβά μαγαζιά που πουλάνε όλες τις δυτικές μάρκες ρούχων και παπουτσιών, βρίσκουμε ένα καλό εστιατόριο και παίρνουμε δυνάμεις και δροσιά.
Με έναν ποδηλάτη που μας στριμώχνει στο ποδήλατο του, επιστρέφουμε στην παλιά πόλη. Κατά τη διαδρομή προσπαθούμε να σκεφτούμε πόσες παραπάνω από τις 30 ρουπίες που ζήτησε πρέπει να του δώσουμε, αφού είναι αξιέπαινη η προσπάθεια του. Τελικά με τις 40 ρουπίες που του δίνουμε μας χαρίζει ένα πλατύ χαμόγελο. Βρίσκουμε την είσοδο που οδηγεί στο παλάτι και το Jantar Mantar, ένας χώρος με περίεργα αστρονομικά αντικείμενα. Αποφασίζουμε να μην πάμε καθόλου στο παλάτι. Χορτάσαμε από παλάτια… Μπαίνουμε στο Jantar Mantar, αφού αγοράζουμε ένα συμφέρον πολλαπλό εισιτήριο 2 ημερών, για 5 από τα κυριότερα αξιοθέατα της πόλης. Το Jantar Mantar ξεκίνησε αρχικά, από τον Jai Singh, το 1728, ως έκθεση περίεργων αντικειμένων. Στον Jai Singh άρεσε η αστρονομία, πολύ περισσότερο από τον πόλεμο και την κατασκευή πόλεων. Πριν λοιπόν ξεκινήσει την κατασκευή έστειλε τους ανθρώπους του να μελετήσουν άλλες παρόμοιες κατασκευές. Έφτιαξε συνολικά πέντε αστεροσκοπεία, από τα οποία το καλύτερο και πιο διατηρημένο είναι αυτό. Βλέπουμε τεράστιες κατασκευές υπολογισμού της διάρκειας της μέρας, της θέσης ή της γωνίας αστέρων ή άλλων ουράνιων σωμάτων,
Συνεχίζουμε για το Hawa Mahal, που νωρίτερα το πρωί είδαμε απ’ έξω και τώρα με το πολλαπλό εισιτήριο μπορούμε να επισκεφτούμε από μέσα. Ανεβαίνουμε προς τα πάνω και παρατηρούμε, εκτός από τα μικρά παράθυρα, τις μικρές τρύπες από τις οποίες έβλεπαν τον κόσμο έξω οι γυναίκες του παλατιού. Φτάνουμε στο τέρμα και βλέπουμε από ψηλά την πόλη, αλλά και το φρούριο Nahargarh, το οποίο βρίσκεται στο βουνό πάνω από την πόλη. Ο ανηφορικός του δρόμος, που βλέπουμε από μακριά, μας κάνει να αποφασίσουμε αμέσως ότι δεν θέλουμε να δούμε από εκεί ψηλά την πόλη… Τα παιδιά και ο Κωστής έχουν κουραστεί, ενώ η Λίνα θέλει να μπει και να παζαρεύει στις αγορές, που τώρα πια έχουν ανοίξει όλες! Αποφασίζουμε να ξεκουραστούμε λίγο στο ξενοδοχείο και να συνεχίσουμε μετά τις 18:00. Στο ξενοδοχείο φτιάχνουμε μία χορταστική ντοματοσαλάτα και ευχαριστιόμαστε όλοι! Είναι η πρώτη φορά που τρώει ο Βασίλης τόσο πολύ από την αρχή του ταξιδιού. Ξεκουραζόμαστε και το απόγευμα βγαίνουμε προς τις αγορές.
Η καλύτερη ώρα για τη Λίνα! Φτάνουμε στην αγορά Bapu και κατευθείαν γινόμαστε στόχος των πλανόδιων πωλητών, αλλά και των μαγαζάτορων. Ένας συγκεκριμένος πωλητής κουκλών μας ακολουθεί για πολύ ώρα και προσπαθεί να μας πουλήσει τις κούκλες του με 200 ρουπίες τη μία, με την τιμή να πέφτει κάθε 10 μέτρα. Μέχρι το βράδυ που θα μας ξαναβρεί, η τελική τιμή θα φτάσει στις 20 ρουπίες! Αγοράζουμε εργαλεία χάραξης πέτρας, ένα εξαιρετικό εργαλείο ανάδευσης για την παραγωγή λάσι και ξηρούς καρπούς, ενώ παζαρεύουμε πολλά άλλα πράγματα, έτσι ώστε να ξέρουμε για τις επόμενες μέρες τις τελικές τιμές τους. Κάνουμε παιχνίδι… Το βράδυ και μετά τις 21:00 τα μαγαζιά κλείνουν. Βρίσκουμε το βραβευμένο εστιατόριο Dasaprakash, το οποίο εξειδικεύεται σε χορτοφαγικά φαγητά της νότιας Ινδίας. Δυστυχώς δεν βρήκαμε κάτι αξιόλογο σε κρέας, αφού η Νάγια και ο Κωστής ονειρεύονται πανσέτες, χοιρινές μπριζόλες και λουκάνικα! Τρώμε πολύ καλά, με τα παιδιά να μην ξετρελαίνονται όμως. Οι γεύσεις είναι λίγο ιδιαίτερες. Τρώμε Idli, Dosa, Utapan και ρύζι με λεμόνι. Σ’ αυτό το ακριβό εστιατόριο, πληρώνουμε 14 ευρώ! Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο με ένα τουκ τουκ, ενώ για ακόμα μία φορά εντυπωσιάζουμε τον οδηγό του, με το GPS μας που του δείχνει το δρόμο! Κοιμόμαστε κουρασμένοι. Αύριο έχουμε ανάβαση στο φρούριο Amber με ελέφαντες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου