Ημέρα 1η: Ξεκινάμε με 12,5 ώρες οδήγηση!

Μετά από 11 μήνες έντονης δουλειάς και κούρασης και μέσα σε έναν κακό χαμό στη χώρα, ξεκινάνε οι φετινές διακοπές μας. Ταξίδι στην Ρουμανία και την Ουγγαρία με το τροχόσπιτο μας. Τους τελευταίους μήνες ετοιμάζουμε όλες τις λεπτομέρειες αυτού του ταξιδιού. Οι τελευταίες μέρες ήταν πολύ δύσκολες, με τη Ελλάδα σε δυσχερή θέση και με τη σκέψη μας να προσπαθεί να μείνει ήρεμη και προσηλωμένη στο στόχο μας. Ευτυχώς σήμερα ξεκινάμε!

Από μέρες έχουμε το τροχόσπιτο μας κάτω από το σπίτι μας και το ετοιμάζουμε. Σήμερα ξυπνάμε πολύ νωρίς αφού έχουμε στόχο να φύγουμε κατά τις 6:00. Ο δρόμος μέχρι τον πρώτο στόχο που είναι το Veliko Tarnovo, στα βόρεια της Βουλγαρίας είναι μακρύς. 686 χιλιόμετρα, με όχι και τον καλύτερο δρόμο! Τελικά και όπως πάντα συμβαίνει καταφέρνουμε να φύγουμε στις 7:30 το πρωί. Σχεδόν αμέσως σταματάμε αφού αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε δώσει πολύ βάρος στην πίσω πλευρά του τροχόσπιτου και έχουμε κλίση προς τα πίσω. Φέρνουμε τα μπουκάλια του νερού μπροστά. Όλα καλά συνεχίζουμε.

Το ταξίδι μέχρι τις Σέρρες κυλάει φυσιολογικά, μετά όμως ο δρόμος γίνεται αρκετά κακός και προσέχουμε πολύ. Σταματάμε και ελέγχουμε μέσα στο τροχόσπιτο για τυχόν ζημιές. Ευτυχώς το έχουμε ετοιμάσει και φορτώσει για πολύ δύσκολες συνθήκες! Φτάνουμε στα σύνορα. Περνάμε σχεδόν αμέσως, με τον Βούλγαρο συνοριοφύλακα να μας ζητάει να του ανοίξουμε το τροχόσπιτο για να δει μήπως κουβαλάμε κανένα κρυμμένο μέσα. Πάντα μας κάνει εντύπωση που κανένας δεν ανοίγει ποτέ την τουαλέτα! Αγοράζουμε τη βινιέτα, που είναι υποχρεωτικό για να κυκλοφορείς στους δρόμους της Βουλγαρίας (5 ευρώ για μία εβδομάδα) και αλλάζουμε χρήματα. (1 ευρώ είναι 1,93 λέβα). Ο δρόμος συνεχίζει να είναι πολύ κακός! Ευτυχώς μετά από κάμποσα χιλιόμετρα βελτιώνεται, παραμένοντας πάντα διπλός. Στην περιοχή της Σόφιας αλλάζει σε αυτοκινητόδρομο. Η κίνηση στους περιφερειακούς δρόμους της πρωτεύουσας είναι μεγάλη.  Υπάρχουν φορές που είμαστε εντελώς ακινητοποιημένοι. Το απόγευμα έχουμε αφήσει πίσω μας τη Σόφια και οδηγούμε στον Ε79 με κατεύθυνση τη Βάρνα. Σταματάμε μόνο για να ανεφοδιαζόμαστε αέριο και προχωράμε. Να είναι καλά τα τυροπιτάκια και λουκανοπιτάκια της Λίνας, τα πετροκέρασα της Ευαγγελής και τα ξηροκάρπια του παππού Μήτσου, που μας κάνουν να ξεχάσουμε την πείνα μας.

Σε ένα πάρκινγκ που σταματάμε για ανεφοδιασμό τροφών ανακαλύπτουμε ότι τρέχει νερό μέσα από τη μηχανή μας. Το ψυγείο μάλλον κάνει υπερχείλιση. Οδηγούμε τόσες ώρες συνεχόμενα, με τόσο βάρος από πίσω και το καημένο το αυτοκινητάκι μας, με 15 χρόνια ζωής και χιλιάδες χιλιόμετρα στις ρόδες του, αποφάσισε να διαμαρτυρηθεί. Περιμένουμε να κρυώσει η μηχανή και προσθέτουμε λίγο νερό στο ψυγείο. Συνεχίζουμε. Πλησιάζουμε στο Veliko Tarnovo. Έχουμε ήδη 12 ώρες στο δρόμο, τις περισσότερες στη Βουλγαρία, με τους Βούλγαρους οδηγούς να οδηγούν με θράσος. Τόσες ώρες στο δρόμο, έχουμε δει πολλά. Ένα αυτοκίνητο πήγε να χάσει τον έλεγχο και να πέσει πάνω μας (ευτυχώς για μας τελευταία στιγμή το έφερε), ένα αμάξι τυλιγμένο στις φλόγες με κόσμο να προσπαθεί να τη σβήσει, ένα αυτοκίνητο που μάλλον πέταξε και προσγειώθηκε σε περίεργη θέση έξω από το δρόμο, πολλές τουρίστριες να κάνουν autostop, πολλά παραδοσιακά κάρα που κινούνται αργά στην άκρη του δρόμου. Επιτέλους φτάνουμε! Περνάμε την πόλη και κατευθυνόμαστε προς το camping που βρίσκεται στους αγρούς, 10 χιλιόμετρα μακριά. Ευτυχώς έχουμε το στίγμα στο GPS και το βρίσκουμε, αφού δεν έχει καμία σήμανση.

Φτάνουμε. Το camping είναι μικρό, όμως είναι εξαιρετικό! Δίκαια έχει τόσο υψηλή βαθμολογία. Σε κάθε περίπτωση για μας τώρα, είναι ο παράδεισος! Τακάρουμε πολύ δύσκολα το τροχόσπιτο, αφού και η θέση είναι περίεργη και η κούραση μας είναι μεγάλη. Τα ετοιμάζουμε όλα. Μία ψιλή βροχούλα μας κάνει να μπούμε μέσα. Ήρθε η ώρα να φάμε. Τηγανητές μελιτζάνες, κολοκύθια και πιπεριές από τον παππού Βασίλη, τζατζίκι και σκορδαλιά από τη γιαγιά Παναγιώτα και μία μεγάλη σαλάτα είναι η στιγμή που όλοι περιμέναμε! Τώρα πραγματικά ξεκινάμε τις διακοπές μας! Καλά να περάσουμε!