Στη Μόσχα ο ήλιος ανατέλλει στις 4:00 και είναι αρκετά παράξενο για μας. Ευτυχώς είμαστε αρκετά κουρασμένοι! Ο Κωστής ξυπνάει πρώτος στος 6:30 και αρχίζει να γράφει στο blog. Οι υπόλοιποι ξυπνούν αργότερα. Σήμερα πρέπει να προσθέσουμε στο πρωινό μας το μαυσωλείο του Λένιν και την εκκλησία του Αγίου Βασιλείου που δεν καταφέραμε να δούμε χθες. Στη συνέχεια έχουμε να επισκεφτούμε το μουσείο του Πούσκιν αλλά και το γειτονικό μουσείο Ευρωπαϊκής και Αμερικάνικης Τέχνης του 19ου και 20ου αιώνα, με τα τόσα αριστουργήματα. Τρώμε πρωϊνό και μέχρι να συντονιστούμε μας παίρνει ώρα. Βγαίνουμε από το διαμέρισμα λίγο πριν τις 11:00... Πρώτη στάση η κόκκινη πλατεία και το μαυσωλείο του Λένιν. Φτάνουμε μπροστά και βλέπουμε λίγο κόσμο που μπαίνει και βγαίνει. Τέλεια! Ψάχνουμε να δούμε από που έρχεται ο κόσμος και βλέπουμε μία τεράστια ουρά η οποία περιμένει να περάσει τον έλεγχο και να έρθει η σειρά του. Τι να κάνουμε; Να καθήσουμε κι εμείς και να χάσουμε πολύτιμο χρόνο; Αποφασίζουμε να δούμε την διπλανή εκκλησία του Αγίου Βασιλείου και μετά να επαναξιολογήσουμε την κατάσταση.
Εκεί ευτυχώς δεν έχει μεγάλη ουρά. Βγάζουμε εισιτήριο και μπαίνουμε μέσα. Ο καθεδρικός ναός του Αγίου Βασιλείου, σύμβολο της πόλης, χτίστηκε από τον τσάρο Ιβάν τον τρομερό το 1561. Αποτελείται από εννέα παρεκκλήσια, κτισμένα γύρω από ένα κεντρικό κτίριο. Οι χαρακτηριστικοί κρεμμυδόσχημοι τρούλοι του σε συνδυασμό με την πολυχρωμία τους διαμορφώνουν το τελικό εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Περπατάμε μέσα στα μικρά παρεκκλήσια και στους στενούς διαδρόμους της εκκλησίας. Ο ναός είναι ορθόδοξος και μας είναι πολύ οικείος. Ανεβαίνουμε στο δεύτερο όροφο. Θαυμάζουμε πραγματικά σπάνια δείγματα της Ρωσικής εικονογραφίας. Λίγο πριν βγούμε από την εκκλησία ακούμε μία χορωδία να τραγουδά. Γυρίζουμε και τους ακούμε. Πραγματικά εξαιρετικοί! Δεν κρατάει για πολύ αφού το κάνουν για να προωθήσουν το CD τους.
Προχωράμε προς την ουρά του μαυσωλείου του Λένιν και ελπίζουμε να έχει μειωθεί η ουρά... Φτάνουμε και δυστυχώς δεν έχει αλλάξει τίποτα. Αύριο δεν μπορούμε να το κάνουμε, αφού είναι κλειστά, ενώ το Σάββατο δεν προλαβαίνουμε... Η τελευταία μας ευκαιρία είναι σήμερα. Η ώρα είναι 12:10 και στις 13:00 κλείνει.Θα μπούμε στην ουρά, που βλέπουμε να κινείται με καλό ρυθμό και ότι γίνει. Η Λίνα είναι αισιόδοξη! Η διατήρηση της σορού του Λένιν είναι δουλειά ενός ινστιτούτου και η ευθύνη βαραίνει κυρίως μια βασική ομάδα έξι ανατόμων, βιοχημικών και χειρουργών. Στόχος, όμως, δεν είναι η διατήρηση των φυσικών ιστών, όπως συνέβαινε με τις μούμιες της Αιγύπτου -το βασικό είναι η διατήρηση της μορφής.Το δέρμα μελετάται κάθε εβδομάδα χρησιμοποιώντας όργανα ακριβείας που μπορούν να μετρήσουν την υγρασία, το χρώμα και το περίγραμμα ώστε να ψάξουν για σημάδια αφυδάτωσης. Κάθε δύο χρόνια το σώμα του Βλαντιμίρ Λένιν βυθίζεται σε ένα λουτρό γλυκερόλης και οξικού καλίου για τριάντα ημέρες - μια τεχνική που οι επιστήμονες λένε θα μπορούσε να κάνει το σώμα να διαρκεί για αιώνες. Σήμερα 92 χρόνια μετά το θάνατο του λένε ότι δείχνει σαν να μην έχει περάσει μία μέρα.
Η ουρά προχωράει, όπως και η ώρα! 15 λεπτά πριν τις 13:00 είμαστε οριακοί για να περάσουμε μέσα. Μάλλον το χάνουμε... Η Λίνα επιμένει. "Θα περάσουμε!". Κάποια στιγμή η ουρά κάνει μία μεγάλη κίνηση εμπρός και παίρνουμε τα πάνω μας. Κοντεύουμε. Είμαστε πλέον 10 μέτρα από τον έλεγχο και θέλει άλλα 5 λεπτά. Στις 12:58 είμαστε μέσα και περπατάμε προς την σωρό του Λένιν. Τα καταφέραμε! Μέσα στο μαυσωλείο έχει παντού στρατιώτες και πράκτορες που σε κοιτάνε στα μάτια. Δεν επιτρέπεται να μιλάς και να σταματάς να περπατάς. Μπαίνουμε στον κυρίως χώρο, ο οποίος είναι σκοτεινός. Μόνο η σωρός του Λένιν, στο κέντρο, φωτίζεται και φαίνεται από παντού. Είναι πραγματικά εντυπωσιακός. Νομίζεις ότι είναι ένας άνθρωπος που κοιμάται! Τα παιδιά δεν μπορούν να το πιστέψουν. Πραγματικά είναι κάτι που δεν πρέπει να χάσει κάποιος κατά την επίσκεψη του στη Μόσχα. Βγαίνουμε έξω και η Νάγια θέλει να τον ξαναδούμε πάλι! Φυσικά δεν γίνεται... Πίσω από το μαυσωλείο που περπατάμε για να βγούμε έξω είναι θαμμένοι όλοι οι ηγέτες της Σοβιετικής Ένωσης. Φωτογραφίζουμε τον τάφο του Στάλιν.
Αποχαιρετούμε την κόκκινη πλατεία και κατευθυνόμαστε προς το μουσείο Πούσκιν. Φτάνουμε, όμως δεν γίνεται να μπούμε αν δεν ξεκουραστούμε λιγάκι. Καθόμαστε στο απέναντι καφέ και παίρνουμε δυνάμεις. Διαβάζουμε τις σημειώσεις μας για τα σπουδαιότερα έργα που πρόκειται να δούμε μέσα στο μουσείο Πούσκιν, αλλά και στο διπλανό του μουσείο Ευρωπαϊκής και Αμερικάνικης Τέχνης του 19ου και 20ου αιώνα. Ξεκουραζόμαστε και ξεκινάμε. Παντού μέχρι τώρα τα παιδιά δεν πληρώνουν εισιτήριο. Το μουσείο ξεκινάει με εκθέματα που είναι αντιγραφές Ελληνικών και Ρωμαϊκών αγαλμάτων. Προχωρούμε στις επόμενες αίθουσες. Βρίσκουμε το θησαυρό του Πριάμου που βρήκε ο Ερρίκος Σλήμαν στην Τροία, έφτασε στο Βερολίνο, απ' όπου τον πήραν οι Ρώσοι κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και τελικά κατέληξε να εκτίθεται στο μουσείο αυτό. Ο Βασίλης, που φέτος έκανε στο σχολείο γιαυτό, φωτογραφίζεται με πολύ χαρά μπροστά στο περιδέραιο. Βλέπουμε το εξαιρετικό έργο του Ρέμπραντ "Ο Αρταξέρξης και ο Χαμάν στη γιορτή της Εσθήρ", ενώ τα υπόλοιπα έργα που είχαμε στη λίστα μας, είχαν μεταφερθεί στο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης. Παρόλα αυτά ότι βλέπουμε μας εντυπωσιάζει πολύ.
Βγαίνουμε από το μουσείο και πηγαίνουμε στο ακριβώς διπλανό κτίριο που στεγάζεται το μουσείο Ευρωπαϊκής και Αμερικάνικης Τέχνης του 19ου και 20ου αιώνα. Το μουσείο είναι σχετικά μικρό αλλά πολύ περιεκτικό. Έχει 3 ορόφους και εκθέτει 4-5 πίνακες από όλους τους σπουδαίους ζωγράφους από το 19ο αιώνα και μετά. Βλέπουμε τις "Μπλε χορεύτριες" του Ντεγκά, τον "Πιερότο και Αρλεκίνο" του Σεζάν, το ζωντανό "Πορτρέτο της Ζαν Σαμαρί" του Ρενουάρ, "Καφέ στην Αρλ" του Γκωγκέν, το "Κόκκινο Αμπέλι" του Βαν Γκογκ, το "Κορίτσι που ισορροπεί σε μπάλα" του Πικάσο και πολλά πολλά άλλα των ιδίων αλλά και άλλων καλλιτεχνών. Είμαστε πολύ χαρούμενοι που επιλέξαμε να έρθουμε εδώ! Τα παιδιά δείχνουν ενθουσιασμένα. Είναι πραγματικά πολύ διαφορετικό να βλέπεις ένα έργο από κοντά, από το να το βλέπεις τυπωμένο στο χαρτί... Βγαίνουμε από το μουσείο κουρασμένοι, αλλά πολύ ικανοποιημένοι. Δεν έχουμε το κουράγιο να δούμε τον διπλανό ναό του Σωτήρος και γυρίζουμε στο διαμέρισμα μας.
Φτάνουμε και φτιάχνουμε μία εξαιρετική καρμπονάρα, ό,τι πρέπει για να διώξει την κούραση μας. Πέφτουμε χορτάτοι για έναν μικρό υπνάκιο, που όμως τελικά γίνεται μεγάλος! Είμαστε όλοι τόσο κουρασμένοι και απροπόνητοι... Ξυπνάμε μετά τις 21:00 και αποφασίζουμε να κάνουμε μία βολτίτσα στη συνοικία kitay gorod, που βρίσκεται 3 στάσεις με το μετρό μακριά μας. Δεν προλαβαίνουμε να βγούμε έξω από τη στάση και μας πιάνει μία βροχή που μας αναγκάζει να μπούμε μέσα σε ένα πολυκατάστημα που κλείνει για να προφυλαχτούμε. Ευτυχώς ο αστυνομικός ασφαλείας μας αφήνει να μείνουμε μέχρι να κοπάσει λίγο η βροχή. Η περιοχή που κάνουμε βόλτα δεν έχει πολύ κόσμο. Βρίσκουμε ένα καφέ και μπαίνουμε μέσα για να αποφύγουμε έναν μεθυσμένο που μας έχει γίνει τσιμπούρι τα τελευταία 10 λεπτά. Μπαίνει κι αυτός μέσα, όμως ευτυχώς οι υπάλληλοι τον βγάζουν έξω ευγενικά. Πίνουμε ένα αναψυκτικό και σχεδιάζουμε την επόμενη μέρα. Ελπίζουμε να μην βρέχει γιατί έχουμε στο πρόγραμμα πικ νικ στο γνωστό πάρκο Γκόρκυ. Γυρίζουμε στο διαμερισμα μας και κοιμόμαστε πολύ γρήγορα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου