Η μέρα σήμερα ξεκινάει πάλι βροχερή... Μάλλον δεν θα μας κάνει το χατήρι να βγει ο ήλιος και να κάνουμε ένα ωραίο πικ νικ στο πάρκο Γκόρκυ... Ξυπνάμε και ετοιμαζόμαστε σιγά - σιγά. Ο Κωστής τηλεφωνεί στο γραφείο που διαχειρίζεται το διαμέρισμα μας γιατί όλη την προηγούμενη μέρα δεν μας πήρε τηλέφωνο. Είχαμε ζητήσει να διευθετήσει το ζήτημα της δήλωσης μας στο οικείο τμήμα της περιοχής μας. Κάθε επισκέπτης της χώρας πρέπει να δηλωθεί μέσα σε 3 εργάσιμες μέρες, από το ξενοδοχείο που τον φιλοξενεί, στο τμήμα αλλοδαπών της περιοχής του. Αν αυτό δεν γίνει τότε, σε ενδεχόμενο έλεγχο, ο επισκέπτης πληρώνει πρόστιμο, το οποίο φτάνει τα 50€. Το γραφείο μας πληροφορεί ότι δεν αναλαμβάνει τέτοιου είδους υπηρεσία και αν θέλουμε μπορούμε να ψάξουμε στο internet για το πώς γίνεται,έτσι ώστε να το κάνουμε μόνοι μας... Κάνουμε μία γρήγορη αναζήτηση και ανακαλύπτουμε ότι είναι μία σχετικά χρονοβόρα διαδικασία, που πρέπει να κάνει κάποιος σε οποιοδήποτε ταχυδρομείο. Εκεί πρέπει να συμπληρώσει μία αίτηση, να βρει ποιο είναι το αρμόδιο τμήμα αλλοδαπών της περιοχής του και να στείλει σ' αυτό, την αίτηση και τις φωτοτυπίες του διαβατηρίου, της βίζας και του δελτίου εισόδου στη χώρα. Κάνουμε ένα μικρό συμβούλιο και αποφασίζουμε να το προσπαθήσουμε. Ας δούμε πώς είναι να έρχεσαι σε επαφή με υπηρεσίες στη Ρωσία, χωρίς να ξέρεις καθόλου τη γλώσσα.. Ξεκινάμε με τα πόδια προς το κοντινότερο ταχυδρομείο.
Στο δρόμο βρίσκουμε ένα μαγαζί και κάνουμε τις απαραίτητες φωτοτυπίες. Μετά από λίγο φτάνουμε. Ζητάμε από την κυρία στο γκισέ την αίτηση. Μετά από συννενόηση με τους άλλους συναδέλφους της καταλαβαίνει τι θέλουμε και μας τις δίνει. Όλη η αίτηση είναι 2 σελίδες στα Ρώσικα... Καθόμαστε σε ένα γραφείο και ξεκινάμε. Προσπαθούμε να καταλάβουμε τι λέει χρησιμοποιώντας μία λειτουργία του google translate στην οποία φωτογραφίζεις κάτι και βλέπεις την μετάφραση. Καιρός να δοκιμάσουμε τις δυνατότητες του. Βλέπουμε ότι δεν κάνει και την τέλεια μετάφραση, δεν μπορεί να καταλάβει όλες τις λέξεις, όμως από τα συμφραζόμενα κάτι καταλαβαίνουμε. Το πρόβλημα είναι ότι πρέπει να γράψουμε και στα ρώσικα... Παλεύουμε με τα γράμματα... Μετά από 1 ώρα έχουμε καταφέρει να γράψουμε ό,τι καταλαβαίνουμε από την πρώτη σελίδα. Συνεχίζουμε και με τη δεύτερη, που νομίζουμε ότι θέλει λιγότερα... Κάνουμε ότι μπορούμε, με την ελπίδα να μας βοηθήσει η κοπέλα στο γκισέ για τα λάθη που θα έχουμε. Τελειώνουμε και πηγαίνουμε την αίτηση στην κοπέλα. Η ώρα έχει πάει 13:10 και μας πληροφορεί ότι το ταχυδρομείο έκλεισε για μεσημέρι... Θα ανοίξει πάλι στις 14:00! Απογοήτευση... Ξανακοιτάμε την αίτηση και η κοπέλα μετά από 5' μας κάνει νόημα να πάμε να την ελέγξει. Μάλλον μας λυπήθηκε. Την βλέπει και αρχίζει να μας λέει στα ρώσικα τις ελλείψεις. Δεν καταλαβαίνουμε τίποτα... Σκεφτόμαστε τι μπορούμε να κάνουμε και μας έρχεται η ιδέα να πάμε στην Ελληνική πρεσβεία να μας βοηθήσουν αυτοί.
Ευτυχώς η πρεσβεία είναι πολύ κοντά από δω. Ξεκινάμε και μετά από λίγα μέτρα βλέπουμε ένα καταπληκτικό εστιατόριο με έτοιμα φαγητά. Αποφασίζουμε να πνίξουμε τον πόνο μας εκεί... Παραγγέλνουμε διάφορα ωραία στο μάτι φαγητά, αφού δεν καταλαβαίνουμε και πολλά. Καθόμαστε και τρώμε. Πεντανόστιμα! Ό,τι πρέπει για τη στιγμή. Παραγγέλνουμε και γλυκά. Όλα τέλεια. Τώρα είμαστε έτοιμοι. Μπορούμε να συνεχίσουμε με δυνάμεις την προσπάθεια μας. Φτάνουμε στην πρεσβεία γύρω στις 14:00. Ο αστυνομικός έξω μας ζητάει διαβατήριο και παίρνει τηλέφωνο μέσα. Έκλεισαν... από Δευτέρα πάλι... Ένας γυμνασμένος κύριος που είναι μαζί με τους αστυνομικούς μας ρωτάει με σπαστά ελληνικά τι θέλουμε και του εξηγούμε την κατάσταση. "Θα σας βοηθήσω εγώ!", μας λέει... Τον ακολουθούμε λίγα μέτρα πιο κάτω και μπαίνουμε σε ένα βανάκι με φιμέ τζάμια. Μέσα έχει τραπεζάκι και θέσεις. Βάζουμε τα χαρτιά κάτω και αρχίζει να μας διορθώνει τα λάθη. Παράλληλα μας εξηγεί ότι δεν είναι και τόσο πρόβλημα να μην κάνουμε τα χαρτιά αυτά. Πριν φτάσουμε στο τέλος της πρώτης σελίδας αποφασίζουμε να ακούσουμε τη συμβουλή του. Δεν θα κάνουμε την αίτηση. Τον ευχαριστούμε για την προθυμία του και τον αποχαιρετούμε. Μας λέει το όνομα του "Ηλίας"!
Συνεχίζουμε για τον επόμενο στόχο της ημέρας. Να πάρουμε τα κανονικά εισιτήρια του υπερσιβηρικού. Τα εισιτήρια που έχουμε αγοράσει δεν είναι e-tickets και η οδηγία που έχουμε είναι να πάμε στο σταθμό που θα ταξιδέψουμε να προμηθευτούμε τα κανονικά. Φτάνουμε στο σταθμό Yaroslavsky. Χαμός από κόσμο, αφού εδώ είναι 2 διαφορετικοί σταθμοί. Βρίσκουμε το γκισέ των εισιτηρίων μας. Περιμένουμε στην ουρά που πάει πολύ αργά. Για να επιταχύνουμε πιάνουμε δύο διαφορετικές ουρές. Κάποια στιγμή έρχεται η σειρά μας. Δίνουμε τα τυπωμένα μας εισιτήρια και η κοπέλα μας λέει ότι δεν υπάρχει κάτι να κάνει. Είναι εντάξει. Με αυτά μπορούμε να ταξιδέψουμε. Πάμε λίγο πιο πέρα και κάνουμε συμβούλιο. Δεν μας τα λέει καλά η κοπέλα. Οι οδηγίες είναι σαφείς. Αυτό το τρένο δεν εκδίδει e-tickets. Πρέπει κάτι άλλο να έχουμε στα χέρια μας... Πηγαίνουμε στις πληροφορίες και ρωτάμε και εκεί. Η κοπέλα εκεί δεν ξέρει γρι Αγγλικά... Κάτι μας λέει για "τερμινάλ". Αρχίζουμε να ψάχνουμε στην κατεύθυνση που μας έδειξε τον τερματικό σταθμό που μάλλον εκεί θα κάνουμε τη δουλειά μας. Μετά από αρκετή ώρα αντιλαμβανόμαστε ότι το "τερμινάλ" είναι αυτόματα μηχανήματα συναλλαγών, όπου εκεί περνώντας με barcode το τυπωμένο εισιτήριο και δίνοντας τα στοιχεία διαβατηρίου θα μας τυπώσει το εισιτήριο! Ευτυχώς ένα παληκάρι, υπάλληλος των σιδηροδρόμων, είναι εκεί και μας βοηθάει. Τελειώσαμε και μ' αυτό!
Η ώρα έχει πάει 16:00. Το σημερινό μας πρόγραμμα πήγε "περίπατο"! Αποφασίζουμε να πάμε στο τεχνολογικό μουσείο που τα παιδιά "ψοφάνε" να πάνε. Λίγο αργότερα είμαστε εκεί. Στεγάζεται σε ένα παλιό 3όροφο κτίριο και πραγματικά είναι αρκετά μεγάλο. Στην είσοδο έχει μία πραγματική νταλίκα που τα παιδιά ανεβαίνουν και κάνουν ότι οδηγούν! Μέσα έχει διαδραστικά επιστημονικά παιχνίδια για θέματα που αφορούν στον ήχο, στο νερό, στον ηλεκτρισμό, στον μαγνητισμό και σε πολλά πολλά άλλα. Τα παιδιά χάνονται στις αίθουσες του. Πάντα ένα τέτοιο μουσείο μας βγάζει "ασπροπρόσωπους". Μέχρι τις 19:00 που κλείνει είμαστε εκεί. Στο τέλος δεν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας. Αποφασίζουμε να μην γυρίσουμε σπίτι, αλλά να κάνουμε μία βόλτα στη διάσημη οδό Arbat, όπου καλλιτέχνες παίζουν μουσική, ζωγράφοι κάνουν προτρέτα και πουλούν τα έργα τους, μαγαζάκια πουλούν σουβενίρ, ενώ μπορείς να καθήσεις σε ένα από τα πολλά καφέ, εστιατόρια και να ξεκουραστείς.
Φτάνουμε και έχει αρχίσει ένα μικρό ψιλόβροχο, που μια σταματάει και μια συνεχίζει. Είμαστε άτυχοι μάλλον σήμερα από την αρχή της ημέρας. Μπαίνουμε σε μαγαζάκια, ακούμε τραγουδοποιούς στο δρόμο και αγοράζουμε ένα πολύ ωραίο πίνακα που δείχνει με ωραία χρώματα έναν παραδοσιακό γάμο. Συναντούμε το εστιατόριο του Μπομπ του Σφουγγαράκη και πιο πέρα της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων. Οι κοπέλες και τα αγόρια που εξυπηρετούν είναι ντυμένα ανάλογα. Φτάνουμε μέχρι το τέλος του δρόμου, εχουμε ξεπαγιάσει από το κρύο και μάλλον δεν έχουμε κουράγιο παρά μόνο να πάρουμε το λεωφορείο και να γυρίσουμε στο δωμάτιο μας. Φτιάχνουμε βραδινό, βλέπουμε λίγο από τον τελικό του X-Factor και πέφτουμε χωρίς άλλο για τον ύπνο, που θα μας δώσει δυνάμεις για την αυριανή πολύ γεμάτη μέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου