Το ξημέρωμα μπροστά στη λίμνη είναι μοναδικό! Σήμερα έχουμε πολύ πρωϊνό ξεκίνημα για να κάνουμε τη διάσχιση της Αλβανίας και να φτάσουμε στην πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου, Podgorica. Γύρω στις 6:15 είμαστε έτοιμοι όμως ανακαλύπτουμε κλείνοντας το πάνω παράθυρο του τροχόσπιτου ότι όλες οι πλαστικές βάσεις που το ενώνουν με την οροφή έχουν σπάσει από τον καιρό. Ευτυχώς που το παράθυρο κουμπώνει και από μέσα και έτσι το δένουμε πρόχειρα και με ένα σχοινί από μέσα, ώστε να μην έχουμε κάποιο ατύχημα στο δρόμο, και στις 6:30 ξεκινάμε! Ο παραλίμνιος δρόμος μέχρι το Lin είναι καινούργιος και πολύ καλός. Στο Lin αρχίζουμε να ανεβαίνουμε και το βλέπουμε από ψηλά . Θυμόμαστε τι ωραία περάσαμε όταν είχαμε έρθει το 2013 εδώ! Ο δρόμος παρόλο που είναι ανηφορικός είναι καλός και δεν μας προβληματίζει. Η Αλβανία που βλέπουμε από το παράθυρο μας ενθουσιάζει! Όμορφη, πολύ καθαρότερη και σαφώς πιο οργανωμένη από παλιά!
Μετά το Elbasan σταματάμε για αέριο και ο υπάλληλος ξέρει φυσικά άπταιστα Ελληνικά. Μας ενημερώνει για τη συνέχεια του δρόμου και μας καθησυχάζει. Το καλό επίσης είναι ότι παντού στην Αλβανία δέχονται ευρώ. Φτάνουμε στην πρωτεύουσα της Αλβανίας τα Τίρανα. Είναι πρωί και η κίνηση στους δρόμους αφόρητη! Πραγματικά προσπαθούμε πολύ να μην τρακάρουμε με κανέναν. Δεν υπάρχει λογική στην οδήγηση εδώ. Όποιος προλάβει! Κάποια στιγμή και περιμένοντας στην ουρά βγάζουμε να φάμε μερικά δροσερά κεράσια. Ο Κωστής χαλαρώνει και αφήνει το φρένο. Χωρίς να το καταλάβουμε καλά καλά κυλάμε αργά προς τα πίσω και ακουμπάμε το πίσω αυτοκίνητο. Ακούμε μέσα στο γενικότερο θόρυβο τις κόρνες του. Σε λίγο τον βλέπουμε κιόλας, αφού έρχεται να μας παραπονεθεί, όμως ο Κωστής με ένα ευγενικότατο "I am sorry" και αφού δεν προκαλέσαμε καμία ζημιά, λύνει το θέμα. Ευτυχώς μετά από ώρα βγαίνουμε από την πρωτεύουσα και συνεχίζουμε βόρεια. Ο δρόμος συνεχίζει να είναι πολύ καλός. Φτάνουμε στη λίμνη της Σκόδρα και την ακολουθούμε από ανατολικά της, μέχρι τα σύνορα με το Μαυροβούνιο.
Στα σύνορα καθυστερούμε αρκετά αφού ο συνοριοφύλακας του Μαυροβουνίου δεν γνωρίζει ότι στην Ελλάδα, διαφορετικά από όλη την Ευρώπη, το μόνο χαρτί που έχει ένα τροχόσπιτο είναι η άδεια προσάρτησης. Πλάκα έχει και ο υπάλληλος που μας βάζει να του ανοίξουμε το τροχόσπιτο για να το ελέγξει. Ντρέπεται να πατήσει μέσα και με χαρά και περηφάνεια λέει στον Κωστή: "Orthodox brothers!". Φεύγουμε από τα σύνορα με ένα γεμάτο "Welcome" που μας γεμίζει με αισιοδοξία και προσμονή για τη συνέχεια. Ο δρόμος από εδώ και πέρα στενεύει, όμως είναι καλός μέχρι το τέλος. Γύρω στις 12:30 φτάνουμε στη Podgorica και συνεχίζουμε ανατολικά μέχρι το κάμπιγκ μας, λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω. Φτάνουμε. Έχει πολύ ζέστη και βρίσκουμε μία εντελώς ανοργάνωτη κατάσταση. Κανένας στην ρεσεψιόν, κανένας γενικώς, εκτός από κάποιους, μάλλον πρόσφυγες, που πιθανώς μένουν εδώ στα δωμάτια που υπάρχουν. Ένας τύπος μας ενημερώνει μάλιστα ότι πιθανώς το κάμπινγκ δεν λειτουργεί! Εμείς στήνουμε παρόλα αυτά το τροχόσπιτο μας, δίπλα από ένα τροχοκινούμενο που μας αισιοδοξεί γιατο λειτουργικότητα του χώρου, ενώ ο Βασίλης εξερευνεί το χώρο. Γυρίζει με στεναχώρια. Δεν υπάρχει μπάνιο... Ευτυχώς γρήγορα ανακαλύπτουμε ότι δεν έψαξε καλά.
Κάνουμε τα μπάνια μας, τρώμε τα γεμιστά μας και κάνουμε τη μεσημεριανή μας σιέστα, χωρίς ακόμα να έχουμε βρει τους υπευθύνους του μέρους. Όταν πια σηκωνόμαστε και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε προς την πόλη εμφανίζεται ένας κύριος που μας δίνει να καταλάβουμε ότι είναι ο υπεύθυνος. Δεν ξέρει γρι Αγγλικά όμως μας δίνει το γιο του στο τηλέφωνο και συννενοούμαστε. Όλα καλά, υπάρχει το κάμπιγκ! Βγαίνουμε προς την πόλη και την προσπερνάμε πάλι, για να πάμε στους καταρράκτες του Νιαγάρα, ένα μέρος μάλλον άγνωστο στους περισσότερους τουρίστες, πολύ γνωστό όμως στον ντόπιο πληθυσμό που το επισκέπτεται ειδικά το καλοκαίρι για λίγη δροσιά. Υπάρχει πράσινο, μικρές παραλίες από βότσαλα, όπως και ένα ωραίο εστιατόριο. Είναι πολλοί αυτοί που κολυμπούν στα νερά του ποταμού, ενώ υπάρχουν και αρκετά παιδιά που κάνουν βουτιές από ψηλά. Περπατάμε μέχρι τους καταρράκτες που μπορεί να μην έχουν την αίγλη των αληθινών Νιαγάρα, όμως είναι αξιοθαύμαστοι. Μπαίνουμε κι εμείς λίγο με τα πόδια στο νερό που είναι παγωμένο! Το μέρος αυτό είναι ότι πρέπει για ξεκούραση και ηρεμία!
Φεύγουμε προς την πόλη. Το όνομα Podgorica σημαίνει "Κάτω από το μικρό βουνό". Στο πλαίσιο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι το 1878, η Ποντγκόριτσα έχει πολλά παραδείγματα τουρκικής αρχιτεκτονικής. Η Stara Varoš (Παλιά πόλη) είναι χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της περιόδου, με δύο τζαμιά και στενά δρομάκια. Όταν η πόλη ενσωματώθηκε στο Μαυροβούνιο, ο αστικός πυρήνας μεταφέρθηκε στην άλλη όχθη του ποταμού Ribnica, όπου η πόλη αναπτύχθηκε σε ευρωπαϊκό στυλ με φαρδύτερους δρόμους με ορθογώνια διάταξη. Αυτό το τμήμα της πόλης θεωρείται σήμερα το κέντρο της πόλης και ονομάζεται Nova Varoš (Νέα πόλη). Κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, η Ποντγκόριτσα σχεδόν ισοπεδώθηκε, αφού βομβαρδίστηκε πάνω από 70 φορές! Εμείς φτάνουμε στην παλιά πόλη. Θαυμάζουμε την παλιά πέτρινη γέφυρα του ποταμού Ribnica και το εντυπωσιακό τζαμί Osmanagić του 18ου αιώνα, το οποίο αποκαταστάθηκε με δωρεές από την Τουρκία. Συνεχίζουμε με το αυτοκίνητο για τη Milenium Bridge που μάλλον δεν μας κάνει και μεγάλη εντύπωση.
Αντίθετα με τη γέφυρα πολύ μεγάλη εντύπωση μας κάνει εξωτερικά και εσωτερικά ο καθεδρικός ορθόδοξος ναός Saborni hram Hristovog Vaskresenja, ένα εντυπωσιακό αξιοθέατο της πόλης. Όταν το κτήριο ολοκληρώθηκε το 2014, έγινε το κέντρο της διαμάχης αφού στις πλούσιες τοιχογραφίες του, απεικονίζεται ο Τίτο, ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς να καίγονται στην κόλαση μαζί. Πολλά πράγματα για μία ημέρα! Σειρά έχουν τα εμπορικά, που τόσο προσμονούν τα παιδιά. Κάνουμε μία λανθασμένη επιλογή, όμως γρήγορα βρίσκουμε το City Mall, όπου γίνεται χαμός από κόσμο, πολύ περίεργο για μία καθημερινή. Μέχρι τις 21:00 κάνουμε τις βόλτες μας εδώ, ενώ αγοράζουμε και μία κάρτα SIM για απεριόριστο Internet 10 ημερών. Όταν την τοποθετούμε στο κινητό του Κωστή, δεν σταματά το κινητό του να κουδουνίζει από τα πολλά μηνύματα που δεχθήκαμε από όλους τους φίλους μας για καλό ταξίδι! Πόσο χαρούμενοι είμαστε!
Γυρίζουμε στο κάμπινγκ. Τα βραδινά του φώτα μας γαληνεύουν, ενώ ο καλόκαρδος κύριος του κάμπινγκ, που τώρα ξέρει ότι είμαστε από την Ελλάδα μας ενημερώνει ότι υπάρχει εστιατόριο. Μία βαρελίσια μπύρα εκεί είναι αυτό που τελικά κλείνει μοναδικά την σημερινή ημέρα. Βραδινό και πάπλωμα αφού την ψυχρούλα του την έχει! Αύριο έχουμε να δούμε αρκετά σε αυτή τη χώρα που ήδη μας έχει κάνει πολύ καλή εντύπωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου