Το λεωφορείο της Go-Bus για το Κάιρο φεύγει στις 00:30. Το λεωφορείο δείχνει πολύ άνετο και σύγχρονο. Είναι το καλύτερο από κάθε άλλο που έχουμε ταξιδέψει. Κάθε θέση έχει οθόνη, όπου ο επιβάτης μπορεί να δει ταινίες, μας παρέχονται ακουστικά αλλά και ένα κουτί με σνακ, χυμό και νερό. Τέλεια! Ξεκινάμε με μία μικρή καθυστέρηση, αφού το νεαρό ζευγάρι από τη Γερμανία, με το οποίο είμαστε συνταξιδιώτες κάνει ότι μπορεί για να καπνίσει περισσότερο. Ο οδηγός τους μαζεύει με μία κίνηση και ευτυχώς δείχνει από τα πρώτα χιλιόμετρα ότι θα πάμε γρήγορα. Παίρνουμε την παραλιακή οδό. Σε μία ώρα είμαστε στο Σαρμ Ελ Σέιχ, το οποίο δείχνει πολύ πιο περιποιημένο και ασφαλές από το δικό μας Dahab, Δεν είναι τυχαίο ότι το Αγγλικό Υπουργείο Εξωτερικών το θεωρεί το μόνο ασφαλές θέρετρο του Σινά. Συνεχίζουμε, όμως κανένας μας δεν έχει άλλο κουράγιο να παρατηρήσει έξω. Κοιμόμαστε. Όταν πλησιάζουμε προς το τούνελ κάτω από τη διώρυγα του Σουέζ ξυπνάμε αναγκαστικά. Πριν περάσουμε κάτω από τη διώρυγα σταματάμε και κατεβάζουμε όλες τις βαλίτσες για να ελεγχθούν από στρατιώτες, αφού οι Αιγύπτιοι δεν θέλουν να έχουν κάποιο απρόοπτο. Ο ήλιος έχει αρχίσει από ώρα να ξεπροβάλλει στο έρημο τοπίο.
Πλησιάζουμε στο Κάιρο. Το λεωφορείο κάνει μερικές στάσεις πριν την τελευταία κοντά στην πλατεία Tahrir. Φτάνουμε. Κατεβαίνουμε και φωνάζουμε ένα Uber για να μας πάει στο ξενοδοχείο μας. Σε λίγη ώρα είμαστε εκεί, αφού δεν έχει μεγάλη κίνηση. Είναι ένα πρωινό Σαββάτου. Μας φαίνεται πλέον το Κάιρο εντελώς φιλικό, σαν να γυρίσαμε στο σπίτι μας. Αφήνουμε τα σακίδια μας και φεύγουμε κατευθείαν για το Νέο Κάιρο, στη δυτική πλευρά του Νείλου. Υποσχεθήκαμε στα παιδιά πρωινό στα dunkin donuts που έχει μόνο εδώ. Τρώμε εξαιρετικά και πίνουμε ένα ωραίο καφέ. Ο Κωστής δεν βρίσκει να αλλάξει χρήματα, αφού η Παρασκευή και το Σάββατο είναι αργίες για τις τράπεζες.
Η ώρα έχει πάει 10:00 και έχουμε ακόμα πολύ ώρα μέχρι τις 12:00. Αποφασίζουμε να πάμε στην πόλη των νεκρών, στην περιοχή δηλαδή του Καίρου, όπου οι κάτοικοι ζουν ανάμεσα στα μνήματα πέντε μεγάλων μουσουλμανικών νεκροταφίων. Η περιοχή αυτή είναι πολύ μεγάλη σε έκταση, ενώ ο πληθυσμός της σήμερα υπολογίζεται σε πάνω από μισό εκατομμύριο ανθρώπων που δεν μπορούν να αντέξουν το οικονομικό βάρος ενός σπιτιού στο Κάιρο και καταφεύγουν εδώ. Οι συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων εδώ είναι άθλιες. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχουν ούτε ρεύμα, ούτε νερό. Για τους ανθρώπους αυτούς όμως η ζωή αυτή είναι φυσιολογική. Περπατάς ανάμεσα στους τάφους και βλέπεις απλωμένα ρούχα, μαγαζιά, καφενεία, ενώ καθώς περπατάμε ο κόσμος δείχνει να είναι φιλικός. Εδώ τα παιδιά μεγαλώνουν παίζοντας ανάμεσα στους νεκρούς!
Οι εικόνες που βλέπουμε είναι δυνατές. Αποφασίζουμε να χαλαρώσουμε στο διπλανό πάρκο Αλ-Αζχάρ, ένα τεράστιο καταπράσινο πάρκο, γεμάτο φοίνικες, ακακίες, λουλούδια, μία λίμνη αλλά και θέα όλο το Κάιρο από ψηλά. Πληρώνουμε την είσοδο και περπατάμε μέσα στο πράσινο. Ο χώρος πραγματικά προσφέρεται για ηρεμία και χαλάρωση, αφού εδώ δεν ακούγονται πλέον οι κόρνες και ο θόρυβος της πόλης. Θαυμάζουμε τη θέα αλλά και το διάσημο τζαμί του Μοχάμεντ Αλί Πασά απέναντι μας. Ξαπλώνουμε στο παχύ χορτάρι και κοιμόμαστε για λίγο. Αφού ξεκουραζόμαστε πίνουμε μία δροσιστική λεμονάδα στο εστιατόριο του πάρκου, όπου και από εδώ η θέα είναι εξαιρτετική. Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο μας για να μπούμε στο δωμάτιο μας και να τακτοποιήσουμε τα πράγματα.
Φτάνουμε όμως το δωμάτιο δεν είναι δυστυχώς ακόμη έτοιμο. Μέχρι να ετοιμαστεί και να μπούμε μέσα ο Κωστής "πετάγεται" για να βρει κάτι για φαγητό. Η περιοχή που βρισκόμαστε έχει μόνο μαγαζιά με μηχανήματα και υδραυλικά, έτσι περπατάει μέχρι το γνωστό μας μαγαζί Tabi Domiaty, κοντά στην παλιά μας γειτονιά. Τακτοποιούμαστε, ο Κωστής γυρίζει με ωραία σάντουιτς με σουτζουκάκια τρώμε και ξεκουραζόμαστε μέχρι το απόγευμα. Το απόγευμα σειρά έχει η διάσημη αγοράτου Αλ Χαλίλι, που τόσα πράγματα έχουν λεχθεί γιαυτή. Στην αγορά, που εκτείνεται σε πολύ μεγάλη έκταση μπορείς να βρεις τα πάντα. Εμείς ευτυχώς, εκτός από το να την περπατήσουμε δεν έχουμε και πολλά πράγματα να ψάξουμε να βρούμε. Με ταξί φτάνουμε μέχρι εκεί, όμως χάνουμε αρκετό χρόνο μέχρι να βρούμε ένα ATM που να μπορεί να μας αλλάξει χρήματα. Η ισοτιμία στα ΑΤΜ είναι πάντα χειρότερη, όμως είναι μία καλή διέξοδος, όταν θέλεις να αλλάξεις λίγα χρήματα. Μέχρι αργά γυρίζουμε στα στενά δρομάκια της και ο Βασίλης κάνει τα πρώτα του παζάρια. Η Νάγια και ο Κωστής δεν έχουν μεγάλο ενδιαφέρον να αγοράσουν κάτι, όμως βρίσκουν πολλά πράγματα για να γελάσουν και να περάσουν ωραία.
Όταν χορταίνουμε πια και έχουμε τελειώσει με τα ψώνια μας φεύγουμε από την αγορά. Γυρίζουμε προς την παλιά μας γειτονιά για φαγητό αλλά και για να αγοράσουμε σιροπιαστά για δώρα. Το τελευταίο βράδυ στο Κάιρο αποφασίζουμε να φάμε ιταλικό. Βρίσκουμε το μαγαζί Cairoma και τρώμε 4 ωραίες μακαρονάδες. Γυρίζουμε προς το ζαχαροπλαστείο El Abd που πάντα έχει ουρά και αγοράζουμε τα σιροπιαστά μας. Αποχαιρετούμε τη γειτονιά μας και γυρίζουμε στο ξενοδοχείο. Το πρωί πρέπει να φύγουμε γύρω στις 7:00, αφού το αεροπλάνο μας φεύγει στις 9:20. Αρχίζουμε όλοι μέσα μας να επιστρέφουμε στη Λάρισα. Ένα ακόμα ταξίδι τελείωσε! Αγαπήσαμε την Αίγυπτο, τον πολιτισμό της, τους ανθρώπους της, το φαγητό της, τις παραλίες της, τη θάλασσά της, τις μυρωδιές της και τόσα άλλα πράγματα. Σίγουρα δεν ήταν η καλύτερη εποχή, λόγω της υψηλής θερμοκρασίας, όμως δεν νοιώσαμε ότι ξεπεράσαμε τα όρια μας. Ούτως ή άλλως είμαστε από τη Λάρισα! Καλή επιστρφή μας αύριο και ας ξεκινήσουυμε να σκεφτόμαστε το επόμενο ταξίδι. Το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου