Η Jodhpur είναι γνωστή ως η πόλη του ήλιου λόγω του φωτεινού και ηλιόλουστου καιρού το οποίο έχει καθ' όλη την διάρκεια του χρόνου. Η πόλη αναφέρεται και ως η μπλε πόλη λόγω των χρωματισμένων με μπλε χρώμα σπιτιών τριγύρω από το οχυρό του 15ου αιώνα Mehrangarh. Το χρώμα μπλε που κυριαρχεί στην παλιά πόλη οφείλεται σε δύο λόγους. Ο χρωματισμός των σπιτιών με μπλε χρώμα εξυπηρετούσε να ξεχωρίζουν τα σπίτια της κάστα των Βραχμάνων ιερέων από τις κατώτερες κάστες. Στην συνέχεια το χρώμα χρησιμοποιήθηκε από κατώτερες κάστες γιατί πιστευόταν ότι το συγκεκριμένο χρώμα βοηθάει στην καλύτερο κλιματισμό των σπιτιών και παράλληλα απωθούσε τα κουνούπια. Ξυπνάμε και ανεβαίνουμε στην ταράτσα του ξενοδοχείου μας για πρωινό. Σήμερα αργήσαμε λίγο και έτσι αναβάλλουμε για το απόγευμα την επίσκεψη μας στο φρούριο Mehrangarh, αφού ο ήλιος έχει αρχίσει να καίει. Παίρνουμε πληροφορίες για το 45΄ flying fox που διοργανώνεται στο φρούριο. Στη δραστηριότητα αυτή γλιστράς, δεμένος και ασφαλισμένος, σε ένα συρματόσχοινο, το οποίο είναι δεμένο πάνω από τα τείχη του φρουρίου, θαυμάζοντας από πολύ ψηλά το φρούριο, αλλά και ολόκληρη την πόλη. Η τιμή του, 20€ το άτομο, αλλά και το γεγονός ότι μάλλον θα είναι δύσκολο για το Βασίλη, μας κάνει να το απορρίψουμε. Βγαίνουμε έξω στην πόλη.
Φτάνουμε στον πύργο με το ρολόι, που βρίσκεται πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας. Ο πύργος αυτός είναι το σύμβολο της παλιάς πόλης, και βρίσκεται μέσα στην αγορά Sardar Market. Οι εικόνες, μυρωδιές και οι ήχοι της αγοράς διεγείρουν τις αισθήσεις του κάθε επισκέπτη. Από εδώ ξεκινούν τα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης προς κάθε κατεύθυνση. Δυτικά βρίσκεται το εμπορικό κέντρο της παλιάς πόλης με μαγαζιά που πουλάνε λαχανικά, φρούτα, μπαχαρικά, γλυκά, όπως και ασημικά και είδη χειροτεχνίας. Παρόλο που η ώρα έχει φτάσει 9:30 πολλά μαγαζιά δεν έχουν ακόμα ανοίξει, ενώ άλλα ανοίγουν τώρα. Στα πεζοδρόμια βλέπουμε ανθρώπους που κοιμούνται κάτω. Αγοράζουμε μικρά ενθύμια από τη ζωή μας μέχρι τώρα στην Ινδία. Περπατάμε αρκετά, πάντα μέσα στην παλιά πόλη. Η περιοχή ακριβώς κάτω από το φρούριο Mehrangarh είναι η πολύ παλιά πόλη, η περιοχή που περπατάμε τώρα, και εκτείνεται μέχρι τα τείχη της πόλης είναι η παλιά πόλη, ενώ έξω από τα τείχη είναι η καινούργια πόλη. Κάνουμε μία μεγάλη στροφή και γυρίζουμε προς το ρολόι.
Ένας καλοθελητής, όπως πάντα, προσπαθεί να μας βοηθήσει να προσανατολιστούμε. Με καλλιτεχνικό τρόπο, και χωρίς να καταλάβουμε τον τρόπο του, βρισκόμαστε μέσα σε ένα μαγαζί και δοκιμάζουμε τσάγια. Τα τσάγια που πίνουμε είναι μοναδικά, η τιμή τους όμως είναι μάλλον αλμυρή… Παρόλα αυτά παίρνουμε τρεις συσκευασίες. Pink guava, με ευεργετικές ιδιότητες στο συκώτι, mixed berry, με εξαιρετικά φρουτώδη γεύση , herbal kashmeeri kahwa με κανέλα και σαφράν. Πιο κάτω και σε πολύ χαμηλότερη τιμή παίρνουμε τσάι assam, από ένα μαγαζάκι που ειδικεύεται σ’ αυτό. Έχει αρχίσει η ζέστη και ψάχνουμε ένα μαγαζί για να πιούμε ένα δροσιστικό. Κοντά στο ρολόι βρίσκουμε ένα haveli, το οποίο λειτουργεί ως ξενοδοχείο και εστιατόριο και ξεκουραζόμαστε. Τηλεφωνούμε στην Ελλάδα και μαθαίνουμε τα νέα. Αφού ξεκουραζόμαστε αποφασίζουμε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο, να αφήσουμε τα ψώνια μας και να βρούμε ένα μεγάλο εμπορικό, για να παραμείνουμε δροσεροί για αρκετή ώρα.
Μετά από οδηγίες του ξενοδοχείου, κατευθυνόμαστε με τουκ τουκ προς το σχετικά κοντινό μας εμπορικό. Δυστυχώς είναι πολύ κάτω των προσδοκιών μας… Ένα Mc Donald, ένα μαγαζί με παιχνίδια και 3-4 μαγαζιά με ακριβά τουριστικά είδη. Το μόνο καλό η δροσιά του. Τσιμπάμε κάτι στο Mc Donald και αποφασίζουμε να ανεβούμε στο φρούριο Mehrangarh, αφού στις 17:00 κλείνει. Η Λίνα εδώ και ώρα έχει φτάσει στα όρια της, με την όλη κατάσταση της Ινδίας που βιώνουμε. Κουράστηκε να βλέπει όλους αυτούς που προσπαθούν να κερδίσουν κάτι από τους τουρίστες, τους ταξιτζήδες που προσπαθούν πάντα να μας πάρουν 2 και 3 φορές παραπάνω από το κανονικό, ενώ το ταξίμετρο τους ποτέ δεν δουλεύει, τη βρωμιά που δεν ενοχλεί κανέναν στην Ινδία, τον καταστηματάρχη που βλέπει το γεμάτο βουνιές δρόμο μπροστά από το μαγαζί του και δεν τον καθαρίζει, τη μυρωδιά παντού και πάντα ούρων ανθρώπων και ζώων, τη ζέστη, την κίνηση και τις κόρνες. Θέλει να τα βάλει όλα μπουρλότο! Η ανηφόρα μέχρι το φρούριο, μάλλον την ηρεμεί λίγο…
Το φρούριο Mehrangarh είναι από τα πιο εντυπωσιακά φρούρια της Ινδίας. Υψώνεται πάνω στον 120 μέτρων βράχο, πάνω από την πόλη. Οι επάλξεις του έχουν ύψος από 6 ως 36 μέτρα ύψος, ενώ η πέτρα που χρησιμοποιήθηκε είναι από τον ίδιο το βράχο, πάνω στον οποίο στέκεται. Έτσι το φρούριο φαίνεται σαν μία φυσική συνέχεια του βράχου. Ακόμη και σήμερα διοικείται από την βασιλική οικογένεια της Jodhpur, ενώ η ιστορία του είναι γεμάτη θρύλους και ιστορίες. Φτάνουμε λαχανιάζοντας στην πρώτη πύλη. Περνάμε σωματικό έλεγχο και μπαίνουμε μέσα. Η είσοδος στο κάστρο μας φαίνεται αρκετά ακριβή, αφού για όλους μας και τη φωτογραφική μηχανή πληρώνουμε 1600 ρουπίες (20 ευρώ), ενώ πληρώνουμε και για να ανεβούμε με το ασανσέρ στο ψηλότερο σημείο του. Η θέα που αντικρίζουμε φτάνοντας επάνω μας κάνει να τα ξεχάσουμε όλα! Μοναδική θέα σε όλη την πόλη, ενώ φαίνεται έντονα το μπλε χρώμα της πόλης.
Το παλιό παλάτι, το οποίο τώρα είναι το μουσείο, είναι ένα εξαιρετικό δείγμα της αρχιτεκτονικής του Rajput, με την πέτρα τόσο λεπτοδουλεμένη, που μοιάζει με ξυλόγλυπτο. Στο μουσείο βλέπουμε μία πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή από φορεία ελεφάντων, όπως και φορεία χειρός, υφαντά, πίνακες, χειρόγραφα, όπλα, αλλά και το σπαθί του αυτοκράτορα Akbar. Στον πάνω όροφο βλέπουμε τη συλλογή μικροσκοπικών πινάκων της σχολής Marwar, όπως και το παλάτι του λουλουδιού (Phul Mahal), με τις εξαιρετικές τοιχογραφίες του 19ου αιώνα, οι οποίες για να γίνουν, χρησιμοποιήθηκε ένα περίεργο υλικό, μείγμα φύλλων χρυσού, κόλας και ούρων αγελάδας! Πιο πέρα η βίλα Takhat είναι το υπνοδωμάτιο του Μαχαραγιά Takhat Singh, ο οποίος είχε 30 γυναίκες και πολυάριθμες παλλακίδες. Το εξαιρετικό ταβάνι είναι διακοσμημένο με Χριστουγεννιάτικα στολίδια. Φωτογραφιζόμαστε με τους υπαλλήλους του μουσείου που μας το ζητάνε. Φτάνουμε ξανά στο σημείο που πήραμε το ασανσέρ. Η ώρα έχει φτάσει 17:00 και είναι η ώρα να φύγουμε. Κατεβαίνουμε τον κατηφορικό πλέον δρόμο προς το ξενοδοχείο μας.
Κανένας δεν θέλει κάτι άλλο για σήμερα. Ξεκουραζόμαστε στο δωμάτιο μας, βλέπουμε ταινίες και ηρεμούμε από όλη την ένταση της ημέρας. Τα παιδιά κάποια στιγμή πέφτουν για ύπνο. Δεν τα ξυπνούμε για βραδινό φαγητό, αφού αύριο θα ξυπνήσουμε στις 4:15 το πρωί και προτιμούμε να κερδίσουν λίγο ύπνο. Το βραδινό είναι στην ταράτσα του ξενοδοχείου, με μπύρες, αλλά και κουβέντα με τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου για τη Jodhpur, την Ινδία, την ιστορία, τις θρησκείες και την παλιά και τωρινή πολιτική κατάσταση της χώρας. Μας μιλάει για την προσπάθεια της χώρας να βελτιωθεί, υπολογίζει την χώρα από τη στιγμή της ανεξαρτησίας της από τους Άγγλους, ενώ ονοματίζει τους δύο μεγαλύτερους εχθρούς, το Πακιστάν και πολύ περισσότερο την Κίνα. Παρόλα αυτά θεωρεί ότι δεν πρέπει να δαπανούνται τόσα χρήματα σε εξοπλισμούς. Μας θυμίζει επίσης ότι η Ινδία είναι μία από τις χώρες της περιοχής με πυρηνική ενέργεια. Είμαστε αρκετά κουρασμένοι τον καληνυχτούμε και επιστρέφουμε στο δωμάτιο για ύπνο. Αύριο ταξιδεύουμε προς την έρημο Ταρ, δίπλα στα σύνορα με το Πακιστάν και την παραμυθένια πόλη Jaisalmer.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου